Χτίζουμε λάθος ναό

Στις ημέρες του Ιησού, ο εβραϊκός λαός πίστευε σε μια μορφή ενσάρκωσης. Δεν πίστευαν ότι ο Θεός θα μπορούσε να γίνει άνθρωπος, αλλά ότι ο ουρανός και η γη συνδέονταν στον Ναό της Ιερουσαλήμ. Ο Θεός, για τον Ιουδαίο, κατοικούσε κατά μια έννοια στον Ναό. Ο Ναός θεωρείτο ως το κεντρικό σύμβολο ενσάρκωσης στην εβραϊκή ζωή.

Η ενσάρκωση του Ναού
Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που οι διδασκαλίες και οι πράξεις του Ιησού ήταν τόσο αμφιλεγόμενες. Με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και σε πολλούς διαφορετικούς χρόνους, ο Ιησούς έδειξε ότι Αυτός ήταν ο νέος ναός. Ότι σε Αυτόν οι άνθρωποι μπορούσαν να λάβουν συγχώρεση για τις αμαρτίες τους, να έχουν πρόσβαση στον Θεό και να αποκαταστήσουν τη σχέση τους μαζί Του. Καθώς οι άνθρωποι πίστευαν ότι ο Θεός βρισκόταν στον Ναό, φανταστείτε τι σοκ θα ήταν γι' αυτούς όταν ο Ιησούς ανήγγελλε ότι ο Ναός θα καταστρεφόταν (Ιωάννης 2:19-21).

Η μετατροπή των εκκλησιαστικών κτιρίων

Πώς έφτασε η Εκκλησία από μηδενική γη ή περιουσία που κατείχε μετά την ανάσταση του Ιησού, να γίνει ένας από τους πλουσιότερους ιδιοκτήτες γης και ακινήτων σε ολόκληρο τον κόσμο σήμερα; Όπως έχουμε γράψει, πολλά από αυτά έχουν σχέση με την αλλαγή της από μια διωκόμενη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στην ανάδειξή της ως επίσημης θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, το 380 μ.Χ.

Σε έναν πολιτισμό όπου δεν υπήρχε διάκριση μεταξύ θρησκείας και πολιτικής, μια τέτοια αναγνώριση είχε εκτεταμένες επιπτώσεις. Λαοί τόσο μακρινοί όσο στη Germania (Γερμανία) και τη Britannia (Μεγάλη Βρετανία), που δεν ήξεραν σχεδόν τίποτα για τον Χριστιανισμό, πληροφορήθηκαν ότι η Αυτοκρατορία ήταν πλέον χριστιανική και ότι θα ήταν φρόνιμο να ασπαστούν τη νέα θρησκεία.

Πώς τα κτίρια εξομοιώθηκαν με την Εκκλησία

Μετά τον Τερτυλλιανό, θα ρωτήσω κι εγώ: «Τι σχέση έχουν τα κτίρια με την Εκκλησία;»

Η απάντηση είναι: Καμία. Η Εκκλησία δεν έχει καμία σχέση με κτίρια. Αν και τα κτίρια μπορεί να χρησιμοποιούνται από την Εκκλησία, δεν απαιτείται να είναι η Εκκλησία. Τα κτίρια μπορεί να βοηθήσουν την Εκκλησία να εκπληρώσει την αποστολή της, αλλά ταυτόχρονα, η Εκκλησία πρέπει να παραδεχτεί ότι τα κτίρια μπορούν επίσης να εμποδίσουν την αποστολή της.

Ένα πράγμα που δεν πρέπει πάντως να κάνει η Εκκλησία, είναι να μεταχειρίζεται τα κτίρια ως ιερά μέρη όπου συμβαίνουν τα αληθινά πνευματικά πράγματα, και οπουδήποτε αλλού είναι κοσμικά και μη πνευματικά. Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.

Πρεσβύτεροι, άξιοι διπλής τιμής

Αν υπάρχει ένα χωρίο στη Γραφή που παρέχει καθοδήγηση σχετικά με την πληρωμή των ποιμένων και των πρεσβυτέρων, αυτό είναι το Α' Τιμόθεο 5:17,18. Ο Παύλος λέει ότι οι πρεσβύτεροι που κηρύττουν και διδάσκουν είναι άξιοι διπλής τιμής και ότι ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του.

Βγάλτε λοιπόν το τσεκ επιταγών!

Περιμένετε. Μη βιάζεστε.

"Μη φιμώνεις το βόδι που αλωνίζει"

Δεν είμαι εντελώς αντίθετος στο να αμείβονται οι ποιμένες/διδάσκαλοι σε κάποιες περιπτώσεις, όπως π.χ. όταν διδάσκουν κατηχουμένους (Γαλάτες 6:6). Αυτό στο οποίο είμαι αντίθετος, είναι η αυθαίρετη χρήση της Γραφής για να υποστηρίξει την πρακτική λήψης μόνιμου μισθού, ειδικά όταν κάποιες περικοπές χρησιμοποιούνται για να φέρουν βάρη ενοχής στο ποίμνιο, "αν δεν δώσει περισσότερα", "αν δεν δίνει δέκατα", "αν δεν προσφέρει περισσότερα, και με χαρά".

Σήμερα θα δούμε τη δήλωση του Παύλου στο 9ο κεφάλαιο της Α' Κορινθίους, όπου ο απόστολος παραθέτει από τον ιουδαϊκό νόμο: «Δεν θα βάλεις φίμωτρο στο στόμα βοδιού που αλωνίζει» (εδ. 9).

"Mακάριο είναι το να δίνει κάποιος μάλλον, παρά να παίρνει": Ποιος δίνει σε ποιον;

Πόσο συχνά έχετε ακούσει ένα κήρυγμα για τα δέκατα βασισμένο στο Πράξεις 20:35: «Mακάριο είναι το να δίνει κάποιος μάλλον, παρά να παίρνει»;

Αυτό είναι ένα άλλο παράδειγμα κειμένου που απομονώθηκε καταχρηστικά από τα συμφραζόμενα.

Στο κείμενο αυτό, ο Παύλος παρέχει οδηγίες σε μια ομάδα πρεσβυτέρων από την Έφεσο. Στα προηγούμενα εδάφια (Πράξεις 20:33,34), ο Παύλος τους υπενθυμίζει ότι δεν έχει πληρωθεί με χρυσάφι και ασήμι, ούτε καν με ρούχα, αλλά έχει φροντίσει για τις δικές του ανάγκες, καθώς και όσων ταξίδευαν μαζί του. Αυτό το έκανε, για να μη χρειαστεί αυτός και οι σύντροφοί του να δεχτούν πληρωμή από κανένα στην Έφεσο.

Είναι η Εκκλησία διασπασμένη;

Ακούμε πολλές συζητήσεις για το πώς οι διάφορες ομολογίες είναι κακές, οι διαιρέσεις των εκκλησιών είναι κακές, και όλες οι διάφορες εκκλησίες σε μια πόλη είναι κακές. Κάποιοι το βλέπουν αυτό και λένε ότι η Εκκλησία έχει διασπαστεί. Αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος.

Έχω υποστηρίξει την ιδέα ότι ο πρωταρχικός τρόπος με τον οποίο συγκεντρώνεται η εκκλησία είναι εν Χριστώ. Ναι, μερικοί από εμάς συνέρχονται από καιρό σε καιρό, συνήθως εβδομαδιαία, για να ενθαρρύνουμε και να οικοδομήσουμε ο ένας τον άλλον, και ενώ αυτή η φυσική συγκέντρωση είναι ένας τρόπος εκδήλωσης ή παρουσίας της εκκλησίας, η ίδια η φυσική σύναξη δεν είναι «η Εκκλησία».

"Συναγμένοι δύο ή τρεις"

Σε προηγούμενο άρθρο μου, υποστήριξα ότι "δεν πηγαίνεις στην εκκλησία", η εκκλησία πάει μαζί σου. Ή για να το θέσω αλλιώς, όπου κι αν πας, εκεί πηγαίνει η εκκλησία.

Αυτό εγείρει ερωτήματα σχετικά με το Ματθαίος 18:20: "Γιατί όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους". Αυτό το εδάφιο χρησιμοποιείται συχνά με έναν από τρεις τρόπους.

Η εκκλησία των κτιρίων

Οι υποστηρικτές της κατ' οίκον εκκλησίας συχνά κατηγορούν τις θεσμικές εκκλησίες ότι εξομειώνουν την Εκκλησία με τα κτίρια στα οποία συγκεντρώνονται οι πιστοί. «Η εκκλησία δεν είναι το κτίριο», λένε, «η εκκλησία είναι οι άνθρωποι». Μας προτρέπουν να σταματήσουμε "να πηγαίνουμε στην εκκλησία" και ν' αρχίσουμε "να είμαστε η εκκλησία".

Αλλά φαίνεται ότι οι άνθρωποι της κατ' οίκον εκκλησίας μπορεί να είναι ένοχοι για το ίδιο πράγμα. Στο κάτω-κάτω, τι είναι ένα σπίτι αν όχι κτίριο;

Εκκλησία: Η εξάρτηση της προσέλευσης

Σημάδια εξόδου
Πρακτικά μιλώντας, η ακύρωση της κυριακάτικης "λειτουργίας" είναι ούτως ή άλλως σοφή κίνηση. Ο κόσμος βγαίνει σωρηδόν από την εκκλησία. Τουλάχιστον, εγκαταλείπει την κυριακάτικη "λειτουργία". Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, λιγότερο από το 20% των ανθρώπων πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία, και από αυτούς που πηγαίνουν, 2,7 εκατομμύρια εγκαταλείπουν την εκκλησία κάθε χρόνο. Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, η συνολική συμμετοχή σε όλες τις προτεσταντικές ομολογίες μειώθηκε κατά σχεδόν 5 εκατομμύρια άτομα, ενώ ο πληθυσμός των ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 24 εκατομμύρια κατά την ίδια χρονική περίοδο. Η εκκλησία μειώνεται σε αριθμούς, ακόμα και όταν ο πληθυσμός αυξάνεται.

Εκκλησία "εκτός ελέγχου"

Όταν κάποιος υποστηρίζει ότι οι Χριστιανοί δεν «πηγαίνουν στην εκκλησία», επειδή οι ίδιοι είναι η Εκκλησία, ο ποιμένας ή άλλος ηγέτης της εκκλησίας σπεύδει να παραθέσει το εδάφιο Εβραίους 10:25. "Μη αφήνοντας το να συνερχόμαστε μαζί". Αλλά ας είμαστε ξεκάθαροι. Πουθενά το εδάφιο αυτό δεν λέει πόσο συχνά πρέπει να συνέρχονται οι πιστοί, ούτε πού ή τι πρέπει να γίνει όταν συναντιούνται, εκτός από το να ενθαρρύνει ο ένας τον άλλον. Πέρα από αυτό, είναι αμφίβολο εάν το εδάφιο μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα στους πιστούς σήμερα, καθώς οι αρχικοί παραλήπτες της επιστολής ήσαν πρώην Ιουδαίοι (στο θρήσκευμα) που τώρα πιέζονταν μέσω διώξεων να επιστρέψουν στα έθιμα και τους νόμους του Ιουδαϊσμού.

Η Εκκλησία ως Σώμα του Χριστού

Όταν οι άνθρωποι σκέφτονται βιβλικές εικόνες για την Εκκλησία, η πιο κοινή εικόνα που έρχεται στο μυαλό τους είναι το Σώμα του Χριστού. Ωστόσο, αυτή η ακριβής φράση βρίσκεται μόνο μερικές φορές στη Γραφή (π.χ. Ρωμ 7:4, Α' Κορ. 10:16, 12:27, Εφεσ. 4:12). Τα εδάφια αυτά, προέρχονται από τον Παύλο και δεν αναφέρονται όλα στην Εκκλησία συγκεκριμένα ως Σώμα του Χριστού (όπως τα Εφεσίους 4:12 και Α' Κορινθίους 12:27), αλλά και στο φυσικό σώμα του Ιησού. Άλλα εδάφια υπαινίσσονται ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, αλλά δεν περιέχουν την ακριβή φράση (π.χ. Ρωμαίους 12:5· Εφεσ. 1:22-23· 5:23· Κολ 1:24· 2:17).

Ορίζοντας την «Εκκλησία»

Η Εξέλιξη ενός Κινήματος
Ο Χριστιανισμός ξεκίνησε πολύ απλά. Ωστόσο, με τα χρόνια, έχει περάσει από διάφορους κύκλους πολυπλοκότητας μέχρι να εμφανιστεί ένα κίνημα ανανέωσης και να επαναφέρει ένα μέρος της εκκλησίας στην απλότητα. Αυτοί οι κύκλοι είναι σχεδόν πάντα οι ίδιοι. Αρχικά, η κίνηση ξεκινά με μερικές απλές αλλά βαθιές ιδέες που θα μπορούσαν να διδαχτούν και να μαθευτούν μέσα σε λίγα λεπτά. Οι άνθρωποι που ακούν αυτές τις ιδέες ενθουσιάζονται τόσο πολύ, που είναι σε θέση να τις θυμούνται, να τις εφαρμόζουν και να τις διδάσκουν σε άλλους.

Ο Ιησούς, ο διάβολος και η Εκκλησία (2ο)

Μετά τη νίκη Του επί του πειρασμού, ο Ιησούς άρχισε τη διακονία Του, συγκέντρωσε και δίδαξε τους μαθητές, στη συνέχεια πέθανε στον σταυρό και αναστήθηκε από τους νεκρούς. Με την ανάστασή Του, κέρδισε αυτό που είχε υποσχεθεί ο σατανάς, αλλά το κέρδισε σύμφωνα με το θέλημα και τους τρόπους του Θεού, όχι με εγωισμό, αλλά με υπηρεσία. Όχι με δύναμη, αλλά με ταπεινοφροσύνη· όχι με πλούτη, φήμη, τιμή και δόξα, αλλά με φτώχεια, αδυναμία, ντροπή, απόρριψη και σχετική αφάνεια. Πριν αναληφθεί στον ουρανό, έδωσε εντολή στους μαθητές Του να ακολουθήσουν το παράδειγμά Του και να διαδώσουν τη διδασκαλία Του.

Ο Ιησούς, ο διάβολος και η Εκκλησία (1ο)

Ας ξεκινήσουμε από τον Κήπο της Εδέμ. Ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη, και όλα τα ουράνια και τα γήινα σώματα. Στην κορυφή της δημιουργίας, ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα. Τους έδωσε εξουσία πάνω στη γη, να περιποιούνται τα φυτά και τα ζώα, και οι ίδιοι να πολλαπλασιάζονται. Αλλά ο σατανάς, με τη μορφή φιδιού, ήταν επίσης στον κήπο. Το πώς βρέθηκε στην καλή δημιουργία του Θεού είναι θέμα για άλλη συζήτηση. Ο Σατανάς έσπειρε αμφιβολίες στην Εύα, αμφισβήτησε τις οδηγίες και τη νοημοσύνη του Θεού και τελικά την εξαπάτησε να φάει τον καρπό από το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού. Η Εύα έφαγε κι έδωσε και στον Αδάμ να φάει κι αυτός. Ως αποτέλεσμα, έφεραν τον θάνατο πάνω τους, μια κατάρα στη δημιουργία και παρέδωσαν την κυριαρχία στη γη στον σατανά.

Για τα επόμενα χιλιάδες χρόνια, η ιστορία της Γραφής αποκαλύπτει μια συνεχή πάλη μεταξύ των σχεδίων του Θεού και των διαστροφών του σατανά. Ο Θεός δημιουργεί ή εισάγει κάτι, και ο σατανάς το διαστρέφει έτσι ώστε ενώ εξακολουθεί να μοιάζει με το αρχικό σχέδιο, επιτυγχάνει το ακριβώς αντίθετο από την πρόθεση του Θεού. Τελικά, ο νέος Αδάμ, ο Ιησούς Χριστός, μπαίνει στην ιστορία. Μεταξύ άλλων, έρχεται να ανακτήσει την κυριαρχία. Και έτσι, όπως στην αρχή, ο σατανάς σκοπεύει να απομακρύνει τον Ιησού από τις οδηγίες και τα σχέδια του Θεού.