Το Ευαγγέλιο "της περιτομής" και "της ακροβυστίας" (2ο μέρος)

Οι εκκλησίες που δημιουργήθηκαν από την αποστολική διακονία του Παύλου - και στις οποίες απευθύνει τις επιστολές του - ήταν, κατά το πλείστον, μικτές στη σύνθεσή τους, αποτελούμενες από Ιουδαίους της διασποράς και Έλληνες (σε αντίθεση με την φυλετική ομοιογένεια, που χαρακτήριζε τις εκκλησίες της Ιουδαίας, παρά το εσωτερικό σχίσμα τους μεταξύ "παραδοσιακών" και "ελληνιστών"). Η "λύση του μεσότοιχου του φραγμού" και η "ενοποίηση των δύο" και η "ποίηση ειρήνης" από τον Χριστό, δεν σήμαινε, φυσικά, την, δικτατορικού τύπου, κατάργηση των ιδιαιτεροτήτων, που πάντοτε αποτελεί το όραμα των, πάσης φύσεως, ανόητων. Άλλωστε, η πραγματική έννοια της ειρήνης είναι αυτή της "ολοκλήρωσης και της πληρότητας μέσω της σύνθεσης των φαινομενικά ετερόκλητων στοιχείων".

Το Ευαγγέλιο "της περιτομής" και "της ακροβυστίας" (1ο μέρος)

Η αιτία της πνευματικής καχεξίας της Εκκλησίας δεν έχει καμιά σχέση με τον Διαφωτισμό και τον Μοντερνισμό, όπως πολλοί ανοήτως πρεσβεύουν. Έχει να κάνει αποκλειστικά με τον "Διοτρεφικό συγκεντρωτισμό" των εκκλησιών και με το γεγονός ότι η εκκλησιαστική (με την "εκκλησιολογική" της έννοια) Μεταρρύθμιση δεν έχει ακόμα συντελεστεί. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως οι εκκλησίες αδυνατούν παντελώς να οικοδομηθούν αποστολικά, ώστε να "καταντήσουν στην ενότητα" (τόσο στο εσωτερικό τους, όσο και μεταξύ τους), διότι αγνοούν την αποστολική αρχή της "διαλεκτικής σύνθεσης", που αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ενότητά τους.

Η γιορτή που χρειαζόμαστε

Η "κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού" είναι ακριβώς η "κοινωνία μετ' αλλήλων" - ναι, αυτή που κάνει "το αίμα του Χριστού, του Υιού του Θεού, να μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία" - τουτέστιν η εκκλησία. Μία από τις θεμελιώδεις εκφράσεις αυτής της κοινωνίας (μαζί με τη συλλογική προάσπιση και εφαρμογή της αλήθειας, που βρίσκεται στη γραπτή αποστολική παράδοση, μέσω της ισηγορίας και της παρρησίας των αγίων, της υπερφυσικής κάλυψης πνευματικών αναγκών και της φυσικής κάλυψης βιοτικών αναγκών, και των δια σπλάγχνων προσευχών για την προμήθεια των ελλειπόντων) είναι και το αγαπητικό κοινό τραπέζι φαγητού των αγίων (αυτό που το πνεύμα της θρησκοληψίας έχει αναγάγει σε "μετουσιωτικό μυστήριο" ή σε "θρησκευτική τελετή"). Η "κοινωνία" αυτή είναι θεόθεν προορισμένη να είναι πηγή πνευματικής ζωής και υγείας, να είναι η μέγιστη επίγεια ΓΙΟΡΤΗ ελευθερίας, αλήθειας και αγάπης' είναι αυτό που ο Χριστός διακήρυξε με το "Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και ΠΕΡΙΣΣΟΝ έχωσι". Πραγματικά, τη ζωή διαθέτει οποίος έχει τον Χριστό και μόνος του, αλλά για να απολαμβάνει αυτό το εξαίσιο "ΠΕΡΙΣΣΟΝ" χρειάζεται απαραίτητα αυτήν την "κοινωνία μετ' αλλήλων", αυτή την αληθινή και ένδοξη ΓΙΟΡΤΗ!

Ο ιουδαϊκός Χριστιανισμός και ο Χριστιανισμός του Παύλου

Ο Εθνικός Χριστιανισμός είναι η μορφή του Χριστιανισμού που αναπτύχθηκε από τις πεποιθήσεις και τα δόγματα που υποστήριξε ο απόστολος Παύλος μέσα από τα γραπτά του και εκείνα τα κείμενα της Καινής Διαθήκης που του αποδίδονται παραδοσιακά. Οι πεποιθήσεις του Παύλου είχαν τις ρίζες τους στον αρχαιότερο εβραϊκό Χριστιανισμό, αλλά παρέκκλιναν από αυτόν με την έμφαση που δόθηκε στην ένταξη των εθνών στη Νέα Διαθήκη του Θεού και στην απόρριψη της περιτομής ως περιττό δείγμα της τήρησης του Μωσαϊκού Νόμου.

Ο Εθνικός Χριστιανισμός βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη θεολογία και τις πεποιθήσεις του Παύλου και τις θεωρεί ως περαιτέρω αποκαλύψεις και επεξηγήσεις των διδασκαλιών του Ιησού. Από τον 18ο αιώνα, αρκετοί μελετητές έχουν επισημάνει ότι τα γραπτά του Παύλου περιέχουν διδασκαλίες που είναι διαφορετικές από τις αρχικές διδασκαλίες του Ιησού και των πρώτων Εβραίων Χριστιανών, όπως τεκμηριώνεται στα τέσσερα ευαγγέλια, στις πρώτες Πράξεις και στα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης, όπως η Επιστολή του Ιακώβου. Κάτι που δεν συνιστά αντίφαση των Γραφών, καθώς πρόκειται για δύο διαφορετικά μηνύματα προς δύο διαφορετικά ακροατήρια, που τελικά "συμφιλιώνει" το σωτηριακό γεγονός της σταύρωσης και της ανάστασης του Κυρίου.

Προφητείες και προφήτες

Η γνήσια προφητεία, κατά κανόνα, διακρίνεται με βάση δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις:

1. Πηγάζει από γνήσια διδασκαλία, δηλαδή από την ισηγορία και την παρρησία των αγίων στην ερμηνεία της Γραφής, η οποία με τη σειρά της "φιλτράρεται" από το σύνολο των αγίων της εκκλησίας, προεξαρχόντων, αλλά ουδέποτε χειραγωγούντων ή αυθαιρετούντων, των επισκόπων της. Στις σέκτες του one man show, που θέλουν να παριστάνουν τις εκκλησίες, γνήσια προφητεία είναι δύσκολο να υπάρξει - αν και υπάρχουν εξαιρέσεις, όπου η οικονομία του Θεού επιτρέπει κάτι τέτοιο για κάποια ειδική ατομική ανάγκη.

Ο μύθος της Εκκλησίας του πρώτου αιώνα

Όταν μιλάμε για εκκλησιαστική ιστορία, υπάρχει ένας κοινός μύθος για την εκκλησία του πρώτου αιώνα.

Ο μύθος έχει ως εξής: "δεν υπήρχαν διαιρέσεις στην πρώτη εκκλησία, επειδή ήταν τόσο κοντά στη διακονία του Ιησού".

Ο μύθος είναι πιο δημοφιλής μεταξύ εκείνων που αρνούνται την ειδική αποστολικότητα του Παύλου. Η περιγραφή για τις συνέπειες της επίσκεψης του Αγίου Πνεύματος στο πιστό υπόλοιπο του λαού Ισραήλ την Πεντηκοστή, βοηθά στη διαιώνιση του μύθου:

«Kαι όλοι εκείνοι που πίστευαν ήσαν μαζί, και είχαν τα πάντα κοινά» (Πράξεις 2:44).

Η εξουσία στη θεσμική εκκλησία

Οι Γραφές καταδεικνύουν ξανά και ξανά ότι η Αλήθεια υπήρξε ανέκαθεν μισητή από τις μάζες της ανθρωπότητας, αλλά ιδιαίτερα από εκείνους που κατέχουν τις λεγόμενες «θέσεις ή αξιώματα εξουσίας» μέσα σε ένα θρησκευτικό σύστημα.

Οι άνδρες που θα αναλάμβαναν θέσεις και τίτλους αφθονούν σε κάθε είδους θρησκευτικό θεσμό. Υπάρχουν πολλοί που θα λάμβαναν αναγνώριση χωρίς να υπηρετούν. Υπάρχουν πολλοί που μεθούν από τον πόθο της εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί που ευχαρίστως θα κέρδιζαν τα προς το ζην ποντάροντας σε θρησκευτικά θέματα.

Η εικόνα ενός λοχία εκπαιδευτή που γαβγίζει διαταγές σε μια διμοιρία, δεν υπάρχει πουθενά στη Γραφή, αλλά βρίσκεται στις εκκλησιαστικές οργανώσεις των ανθρώπων. Πολλοί «εκκλησιαστικοί ηγέτες» διαφόρων δογμάτων νομίζουν ότι αυτό είναι το είδος εξουσίας που πρέπει να χρησιμοποιούν για να «εξουσιάζουν» τον λαό του Θεού. Οι διδάσκαλοί τους, τα σεμινάριά τους, μαζί με τις σαρκικές τους καρδιές, τους έμαθαν να κυβερνούν με αυτόν τον τρόπο. Αυτό έχει προκαλέσει ανείπωτες δυσκολίες σε πολλά άτομα και οικογένειες σε πολλές θεσμικές εκκλησίες. Η ανάγκη «να κρατάμε τους ανθρώπους σε τάξη» με τη βία ή τον εξαναγκασμό δεν είναι μια Γραφική αρχή, αλλά παρατηρείται πολύ συχνά σε ένα θεσμικό/εταιρικό εκκλησιαστικό σύστημα.

Η ελευθερία του λόγου είναι το θεμέλιο της θρησκευτικής μας ελευθερίας

Μια άλλη πλευρά της εκκλησίας για την οποία πολλοί πιστοί (καθώς και μη Χριστιανοί) αγωνίζονταν μέσα στις συνελεύσεις τους (εκκλησία), ήταν αυτή της «ελευθερίας του λόγου». Δεδομένου ότι η άσκηση της ελευθερίας του λόγου ήταν τόσο σημαντική, η εκκλησία συχνά ταυτιζόταν με έναν άλλο σημαντικό ελληνικό όρο, την παρρησία.

Παρρησία είναι μια λέξη που κυριολεκτικά σημαίνει «ελευθερία του λόγου, ελεύθερη έκφραση γνώμης, το να εκφράζει κανείς την άποψή του με θάρρος και ειλικρίνεια» (παν+ρητός). Μεταφράζεται ως "ομιλία με θάρρος ή τόλμη" στα Α' Θεσ. 2:2 και Πράξεις 9:28, 13:46, 26:26.

Ένας συγγραφέας, μιλώντας για την έννοια της παρρησίας στην Καινή Διαθήκη, λέει ότι ήταν: «Το δικαίωμα κάθε πολίτη να σηκωθεί στη δημόσια συνέλευση και να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του».

Η παρρησία ήταν ζωτικής σημασίας σε κάθε καλή σχέση, και πράγματι, η παρρησία ως «ελευθερία του λόγου προς τον Θεό» αναφέρεται αρκετές φορές στην Καινή Διαθήκη, αν και η λέξη συνήθως μεταφράζεται ως «θάρρος να πλησιάσουμε τον Θεό» (Α' Ιωάννη 3:21).

Εκκλησία: Ο σφετερισμός της εξουσίας του Χριστού

Το γεγονός παραμένει ότι στην εποχή των αποστόλων δεν υπήρχαν ιδρύματα, οργανισμοί ή εταιρικές δομές γνωστές ως «εκκλησίες», όπως αφθονούν στις μέρες μας. Οι άγιοι δεν «ανήκαν σε κάποια εκκλησία» γιατί κάτι τέτοιο δεν υπήρχε τότε. Ανήκαν μόνο στον Ιησού Χριστό που τους απολύτρωσε και τους εξαγόρασε με το δικό Του αίμα.

Σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πιστεύουν ότι είναι ακριβώς όπως εκείνοι οι πρώτοι μαθητές. Απλά επειδή κάνουν την προσπάθεια να σηκωθούν από το κρεβάτι, να προετοιμάσουν την οικογένεια και να φτάσουν σε ένα «εκκλησιαστικό κτίριο» με ένα ωραίο ζεστό στασίδι κάθε Σάββατο ή Κυριακή πρωί, πολλοί είναι πεπεισμένοι ότι έχουν εκτελέσει το καθήκον που πιστεύουν ότι απαιτεί ο Θεός από αυτούς, σύμφωνα με το συχνά παρερμηνευμένο εδάφιο: "μη αφήνοντας το να συνερχόμαστε μαζί..." (Εβραίους 10:25α).

Η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης και οι "εκκλησίες" των ανθρώπων

Το Άγιο Πνεύμα επέλεξε τη λέξη "εκκλησία" για να περιγράψει τους ανθρώπους που έχουν κληθεί από έναν κόσμο αμαρτίας για να αποτελέσουν τη «σύναξη του Θεού». Με απλά λόγια, εκκλησία σημαίνει μια καλεσμένη «συγκέντρωση» ή «κοινότητα». Η Eκκλησία δεν έχει καμία σχέση με ένα γήινο κτίριο, ναό, ιερό, θεσμό ή οτιδήποτε παρόμοιο!

Έχουν πραγματικά σημασία όλα αυτά; Η αλήθεια είναι ότι έχουν, μόνο αν σας ενδιαφέρει ο Βιβλικός Χριστιανισμός. Σημασία έχουν μόνο, αν είναι για σας σημαντικό  να κάνετε αυτό που θέλει ο Ιησούς.

Όχι, δεν περιμένω η λεγόμενη "εκκλησία" να αποτελείται από τέλειους ανθρώπους. Απλά θα ήθελα να είναι Βιβλική. Και βέβαια, δεν μισώ τους ανθρώπους του εκκλησιαστικού συστήματος. Μισώ το σύστημα που τους έχει παγιδεύσει και τους έχει βάλει πίσω από τα κάγκελα - μερικές φορές χωρίς δική τους ευθύνη.

Εκκλησία: Η αποστασία παίρνει μορφή

"Ο Θεός, που έκανε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ' αυτόν, αυτός που είναι Κύριος του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς" (Πράξεις 17:24).

Ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, γράφοντας τον 2ο αιώνα, ξεκαθαρίζει ότι η έννοια των «εκκλησιαστικών κτιρίων» ήταν ανύπαρκτη στην εποχή του και ότι οι άγιοι δεν είχαν συνηθίσει να συναντώνται σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή σε συγκεκριμένο μέρος!

Όταν τον ρώτησαν πού συγκεντρώνονταν, ο Ιουστίνος απάντησε:

«Όπου επιλέγει και μπορεί ο καθένας. Νομίζετε ότι συνηθίζεται να συναντιόμαστε όλοι μαζί σε ένα μέρος; Το αντίθετο, γιατί ο Θεός των Χριστιανών δεν περιορίζεται από τόπο, αλλά όντας αόρατος, γεμίζει τον ουρανό και τη γη, και οι πιστοί Τον λατρεύουν και Τον δοξάζουν παντού».

Αυτό που πρέπει να σας πουν οι ποιμένες

Δεν είναι ασυνήθιστο να ακούς ποιμένες, καλούς και κακούς, νέους και ηλικιωμένους, φιλελεύθερους και συντηρητικούς, να ισχυρίζονται ότι έχουν ένα ειδικό χρίσμα από τον Θεό. Αυτό το χρίσμα υποτίθεται ότι τους δίνει μια θεόδοτη εξουσία ανάμεσα σε μια ομάδα πιστών και μια πιο «ευλογημένη» γνώμη. Η βιβλική αλήθεια όμως είναι ότι αυτοί που υπηρετούν ως ποιμένες ή δάσκαλοι, βρίσκονται στην ίδια πνευματική θέση ενώπιον του Θεού όπως κάθε άλλο μέλος της Εκκλησίας.

Ένας ποιμένας δεν μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες. Δεν έχει μια ιδιαίτερη επικοινωνία με τον Θεό. Δεν έχει κάποια μυστική πηγή γνώσης της Αγίας Γραφής που δεν είναι προσβάσιμη από κάθε άλλο μέλος του Σώματος. Δεν είναι με κανένα τρόπο ο μεσολαβητής σας στον Θεό (Α' Τιμόθεο 2:5).

Η πολύτιμη κληρονομιά του Ιησού

Ο Ιησούς, φεύγοντας από τη γη, δεν άφησε πίσω Του κανένα στρατό. Δεν άφησε μια οργάνωση, με τη συνηθισμένη έννοια. Αυτό που άφησε, ήταν μια μικρή λυτρωτική συντροφιά που αποτελείτο από εξαιρετικά απλούς ανθρώπους των οποίων η συνολική επίδραση ήταν θαυματουργή. Είναι δύσκολο για εμάς να φανταστούμε πώς ήταν ο πρώιμος Χριστιανισμός. Σίγουρα ήταν πολύ διαφορετικός από τον Χριστιανισμό που είναι γνωστός σε εμάς σήμερα.

Δεν υπήρχαν ωραία κτίρια. Δεν υπήρχε ιεραρχία. Δεν υπήρχαν θεολογικά σεμινάρια. Δεν υπήρχαν χριστιανικά κολέγια. Δεν υπήρχαν κυριακά σχολεία. Δεν υπήρχαν χορωδίες. Μόνο μικρές ομάδες πιστών – μικρές κοινωνίες.

Η βασική τεχνική θρησκευτικής χειραγώγησης

Η βασική τεχνική θρησκευτικής χειραγώγησης βασίζεται στον συστηματικό ψυχαναγκασμό των "μαθητών" από τους "δασκάλους" (τα εισαγωγικά απολύτως απαραίτητα), στο να τους ...πριζώνεις συνέχεια να "δουλεύουν" (από το "δούλος"). Άλλωστε, και ομολογώ ότι το γνωρίζω από, ευτυχώς προσωρινή, προσωπική επαγγελματική πείρα, κάθε ανεπαρκής δάσκαλος, που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όλα τα φορτώνει στις πλάτες των μαθητών του.

Χτίζουμε λάθος ναό

Στις ημέρες του Ιησού, ο εβραϊκός λαός πίστευε σε μια μορφή ενσάρκωσης. Δεν πίστευαν ότι ο Θεός θα μπορούσε να γίνει άνθρωπος, αλλά ότι ο ουρανός και η γη συνδέονταν στον Ναό της Ιερουσαλήμ. Ο Θεός, για τον Ιουδαίο, κατοικούσε κατά μια έννοια στον Ναό. Ο Ναός θεωρείτο ως το κεντρικό σύμβολο ενσάρκωσης στην εβραϊκή ζωή.

Η ενσάρκωση του Ναού
Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που οι διδασκαλίες και οι πράξεις του Ιησού ήταν τόσο αμφιλεγόμενες. Με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και σε πολλούς διαφορετικούς χρόνους, ο Ιησούς έδειξε ότι Αυτός ήταν ο νέος ναός. Ότι σε Αυτόν οι άνθρωποι μπορούσαν να λάβουν συγχώρεση για τις αμαρτίες τους, να έχουν πρόσβαση στον Θεό και να αποκαταστήσουν τη σχέση τους μαζί Του. Καθώς οι άνθρωποι πίστευαν ότι ο Θεός βρισκόταν στον Ναό, φανταστείτε τι σοκ θα ήταν γι' αυτούς όταν ο Ιησούς ανήγγελλε ότι ο Ναός θα καταστρεφόταν (Ιωάννης 2:19-21).

Η μετατροπή των εκκλησιαστικών κτιρίων

Πώς έφτασε η Εκκλησία από μηδενική γη ή περιουσία που κατείχε μετά την ανάσταση του Ιησού, να γίνει ένας από τους πλουσιότερους ιδιοκτήτες γης και ακινήτων σε ολόκληρο τον κόσμο σήμερα; Όπως έχουμε γράψει, πολλά από αυτά έχουν σχέση με την αλλαγή της από μια διωκόμενη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στην ανάδειξή της ως επίσημης θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, το 380 μ.Χ.

Σε έναν πολιτισμό όπου δεν υπήρχε διάκριση μεταξύ θρησκείας και πολιτικής, μια τέτοια αναγνώριση είχε εκτεταμένες επιπτώσεις. Λαοί τόσο μακρινοί όσο στη Germania (Γερμανία) και τη Britannia (Μεγάλη Βρετανία), που δεν ήξεραν σχεδόν τίποτα για τον Χριστιανισμό, πληροφορήθηκαν ότι η Αυτοκρατορία ήταν πλέον χριστιανική και ότι θα ήταν φρόνιμο να ασπαστούν τη νέα θρησκεία.

Πώς τα κτίρια εξομοιώθηκαν με την Εκκλησία

Μετά τον Τερτυλλιανό, θα ρωτήσω κι εγώ: «Τι σχέση έχουν τα κτίρια με την Εκκλησία;»

Η απάντηση είναι: Καμία. Η Εκκλησία δεν έχει καμία σχέση με κτίρια. Αν και τα κτίρια μπορεί να χρησιμοποιούνται από την Εκκλησία, δεν απαιτείται να είναι η Εκκλησία. Τα κτίρια μπορεί να βοηθήσουν την Εκκλησία να εκπληρώσει την αποστολή της, αλλά ταυτόχρονα, η Εκκλησία πρέπει να παραδεχτεί ότι τα κτίρια μπορούν επίσης να εμποδίσουν την αποστολή της.

Ένα πράγμα που δεν πρέπει πάντως να κάνει η Εκκλησία, είναι να μεταχειρίζεται τα κτίρια ως ιερά μέρη όπου συμβαίνουν τα αληθινά πνευματικά πράγματα, και οπουδήποτε αλλού είναι κοσμικά και μη πνευματικά. Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.

Πρεσβύτεροι, άξιοι διπλής τιμής

Αν υπάρχει ένα χωρίο στη Γραφή που παρέχει καθοδήγηση σχετικά με την πληρωμή των ποιμένων και των πρεσβυτέρων, αυτό είναι το Α' Τιμόθεο 5:17,18. Ο Παύλος λέει ότι οι πρεσβύτεροι που κηρύττουν και διδάσκουν είναι άξιοι διπλής τιμής και ότι ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του.

Βγάλτε λοιπόν το τσεκ επιταγών!

Περιμένετε. Μη βιάζεστε.

"Μη φιμώνεις το βόδι που αλωνίζει"

Δεν είμαι εντελώς αντίθετος στο να αμείβονται οι ποιμένες/διδάσκαλοι σε κάποιες περιπτώσεις, όπως π.χ. όταν διδάσκουν κατηχουμένους (Γαλάτες 6:6). Αυτό στο οποίο είμαι αντίθετος, είναι η αυθαίρετη χρήση της Γραφής για να υποστηρίξει την πρακτική λήψης μόνιμου μισθού, ειδικά όταν κάποιες περικοπές χρησιμοποιούνται για να φέρουν βάρη ενοχής στο ποίμνιο, "αν δεν δώσει περισσότερα", "αν δεν δίνει δέκατα", "αν δεν προσφέρει περισσότερα, και με χαρά".

Σήμερα θα δούμε τη δήλωση του Παύλου στο 9ο κεφάλαιο της Α' Κορινθίους, όπου ο απόστολος παραθέτει από τον ιουδαϊκό νόμο: «Δεν θα βάλεις φίμωτρο στο στόμα βοδιού που αλωνίζει» (εδ. 9).

"Mακάριο είναι το να δίνει κάποιος μάλλον, παρά να παίρνει": Ποιος δίνει σε ποιον;

Πόσο συχνά έχετε ακούσει ένα κήρυγμα για τα δέκατα βασισμένο στο Πράξεις 20:35: «Mακάριο είναι το να δίνει κάποιος μάλλον, παρά να παίρνει»;

Αυτό είναι ένα άλλο παράδειγμα κειμένου που απομονώθηκε καταχρηστικά από τα συμφραζόμενα.

Στο κείμενο αυτό, ο Παύλος παρέχει οδηγίες σε μια ομάδα πρεσβυτέρων από την Έφεσο. Στα προηγούμενα εδάφια (Πράξεις 20:33,34), ο Παύλος τους υπενθυμίζει ότι δεν έχει πληρωθεί με χρυσάφι και ασήμι, ούτε καν με ρούχα, αλλά έχει φροντίσει για τις δικές του ανάγκες, καθώς και όσων ταξίδευαν μαζί του. Αυτό το έκανε, για να μη χρειαστεί αυτός και οι σύντροφοί του να δεχτούν πληρωμή από κανένα στην Έφεσο.