"Ήσαν δε προσκαρτερούντες... ΤΑΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΑΙΣ"

"῏Ησαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς" (Πράξεις 2:42)

Η Εκκλησία του Θεού (ως σύνολο των πιστών και των επιμέρους εκκλησιών) μοιάζει με ένα δέντρο: Ο ζωοποιός σπόρος είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού και η ρίζα του είναι "η διδαχή των αποστόλων", τουτέστιν η "Αλήθεια", η οποία χρειάζεται διαρκώς "πότισμα" (διαδικασία που αποτελεί συλλογική ευθύνη και, εντελώς αντίθετα από ό,τι νομίζεται και εφαρμόζεται, δεν γίνεται ούτε με, είτε "μεγαλοπαπικούς" είτε  "μικροπαπικούς", ...φετφάδες, ούτε με τεχνητές "ομολογιακές" περιχαρακώσεις, αλλά με "το κατάντημα όλων μας - ο Παύλος συμπεριλαμβάνει και τους ίδιους τους αποστόλους σε αυτό το "όλους" ! - στην ενότητα της πίστεως" - όπου "κατάντημα" σημαίνει "έρχομαι προς την κατεύθυνση του άλλου κατηφορίζοντας", άρα με "χαμηλά τη μύτη", ήτοι με ταπείνωση και μακροθυμία).

Ο κορμός και τα κλαδιά του δέντρου αυτού είναι τα άλλα τρία μέρη, δηλαδή "η κοινωνία", τουτέστιν η "Φιλαδελφία" (μέσω της αλληλοκάλυψης των αναγκών, υλικών και πνευματικών, των αδελφών εκ των ενόντων, δηλαδή από τα "αγαθά" που ήδη είναι διαθέσιμα), "η κλάσις του άρτου" και "οι προσευχές", τουτέστιν η "Αγάπη".

Τώρα, για "τις προσευχές" το προφανές είναι πώς σχετίζονται με την κάλυψη των αναγκών των αδελφών - και όχι μόνο, αφού καλούμαστε να προσευχόμαστε για όλους τους ανθρώπους και αυτό ανάγεται στη σφαίρα της "Αγάπης" - που δεν βασίζεται στα ήδη διαθέσιμα, άρα είναι απαραίτητη η υπερφυσική προμήθεια Εκείνου από τον Οποίον "κατεβαίνει από πάνω κάθε δόση αγαθή και κάθε δώρημα άριστο". Η βαθύτερη σημασία "των προσευχών" βρίσκεται σε εκείνη την "προκλητική" εντολή του Κυρίου Ιησού στους μαθητές Του μέσα στον έρημο τόπο με τους όχλους, τους πέντε χιλιάδες "χωρίς γυναικών και παιδίων": "..δότε αυτοίς υμείς φαγείν"!

Ο δε συσχετισμός τόσο του ευαγγελικού γεγονότος όσο και της άμεσης νοηματικής σύνδεσης "της κλάσεως του άρτου" και "των προσευχών" στο υπό μελέτη εδάφιο με οδηγεί στην "τολμηρή" ερμηνεία ότι, τελικά, "οι προσευχές" ίσως να είναι το καλύτερο ..."επιδόρπιο" μετά το "τραπέζι" της εκκλησίας ή, ακόμα καλύτερα, ότι το "τραπέζι" αυτό, "η κλάσις του άρτου", είναι απαραίτητη προϋπόθεση για "τις προσευχές" εκείνες, τις "εκ καρδίας" (από τις καρδιές, που συνηθίζεται συχνά να ανοίγουν σε ένα "τραπέζι"..), οι οποίες στοιχειοθετούν κάτι ριζικά διαφορετικό από τις συνήθεις, άγονες, "ασκήσεις θρησκευτικού καθήκοντος", στις οποίες αρέσκονται να αναλώνονται οι εκκλησίες...

Όλες οι εκκλησίες σεμνύνονται ότι "εμμένουν στη διδαχή των αποστόλων και την κοινωνία, στην κλάση του άρτου και τις προσευχές". Εγώ, πάλι, νομίζω ότι άλλο πράγμα είναι το να αναμασάς εδάφια και άλλο το να εφαρμόζεις πραγματικά τις εντολές του Θεού...Αυτό το λέω διότι θεωρώ ότι η εφαρμογή αυτών των τεσσάρων βασικών αρχών στις εκκλησιαστικές "ομολογιακές" παραδόσεις απέχει παρασάγγας, σαν φτηνή απομίμηση, από την εφαρμογή τους με βάση την γραπτή αποστολική παράδοση "περί της εκκλησιολογίας". Το "γιατί" το έχω, σχετικά επαρκώς, αναπτύξει στις αμέσως προηγούμενες αναρτήσεις μου. Νομίζω, επίσης, ότι οι πιστοί θα πρέπει να επικεντρώνουν πάντοτε την προσοχή τους στην ευθύνη τους να μη "είναι του Λούθηρου ή του Καλβίνου, του Μεταλληνού ή του Φέγγου, του χ ή του ψ "εργάτη" - και, συνακόλουθα, "οπαδοί ομολογιών" - αλλά να φροντίζουν να "είναι του Χριστού" πραγματικά (και, όχι, δεν τους μέμφεται αυτούς ο απόστολος Παύλος, όπως διδάσκουν κάποιοι αστήρικτοι...). Αλλιώς, θα κατηγορούμε, μονίμως και μίζερα, την ..."οικουμένη", που δεν λέει με τίποτα να "αναστατώνεται", αλλά αντιμετωπίζει με δικαιολογημένη αδιαφορία ή και περιφρόνηση τις αυτοπεριθωριοποιημένες και "ανοικοδόμητες" εκκλησίες του Θεού...

Ε. Σταυρόπουλος

► Διαβάστε και: "Ήσαν δε προσκαρτερούντες ΤΗ ΔΙΔΑΧΗ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ..."