Η εξουσία στη θεσμική εκκλησία

Οι Γραφές καταδεικνύουν ξανά και ξανά ότι η Αλήθεια υπήρξε ανέκαθεν μισητή από τις μάζες της ανθρωπότητας, αλλά ιδιαίτερα από εκείνους που κατέχουν τις λεγόμενες «θέσεις ή αξιώματα εξουσίας» μέσα σε ένα θρησκευτικό σύστημα.

Οι άνδρες που θα αναλάμβαναν θέσεις και τίτλους αφθονούν σε κάθε είδους θρησκευτικό θεσμό. Υπάρχουν πολλοί που θα λάμβαναν αναγνώριση χωρίς να υπηρετούν. Υπάρχουν πολλοί που μεθούν από τον πόθο της εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί που ευχαρίστως θα κέρδιζαν τα προς το ζην ποντάροντας σε θρησκευτικά θέματα.

Η εικόνα ενός λοχία εκπαιδευτή που γαβγίζει διαταγές σε μια διμοιρία, δεν υπάρχει πουθενά στη Γραφή, αλλά βρίσκεται στις εκκλησιαστικές οργανώσεις των ανθρώπων. Πολλοί «εκκλησιαστικοί ηγέτες» διαφόρων δογμάτων νομίζουν ότι αυτό είναι το είδος εξουσίας που πρέπει να χρησιμοποιούν για να «εξουσιάζουν» τον λαό του Θεού. Οι διδάσκαλοί τους, τα σεμινάριά τους, μαζί με τις σαρκικές τους καρδιές, τους έμαθαν να κυβερνούν με αυτόν τον τρόπο. Αυτό έχει προκαλέσει ανείπωτες δυσκολίες σε πολλά άτομα και οικογένειες σε πολλές θεσμικές εκκλησίες. Η ανάγκη «να κρατάμε τους ανθρώπους σε τάξη» με τη βία ή τον εξαναγκασμό δεν είναι μια Γραφική αρχή, αλλά παρατηρείται πολύ συχνά σε ένα θεσμικό/εταιρικό εκκλησιαστικό σύστημα.

Η ελευθερία του λόγου είναι το θεμέλιο της θρησκευτικής μας ελευθερίας

Μια άλλη πλευρά της εκκλησίας για την οποία πολλοί πιστοί (καθώς και μη Χριστιανοί) αγωνίζονταν μέσα στις συνελεύσεις τους (εκκλησία), ήταν αυτή της «ελευθερίας του λόγου». Δεδομένου ότι η άσκηση της ελευθερίας του λόγου ήταν τόσο σημαντική, η εκκλησία συχνά ταυτιζόταν με έναν άλλο σημαντικό ελληνικό όρο, την παρρησία.

Παρρησία είναι μια λέξη που κυριολεκτικά σημαίνει «ελευθερία του λόγου, ελεύθερη έκφραση γνώμης, το να εκφράζει κανείς την άποψή του με θάρρος και ειλικρίνεια» (παν+ρητός). Μεταφράζεται ως "ομιλία με θάρρος ή τόλμη" στα Α' Θεσ. 2:2 και Πράξεις 9:28, 13:46, 26:26.

Ένας συγγραφέας, μιλώντας για την έννοια της παρρησίας στην Καινή Διαθήκη, λέει ότι ήταν: «Το δικαίωμα κάθε πολίτη να σηκωθεί στη δημόσια συνέλευση και να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του».

Η παρρησία ήταν ζωτικής σημασίας σε κάθε καλή σχέση, και πράγματι, η παρρησία ως «ελευθερία του λόγου προς τον Θεό» αναφέρεται αρκετές φορές στην Καινή Διαθήκη, αν και η λέξη συνήθως μεταφράζεται ως «θάρρος να πλησιάσουμε τον Θεό» (Α' Ιωάννη 3:21).

Εκκλησία: Ο σφετερισμός της εξουσίας του Χριστού

Το γεγονός παραμένει ότι στην εποχή των αποστόλων δεν υπήρχαν ιδρύματα, οργανισμοί ή εταιρικές δομές γνωστές ως «εκκλησίες», όπως αφθονούν στις μέρες μας. Οι άγιοι δεν «ανήκαν σε κάποια εκκλησία» γιατί κάτι τέτοιο δεν υπήρχε τότε. Ανήκαν μόνο στον Ιησού Χριστό που τους απολύτρωσε και τους εξαγόρασε με το δικό Του αίμα.

Σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πιστεύουν ότι είναι ακριβώς όπως εκείνοι οι πρώτοι μαθητές. Απλά επειδή κάνουν την προσπάθεια να σηκωθούν από το κρεβάτι, να προετοιμάσουν την οικογένεια και να φτάσουν σε ένα «εκκλησιαστικό κτίριο» με ένα ωραίο ζεστό στασίδι κάθε Σάββατο ή Κυριακή πρωί, πολλοί είναι πεπεισμένοι ότι έχουν εκτελέσει το καθήκον που πιστεύουν ότι απαιτεί ο Θεός από αυτούς, σύμφωνα με το συχνά παρερμηνευμένο εδάφιο: "μη αφήνοντας το να συνερχόμαστε μαζί..." (Εβραίους 10:25α).

Η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης και οι "εκκλησίες" των ανθρώπων

Το Άγιο Πνεύμα επέλεξε τη λέξη "εκκλησία" για να περιγράψει τους ανθρώπους που έχουν κληθεί από έναν κόσμο αμαρτίας για να αποτελέσουν τη «σύναξη του Θεού». Με απλά λόγια, εκκλησία σημαίνει μια καλεσμένη «συγκέντρωση» ή «κοινότητα». Η Eκκλησία δεν έχει καμία σχέση με ένα γήινο κτίριο, ναό, ιερό, θεσμό ή οτιδήποτε παρόμοιο!

Έχουν πραγματικά σημασία όλα αυτά; Η αλήθεια είναι ότι έχουν, μόνο αν σας ενδιαφέρει ο Βιβλικός Χριστιανισμός. Σημασία έχουν μόνο, αν είναι για σας σημαντικό  να κάνετε αυτό που θέλει ο Ιησούς.

Όχι, δεν περιμένω η λεγόμενη "εκκλησία" να αποτελείται από τέλειους ανθρώπους. Απλά θα ήθελα να είναι Βιβλική. Και βέβαια, δεν μισώ τους ανθρώπους του εκκλησιαστικού συστήματος. Μισώ το σύστημα που τους έχει παγιδεύσει και τους έχει βάλει πίσω από τα κάγκελα - μερικές φορές χωρίς δική τους ευθύνη.

Εκκλησία: Η αποστασία παίρνει μορφή

"Ο Θεός, που έκανε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ' αυτόν, αυτός που είναι Κύριος του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς" (Πράξεις 17:24).

Ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, γράφοντας τον 2ο αιώνα, ξεκαθαρίζει ότι η έννοια των «εκκλησιαστικών κτιρίων» ήταν ανύπαρκτη στην εποχή του και ότι οι άγιοι δεν είχαν συνηθίσει να συναντώνται σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή σε συγκεκριμένο μέρος!

Όταν τον ρώτησαν πού συγκεντρώνονταν, ο Ιουστίνος απάντησε:

«Όπου επιλέγει και μπορεί ο καθένας. Νομίζετε ότι συνηθίζεται να συναντιόμαστε όλοι μαζί σε ένα μέρος; Το αντίθετο, γιατί ο Θεός των Χριστιανών δεν περιορίζεται από τόπο, αλλά όντας αόρατος, γεμίζει τον ουρανό και τη γη, και οι πιστοί Τον λατρεύουν και Τον δοξάζουν παντού».

Παλαιά ή Καινή;

Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός είχε αναμφίβολα έναν «ειδικό κλήρο». Αυτό, πριν το πολύτιμο αίμα του Αρνίου εξαλείψει τις διακρίσεις και αφαιρέσει κάθε σκέψη για μια «κατάταξη» μεταξύ αυτών που ομολογούν ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι σ' αυτή τη γη.  

Όσον αφορά στη φυλή του Λευί, τα μέλη της ξεχωρίστηκαν από τον Θεό για να υπηρετήσουν στο καθεστώς ενός «ειδικού ιερατείου». Χωρίστηκαν από τον λαό (τους λαϊκούς) για λογαριασμό των οποίων προσέρχονταν ενώπιον του Θεού με θυσίες και προσφορές και διάφορες θρησκευτικές τελετουργίες. Η φυλή του Λευί βρήκε την κληρονομιά της, όχι ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά στην άμεση υπηρεσία του Θεού.

Ως ιερείς του Θεού, οι Λευίτες μπορούσαν να εκτελούν ορισμένες λειτουργίες που δεν επιτρεπόταν με θανατική ποινή να εκτελούνται από άλλους. Μπορούσαν να αγγίξουν ιερά πράγματα που δεν επιτρεπόταν σε άλλους να αγγίξουν.

"Μελότητα": Μια ακόμη ανθρώπινη επινόηση

Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι δηλώνοντες Χριστιανοί θα διακηρύξουν πρόθυμα: «Oλόκληρη η γραφή είναι θεόπνευστη, και ωφέλιμη για διδασκαλία, για έλεγχο, για επανόρθωση, για διαπαιδαγώγηση, που γίνεται με δικαιοσύνη» (Β' Τιμόθεο 3:16). Όλοι λέμε ότι η Γραφή είναι ο μόνος κανόνας για την πίστη και τη ζωή μας. Υποστηρίζουμε ότι η Καινή Διαθήκη παρέχει θεόπνευστη κατεύθυνση για τον λαό του Θεού της Καινής Διαθήκης, όπως ακριβώς έκανε η Παλαιά Διαθήκη για τον λαό  Ισραήλ.