Η βάση της σιγουριάς μας σε αβέβαιους καιρούς

Πολλά ακούγονται για την αυτοπεποίθηση. Η αυτοπεποίθηση, λένε, είναι το κλειδί για την επιτυχία στον κόσμο, και αν πιστεύουμε μόνο στον εαυτό μας, δεν υπάρχει όριο για το τι μπορούμε να επιτύχουμε. Υπάρχει φυσικά  ένα ποσοστό αλήθειας σε αυτή την προσέγγιση αλλά κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι η αυτοπεποίθηση θα κυριαρχεί αταλάντευτη στη ζωή μας. Πάντα θα υπάρχουν διακυμάνσεις. Και φυσικά θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα αν προσπαθήσουμε όλο αυτό να το εφαρμόσουμε στην πνευματική ζωή. Ο διάβολος και ο γύρω μας κόσμος αλλά και η ίδια μας η σάρκα δεν αφήνουν την αυτοπεποίθησή μας να διαρκέσει για πολύ, όσο προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να τη στηρίζουμε. Έτσι, η αμφιβολία και η αποθάρρυνση πάντοτε θα χτυπούν την πόρτα μας.

Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει το έργο που έχει αρχίσει στη ζωή μας; Στην Προς Φιλιππησίους 1:6 διαβάζουμε γι’ αυτή τη βεβαιότητα του Παύλου: «επειδή, είμαι βέβαιος, ακριβώς σε τούτο, ότι εκείνος που άρχισε σε σας ένα καλό έργο, θα το αποτελειώσει μέχρι την ημέρα του Iησού Xριστού». Ποια είναι η βάση αυτής της σιγουριάς μας; Μήπως είναι η δική μας προσπάθεια, η επιμέλειά μας, η αφοσίωσή μας, ο αγώνας μας και η αγωνία μας να είμαστε άγιοι και αναμάρτητοι; Ή μήπως είναι ο ίδιος ο Κύριος το θεμέλιο της σιγουριάς μας στους αβέβαιους καιρούς που ζούμε; Συγκεκριμένα θα δούμε 4 λόγους για τους οποίους μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει αυτό που άρχισε στη ζωή μας.

Η στάση του Χριστιανού απέναντι στο οικουμενιστικό κίνημα

Ο Walter A. Elwell, στο Συνοπτικό Ευαγγελικό Λεξικό Θεολογίας, ορίζει τον Οικουμενισμό ως «την οργανωμένη προσπάθεια που θα επιφέρει την συνεργασία και την ενότητα μεταξύ των Χριστιανών». Σε διεθνές επίπεδο, το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών αντιπροσωπεύει τον Οικουμενισμό όταν δηλώνει τον σκοπό του κατ' αυτόν τον τρόπο: «Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών αποτελεί κοινωνία των εκκλησιών που ομολογούν τον Κύριο Ιησού Χριστό ως Θεό και Σωτήρα σύμφωνα με τις Γραφές, και συνεπώς επιδιώκουν να εκπληρώσουν μαζί την κοινή τους κλήση για τη δόξα του ενός Θεού, Πατέρα, Υιού και Αγίου Πνεύματος. Πρόκειται για μια κοινωνία εκκλησιών καθ' οδόν προς την ορατή ενότητα σε μια πίστη και μία ευχαριστιακή κοινωνία, που εκφράζεται στη λατρεία και στην κοινή εν Χριστώ ζωή. Επιδιώκει να ωθεί προς αυτήν την ενότητα, όπως ο Ιησούς προσευχήθηκε για τους ακολούθους Του, «ώστε να πιστέψει ο κόσμος» (Ιωάννης 17:21)» (www.wcc-coe.org). Ένα κείμενο με τίτλο Ευαγγελικοί και Καθολικοί Μαζί: Η Χριστιανική Αποστολή στην Τρίτη Χιλιετία, που εκδόθηκε το 1994 και επιδοκιμάζεται από μερικούς μάλλον επιφανείς εκπροσώπους του Ευαγγελικού Χριστιανισμού και του Ρωμαιοκαθολικισμού, αποτελεί ένα άλλο παράδειγμα Οικουμενισμού.

«Στα ουσιώδη ενότητα, στα επουσιώδη ελευθερία, σε όλα αγάπη»;

Οι περισσότεροι Χριστιανοί έχουν ακούσει αυτή την παραλλαγή του ιστορικού χριστιανικού αποφθέγματος. Είναι ένα από τα αγαπημένα εκείνων που δίνουν έμφαση στην οικουμενιστική αγάπη έναντι της δογματικής συμφωνίας.

Δεν έχω ακούσει ποτέ να το χρησιμοποιεί κάποιος που υποστηρίζει τη Βιβλική αλήθεια, αλλά πάντα από εκείνους που θα ήθελαν να παραβλέψουμε τις δογματικές διαφορές και να εγκαταλείψουμε την επιδίωξη της δογματικής ενότητας στην εκκλησία.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε έναν ψευδοδιδάσκαλο ή ψευδοπροφήτη

Ο Ιησούς μάς προειδοποίησε ότι «ψευδομεσσίες και ψευδοπροφήτες» θα εμφανιστούν και θα προσπαθήσουν να παραπλανήσουν ακόμα και τους εκλεκτούς (Κατά Ματθαίον 24:23-27, βλέπε επίσης Β` Πέτρου 3:3 και Ιούδα 17,18). Η καλύτερη προστασία απέναντι στο ψεύδος και τους ψευδοδιδασκάλους – είναι να ξέρεις την αλήθεια. Για να διακρίνεις ένα πλαστό πράγμα, μελέτησε το γνήσιο. Κάθε πιστός που «ορθοτομεί τον λόγο της αλήθειας» (Β' Τιμόθεο 2:15), και που μελετάει προσεκτικά την Αγία Γραφή, μπορεί να αναγνωρίζει τις λάθος διδασκαλίες. Για παράδειγμα, ένας πιστός που έχει διαβάσει τις ενέργειες του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος στο Κατά Ματθαίον 3:16,17, αμέσως θα αμφισβητήσει κάθε διδασκαλία που αρνείται την Τριαδικότητα του Θεού. Το «πρώτο βήμα», λοιπόν, είναι η μελέτη της Αγίας Γραφής και η σύγκριση όλων των διδασκαλιών με ό,τι λέει η Γραφή.

"Χριστιανικός" μυστικισμός και Αγία Γραφή

Ο "χριστιανικός" μυστικισμός ορίζεται γενικά ως η πρακτική της εμπειρικής γνώσης του Θεού. Μπορεί ακόμη να εφαρμοστεί ο όρος στο μυστήριο της Ευχαριστίας στον Ρωμαιοκαθολικισμό, αλλά και στην αποκαλούμενη απόκρυφη σημασία των Γραφών, όπως στον Γνωστικισμό. Η Αγία Γραφή δεν έχει κρυμμένες έννοιες ούτε τα στοιχεία της Θείας Κοινωνίας μετατρέπονται κυριολεκτικά σε σώμα και αίμα Χριστού. Αν και είναι αληθές ότι οι Χριστιανοί βιώνουν τον Θεό, ο "χριστιανικός" μυστικισμός τείνει να εξυψώνει την εμπειρική γνώση και ν’ απολαμβάνει το μυστηριώδες, εστιάζοντας στον μυστικισμό για πνευματική αύξηση. Ο Βιβλικός Χριστιανισμός εστιάζει στη γνώση του Θεού διαμέσου του λόγου Του (την Αγία Γραφή) και της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος διαμέσου της προσευχής. Ο μυστικισμός τείνει ν’ αποτελεί μια ατομική, υποκειμενική πρακτική, ενώ ο Βιβλικός Χριστιανισμός είναι τόσο μια προσωπική σχέση με τον Θεό, όσο και μία κοινωνική που βιώνεται μεταξύ τών ανθρώπων. Δεν υπάρχει μοναχικός Χριστιανός. Κάθε τι που θεωρείται «χριστιανικός μυστικισμός» δεν είναι λάθος (κι εδώ, είναι η παγίδα!), αλλά μεγάλο τμήμα του είναι, και η εστίαση στον μυστικισμό μπορεί βεβαίως να οδηγήσει κάποιον στην εκτροπή.

Τα παιδιά της βασιλείας και οι Εθνικοί

Σημειώστε αυτά τα τρία ενδιαφέροντα εδάφια της Γραφής:

«Kαι ο Iησούς τής είπε: Άφησε πρώτα να χορτάσουν τα παιδιά, επειδή δεν είναι καλό να πάρει κάποιος το ψωμί των παιδιών, και να το ρίξει στα σκυλάκια» (Μάρκος 7:27).

«ενώ οι γιοι της βασιλείας θα ριχτούν έξω, στο σκοτάδι το εξώτερο· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών» (Ματθαίος 8:12).

«Kαι σας λέω ότι θάρθουν πολλοί από ανατολή και δύση, και θα καθήσουν μαζί με τον Aβραάμ και τον Iσαάκ και τον Iακώβ στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 8:11).

Οι Εβραίοι, ή Ισραηλίτες, ονομάζονταν «γιοι της βασιλείας». Προσέξτε πώς τους απευθύνθηκε ο Πέτρος στο Πράξεις 3:12: «Άνδρες Iσραηλίτες». Και στο Πράξεις 3:25: «Eσείς είστε γιοι των προφητών, και της διαθήκης, που ο Θεός έκανε προς τους πατέρες μας, λέγοντας στον Aβραάμ: «Kαι στο σπέρμα σου θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης». «O Θεός του Aβραάμ και του Iσαάκ και του Iακώβ, ο Θεός των πατέρων μας, δόξασε τον Yιό του, τον Iησού, που εσείς παραδώσατε, και τον αρνηθήκατε μπροστά στον Πιλάτο, ενώ εκείνος έκρινε να τον απολύσει» (Πράξεις 3:13).

Ο Χριστός ήρθε στους δικούς Του

«Ήταν μέσα στον κόσμο, και ο κόσμος έγινε διαμέσου αυτού· και ο κόσμος δεν τον γνώρισε. Στα δικά του ήρθε, και οι δικοί του δεν τον δέχθηκαν. Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ’ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, σ’ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του» (Ιωάννης 1:10-12).

Εδώ έχουμε τη δήλωση ότι οι "δικοί" του Χριστού δεν Τον δέχτηκαν. Το "οι δικοί του" αναφέρεται φυσικά στους Εβραίους. Προσέξτε όμως αυτές τις δηλώσεις:

— Ιωάννης 2:23: "πολλοί πίστεψαν στο όνομά του".

— Ιωάννης 4:39-41: "πολύ περισσότεροι πίστεψαν εξαιτίας του λόγου του".

— Ιωάννης 7:31: "πολλοί από το πλήθος πίστεψαν σ’ αυτόν".

— Ιωάννης 8:30: "πολλοί πίστεψαν σ’ αυτόν".

— Ιωάννης 10:42: "και εκεί πολλοί πίστεψαν σ’ αυτόν".

— Ιωάννης 11:45: Πολλοί από τους Εβραίους πίστεψαν σε Αυτόν.

Η αξιοπιστία του κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης

α) O κανόνας των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης

Δεν είναι εύκολο να επισημανθούν αναλυτικά όλα τα στάδια που πέρασε η διαμόρφωση του Kανόνα της Παλαιάς Διαθήκης. Στην Kαινή Διαθήκη έχουμε συχνή αναφορά σε "νόμο και προφήτες" (Mατθ. ε´ 17, ζ´ 12, κβ´ 40, Λουκ. ις´ 16, Πράξ. ιγ´ 15, κη´ 23), ενώ στο Kατὰ Λουκᾶν κδ´ 44 υπάρχει μια ένδειξη ότι η Παλαιά Διαθήκη χωριζόταν σε τρία μέρη (τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Mωϋσέως καὶ προφήταις καὶ ψαλμοῖς), γεγονός που επιβεβαιώνεται και από άλλες ιστορικές μαρτυρίες (Iώσηπος, Kατὰ Ἀπίωνος 1,8· Φίλων ο Iουδαίος κ.ά.).

1) O Nόμος (Tορά): Aποδιδόταν στον Mωυσή (Δευτερ. λα´ 9) και περιλάμβανε την Πεντάτευχο: Γένεση, Έξοδος, Λευϊτικό, Aριθμοί, Δευτερονόμιο.

2) Oι Προφήτες (Nεβιίμ): Περιλάμβαναν δύο τμήματα: τους "Προγενέστερους προφήτες" (Iησούς του Nαυή, Kριτές, A´ και B´ Σαμουήλ [σε ένα βιβλίο], και A´ και B´ Bασιλέων [σε ένα βιβλίο]) και τους "Mεταγενέστερους προφήτες" (Hσαΐας, Iερεμίας, Iεζεκιήλ, και το βιβλίο των 12 «μικρών» προφητών).

Οικουμενισμός και "παγκόσμια σωτηρία": Πόσο Βιβλικά είναι;

Μια από τις βασικές δοξασίες της αίρεσης του Οικουμενισμού είναι ότι όλοι οι άνθρωποι θα σωθούν. Υπάρχουν πολλοί σήμερα που πιστεύουν τη θεωρία της «Παγκόσμιας Σωτηρίας» - την ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά θα καταλήξουν στον Ουρανό με τον Κύριο. Ίσως είναι η σκέψη ότι άντρες και γυναίκες θα ζουν αιώνια βασανιστήρια στην κόλαση που κάνει μερικούς να απορρίπτουν τη διδασκαλία της Γραφής γι' αυτό το θέμα. Για μερικούς είναι η μεγαλύτερη έμφαση που δίνουν στην αγάπη και το έλεος του Χριστού που τους οδηγεί να πιστεύουν ότι ο Θεός θα δείξει έλεος σε κάθε ψυχή. Αλλά η Αγία Γραφή διδάσκει ότι κάποιοι άνθρωποι θα περάσουν την αιωνιότητα στην κόλαση, ενώ άλλοι στον παράδεισο με τον Κύριο.

Η σύγχυση των δογμάτων

Ο τεράστιος αριθμός των δογμάτων που υπάρχουν στον χριστιανικό κόσμο, είναι η απόδειξη που χρειάζεται κάποιος για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σήμερα στην «Εκκλησία» επικρατεί δογματική σύγχυση. Κάθε έρευνα και κάθε μελέτη καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Η θρησκεία είναι καταναλωτικό προϊόν για πολλούς στη Δύση – αν δεν τους αρέσει, προχωρούν παρακάτω – και αν η δυτική θρησκεία είναι ένα πνευματικό εμπορικό κέντρο, τότε οι ομολογίες που κάποτε κυριαρχούσαν στην αγορά, κινδυνεύουν να βάλουν λουκέτο. Το λυπηρό γεγονός είναι ότι αν στους εκκλησιαζόμενους δεν αρέσει αυτό που διδάσκεται, απλώς θα πάνε κάπου αλλού. Ο Θεός να τους φυλάξει, να βρουν μια υγιή διδασκαλία και ακριβώς αυτά που διδάσκει η Αγία Γραφή.

Θεολογία: Η ανακάλυψη μιας αποκάλυψης

Η λέξη «θεολογία» είναι σύνθετη από τις λέξεις «Θεός» και «λόγος». Συνδυασμένη, η λέξη «θεολογία» σημαίνει «μελέτη του Θεού». Η χριστιανική θεολογία είναι μία προσπάθεια να καταλάβουμε τον Θεό όπως Εκείνος αποκαλύπτεται στη Βίβλο. Καμία θεολογία δεν θα καταφέρει ποτέ να παρουσιάσει ολοκληρωτικά τον Θεό και τους τρόπους Του, επειδή ο Θεός βρίσκεται απείρως και αιωνίως υψηλότερα από εμάς. Επομένως, οποιαδήποτε απόπειρα να Τον περιγράψουμε πλήρως δεν επαρκεί (Ρωμαίους 11:33-36). Ωστόσο, ο Θεός επιθυμεί για εμάς να Τον γνωρίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, έτσι η θεολογία είναι η τέχνη και η επιστήμη του να μάθουμε ό,τι μπορούμε, για να γνωρίσουμε και να καταλάβουμε Αυτόν με ένα οργανωμένο και κατανοητό τρόπο. Μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν την θεολογία επειδή πιστεύουν πως είναι διχαστική. Καταλλήλως κατανοητή, όμως, η θεολογία είναι ενωτική. Η ορθή, βιβλική θεολογία είναι ένα υπέροχο πράγμα, καθώς είναι η διδαχή του Λόγου του Θεού (Β' Τιμόθεο 3:16,17).

Ακολουθώντας τον Ιησού

Είναι τόσο συνηθισμένο να πνευματικοποιούμε τη Γραφή, ώστε πολλά πράγματα που λένε σήμερα οι Χριστιανοί, να μη έχουν πραγματικό Βιβλικό νόημα. Ένα συνηθισμένο παράδειγμα ανούσιου χριστιανικού λόγου είναι, όταν λέμε σε κάποιον «να ακολουθεί τον Ιησού».

Πού ακριβώς Τον ακολουθούμε; Και πώς;

Μια παραλλαγή αυτού είναι η τάση να αποκαλείτε τον εαυτό σας «ακόλουθο του Ιησού» αντί για Χριστιανό. Υποθέτω ότι η σκέψη είναι ότι το να αποκαλείσαι Χριστιανός φανερώνει προσκόλληση στη δογματική παράδοση, ενώ το «να ακολουθείς τον Ιησού» μοιάζει περισσότερο με εγγραφή στη ...σελίδα του Κυρίου στο Facebook.

Γιατί είναι τόσο σημαντική η υγιής διδασκαλία

Ο Παύλος παραγγέλλει στον Τίτο, «Εσύ, όμως, να λες όσα αρμόζουν στην υγιαίνουσα διδασκαλία» (Τίτο 2:1). Μια τέτοια εντολή καθιστά προφανές ότι η υγιής διδασκαλία είναι σημαντική. Αλλά γιατί; Έχει πραγματικά σημασία το τι πιστεύουμε;

Η υγιής διδασκαλία είναι σημαντική διότι η πίστη μας βασίζεται σ’ ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Η συνολική διδασκαλία της εκκλησίας περιέχει πολλά στοιχεία, αλλά το κύριο μήνυμα ορίζεται ρητά: «Ο Χριστός πέθανε εξαιτίας των αμαρτιών μας σύμφωνα με τις γραφές… και ότι την τρίτη ημέρα αναστήθηκε σύμφωνα με τις γραφές» (Α΄ Κορινθίους 15:3,4). Αυτό είναι το ξεκάθαρο μήνυμα του ευαγγελίου που παραδόθηκε «εν πρώτοις». Όταν αλλάζεις το μήνυμα, η βάση της πίστης μετατοπίζεται από τον Χριστό σε κάτι άλλο. Ο αιώνιος προορισμός μας εξαρτάται από την ακοή «του λόγου της αλήθειας, του ευαγγελίου της σωτηρίας σας» (Εφεσίους 1:13, δες επίσης Β΄ Θεσσαλονικείς 2:13,14).

Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν ψευδείς διδασκαλίες;

Αφού οι άνθρωποι θέλουν να είναι σωστοί, τότε γιατί πιστεύουν σε μια ψευδή διδασκαλία;

Οι άνθρωποι δεν την πιστεύουν από επιλογή. Νομίζουν ότι είναι αλήθεια.

Γιατί οι άνθρωποι χάνονται όταν οδηγούν; Αυτό που νόμιζαν ότι ήταν σωστό, ήταν λάθος, γιατί δεν είδαν τη μεγάλη εικόνα.

Με τα σύγχρονα συστήματα GPS και τις δορυφορικές εικόνες, είναι πιο δύσκολο να λάβετε σήμερα λάθος οδηγίες, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα.

Οι ψευδοδιδάσκαλοι αφθονούν, και σε συνδυασμό με μια ικανότητα ευγλωττίας και "ήπιο" μήνυμα, είναι εύκολο να πιστέψουμε αυτούς τους άρτια μορφωμένους αυτοαποκαλούμενους γκουρού.

"Βδελύσσεται" ο Θεός τους ομοφυλόφιλους;

Γενικώς, η έννοια του "βδελύσσομαι" (σιχαίνομαι) - με τα παράγωγά της - πάρα πολύ σπάνια χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή έχοντας ως αντικείμενό της πρόσωπα, ενώ πολύ συχνά ως κατηγορούμενο πράξεων. Έτσι, ενώ ο Θεός δεν δηλώνει - τουλάχιστον άμεσα - "βδελυγμία" για ανθρώπους, ωστόσο τη διατρανώνει για πράξεις τους, χαρακτηρίζοντάς τις "βδελύγματα".

Πιθανή εξαίρεση του κανόνα θα μπορούσε να θεωρηθεί το Τίτος 1,16: "..(τον) Θεό ομολογούν ότι (τον) ξέρουν από βιωματική εμπειρία (αυτή είναι η σημασία του "ειδέναι" του πρωτότυπου κειμένου), όμως με τα έργα Τον αρνούνται, βδελυκτοί όντες και απειθείς και για κάθε έργο αγαθό αδόκιμοι". Ωστόσο, η όλη περικοπή κάνει λόγο για "πολλούς (και) ανυπότακτους, ματαιολόγους και φρεναπάτες, μάλιστα τους εκ της περιτομής", άρα για τους ιουδαΐζοντες "Χριστιανούς" ψευτοδασκάλους, ενώ δεν ορίζεται με σαφήνεια αν το "βδελυκτοί όντες" αφορά και στον τρόπο που τους βλέπει ο Θεός ή μόνο οι άνθρωποι.

H ματαιολογία του Νόμου

"...Να παραγγείλεις σε μερικούς να μη διδάσκουν διαφορετικές διδασκαλίες, ούτε να προσέχουν σε μύθους και απέραντες γενεαλογίες, που προξενούν φιλονικίες μάλλον παρά την οικοδομή του Θεού στην πίστη, έτσι να κάνεις. Tο τέλος δε της παραγγελίας είναι αγάπη από καρδιά καθαρή και συνείδηση αγαθή, και πίστη ανυπόκριτη· από τα οποία μερικοί, καθώς αποπλανήθηκαν, εκτράπηκαν σε ματαιολογία, θέλοντας να είναι δάσκαλοι του νόμου, ενώ δεν καταλαβαίνουν ούτε όσα λένε ούτε για ποια πράγματα δίνουν διαβεβαιώσεις" (Α' Τιμόθεο 1:3β-7).

Στο χωρίο αυτό, ο Παύλος αναφέρεται σε κάποιους που εξετράπησαν από μια ειλικρινή πίστη, σε ματαιολογία, επιθυμώντας να γίνουν δάσκαλοι του νόμου. Ο Παύλος φυλακίστηκε για "το ευαγγέλιό του", που φαινόταν αντίθετο με τη θρησκευτική παράδοση των συμπατριωτών του (Β' Τιμόθεο 2:8,9).

"Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και θέλεις σωθή συ και ο οίκος σου"

Το δημοφιλέστατο εδάφιο (σκόπιμα, βέβαια, το παρέθεσα σε μετάφραση Βάμβα), που συνήθως "στολίζει" τους τοίχους εκκλησιαστικών αιθουσών, είναι πολύ χρήσιμο, για να μας διδάξει δύο σπουδαία μαθήματα: το πόσο παραπλανητική μπορεί να αποδειχτεί η χρήση μεμονωμένων εδαφίων και το πόσο ολέθρια απλοϊκή (εντελώς αντίθετη από την "απλότητα του Ευαγγελίου") αντίληψη για τη σωτηρία καλλιεργείται, συνήθως, στις εκκλησίες.

Λοιπόν, το εντελώς αποσπασματικό αυτό "κήρυγμα" του Παύλου ειπώθηκε προς τον δεσμοφύλακα της πόλης των Φιλίππων κάτω από συγκεκριμένες, εξαιρετικά ιδιάζουσες και πιεστικές, συνθήκες (γνωστές, άλλωστε, σε όλους μας από τη σχετική αφήγηση των Πράξεων). Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας. Η όλη σκηνή θα μπορούσε να παραβληθεί με τη διάσωση ενός ναυαγού: το πρώτο πράγμα που κάνουν από το πλοίο διάσωσης είναι να του ρίξουν το σωσίβιο, για να διατηρηθεί στην επιφάνεια του νερού. Φανταστείτε, τώρα, μετά από τη ρίψη του σωσίβιου, το πλοίο "διάσωσης" να φεύγει, ικανοποιημένο από την εκτέλεση της αποστολής του!

"Κορώνα-γράμματα" ή ορθοτόμηση;

Αν και μπορεί να έχουμε μια καρδιά υπακοής για να κάνουμε οτιδήποτε μας διδάσκει ο Κύριος, είναι αδύνατο να κάνουμε ό,τι ορίζει η Βίβλος. Η Βίβλος περιέχει τις οδηγίες του Θεού σε διαφόρους ανθρώπους κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών. Είναι αδύνατο να κάνουμε όλα όσα λέει η Βίβλος. Κανείς δεν το έκανε ποτέ.

Ο κάθε πιστός επιλέγει ποιο μέρος της Βίβλου έχει μεγαλύτερη βαρύτητα, για να υπακούσει σε αυτό. Ο καθένας πρέπει να επιλέξει. Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι δεν επιλέγουν, απλώς αγνοούν τις διαφορετικές οδηγίες της θεόπνευστης Βίβλου.

Οι περισσότεροι Χριστιανοί συνήθως επιλέγουν τα 4 τέσσερα ευαγγέλια, επειδή αναφέρονται στην επίγεια διακονία και διδασκαλία του Κυρίου Ιησού. Ωστόσο, δεν είναι όλη η Γραφή εμπνευσμένη από τον Θεό (Β' Τιμόθεο 3:16);

Έχεις σωθεί;

Έχεις σωθεί; Αυτή η ερώτηση πρέπει να απαντηθεί με ένα "ναι" ή ένα "όχι", αλλά αυτό δεν γίνεται σχεδόν ποτέ. Μερικές από τις πιο συνηθισμένες απαντήσεις είναι:

1. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.
2. Έχω βαφτιστεί.
3. Πιστεύω στον Θεό.
4. Βασικά είμαι καλός άνθρωπος.
5. Προσπαθώ να ζω σύμφωνα με τον Χρυσό Κανόνα.
6. Είμαι μέλος μιας εκκλησίας.
7. Πάντα ήμουν Χριστιανός.
8. Έχω κάνει τον Χριστό Κύριο της ζωής μου.
9. Δεν έχω κάνει ποτέ κάτι πολύ κακό.
10. Προσπαθώ να τηρώ τις Δέκα Εντολές.
11. Έκανα την "προσευχή του αμαρτωλού".
12. Ο πατέρας μου / ο παππούς / κ.λπ. είναι ιεροκήρυκας / πρεσβύτερος / διάκονος.

Η αξιοπιστία των κειμένων της Αγίας Γραφής - H Kαινή Διαθήκη

α) H συγγραφή των βιβλίων της Kαινής Διαθήκης

O Iησούς δεν έγραψε κανένα βιβλίο. H διδασκαλία Tου μεταδόθηκε προφορικά, όπως και η αφήγηση της ζωής Tου, των έργων Tου, της σταύρωσης και της ανάστασής Tου. Άλλωστε ο προφορικός λόγος στη νοοτροπία των λαών της Aνατολής είχε μεγαλύτερο κύρος από τον γραπτό λόγο, συνεπώς τα γραπτά μνημεία θεωρούνταν αναγκαία μόνο μετά τον θάνατο των έγκυρων αυτοπτών μαρτύρων. Ωστόσο η ταχύτατη διάδοση του Xριστιανισμού επιτάχυνε την καταγραφή των γεγονότων, μια και οι απόστολοι δεν μπορούσαν να βρίσκονται συγχρόνως παντού.