Η βάση της σιγουριάς μας σε αβέβαιους καιρούς

Πολλά ακούγονται για την αυτοπεποίθηση. Η αυτοπεποίθηση, λένε, είναι το κλειδί για την επιτυχία στον κόσμο, και αν πιστεύουμε μόνο στον εαυτό μας, δεν υπάρχει όριο για το τι μπορούμε να επιτύχουμε. Υπάρχει φυσικά  ένα ποσοστό αλήθειας σε αυτή την προσέγγιση αλλά κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι η αυτοπεποίθηση θα κυριαρχεί αταλάντευτη στη ζωή μας. Πάντα θα υπάρχουν διακυμάνσεις. Και φυσικά θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα αν προσπαθήσουμε όλο αυτό να το εφαρμόσουμε στην πνευματική ζωή. Ο διάβολος και ο γύρω μας κόσμος αλλά και η ίδια μας η σάρκα δεν αφήνουν την αυτοπεποίθησή μας να διαρκέσει για πολύ, όσο προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να τη στηρίζουμε. Έτσι, η αμφιβολία και η αποθάρρυνση πάντοτε θα χτυπούν την πόρτα μας.

Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει το έργο που έχει αρχίσει στη ζωή μας; Στην Προς Φιλιππησίους 1:6 διαβάζουμε γι’ αυτή τη βεβαιότητα του Παύλου: «επειδή, είμαι βέβαιος, ακριβώς σε τούτο, ότι εκείνος που άρχισε σε σας ένα καλό έργο, θα το αποτελειώσει μέχρι την ημέρα του Iησού Xριστού». Ποια είναι η βάση αυτής της σιγουριάς μας; Μήπως είναι η δική μας προσπάθεια, η επιμέλειά μας, η αφοσίωσή μας, ο αγώνας μας και η αγωνία μας να είμαστε άγιοι και αναμάρτητοι; Ή μήπως είναι ο ίδιος ο Κύριος το θεμέλιο της σιγουριάς μας στους αβέβαιους καιρούς που ζούμε; Συγκεκριμένα θα δούμε 4 λόγους για τους οποίους μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει αυτό που άρχισε στη ζωή μας.

Η στάση του Χριστιανού απέναντι στο οικουμενιστικό κίνημα

Ο Walter A. Elwell, στο Συνοπτικό Ευαγγελικό Λεξικό Θεολογίας, ορίζει τον Οικουμενισμό ως «την οργανωμένη προσπάθεια που θα επιφέρει την συνεργασία και την ενότητα μεταξύ των Χριστιανών». Σε διεθνές επίπεδο, το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών αντιπροσωπεύει τον Οικουμενισμό όταν δηλώνει τον σκοπό του κατ' αυτόν τον τρόπο: «Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών αποτελεί κοινωνία των εκκλησιών που ομολογούν τον Κύριο Ιησού Χριστό ως Θεό και Σωτήρα σύμφωνα με τις Γραφές, και συνεπώς επιδιώκουν να εκπληρώσουν μαζί την κοινή τους κλήση για τη δόξα του ενός Θεού, Πατέρα, Υιού και Αγίου Πνεύματος. Πρόκειται για μια κοινωνία εκκλησιών καθ' οδόν προς την ορατή ενότητα σε μια πίστη και μία ευχαριστιακή κοινωνία, που εκφράζεται στη λατρεία και στην κοινή εν Χριστώ ζωή. Επιδιώκει να ωθεί προς αυτήν την ενότητα, όπως ο Ιησούς προσευχήθηκε για τους ακολούθους Του, «ώστε να πιστέψει ο κόσμος» (Ιωάννης 17:21)» (www.wcc-coe.org). Ένα κείμενο με τίτλο Ευαγγελικοί και Καθολικοί Μαζί: Η Χριστιανική Αποστολή στην Τρίτη Χιλιετία, που εκδόθηκε το 1994 και επιδοκιμάζεται από μερικούς μάλλον επιφανείς εκπροσώπους του Ευαγγελικού Χριστιανισμού και του Ρωμαιοκαθολικισμού, αποτελεί ένα άλλο παράδειγμα Οικουμενισμού.

Ο ιουδαϊκός Χριστιανισμός και ο Χριστιανισμός του Παύλου

Ο Εθνικός Χριστιανισμός είναι η μορφή του Χριστιανισμού που αναπτύχθηκε από τις πεποιθήσεις και τα δόγματα που υποστήριξε ο απόστολος Παύλος μέσα από τα γραπτά του και εκείνα τα κείμενα της Καινής Διαθήκης που του αποδίδονται παραδοσιακά. Οι πεποιθήσεις του Παύλου είχαν τις ρίζες τους στον αρχαιότερο εβραϊκό Χριστιανισμό, αλλά παρέκκλιναν από αυτόν με την έμφαση που δόθηκε στην ένταξη των εθνών στη Νέα Διαθήκη του Θεού και στην απόρριψη της περιτομής ως περιττό δείγμα της τήρησης του Μωσαϊκού Νόμου.

Ο Εθνικός Χριστιανισμός βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη θεολογία και τις πεποιθήσεις του Παύλου και τις θεωρεί ως περαιτέρω αποκαλύψεις και επεξηγήσεις των διδασκαλιών του Ιησού. Από τον 18ο αιώνα, αρκετοί μελετητές έχουν επισημάνει ότι τα γραπτά του Παύλου περιέχουν διδασκαλίες που είναι διαφορετικές από τις αρχικές διδασκαλίες του Ιησού και των πρώτων Εβραίων Χριστιανών, όπως τεκμηριώνεται στα τέσσερα ευαγγέλια, στις πρώτες Πράξεις και στα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης, όπως η Επιστολή του Ιακώβου. Κάτι που δεν συνιστά αντίφαση των Γραφών, καθώς πρόκειται για δύο διαφορετικά μηνύματα προς δύο διαφορετικά ακροατήρια, που τελικά "συμφιλιώνει" το σωτηριακό γεγονός της σταύρωσης και της ανάστασης του Κυρίου.

«Στα ουσιώδη ενότητα, στα επουσιώδη ελευθερία, σε όλα αγάπη»;

Οι περισσότεροι Χριστιανοί έχουν ακούσει αυτή την παραλλαγή του ιστορικού χριστιανικού αποφθέγματος. Είναι ένα από τα αγαπημένα εκείνων που δίνουν έμφαση στην οικουμενιστική αγάπη έναντι της δογματικής συμφωνίας.

Δεν έχω ακούσει ποτέ να το χρησιμοποιεί κάποιος που υποστηρίζει τη Βιβλική αλήθεια, αλλά πάντα από εκείνους που θα ήθελαν να παραβλέψουμε τις δογματικές διαφορές και να εγκαταλείψουμε την επιδίωξη της δογματικής ενότητας στην εκκλησία.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Προφητείες και προφήτες

Η γνήσια προφητεία, κατά κανόνα, διακρίνεται με βάση δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις:

1. Πηγάζει από γνήσια διδασκαλία, δηλαδή από την ισηγορία και την παρρησία των αγίων στην ερμηνεία της Γραφής, η οποία με τη σειρά της "φιλτράρεται" από το σύνολο των αγίων της εκκλησίας, προεξαρχόντων, αλλά ουδέποτε χειραγωγούντων ή αυθαιρετούντων, των επισκόπων της. Στις σέκτες του one man show, που θέλουν να παριστάνουν τις εκκλησίες, γνήσια προφητεία είναι δύσκολο να υπάρξει - αν και υπάρχουν εξαιρέσεις, όπου η οικονομία του Θεού επιτρέπει κάτι τέτοιο για κάποια ειδική ατομική ανάγκη.

Ο μύθος της Εκκλησίας του πρώτου αιώνα

Όταν μιλάμε για εκκλησιαστική ιστορία, υπάρχει ένας κοινός μύθος για την εκκλησία του πρώτου αιώνα.

Ο μύθος έχει ως εξής: "δεν υπήρχαν διαιρέσεις στην πρώτη εκκλησία, επειδή ήταν τόσο κοντά στη διακονία του Ιησού".

Ο μύθος είναι πιο δημοφιλής μεταξύ εκείνων που αρνούνται την ειδική αποστολικότητα του Παύλου. Η περιγραφή για τις συνέπειες της επίσκεψης του Αγίου Πνεύματος στο πιστό υπόλοιπο του λαού Ισραήλ την Πεντηκοστή, βοηθά στη διαιώνιση του μύθου:

«Kαι όλοι εκείνοι που πίστευαν ήσαν μαζί, και είχαν τα πάντα κοινά» (Πράξεις 2:44).

Όταν η πίστη στον Ιησού δεν μπορεί να σε σώσει

«Έχεις σωθεί;»

«Πιστεύω στον Ιησού».

Αν νομίζεις ότι αυτό είναι που σε σώζει, μπορεί να έχεις εξαπατηθεί. Λες, γιατί κάποιος που πιστεύει στον Ιησού δεν θα σωθεί;

Επειδή, μπορεί να πιστεύεις στον Ιησού και να μην έχεις σωθεί.

Μη με παρεξηγείς. Κι εγώ πιστεύω στον Ιησού και ότι η σωτηρία όλων των ανθρώπων βρίσκεται μόνο σε Αυτόν. Ωστόσο, τα μεγαλύτερα ψέματα μοιάζουν με αλήθεια. Το ψέμα σε αυτό το ψεύτικο ευαγγέλιο γίνεται προφανές, όταν σκεφτείς τι δεν εκφράζεται από αυτή την υπεραπλουστευμένη δήλωση.

Για παράδειγμα, οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν στον Ιησού: θεωρείται προφήτης στη θρησκεία του Ισλάμ και του Κορανίου. Οι Ινδουιστές πιστεύουν στον Ιησού: είναι ένας μεγάλος γκουρού γι' αυτούς. Οι ιστορικοί πιστεύουν στον Ιησού: ήταν Εβραίος του πρώτου αιώνα που έζησε στη Γαλιλαία. Ακόμα και τα δαιμόνια πιστεύουν στον Ιησού και τρέμουν!