Παλαιά ή Καινή;

Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός είχε αναμφίβολα έναν «ειδικό κλήρο». Αυτό, πριν το πολύτιμο αίμα του Αρνίου εξαλείψει τις διακρίσεις και αφαιρέσει κάθε σκέψη για μια «κατάταξη» μεταξύ αυτών που ομολογούν ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι σ' αυτή τη γη.  

Όσον αφορά στη φυλή του Λευί, τα μέλη της ξεχωρίστηκαν από τον Θεό για να υπηρετήσουν στο καθεστώς ενός «ειδικού ιερατείου». Χωρίστηκαν από τον λαό (τους λαϊκούς) για λογαριασμό των οποίων προσέρχονταν ενώπιον του Θεού με θυσίες και προσφορές και διάφορες θρησκευτικές τελετουργίες. Η φυλή του Λευί βρήκε την κληρονομιά της, όχι ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά στην άμεση υπηρεσία του Θεού.

Ως ιερείς του Θεού, οι Λευίτες μπορούσαν να εκτελούν ορισμένες λειτουργίες που δεν επιτρεπόταν με θανατική ποινή να εκτελούνται από άλλους. Μπορούσαν να αγγίξουν ιερά πράγματα που δεν επιτρεπόταν σε άλλους να αγγίξουν.

"Kατά τον καιρό εκείνο, ο Kύριος ξεχώρισε τη φυλή του Λευί, για να βαστάζει την κιβωτό της διαθήκης του Kυρίου, να παραστέκεται μπροστά στον Kύριο, για να τον υπηρετεί, και να ευλογεί στο όνομά του, μέχρι τούτη την ημέρα. Γι’ αυτό, οι Λευίτες δεν έχουν μερίδιο ή κληρονομιά ανάμεσα στα αδέλφια τους· ο Kύριος είναι η κληρονομιά τους, όπως ο Kύριος ο Θεός σου τους υποσχέθηκε" (Δευτερονόμιο 10:8,9).

Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, μια επίλεκτη ομάδα ξεχωρίστηκε από τον υπόλοιπο λαό του Θεού και ορίστηκε να Τον υπηρετεί. Ήταν αποκλειστικό δικαίωμα των ιερέων να φέρουν την ιερή κιβωτό. Ήταν οι εκπρόσωποι του λαού ενώπιον του Θεού. Ο λαός απαγορευόταν να εισέλθει στους ιερούς χώρους και δεν τολμούσε να αγγίξει ούτε ένα κομμάτι από τα αγιασμένα έπιπλα.

Οι ιερείς φορούσαν ακόμη και ειδικά ρούχα και ψηλό κάλυμμα κεφαλής. Κανένας εκτός ιερατείου δεν επιτρεπόταν να φορέσει αυτή τη χαρακτηριστική ενδυμασία, και όποιος το έκανε τιμωρείτο με θάνατο επειδή υποδύθηκε έναν ιερέα. Ο ιερέας ήταν μεσολαβητής. Στεκόταν ανάμεσα στους ανθρώπους και τον Θεό. Οι άνθρωποι προσέγγιζαν τον Θεό μόνο μέσω ανδρών που είχαν ιερατική εξουσία.

«Και ο ιερέας θα κάνει εξιλέωση για την ψυχή, που αμάρτησε από άγνοια, όταν αμαρτήσει από άγνοια μπροστά στον Kύριο, για να κάνει εξιλέωση γι’ αυτόν· και θα του συγχωρηθεί» (Αριθμοί 15:28).

Οι ιερείς δεν μπορούσαν να καλλιεργήσουν ούτε να ασκήσουν κάποιο επάγγελμα. Έπρεπε να απασχολούνται με τα καθήκοντα του ναού. Έπρεπε να διατηρούν σε λειτουργία το τελετουργικό πρόγραμμα. Ο λαός στήριζε το ιερατείο με τα δέκατα και τις προσφορές του.

«Οι ιερείς, οι Λευίτες, ολόκληρη η φυλή του Λευί, δεν θα έχουν μερίδα ούτε κληρονομιά μαζί με τον Iσραήλ· τις προσφορές του Kυρίου, που γίνονται με φωτιά, και την κληρονομιά του θα τρώνε. Γι’ αυτό, δεν θα έχουν κληρονομιά ανάμεσα στους αδελφούς τους· ο Kύριος είναι η κληρονομιά τους, όπως τους είπε. Kαι αυτό θα είναι το δικαίωμα των ιερέων από τον λαό, από εκείνους που θυσιάζουν τις θυσίες, είτε βόδι είτε πρόβατο· θα δίνουν στον ιερέα τον ώμο, και τις σιαγόνες, και την κοιλιά. Tις απαρχές του σιταριού σου, του κρασιού σου, και του λαδιού σου, και το πρώτο από το μαλλί των προβάτων σου, θα του δίνεις» (Δευτερονόμιο 18:1-4).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι παρά μόνο κάτω από την Παλαιά Διαθήκη, τη διακονία του θανάτου γραμμένη και χαραγμένη σε πέτρες, ο Θεός δημιούργησε έναν «ειδικό κλήρο» χωριστά από τον λαό. Μέλη αυτής της ομάδας στέκονταν ανάμεσα στον λαό Ισραήλ και το ιερό όπου κατοικούσε ο Θεός. Φορούσαν όμορφα ιμάτια που τους διέκριναν από τον υπόλοιπο λαό του Θεού. Εκτελούσαν λειτουργίες απαγορευμένες σε όσους δεν είχαν χριστεί. Κατείχαν τίτλους και εφάρμοζαν τύπους και τελετουργίες που είχε ορίσει ο Θεός.

Αλλά τώρα, μια νέα μέρα ξημέρωσε. Ο σταυρός του Χριστού εξαφάνισε για πάντα όλους αυτούς τους διαχωρισμούς και τις διακρίσεις. Καταργήθηκαν και εξαφανίστηκαν όταν ο νομικός επίτροπος μας παρέδωσε στον Ιησού, και η πίστη στον Υιό του Θεού αντικατέστησε τη δικαιοσύνη (δικαίωση) που ήταν με έργα του Νόμου. Κάθε παιδί του Θεού είναι τώρα ιερέας.

Κάθε άτομο σε όλη αυτή τη γη που έχει δικαιωθεί με το αίμα του Ιησού, είναι ιερέας του Θεού. «Και ο οποίος μας έκανε βασιλιάδες, και ιερείς στον Θεό και Πατέρα του· σ’ αυτόν είθε να είναι η δόξα και η κυριαρχική εξουσία στους αιώνες των αιώνων. Aμήν" (Αποκάλυψη 1:6).

Κάθε μαθητής του Ιησού έχει μπει στη διακονία. Ο λόγος του Θεού δεν γνωρίζει τίποτα για ένα μαθητή που δεν είναι διάκονος. «Και εσείς, σαν ζωντανές πέτρες, οικοδομείστε ως πνευματικός οίκος, άγιο ιεράτευμα, για να προσφέρετε πνευματικές θυσίες, ευπρόσδεκτες στον Θεό διαμέσου του Iησού Xριστού. Γι’ αυτό και περιέχεται μέσα στη γραφή: 'Προσέξτε, βάζω στη Σιών μία ακρογωνιαία πέτρα, εκλεκτή, πολύτιμη· και εκείνος που πιστεύει σ’ αυτή δεν θα ντροπιαστεί'. H τιμή, λοιπόν, είναι σε σας που πιστεύετε· ενώ σ’ αυτούς που απειθούν, 'η πέτρα που αποδοκίμασαν εκείνοι που οικοδομούν, αυτή έγινε ακρογωνιαία πέτρα', και 'πέτρα προσκόμματος, και πέτρα σκανδάλου'· οι οποίοι προσκόπτουν στον λόγο, καθώς είναι απειθείς· στο οποίο και τοποθετήθηκαν. Eσείς, όμως, είστε 'γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο', λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (Α' Πέτρου 2:5-9).

Η Παλαιά Διαθήκη, όντας μια διαθήκη της σάρκας, με τη σφραγίδα της περιτομής στη σάρκα, έκανε έκκληση στη σαρκική φύση. Παρείχε μεγαλοπρέπεια και επίδειξη, τελετές και λειτουργίες, χρυσό και λάμψη. Είχε τον ορατό της ναό από ξύλο και πέτρα που ονομαζόταν «ο οίκος του Θεού». Όμως όλη αυτή η κατάσταση ήταν προσωρινή.

Το εβραϊκό σύστημα του διορισμού ορισμένων ανθρώπων για να εκτελούν ιερατικά καθήκοντα, έχει καταργηθεί. Το έργο του Χριστού στον σταυρό έχει σκίσει το καταπέτασμα, παρέχοντας σε κάθε πιστό ελεύθερη πρόσβαση στον Πατέρα (Ματθαίος 27:51, Εβραίους 10:20).

«Όταν, όμως, ήρθε ο Xριστός, ο αρχιερέας των αγαθών που επρόκειτο να ακολουθήσουν, διαμέσου της μεγαλύτερης και τελειότερης σκηνής, όχι χειροποίητης, δηλαδή, όχι αυτής της κατασκευής, ούτε με αίμα τράγων και μοσχαριών, αλλά διαμέσου του δικού του αίματος, μία φορά για πάντα μπήκε μέσα στα άγια, αποκτώντας αιώνια λύτρωση» (Εβραίους 9:11,12).

Ήρθε η ώρα της αποκατάστασης! Εγκαινιάστηκε η εποχή για την οποία μίλησαν οι προφήτες. Η Νέα Διαθήκη, γραμμένη όχι με μελάνι, αλλά με το Άγιο Πνεύμα σε πλάκες της καρδιάς έγινε πραγματικότητα. Δεν είμαστε πλέον πνευματικά ανήλικοι σε εικονική σκλαβιά. Η θητεία ολοκληρώθηκε. Ο Θεός έστειλε τον δικό Του Υιό, γεννημένο από γυναίκα, γεννημένο κάτω από τον νόμο, για να λυτρώσει αυτούς που ήταν κάτω από τον νόμο, για να λάβουμε την υιοθεσία (Γαλάτες κεφ. 4).

Ο λαός της ερήμου είχε πλέον αντικατασταθεί από την Εκκλησία του Χριστού. Ο ναός είχε φύγει, οι ιερείς είχαν φύγει, οι Λευίτες είχαν φύγει, και σχετικά με τον ίδιο τον Νόμο του Μωυσή, διαβάζουμε:

"Λέγοντας, όμως, 'καινούργια', έκανε παλιά την πρώτη· αυτό δε που παλιώνει και γερνάει, είναι κοντά σε αφανισμό" (Εβραίους 8:13).

«Παρόμοια και το ποτήρι, αφού δείπνησαν, λέγοντας: Tούτο το ποτήρι είναι η καινούργια διαθήκη με βάση το αίμα μου, που χύνεται για σας» (Λουκάς 22:20, Α' Κορινθίους 11:25).

Έχουμε πλέον ελευθερωθεί. «Στην ελευθερία, λοιπόν, με την οποία μας ελευθέρωσε ο Xριστός, να μένετε σταθεροί, και να μη υποβληθείτε ξανά σε ζυγό δουλείας» (Γαλάτες 5:1).

Ο Ιησούς έχει γίνει ο εγγυητής μιας ανώτερης διαθήκης (Εβραίους 7:22).

«Έχουμε τέτοιου είδους αρχιερέα, ο οποίος κάθησε στα δεξιά του θρόνου της μεγαλοσύνης μέσα στους ουρανούς, λειτουργός στα άγια, και στην αληθινή σκηνή, την οποία ο Kύριος κατασκεύασε, και όχι άνθρωπος» (Εβραίους 8:1,2).

«Tώρα, όμως, ο Xριστός έλαβε μία εξοχότερη υπηρεσία, καθόσον είναι και μεσίτης μιας ανώτερης διαθήκης, που νομοθετήθηκε με ανώτερες υποσχέσεις» (Εβραίους 8:6).

«Προσέξτε, έρχονται ημέρες, λέει ο Kύριος, και θα πραγματοποιήσω επάνω στον οίκο Iσραήλ και επάνω στον οίκο Iούδα μία καινούργια διαθήκη· όχι σύμφωνα με τη διαθήκη που έκανα προς τους πατέρες τους» (Εβραίους 8:8,9α).

«Kαι γι’ αυτό είναι μεσίτης καινούργιας διαθήκης, ώστε, διαμέσου του θανάτου, που έγινε για απολύτρωση των παραβάσεων κατά την πρώτη διαθήκη, να πάρουν την υπόσχεση οι καλεσμένοι της αιώνιας κληρονομιάς» (Εβραίους 9:15).

«Τότε είπε: 'Nάμαι, έρχομαι, για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου'. Aναιρεί το πρώτο, για να συστήσει το δεύτερο. Mε το οποίο θέλημα είμαστε αγιασμένοι διαμέσου της προσφοράς του σώματος του Iησού Xριστού, που έγινε μία φορά για πάντα» (Εβραίους 10:9,10).

«Και σε μεσίτη νέας διαθήκης, τον Iησού, και σε αίμα καθαρισμού, που μιλάει καλύτερα από εκείνο του Άβελ» (Εβραίους 12:24).

«Ο οποίος (Θεός) και μας έκανε ικανούς να είμαστε διάκονοι της καινής διαθήκης, όχι του γράμματος, αλλά του πνεύματος· επειδή, το γράμμα θανατώνει, ενώ το πνεύμα ζωοποιεί» (Β' Κορινθίους 3:6).

«Έχοντας, λοιπόν, μία τέτοια ελπίδα, μεταχειριζόμαστε πολλή παρρησία· και όχι όπως ο Mωυσής έβαζε κάλυμμα επάνω στο πρόσωπό του, για να μη ατενίσουν οι γιοι τού Iσραήλ στο αποτέλεσμα εκείνου που επρόκειτο να καταργηθεί· αλλά, οι διάνοιές τους τυφλώθηκαν· επειδή, μέχρι σήμερα μένει το ίδιο κάλυμμα κατά την ανάγνωση της παλαιάς διαθήκης, το οποίο δεν ανασηκώνεται, επειδή, διαμέσου του Xριστού καταργείται. Aλλά, μέχρι σήμερα, όταν διαβάζεται ο Mωυσής, ένα κάλυμμα κείτεται επάνω στην καρδιά τους. Όταν, όμως, επιστρέψει στον Kύριο, το κάλυμμα θα αφαιρεθεί» (Β' Κορινθίους 3:12-16).

Αλλά τώρα, τι έχει συμβεί; Όπως το τρεμάμενο, δειλιασμένο πλήθος στους πρόποδες του όρους Χωρήβ όταν δόθηκε η πρώτη διαθήκη, δεν θέλαμε να μας μιλήσει ο Θεός. Δεν θέλαμε να γίνουμε οικογένεια με την οικειότητά της. Φοβηθήκαμε να γίνουμε γιοι. Επαναστατήσαμε στην ιδέα του Πατέρα. Θέλαμε έναν Θεό μακριά, κάποιον που θα λατρεύεται σε ένα θεσμό με προκαθορισμένες τελετουργίες, τύπους και λειτουργίες.  

Θέλαμε η λατρεία να είναι κάτι που γίνεται για εμάς, μια παράσταση προετοιμασμένη εκ των προτέρων και εκτελεσμένη από εκπαιδευμένους ηθοποιούς, τους οποίους θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε, να χειροκροτήσουμε και να επιδοκιμάσουμε για τις ικανότητές τους. Λαχταρούσαμε μια «τάξη λατρείας», μια λειτουργία περιορισμένη σε ένα πρόγραμμα. Και η σάρκα θριάμβευσε επί του Πνεύματος. Πήραμε αυτό που θέλαμε και μπορούμε να το περάσουμε για μια ώρα μια φορά την εβδομάδα εντελώς αποστασιοποιημένοι από τη ζωή και τα προβλήματά της.

Η Εκκλησία σήμερα δεν θέλει η Καινή Διαθήκη να αντικαταστήσει την Παλαιά. Για δύο χιλιάδες χρόνια, προσπαθούσε να βάλει το νέο κρασί της Νέας Διαθήκης στα παλιά ασκιά της Παλαιάς, και να βάλει το νέο ύφασμα της Νέας Διαθήκης στο παλιό ρούχο της Παλαιάς Διαθήκης - και τα αποτελέσματα είναι πάντα καταστρεπτικά.

Έτσι σήμερα, επειδή η Εκκλησία δεν θέλει να εγκαταλείψει την παλαιοδιαθηκική σκέψη, έχει κάνει ό,τι μπορεί για να συνδυάσει και τις δύο διαθήκες με έναν τρόπο που τις κάνει να ακυρώνουν εντελώς η μια την άλλη! Αλλά η αλήθεια είναι ότι απλά δεν μπορείτε να τις έχετε και τις δύο μαζί!

Είμαστε ιερείς για μια στιγμή, και μετά παύουμε να είμαστε. Η σωτηρία είναι δωρεάν, και μετά δεν είναι. Δεν είμαστε υπό τον νόμο, και μετά είμαστε. Είμαστε ελεύθεροι, και μετά δεν είμαστε. Η προσφορά είναι δωρεάν, αλλά στη συνέχεια χρεωνόμαστε γι' αυτή!

Η θεσμική εκκλησία έχει γίνει ένα θανάσιμο μονοπάτι αντιφάσεων και σύγχυσης σε κάθε στροφή, με ελιγμούς και κύκλους και παρακάμψεις, που στην πραγματικότητα σε κάνουν να πιστεύεις ότι κάπου πας. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις φτάσεις στο τέλος του μονοπατιού, αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις επιστρέψει ακριβώς  εκεί απ' όπου ξεκίνησες, και υπάρχει ο ποιμένας που σε οδηγεί στην πινακίδα εξόδου μέχρι την επόμενη εβδομάδα. Αυτή είναι μια εικόνα του τι συμβαίνει όταν αρνούμαστε να αφήσουμε την Παλαιά Διαθήκη και να αγκαλιάσουμε πλήρως την Καινή.

Αντί η ιεροσύνη όλων των πιστών να αντικαταστήσει το ιερατείο της Παλαιάς Διαθήκης, σήμερα σχεδόν σε κάθε θεσμικό εκκλησιαστικό περιβάλλον, έχουμε ποιμένες και «πρεσβύτερους» που έχουν αντικαταστήσει τους ιερείς και τους Λευίτες της Παλαιάς Διαθήκης.

Ο νόμος είναι ελκυστικός για τους περισσότερους ηγέτες της εκκλησίας. Τους ιντριγκάρει. Τους συνεπαίρνει. Οι πρεσβύτεροι και οι ποιμένες αυτοί, παθιασμένοι με την εξουσία, ενθουσιάζονται όταν αναφέρονται σε χωρία της Παλαιάς Διαθήκης σχετικά με τον νόμο. Ακόμη και μόνο η αναφορά στην ελευθερία και τη χάρη, τους ερεθίζει και προκαλεί έναν εσωτερικό πανικό. Περιφρονούν την ελευθερία που έφερε ο Σταυρός και η χάρη, επειδή απειλεί να αφαιρέσει το ίδιο πράγμα στο οποίο είναι εθισμένοι – τον ​​έλεγχο, τη δύναμη και την εξουσία.

Κάθε περιοχή της σημερινής θεσμικής εκκλησίας είναι τόσο διαποτισμένη από τη σκέψη και την πρακτική της Παλαιάς Διαθήκης που πρέπει να αναρωτιέστε αν οι καθ' ομολογίαν Χριστιανοί σήμερα θα επέλεγαν μια σχέση με την Καινή Διαθήκη ακόμη κι αν τους προσφερόταν ευθέως! Τα περισσότερα μέλη της εκκλησίας δεν έχουν απολύτως καμία κατανόηση του τι σημαίνει αυτό. Η σκέψη της Παλαιάς Διαθήκης είναι η κυρίαρχη νοοτροπία στις περισσότερες σημερινές εκκλησίες.

Όταν έρθει η ώρα για την υμνωδία, πιστεύουμε ότι ο Θεός εμφανίζεται επειδή μας λένε, «κατοικεί στους επαίνους του λαού Του», οπότε κάνουμε ό,τι μπορούμε για να Τον υψώσουμε, ώστε να «εμφανιστεί». Όταν προσευχόμαστε, το κάνουμε με τη νοοτροπία «ο Θεός δεν είναι μέσα μας».

Όταν δίνουμε το δέκατο, καθόμαστε και περιμένουμε την ανταπόδοση, γιατί έτσι μας έχουν μάθει. Αναφερόμαστε στη Βίβλο μας ως «Ο Λόγος» σαν να μην έγινε ποτέ ο Λόγος σάρκα και να μην κατοίκησε ανάμεσά μας. "Πηγαίνουμε στην εκκλησία" νομίζοντας ότι βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, όταν ο ναός του Θεού ήταν μια σκηνή ή ένα κτίριο στο οποίο πήγαιναν οι άνθρωποι για να συναντηθούν μαζί Του. Αντί να αποδεχόμαστε ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε τώρα ο ναός του Θεού (Α' Κορινθίους 3:16, Β' Κορινθίους 6:16, Εφεσίους 2:21, Εβραίους 3:6), το προτιμούμε όπως παλιά.

Υπάρχει ένα κάλυμμα πάνω από τα μάτια μας στην ανάγνωση της Αγίας Γραφής. Αρνηθήκαμε να πιστέψουμε ότι "ο Θεός, ο οποίος έκανε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ’ αυτόν, αυτός που είναι ο Kύριος του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς, ούτε λατρεύεται από ανθρώπινα χέρια, σαν τάχα να έχει ανάγκη από κάτι" (Πράξεις 7:48, 17:24-25).

Έτσι συνεχίζουμε να χτίζουμε περισσότερα κτίρια κάθε χρόνο, για να αποδείξουμε ότι ο Παύλος έκανε λάθος όταν στάθηκε ενάντια στα παγανιστικά ιερά της Αθήνας. Και αν αυτό δεν είναι αρκετά κακό, αφιερώνουμε ακόμη και κτίρια στον Θεό, ακριβώς όπως έκανε ο Σολομών στις ημέρες της πνευματικής νηπιότητας, και οι ποιμένες μας σηκώνονται και μιλούν με επίσημο τόνο: «Χάρηκα όταν μου είπαν, ας ανεβούμε στον Οίκο του Θεού».

Όταν «πηγαίνουμε στην εκκλησία», το κάνουμε με την ίδια νοοτροπία της Παλαιάς Διαθήκης που είχαν οι άνθρωποι στην εποχή του Μωυσή. Περιμένουμε τον ποιμένα μας να πάει στην κορυφή του βουνού και να πάρει την αποκάλυψη από τον Θεό για εμάς, ανεξάρτητα από το αν το Πνεύμα έχει στείλει κάποιο μήνυμα στην καρδιά του ή όχι! Αντί να γνωρίζουμε τον Θεό και να Τον ακούμε οι ίδιοι, ανταλλάξαμε αυτήν την πραγματικότητα της Νέας Διαθήκης με τον τρόπο που ίσχυε πριν από τον Χριστό.

Είμαστε ικανοποιημένοι και άνετοι με το να στραγγίζουμε σκνίπες Κυριακή με Κυριακή, όταν την υπόλοιπη εβδομάδα τριγυρνάμε καταπίνοντας καμήλες (Ματθαίος 23:24).

Για άλλη μια φορά οι συγκλονιστικές ερωτήσεις του χθες έρχονται να αντηχήσουν μέσα στις κενές, σκονισμένες καρδιές μας: «Tόσο ανόητοι είστε; Aφού αρχίσατε με το Πνεύμα, τώρα τελειώνετε με τη σάρκα; Mάταια πάθατε τόσα; Aν μονάχα μάταια! Eκείνος, λοιπόν, που επιπρόσθετα χορηγεί σε σας το Πνεύμα, και ενεργεί ανάμεσά σας θαύματα, τα κάνει αυτά από έργα του νόμου ή από ακοή της πίστης;» (Γαλάτες 3:3-5).

Δεν έχουμε προχωρήσει στο Πνεύμα. Έχουμε οπισθοδρομήσει στον νόμο. Έχουμε επιστρέψει στα αδύναμα και φτωχά στοιχεία. Λειτουργούμε σαν ο θάνατος του Ιησού να ήταν ένας μύθος, και ο σταυρός του Γολγοθά μια φαντασίωση. Δεν είμαστε η οικογένεια που σχεδίασε ο Θεός. Είμαστε ένας θεσμός, μια οργάνωση του δικού μας σχεδιασμού, που έρχεται ενώπιον του Θεού με ένα μείγμα του Παλαιού και του Νέου που έχουμε συνδυάσει και το ονομάζουμε «εκκλησία».

Όταν οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τον Κύριο Ιησού με έναν αληθινό και ζωντανό τρόπο, σύντομα μαθαίνουν ότι η λατρεία του Θεού δεν προορίζεται να είναι σαν ένα αθλητικό θέαμα μόνο για τα σαββατοκύριακα, αλλά η έκχυση της καρδιάς του ανθρώπου προς τον Δημιουργό του μέρα με τη μέρα.

Όταν τελικά απομακρυνθείς από τις παραδόσεις των ανθρώπων και ξεφορτωθείς αυτά τα είδωλα από τη ζωή σου, τότε δεν θα δεις κανέναν άλλον παρά μονάχα τον Ιησού, και μόνο τότε θα καταλάβεις τι σημαίνει να λατρεύεις "με το πνεύμα και με αλήθεια" (Ιωάννης 4:23).

Όταν η σοφία και η χαρά της Καινής Διαθήκης γλυκάνουν την ψυχή σου, τότε σαν τη γυναίκα της Σαμάρειας, θα ρίξεις εκείνη τη στάμνα που σε βάραινε εδώ και χρόνια και θα τρέξεις διακηρύσσοντας χωρίς φραγμούς: «Μήπως είναι αυτός ο Xριστός;»

Κεν Κάσιο

Διαβάστε ακόμη:
Η Χριστιανική Εκκλησία: Στρεβλωμένη και παραμορφωμένη (σειρά)