Προφητείες και προφήτες

Η γνήσια προφητεία, κατά κανόνα, διακρίνεται με βάση δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις:

1. Πηγάζει από γνήσια διδασκαλία, δηλαδή από την ισηγορία και την παρρησία των αγίων στην ερμηνεία της Γραφής, η οποία με τη σειρά της "φιλτράρεται" από το σύνολο των αγίων της εκκλησίας, προεξαρχόντων, αλλά ουδέποτε χειραγωγούντων ή αυθαιρετούντων, των επισκόπων της. Στις σέκτες του one man show, που θέλουν να παριστάνουν τις εκκλησίες, γνήσια προφητεία είναι δύσκολο να υπάρξει - αν και υπάρχουν εξαιρέσεις, όπου η οικονομία του Θεού επιτρέπει κάτι τέτοιο για κάποια ειδική ατομική ανάγκη.

"Βδελύσσεται" ο Θεός τους ομοφυλόφιλους;

Γενικώς, η έννοια του "βδελύσσομαι" (σιχαίνομαι) - με τα παράγωγά της - πάρα πολύ σπάνια χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή έχοντας ως αντικείμενό της πρόσωπα, ενώ πολύ συχνά ως κατηγορούμενο πράξεων. Έτσι, ενώ ο Θεός δεν δηλώνει - τουλάχιστον άμεσα - "βδελυγμία" για ανθρώπους, ωστόσο τη διατρανώνει για πράξεις τους, χαρακτηρίζοντάς τις "βδελύγματα".

Πιθανή εξαίρεση του κανόνα θα μπορούσε να θεωρηθεί το Τίτος 1,16: "..(τον) Θεό ομολογούν ότι (τον) ξέρουν από βιωματική εμπειρία (αυτή είναι η σημασία του "ειδέναι" του πρωτότυπου κειμένου), όμως με τα έργα Τον αρνούνται, βδελυκτοί όντες και απειθείς και για κάθε έργο αγαθό αδόκιμοι". Ωστόσο, η όλη περικοπή κάνει λόγο για "πολλούς (και) ανυπότακτους, ματαιολόγους και φρεναπάτες, μάλιστα τους εκ της περιτομής", άρα για τους ιουδαΐζοντες "Χριστιανούς" ψευτοδασκάλους, ενώ δεν ορίζεται με σαφήνεια αν το "βδελυκτοί όντες" αφορά και στον τρόπο που τους βλέπει ο Θεός ή μόνο οι άνθρωποι.

Τελικά, "χάνεται ή δεν χάνεται η σωτηρία;"

Ένας αδελφός ρώτησε αν και πότε εξαλείφει ο Θεός το όνομά μας από το βιβλίο της ζωής. Προφανώς το ερώτημα ανάγεται στην πολυσυζητημένη προβληματική τού αν χάνεται η σωτηρία ή όχι. Συνήθως, βέβαια, αυτό το αγωνιώδες δίλημμα απασχολεί εκείνους που οι ίδιοι δεν έχουν ακόμα σωθεί, αλλά υπάρχουν, ίσως, και εξαιρέσεις στον κανόνα.

Λοιπόν, η απάντηση, βιβλικά, είναι ότι "ναι, χάνεται! Δυσκολότατα, αλλά χάνεται...". Και χάνεται, κατά κανόνα, με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος δηλώνεται, εμμέσως πλην σαφώς, στην περικοπή Α' Κορινθίους 15:1-8 (που αποτελεί το θεμέλιο όλης της Αγίας Γραφής) και επιβεβαιώνεται, εμμέσως πλην σαφώς, στην προς Γαλάτες επιστολή.

"Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και θέλεις σωθή συ και ο οίκος σου"

Το δημοφιλέστατο εδάφιο (σκόπιμα, βέβαια, το παρέθεσα σε μετάφραση Βάμβα), που συνήθως "στολίζει" τους τοίχους εκκλησιαστικών αιθουσών, είναι πολύ χρήσιμο, για να μας διδάξει δύο σπουδαία μαθήματα: το πόσο παραπλανητική μπορεί να αποδειχτεί η χρήση μεμονωμένων εδαφίων και το πόσο ολέθρια απλοϊκή (εντελώς αντίθετη από την "απλότητα του Ευαγγελίου") αντίληψη για τη σωτηρία καλλιεργείται, συνήθως, στις εκκλησίες.

Λοιπόν, το εντελώς αποσπασματικό αυτό "κήρυγμα" του Παύλου ειπώθηκε προς τον δεσμοφύλακα της πόλης των Φιλίππων κάτω από συγκεκριμένες, εξαιρετικά ιδιάζουσες και πιεστικές, συνθήκες (γνωστές, άλλωστε, σε όλους μας από τη σχετική αφήγηση των Πράξεων). Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας. Η όλη σκηνή θα μπορούσε να παραβληθεί με τη διάσωση ενός ναυαγού: το πρώτο πράγμα που κάνουν από το πλοίο διάσωσης είναι να του ρίξουν το σωσίβιο, για να διατηρηθεί στην επιφάνεια του νερού. Φανταστείτε, τώρα, μετά από τη ρίψη του σωσίβιου, το πλοίο "διάσωσης" να φεύγει, ικανοποιημένο από την εκτέλεση της αποστολής του!

Ζωή και "περπάτημα" σύμφωνα με το Πνεύμα

Όλη η γραπτή αποστολική διδασκαλία είναι δομημένη απαρέγκλιτα σε δύο μέρη: η ζωή του Πνεύματος ("η εν Χριστώ θέση του πιστού") και "το περπάτημα" σύμφωνα με το Πνεύμα ("η υγιαίνουσα διδασκαλία, η κατ' ευσέβειαν"). Η σειρά αυτή δεν αλλάζει ποτέ: πρώτα το ένα και μετά το άλλο μέρος. Πρώτα "τα άλογα" και ύστερα "η άμαξα"...

Τώρα, η τραγωδία του "Χριστιανισμού" έγκειται στο ότι (όταν εδεεί, πράγμα σπάνιο, να ξεκολλήσει από την "περισπούδαστη" μελέτη την ευαγγελίων, τα οποία, σύμφωνα και με τη ρητή δήλωση του Ιωάννη, γράφτηκαν για να οδηγήσουν στην πίστη - και προφανώς όχι για να αποτελούν τον κανόνα της διδασκαλίας για τους ήδη πιστούς) προσπαθεί να μετακινήσει "την άμαξα" με "τα χέρια" του, ρίχνοντας πού και πού ένα συγκαταβατικό βλέμμα προς "τα άλογα". Έτσι, "η άμαξα" προχωράει μερικά μέτρα μέσα στους ουρανομήκεις πανηγυρισμούς της σάρκας και μετά, φυσικά, σταματάει' και "φτου κι απ' την αρχή"...

Το σκάνδαλο και η καύχηση του Σταυρού

Πλήθη "αναγεννημένων" θρησκευόμενων (ζαλισμένων σαν .. κοτόπουλα από ατέρμονες ανερμάτιστες "βιβλικές" "διδασκαλίες") πασχίζουν εξαντλητικά να σταυρώνουν καθημερινά τα πάθη και τις επιθυμίες, αγνοώντας οι ταλαίπωροι ότι αυτά δεν είναι παρά απλώς τα ενοχλητικά παραφερνάλια της σάρκας, ότι το κύριο γνώρισμα της σάρκας είναι ακριβώς η "αγιαστική" θρησκευτικότητα, ότι με αυτήν η σάρκα μπορεί μόνο προσωρινά να καταστείλει τα πάθη και τις επιθυμίες, ότι τελικά αναπόφευκτα θα παράγει τα έργα της και, κυρίως, ότι για τη σάρκα η μόνη λύση είναι η εκ καρδίας υπακοή στο Ευαγγέλιο (Α' Κορινθίους 15:1-4), η οποία την σταυρώνει ακαριαία και εφάπαξ ("όσοι είναι του Χριστού σταύρωσαν ..." - αόριστος, εμφατικά μάλιστα αόριστος!).

Η βασική τεχνική θρησκευτικής χειραγώγησης

Η βασική τεχνική θρησκευτικής χειραγώγησης βασίζεται στον συστηματικό ψυχαναγκασμό των "μαθητών" από τους "δασκάλους" (τα εισαγωγικά απολύτως απαραίτητα), στο να τους ...πριζώνεις συνέχεια να "δουλεύουν" (από το "δούλος"). Άλλωστε, και ομολογώ ότι το γνωρίζω από, ευτυχώς προσωρινή, προσωπική επαγγελματική πείρα, κάθε ανεπαρκής δάσκαλος, που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όλα τα φορτώνει στις πλάτες των μαθητών του.

"Τρύπια είναι η αγάπη μας!" (5ο)

Μια άλλη εντολή Κυρίου - πέρα από αυτές που αφορούν στην οικοδομή της Εκκλησίας και το Κυριακό δείπνο - είναι η σχετική με τον "άγιο γάμο", δηλαδή τον γάμο πιστού άνδρα και πιστής γυναίκας. Εδώ η αποστολική διατύπωση χρησιμοποιεί την, νοηματικά όμοια με την "εντολή", έννοια της "παραγγελίας": "τοις δε γεγαμηκόσιν παραγγέλλω, ουκ εγώ αλλά ο Κύριος..." (Α' Κορ. 7:10). Ο γάμος αυτός είναι αδιάλυτος από την πλευρά του πιστού άνδρα, ενώ από την πλευρά της πιστής γυναίκας δίνεται η δυνατότητα διάστασης από τον πιστό της άνδρα, αλλά όχι αυτή της σύναψης άλλου γάμου (Α' Κορ. 7:10-11) - και, υπενθυμίζω, ότι για τούς πιστούς αυτή η "παραγγελία - εντολή" δεν (μπορεί να) είναι βαριά.

"Τρύπια είναι η αγάπη μας!" (4ο)

Μια άλλη "Κυρίου εντολή" είναι, ίσως, το ".. ούτως ο Κύριος διέταξεν τοις το ευαγγέλιον καταγγέλουσιν εκ του ευαγγελίου ζην" (Α' Κορ. 9:14). Και λέμε "ίσως", αφενός διότι το ρήμα "διατάσσω" (με σημασία "τακτοποιώ, δίνω οδηγίες") έχει μικρότερο νοηματικό εννοιολογικό πλάτος από το ρήμα "εντέλλομαι" (ακόμα και από το ρήμα "παραγγέλλω", που είδαμε παραπάνω), αφετέρου διότι, όπως είναι γνωστό, ο απόστολος Παύλος εφήρμοσε μια πολύ "ελαστική" τήρηση αυτού του "Κυρίου διατάγματος".

Όπως και να έχει το πράγμα, σίγουρα δεν έχουμε και εδώ "τήρηση/ποίηση" από πλευράς εκκλησιών. Καταρχήν, είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για τον "άξιο του μισθού του εργάτη", ο οποίος "το ευαγγέλιον καταγγέλλει", δηλαδή τον "ευαγγελιστή" που κηρύττει, και το κήρυγμα του Ευαγγελίου δεν γίνεται από τον άμβωνα στην εκκλησία προς τους ήδη πιστούς, αλλά στους δρόμους προς τους απίστους (ενδοεκκλησιαστικά υπάρχει η αποστολική οδηγία "να κάνει ο κατηχούμενος - όχι ο ήδη πιστός - τον κατηχούντα - ποιμένα ή δάσκαλο - κοινωνό σε όλα του τα αγαθά", αλλά αυτή είναι άλλη περίπτωση) και, όντως, κάθε εκκλησία πρέπει να διαθέτει την αληθινή διακονία του ευαγγελιστή και να την υποστηρίζει πνευματικά και οικονομικά.

"Τρύπια είναι η αγάπη μας!" (3ο)

Ωστόσο, πέρα από την τόσο έντονα ρητή "Κυρίου εντολή (ή εντολές)", που προαναφέραμε, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις στην γραπτή αποστολική διδασκαλία, όπου έχουμε, ολοφάνερα, τέτοιες εντολές. Μια πολύ χαρακτηριστική είναι αυτή που σχετίζεται με το Κυριακό δείπνο ή κλάση του άρτου (ή και "αγάπες", σύμφωνα και με τη μαρτυρία της εκκλησιαστικής ιστορίας). Η αποστολική φρασεολογία εδώ είναι πολύ γνωστή: "εγώ γαρ παρέλαβον από του Κυρίου, ό και παρέδωκα υμίν...", ενώ η εντολή επικυρώνεται εμφατικά με την προστακτική του Κυριακού λογίου "... τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν".

"Τρύπια είναι η αγάπη μας!" (2ο)

Ας μελετήσουμε τώρα τις "εντολές του Θεού/Χριστού/Κυρίου" (αυτές είναι οι βιβλικές εκφράσεις, που τόση ένταση και προβληματισμό προκαλούν στους χριστιανοφιλόσοφους). Καταρχήν, είναι σίγουρο ότι αυτές δεν σχετίζονται με τις εντολές του "νόμου Μωυσέως", καθώς οι πιστοί της Καινής Διαθήκης έχουν πεθάνει ως προς αυτόν, άρα τέτοιες εντολές "προς νεκρούς" δεν έχουν κανένα νόημα. Επίσης, δεν πρόκειται για την τυπική εφαρμογή των εντολών του κατά σάρκα Χριστού κατά τη διακονία Του "στα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ" υπό το καθεστώς τής Παλαιάς Διαθήκης, διότι τότε θα πρέπει π.χ. να μη εισερχόμαστε σε οίκο εθνικών (όντας οι ίδιοι "εθνικοί") ή να μη επιτρέπεται να επισκεφτούμε την περιοχή της Σαμάρειας κ.α.π. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι, τελικά, πρόκειται για τις εντολές, οι οποίες έχουν δοθεί, ρητά, από τον Κύριο, μέσω των αποστόλων, στην Εκκλησία.

Μια βασική βιβλική αρχή - ιδιαίτερα παραγκωνισμένη στη σύγχρονη εποχή του άκρατου μεταμοντέρνου ατομικισμού - είναι ότι, ενώ ο Θεός δεν παύει ποτέ να γνωρίζει, να αγαπάει και να φροντίζει προσωπικά τον κάθε πιστό ως παιδί Του, δεν παύει επίσης να βλέπει την Εκκλησία συνολικά, ως "σώμα Χριστού". Έτσι, και οι εντολές Του, μέσω της γραπτής αποστολικής παράδοσης, απευθύνονται πρωτίστως στην Εκκλησία συλλογικά.

"Τρύπια είναι η αγάπη μας!"

Οι Χριστιανοί (ο,τι και αν έχει καταλήξει να σημαίνει πια αυτή η έννοια) διακηρύσσουν ποικιλοτρόπως την αγάπη τους για τον Χριστό και προσπαθούν φιλότιμα να "κουρντίζουν" τις καρδιές τους να "αγαπάνε" το πρόσωπο ή το όνομα του Χριστού. Αυτή η φιλότιμη προσπάθεια, πάντως, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματική αγάπη, και οι σχετικές ουρανομήκεις διακηρύξεις "πάνε στον βρόντο".

Ο απόστολος Ιωάννης, ο επονομαζόμενος και "μαθητής της αγάπης", ορίζει την πραγματική αγάπη για τον Χριστό με απλή, αφοπλιστικά μαθηματική, λογική. Ας ακούσουμε πώς: "Αύτη γάρ εστιν η αγάπη του Θεού, ίνα τας εντολάς αυτού τηρώμεν, και αι εντολαί αυτού βαρείαι ουκ εισίν"! Ουδεμία σχέση, άρα, με τα συναισθηματικά "κουδουνίσματα" της καρδιάς, που συνηθίζεται να θεωρούμε αποδείξεις της αγάπης μας...

Με το σταγονόμετρο...

Οι εκκλησίες έχουν φτιαχτεί για να συνέρχονται "όλες επί το αυτό". "Το αυτό" μπορεί να είναι αίθουσα (κυρίως για τις σχετικά πολυμελείς εκκλησίες), καθώς οι μαζικές υπαίθριες συνελεύσεις - τόσο διαδεδομένες στην αρχαιότητα - είναι έξω από τη σύγχρονη κουλτούρα. Εναλλακτικά, για τις σχετικά ολιγομελείς εκκλησίες, "το αυτό" μπορεί να είναι σπίτι ή και υπαίθριος χώρος (σε πολύ αντίξοες περιστάσεις, σαν τις πρόσφατες, ακόμα και το διαδίκτυο), αρκεί να είναι προσιτή η πρόσβαση σε πιθανούς "άπιστους ή ιδιώτες".

Ιάματα και χαρίσματα ιαμάτων

Σχετικά με τα ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ (ιαμάτων) θεωρώ ότι η αποστολική διδασκαλία τονίζει την απαίτηση να φανερώνονται - όπως και όλες "οι φανερώσεις του Πνεύματος προς το συμφέρον" - κατά τη διάρκεια των εκκλησιαστικών συνάξεων και συνελεύσεων, καθώς πιθανότατα "η εντολή Κυρίου" (Α' Κορ. 14:37) αφορά στα κεφάλαια 12-14 της επιστολής. Τώρα, μακάρι να μη ισχύει αυτό για σας, αλλά αυτά τα τριάντα χρόνια όσο έχω δει να εκπληρώνεται το "...τα κρυπτά της καρδίας (απίστου ή ιδιώτου) φανερά γίνεται, και ούτως πεσών επί πρόσωπον προσκυνήσει τω Θεώ απαγγέλλων ότι όντως ο Θεός εν υμίν εστιν" - δηλαδή ποτέ - τόσο έχω δει και ίαμα (αξιόπιστο, εννοείται) σε εκκλησία! Ειδικά, (και) με τα "χαρίσματα ιαμάτων" υπάρχει μια ευρύτατη κλίμακα "παθολογίας": από τη μια άκρη εκδηλώνεται με την, "ευαγγελικού" τύπου, πλήρη έλλειψη σχετικού - και όχι μόνο - ζήλου (με ιδεολογήματα του στυλ "ήταν για τότε"), ενώ στην άλλη άκρη με την, "πεντηκοστιανοχαρισματικού" τύπου, εκδήλωση υπερβολικού ζήλου χωρίς επίγνωση (και, φυσικά, χωρίς αποτελέσματα) - υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι με την ...απίστευτη θεωρία "δεν τα θέλουμε για να μη υπερηφανευτούμε"!

Το σκάνδαλο του Σταυρού

Η μεγαλύτερη τραγωδία μέσα στην εκκλησία είναι η αδυναμία διάκρισης μεταξύ Παλαιάς (κάτω από το καθεστώς της οποίας ζει και διακονεί ο Ιησούς στα ευαγγέλια) και Καινής Διαθήκης (τίθεται σε ισχύ, όπως και κάθε διαθήκη, μόνο με τον θάνατο του διαθέτη). Έτσι, ακούμε και διαβάζουμε συχνά την, υποτίθεται "πολύ πνευματική", διδασκαλία των ευαγγελίων σχετικά με την πρόσκληση του Ιησού για απάρνηση τού εαυτού, σήκωμα του σταυρού κλπ. και την προβάλλουμε στους εαυτούς μας ως "μαθητών του Ιησού". Πρόκειται για μια, αρκετά χαρακτηριστική είναι η αλήθεια, από τις πολλές παρανοήσεις, η αιτία των οποίων βρίσκεται στη σύγχυση των Διαθηκών.

Διαζύγιο και δεύτερος γάμος

Υπάρχουν τρία - και μόνο - είδη γάμων: 1. Οι "άγιοι" γάμοι. 2. Οι "μικτοί" γάμοι. 3. Οι γάμοι των απίστων. Αν δεν υπάρξει, ξεκάθαρα, αυτή η διάκριση, ο καθένας θα διδάσκει επικίνδυνες ανοησίες σχετικά με το θέμα - πράγμα που, δυστυχώς, πολύ συχνά συμβαίνει. Όποιος είναι σε θέση, πραγματικά, να κατανοεί τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής γνωρίζει ότι ο απόστολος Παύλος, κάτω από τη διακονία του οποίου υπαγόμαστε όλοι εμείς οι "εν ακροβυστία" όντες, βρισκόταν στην προνομιακή θέση να ξέρει το απόλυτα ακριβές και "κλειστό" μήνυμα του Ευαγγελίου (Α' Κορ. 15:3-4) και, με βάση αυτό να διακρίνει, σε πολύ μεγάλο βαθμό, την πραγματική πνευματική κατάσταση των ανθρώπων - προνομιακή θέση την οποία και κληροδότησε στην εκκλησία, εκκλησία όμως που, αιώνες τώρα, ρέπει στην απεμπόληση αυτής της κληρονομιάς. Έτσι, και σχετικά με το επίμαχο θέμα, η διδασκαλία του είναι διαυγέστατη (για τους δόκιμους, που έχουν επιτέλους "ξεκολλήσει" από το αναμάσημα μεμονωμένων - συχνά δε και "κουτσουρεμένων" - εδαφίων), στο Α' Κορ. 7ο κεφ.

H πνευματική ημιπληγία

Λένε πως μπορείς να υπολογίσεις πόσα χρόνια θα ζήσεις αν στηριχτείς μόνο στο αριστερό σου πόδι και μετρήσεις πόσα δευτερόλεπτα μπορείς να μείνεις έτσι! Τώρα, είναι πραγματικά τραγικό, αλλά αυτή η αφύσικη στάση αναπηρίας είναι η πνευματική κατάσταση των περισσότερων πιστών! Η, θεμελιώδους σημασίας, "αμαρτιολογική" διδασκαλία του αποστόλου Παύλου συγκεφαλαιώνεται στην καίρια υπόδειξη: "...λογίζεσθε εαυτούς [είναι] νεκρούς μεν τη αμαρτία ζώντας δε τω θεώ εν Χριστώ Ιησού" (Ρωμ.6:11).

Η υλακή των κυνών (ή, αλλιώς, το γάβγισμα των σκύλων)

Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας... (Φιλιππησίους 3:2)
 
"Βλέπετε τους κύνας...". προειδοποιεί ο απόστολος! Αν και καμιά φορά μπορεί να ακούγεται και ένας οργισμένος άνθρωπος να ηχεί σαν να γαβγίζει, οι σκύλοι πάντως δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Το πιο χαρακτηριστικό τους γάβγισμα διαθέτει ένα ιδιαίτερο "ηχόχρωμα", που δεν είναι άλλο από το περίφημο στερεότυπο  "...μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν"!

Υπάρχουν τρία πράγματα που "οι κύνες" αδυνατούν - δήθεν - να κατανοήσουν εν προκειμένω:

Η Εκκλησία και η "πολιτεία" της

Έχουμε πάντοτε την τάση να αγνοούμε ότι ο όρος "Εκκλησία" είναι ουσιαστικά προσδιοριστικός και όχι αυθύπαρκτος. Έτσι η Εκκλησία, κατά "το μέγα μυστήριο", είναι γυναίκα και, κατ' επέκταση, σώμα του Χριστού (Εφεσ. 5,21-33), ως "ναός άγιος εν Κυρίω" είναι κατοικητήριο του Θεού εν πνεύματι (Εφεσ. 2,21-22) κλπ. Τώρα, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε ότι, από θεσμικής πλευράς, η Εκκλησία είναι άμεσα συνυφασμένη με την έννοια της "πόλης" - (κράτους), άρα και των παραγώγων αυτής όρων, όπως είναι τα "πολίτης", "πολιτεία", "πολίτευμα", "πολιτική", "πολιτεύομαι", "πόλεμος" (σχεδόν στο σύνολό τους χρησιμοποιούμενα στην αποστολική ορολογία). Πραγματικά, υπάρχει "πόλις Θεού ζώντος Ιερουσαλήμ επουράνιος", στην οποία "προσεληλύθαμεν", ήτοι "έχουμε ήδη προσέλθει και βρισκόμαστε"! (Εβρ. 12,22)' δηλώνεται ότι "το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει" (Φιλιπ. 3,20)' προτρεπόμαστε "αξίως του Ευαγγελίου του Χριστού να πολιτευόμαστε" (Φιλιπ. 1,27)' γίνεται ρητή αναφορά στην "πολιτεία του Ισραήλ" (Εφεσ. 2,12)' αποκαλούμαστε "συμπολίται των αγίων" (Εφεσ. 2,19), ρητά αντιδιαστελλόμενοι από τους "ιδιώτες" που μπορεί να εισέλθουν στις συνάξεις-συνελεύσεις των επιμέρους εκκλησιών μας (Α' Κορ. 14,23) κλπ.

Οι σχέσεις των πιστών μεταξύ τους

Στην αποστολική διδασκαλία υπάρχουν πολλές και σαφείς υποδείξεις και οδηγίες σχετικά με τις σχέσεις των πιστών μεταξύ τους. Είναι αυτές, μάλιστα, που αποτελούν και την αγαπημένη θεματική των νομικιστών "διδασκάλων" (των εξασκημένων συστηματικά στο να μετατρέπουν το "πνεύμα" σε "γράμμα"), οι οποίοι δεν ελκύονται και ιδιαίτερα από την αποστολική σωτηριολογία του πρώτου μέρους των επιστολών, αλλά πρέπει να τηρούν τα προσχήματα και να μη κηρύττουν μονίμως από τα τέσσερα (απευθυνόμενα στους "έξω") ευαγγέλια. Τώρα, προτού πέσετε στην παγίδα τους και καταποθείτε από την αυτοκατάκριση, καλά θα κάνετε να συνειδητοποιήσετε δυο πράγματα: