Η βάση της σιγουριάς μας σε αβέβαιους καιρούς

Πολλά ακούγονται για την αυτοπεποίθηση. Η αυτοπεποίθηση, λένε, είναι το κλειδί για την επιτυχία στον κόσμο, και αν πιστεύουμε μόνο στον εαυτό μας, δεν υπάρχει όριο για το τι μπορούμε να επιτύχουμε. Υπάρχει φυσικά  ένα ποσοστό αλήθειας σε αυτή την προσέγγιση αλλά κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι η αυτοπεποίθηση θα κυριαρχεί αταλάντευτη στη ζωή μας. Πάντα θα υπάρχουν διακυμάνσεις. Και φυσικά θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα αν προσπαθήσουμε όλο αυτό να το εφαρμόσουμε στην πνευματική ζωή. Ο διάβολος και ο γύρω μας κόσμος αλλά και η ίδια μας η σάρκα δεν αφήνουν την αυτοπεποίθησή μας να διαρκέσει για πολύ, όσο προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να τη στηρίζουμε. Έτσι, η αμφιβολία και η αποθάρρυνση πάντοτε θα χτυπούν την πόρτα μας.

Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει το έργο που έχει αρχίσει στη ζωή μας; Στην Προς Φιλιππησίους 1:6 διαβάζουμε γι’ αυτή τη βεβαιότητα του Παύλου: «επειδή, είμαι βέβαιος, ακριβώς σε τούτο, ότι εκείνος που άρχισε σε σας ένα καλό έργο, θα το αποτελειώσει μέχρι την ημέρα του Iησού Xριστού». Ποια είναι η βάση αυτής της σιγουριάς μας; Μήπως είναι η δική μας προσπάθεια, η επιμέλειά μας, η αφοσίωσή μας, ο αγώνας μας και η αγωνία μας να είμαστε άγιοι και αναμάρτητοι; Ή μήπως είναι ο ίδιος ο Κύριος το θεμέλιο της σιγουριάς μας στους αβέβαιους καιρούς που ζούμε; Συγκεκριμένα θα δούμε 4 λόγους για τους οποίους μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει αυτό που άρχισε στη ζωή μας.

Όταν η πίστη στον Ιησού δεν μπορεί να σε σώσει

«Έχεις σωθεί;»

«Πιστεύω στον Ιησού».

Αν νομίζεις ότι αυτό είναι που σε σώζει, μπορεί να έχεις εξαπατηθεί. Λες, γιατί κάποιος που πιστεύει στον Ιησού δεν θα σωθεί;

Επειδή, μπορεί να πιστεύεις στον Ιησού και να μην έχεις σωθεί.

Μη με παρεξηγείς. Κι εγώ πιστεύω στον Ιησού και ότι η σωτηρία όλων των ανθρώπων βρίσκεται μόνο σε Αυτόν. Ωστόσο, τα μεγαλύτερα ψέματα μοιάζουν με αλήθεια. Το ψέμα σε αυτό το ψεύτικο ευαγγέλιο γίνεται προφανές, όταν σκεφτείς τι δεν εκφράζεται από αυτή την υπεραπλουστευμένη δήλωση.

Για παράδειγμα, οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν στον Ιησού: θεωρείται προφήτης στη θρησκεία του Ισλάμ και του Κορανίου. Οι Ινδουιστές πιστεύουν στον Ιησού: είναι ένας μεγάλος γκουρού γι' αυτούς. Οι ιστορικοί πιστεύουν στον Ιησού: ήταν Εβραίος του πρώτου αιώνα που έζησε στη Γαλιλαία. Ακόμα και τα δαιμόνια πιστεύουν στον Ιησού και τρέμουν!

Πώς μπορώ να ξέρω ότι έχω σωθεί;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Εάν δεν ξέρεις ότι έχεις σωθεί, είναι επειδή δεν έχεις σωθεί.

Δεν προσπαθώ να είμαι σκληρός ή κακός, αλλά απλά ειλικρινής. Θα ήταν το χειρότερο είδος αμέλειας, αν σε ενθάρρυνα να πιστέψεις ότι έχεις σωθεί, αν στην πραγματικότητα δεν είσαι σωσμένος/η.

Μη σωσμένοι άνθρωποι περιφέρονται στη γη νομίζοντας ότι έχουν δικαιωθεί από τον Θεό, χωρίς να έχουν. Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να οδηγήσει στην ειλικρινή ερώτησή σου σχετικά με το πώς να μάθεις εάν έχεις σωθεί. Η ερώτηση αυτή είναι η σπουδαιότερη που θα μπορούσε να κάνει κανείς, γιατί η απάντηση είναι η κατανόηση του ευαγγελίου που σώζει.

Πολλοί άνθρωποι παραμένουν αβέβαιοι για τη σωτηρία τους, εξαιτίας του φόβου ότι έχουν αφήσει κάτι ανεκπλήρωτο, δεν είπαν κάτι σωστά, δεν είναι αρκετά άξιοι ή δεν έχουν κάνει το σωστό για να γίνουν αποδεκτοί από τον Θεό.

Ίσως αυτός να είσαι εσύ! Θέλεις να κάνεις το σωστό και θέλεις να σωθείς, αλλά δεν ξέρεις με βεβαιότητα τον τρόπο. Αυτό που πρέπει να γνωρίζεις, είναι το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.

"Καλά, χάθηκε ο ίσιος δρόμος;"

Η αλήθεια είναι πως αν ο άνθρωπος δεν είναι ταπεινός στην καρδιά και αν δεν έχει ειλικρινή εκζήτηση του Θεού και δεν ζητάει καθημερινά την οδηγία του Αγίου Πνεύματος, δεν μπορεί να καταλάβει την Αγία Γραφή. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν μια λίστα με δεκάδες πράγματα (δικής τους εμπνεύσεως) που αν δεν τα κάνεις δεν θα σωθείς ή αν δεν τα πιστεύεις έτσι σε διώχνουν από την εκκλησία τους και αυτό είναι άκρατος νομικισμός. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που αδιαφορούν για το τι παράδειγμα και τι εντολές έδωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός και θεωρούν πως ό,τι και αν κάνεις ή όπως και αν ζεις, θα σωθείς, γιατί ο Θεός είναι αγάπη και όλους θα τους βάλει στον παράδεισο - αυτό είναι ελευθεριότητα και κατάχρηση της χάρης του Θεού.

Τελικά, "χάνεται ή δεν χάνεται η σωτηρία;"

Ένας αδελφός ρώτησε αν και πότε εξαλείφει ο Θεός το όνομά μας από το βιβλίο της ζωής. Προφανώς το ερώτημα ανάγεται στην πολυσυζητημένη προβληματική τού αν χάνεται η σωτηρία ή όχι. Συνήθως, βέβαια, αυτό το αγωνιώδες δίλημμα απασχολεί εκείνους που οι ίδιοι δεν έχουν ακόμα σωθεί, αλλά υπάρχουν, ίσως, και εξαιρέσεις στον κανόνα.

Λοιπόν, η απάντηση, βιβλικά, είναι ότι "ναι, χάνεται! Δυσκολότατα, αλλά χάνεται...". Και χάνεται, κατά κανόνα, με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος δηλώνεται, εμμέσως πλην σαφώς, στην περικοπή Α' Κορινθίους 15:1-8 (που αποτελεί το θεμέλιο όλης της Αγίας Γραφής) και επιβεβαιώνεται, εμμέσως πλην σαφώς, στην προς Γαλάτες επιστολή.

Ζωή και "περπάτημα" σύμφωνα με το Πνεύμα

Όλη η γραπτή αποστολική διδασκαλία είναι δομημένη απαρέγκλιτα σε δύο μέρη: η ζωή του Πνεύματος ("η εν Χριστώ θέση του πιστού") και "το περπάτημα" σύμφωνα με το Πνεύμα ("η υγιαίνουσα διδασκαλία, η κατ' ευσέβειαν"). Η σειρά αυτή δεν αλλάζει ποτέ: πρώτα το ένα και μετά το άλλο μέρος. Πρώτα "τα άλογα" και ύστερα "η άμαξα"...

Τώρα, η τραγωδία του "Χριστιανισμού" έγκειται στο ότι (όταν εδεεί, πράγμα σπάνιο, να ξεκολλήσει από την "περισπούδαστη" μελέτη την ευαγγελίων, τα οποία, σύμφωνα και με τη ρητή δήλωση του Ιωάννη, γράφτηκαν για να οδηγήσουν στην πίστη - και προφανώς όχι για να αποτελούν τον κανόνα της διδασκαλίας για τους ήδη πιστούς) προσπαθεί να μετακινήσει "την άμαξα" με "τα χέρια" του, ρίχνοντας πού και πού ένα συγκαταβατικό βλέμμα προς "τα άλογα". Έτσι, "η άμαξα" προχωράει μερικά μέτρα μέσα στους ουρανομήκεις πανηγυρισμούς της σάρκας και μετά, φυσικά, σταματάει' και "φτου κι απ' την αρχή"...

Το σκάνδαλο και η καύχηση του Σταυρού

Πλήθη "αναγεννημένων" θρησκευόμενων (ζαλισμένων σαν .. κοτόπουλα από ατέρμονες ανερμάτιστες "βιβλικές" "διδασκαλίες") πασχίζουν εξαντλητικά να σταυρώνουν καθημερινά τα πάθη και τις επιθυμίες, αγνοώντας οι ταλαίπωροι ότι αυτά δεν είναι παρά απλώς τα ενοχλητικά παραφερνάλια της σάρκας, ότι το κύριο γνώρισμα της σάρκας είναι ακριβώς η "αγιαστική" θρησκευτικότητα, ότι με αυτήν η σάρκα μπορεί μόνο προσωρινά να καταστείλει τα πάθη και τις επιθυμίες, ότι τελικά αναπόφευκτα θα παράγει τα έργα της και, κυρίως, ότι για τη σάρκα η μόνη λύση είναι η εκ καρδίας υπακοή στο Ευαγγέλιο (Α' Κορινθίους 15:1-4), η οποία την σταυρώνει ακαριαία και εφάπαξ ("όσοι είναι του Χριστού σταύρωσαν ..." - αόριστος, εμφατικά μάλιστα αόριστος!).

Ο μεγαλύτερος εχθρός του Χριστιανού

Η Δικτατορία της Ρουτίνας

Ο πιο ύπουλος εχθρός που αντιμετωπίζει σήμερα η εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι η δικτατορία της ρουτίνας, όταν η ρουτίνα γίνεται «κύριος» στη ζωή της εκκλησίας. Προγράμματα οργανώνονται και οι συνθήκες που επικρατούν γίνονται αποδεκτές ως φυσιολογικές. Ο καθένας μπορεί να προβλέψει τη λειτουργία της επόμενης Κυριακής και τι θα συμβεί. Αυτή φαίνεται να είναι η πιο θανάσιμη απειλή στην εκκλησία σήμερα.  

Όταν φτάνουμε στο σημείο όπου τα πάντα μπορούν να προβλεφθούν και κανείς δεν περιμένει τίποτα ασυνήθιστο από τον Θεό, βρισκόμαστε σε τέλμα. Η ρουτίνα υπαγορεύει, και μπορούμε να πούμε όχι μόνο τι θα συμβεί την επόμενη Κυριακή, αλλά τι θα συμβεί τον επόμενο μήνα και, αν τα πράγματα δεν βελτιωθούν, τι θα γίνει τον επόμενο χρόνο. Τότε φτάσαμε στο σημείο όπου αυτό που υπήρξε, καθορίζει το τι υπάρχει, και αυτό που υπάρχει, καθορίζει το τι θα υπάρξει.

"Ε, όχι κι ο Ντάμερ στον ουρανό! Αυτό θα ήταν σκάνδαλο!"

"Eπειδή, oι βoυλές μoυ δεν είναι βoυλές σας oύτε oι δρόμoι σας oι δικοί μου δρόμoι, λέει o Kύριoς" (Ησαΐας 55:8).

Ο Αμερικανός Τζέφρυ Ντάμερ (Jeffrey Dahmer, 21 Μαΐου 1960 - 28 Νοεμβρίου 1994), υπήρξε ένας από τους πιο διαβόητους κατά συρροή δολοφόνους του 20ού αιώνα. Υπεύθυνος για δεκαεπτά δολοφονίες νεαρών ανδρών μεταξύ των ετών 1978 και 1991 με ιδιαίτερα ειδεχθείς μεθόδους (συμπεριλαμβανομένων πράξεων σεξουαλικής βίας, νεκροφιλίας και κανιβαλισμού), καταδικάστηκε το 1992 σε ισόβια κάθειρξη. Ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου δύο χρόνια αργότερα από τον Κρίστοφερ Σκάρβερ, έναν συγκρατούμενό του.

Αν και διαγνώστηκε με οριακή διαταραχή προσωπικότητας, σχιζοτυπική διαταραχή προσωπικότητας και ψυχωτική διαταραχή, ο Ντάμερ κρίθηκε νομικά υγιής στη δίκη του. Καταδικάστηκε για δεκαπέντε από τις δεκαέξι ανθρωποκτονίες που είχε διαπράξει στο Ουισκόνσιν και καταδικάστηκε σε δεκαπέντε ποινές ισόβιας κάθειρξης στις 17 Φεβρουαρίου 1992. Ο Ντάμερ καταδικάστηκε αργότερα σε δέκατη έκτη ισόβια κάθειρξη για μια επιπλέον ανθρωποκτονία που διέπραξε στο Οχάιο το 1978.

Το σκάνδαλο του Σταυρού

Η μεγαλύτερη τραγωδία μέσα στην εκκλησία είναι η αδυναμία διάκρισης μεταξύ Παλαιάς (κάτω από το καθεστώς της οποίας ζει και διακονεί ο Ιησούς στα ευαγγέλια) και Καινής Διαθήκης (τίθεται σε ισχύ, όπως και κάθε διαθήκη, μόνο με τον θάνατο του διαθέτη). Έτσι, ακούμε και διαβάζουμε συχνά την, υποτίθεται "πολύ πνευματική", διδασκαλία των ευαγγελίων σχετικά με την πρόσκληση του Ιησού για απάρνηση τού εαυτού, σήκωμα του σταυρού κλπ. και την προβάλλουμε στους εαυτούς μας ως "μαθητών του Ιησού". Πρόκειται για μια, αρκετά χαρακτηριστική είναι η αλήθεια, από τις πολλές παρανοήσεις, η αιτία των οποίων βρίσκεται στη σύγχυση των Διαθηκών.

H πνευματική ημιπληγία

Λένε πως μπορείς να υπολογίσεις πόσα χρόνια θα ζήσεις αν στηριχτείς μόνο στο αριστερό σου πόδι και μετρήσεις πόσα δευτερόλεπτα μπορείς να μείνεις έτσι! Τώρα, είναι πραγματικά τραγικό, αλλά αυτή η αφύσικη στάση αναπηρίας είναι η πνευματική κατάσταση των περισσότερων πιστών! Η, θεμελιώδους σημασίας, "αμαρτιολογική" διδασκαλία του αποστόλου Παύλου συγκεφαλαιώνεται στην καίρια υπόδειξη: "...λογίζεσθε εαυτούς [είναι] νεκρούς μεν τη αμαρτία ζώντας δε τω θεώ εν Χριστώ Ιησού" (Ρωμ.6:11).

Το DNA της δικαιοσύνης

"Mαζί με τον Xριστό έχω συσταυρωθεί· ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Xριστός ζει μέσα σε μένα· σε ό,τι, όμως, τώρα ζω μέσα στη σάρκα, ζω με την πίστη του Yιού του Θεού, ο οποίος με αγάπησε, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μου" (Γαλάτες 2:20).

Η φύση μάς δίνει πολλά παραδείγματα αυτής της απίστευτης ασυμφωνίας μεταξύ εκείνου που φαίνεται ότι είμαστε, με αυτό που πραγματικά είμαστε. Σκέψου την κάμπια. Αν δίναμε μια κάμπια σε έναν βιολόγο και του ζητούσαμε να αναλύσει και να περιγράψει το DNA της, θα μας έλεγε: "Κατανοώ ότι αυτό που βλέπεις μοιάζει με κάμπια. Επιστημονικά μιλώντας όμως, σύμφωνα με κάθε τεστ, ακόμη και του DNA, αυτό είναι μια πεταλούδα". Απίστευτο! Ο Θεός έχει δώσει σε ένα πλάσμα που δεν μοιάζει καθόλου με πεταλούδα, μια τέλεια, ολοκληρωμένη ταυτότητα πεταλούδας. Και επειδή η κάμπια ουσιαστικά είναι πεταλούδα, μια μέρα θα παρουσιάσει τη συμπεριφορά και τα χαρακτηριστικά της πεταλούδας. Η κάμπια ωριμάζει και γίνεται κάτι που είναι ήδη. Γι' αυτό, το να επιπλήττεις την κάμπια επειδή δεν είναι σαν την πεταλούδα, δεν είναι μόνο άσκοπο, αλλά μάλλον θα πονέσεις και τα μικροσκοπικά αυτιά της!

"Γνώση για την αγάπη" ή "εμπειρία της αγάπης";

"Ξόδεψα πολλά χρόνια προσπαθώντας να κάνω άλλους ανθρώπους να υπακούσουν, λαμβάνοντας για αντάλλαγμα την αναγκαστική τους συμμόρφωση".

..."Θυμάσαι εκείνους τους ανθρώπους που έφυγαν από το Δωμάτιο των Καλών Προθέσεων (σ.σ.: της αυτοδικαίωσης); Αυτή ήταν η εμπειρία τους: θρησκευτική εξουσία που προσπαθούσε να τους εξαναγκάσει να υπακούσουν, κάνοντας επίκληση σε εξωτερικά μέσα αντί στη νέα φύση τους. Προσπάθησαν για πολύ καιρό να υπακούσουν, να κάνουν το σωστό, να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Κανείς όμως δεν τους έδειξε πώς να ζουν μέσα από τη νέα τους ταυτότητα. Έμαθαν μόνο πώς να φαίνονται σωστοί, πώς να κατευνάζουν τις απαιτήσεις κάποιου που κρατάει το σκορ. Ήθελαν να υπακούσουν με την καρδιά τους, κανείς όμως δεν τους έδωσε την ευκαιρία. Κάποιος τους παρακολουθούσε και περίμενε να δει αν ξεπέρασαν τα όρια, αντί να χειροκροτήσει όταν ξεκίνησαν να εμπιστεύονται τον Χριστό μέσα τους. Σταμάτησαν λοιπόν να παίζουν. Πολλοί ξοδεύουν όλη τους τη ζωή προσπαθώντας να παίξουν αυτό το παιχνίδι. Αυτοί κατοικούν στο Δωμάτιο των Καλών Προθέσεων. Αυτοί όμως που περιπλανιούνται στο μονοπάτι, απλά πικράθηκαν ή πληγώθηκαν. Η θρησκεία των ανθρώπων τούς έχει κουράσει. Τους αηδίασε τόσο πολύ, που σχεδόν δεν πιστεύουν ότι η ζωή μπορεί να είναι διαφορετική. Έτσι, επέλεξαν να φύγουν. Αυτοί είναι τα πραγματικά θύματα"...

"Εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα... όπως ιαθήτε"

Οι εκκλησίες του λεγομένου Βιβλικού Χριστιανισμού θεωρούν την Καινή Διαθήκη ως τον "κανόνα της πίστης και της πρακτικής" τους, αλλά - μεταξύ των άλλων - παραβλέπουν κι ένα εξαιρετικά σημαντικό όπλο-εφόδιο που έχει διαθέσει ο Θεός στον λαό Του για την αντιμετώπιση της αμαρτίας: την εξομολόγηση.

"Eξομολογείστε ο ένας στον άλλον τα πταίσματά σας και προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον για να γιατρευτείτε. Πολύ ισχύει η δέηση του δικαίου που γίνεται ένθερμα" (Ιακώβου 5:16).

Και μια άλλη απόδοση (ΒΕ): "Να εξομολογείστε τις αμαρτίες σας ο ένας στον άλλο και να προσεύχεστε ο ένας για τον άλλο, για να θεραπευτείτε. Η παράκληση του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη και αποτελεσματικότητα".

Στον προαναφερθέντα χώρο, συνήθως παραβλέπεται το πρώτο μέρος του ανωτέρω εδαφίου και προτιμάται  η εξομολόγηση των αμαρτιών μόνο στον Θεό, κατά το χωρίο: "Aν πούμε ότι δεν έχουμε αμαρτία, εξαπατούμε τον εαυτό μας και η αλήθεια δεν υπάρχει μέσα μας. Aν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία. Aν πούμε ότι δεν αμαρτήσαμε, κάνουμε αυτόν ψεύτη και ο λόγος του δεν υπάρχει μέσα μας" (Α' Ιωάννη 1:8-10).

Οι Δύο Θεοί (2ο)

Ο τρόπος που βλέπεις τον εαυτό σου, λέει πολλά για τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τον Θεό.

Τίποτε από όσα πιστεύεις και εμπιστεύεσαι δεν είναι πιο απελευθερωτικό από αυτήν τη μοναδική αλήθεια: Δεν είσαι πλέον αυτός που ήσουν, ακόμη και στις χειρότερες μέρες σου. Η εμπιστοσύνη στον "Χριστό μέσα σου" είναι η πηγή κάθε ίχνους χαράς, θεραπείας και ειρήνης.

Ό,τι πιστεύουμε ότι συνέβη εκείνες τις πρώτες στιγμές που εμπιστευτήκαμε τον Ιησού, επηρεάζει τα πάντα. Εκείνη η αρχή ονομάζεται "δικαίωση", που σημαίνει να δικαιώνεσαι, να κηρύσσεσαι δίκαιος. Σκέψου τι σημαίνει να πιστεύεις ότι δικαιώθηκες.

Κάποιοι πιστεύουν ότι κάποια στιγμή, με ειλικρινή προσπάθεια θα γίνουν κάτι καλύτερο. Η βεβαιότητά τους για αλλαγή βασίζεται σε αγιαστική προσωπική προσπάθεια.

Άλλοι πιστεύουν ότι η ουσία αυτού που είναι τώρα, έχει αλλάξει εντελώς. Έχουν πειστεί για την απόλυτη ένωσή τους με τον Θεό του σύμπαντος. Για την ωριμότητά τους εμπιστεύονται απόλυτα τη νέα τους ταυτότητα εν Χριστώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποτυγχάνουν. Αποτυγχάνουν. Στο τέλος όμως εμπιστεύονται ότι είναι αυτό που λέει ο Θεός ότι είναι.

Οι Δύο Θεοί (1ο)

"Υπάρχουν δύο θεοί: εκείνος που βλέπουμε μέσα από τη ντροπή* μας και Εκείνος που πραγματικά υπάρχει".

..."Φίλε μου, πιστεύεις ακόμη στον Θεό που δημιούργησε η ντροπή σου, τον Θεό που έμαθες να φοβάσαι".

"Μου είναι δύσκολο να το κατανοήσω όλο αυτό", απάντησα. "Όλα όσα έχω μάθει - όλα όσα έχω πειραματιστεί στη ζωή μου - μου λένε ότι παίρνεις ό,τι δίνεις. Έτσι, όταν αποτυγχάνω, μου φαίνεται δίκαιο να παίρνω λιγότερα από τον Θεό, και αυτό με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος. Θέλω να δώσω περισσότερα, ώστε να πάρω περισσότερα. Μετά όμως απογοητεύομαι με τον εαυτό μου, όταν θεωρώ τον Θεό δεδομένο ή όταν δεν κάνω το σωστό ή όταν νοιάζομαι για κάτι άλλο περισσότερο από Εκείνον. Αυτό φαίνεται ότι θέλει. Αν ήμουν Θεός, αυτό θα ήθελα από τους ανθρώπους".

Γέλασε. "Αυτό μοιάζει με αυτοδικαίωση, έτσι δεν είναι;...

Ο δρόμος της επιστροφής

Μπορείς να θυμηθείς την τελευταία φορά που ένιωσες ελεύθερος να μιλήσεις στον Θεό ειλικρινά; Πότε ανακάλυψες ότι δεν έκρυβες τίποτα, ούτε προσποιούσουν και σταμάτησες να Του μιλάς με προκατασκευασμένη θρησκευτική γλώσσα; Μπορεί σήμερα να γνώρισες τον Ιησού ή μπορεί να Τον είδες για πρώτη φορά σήμερα ως Αυτόν που πραγματικά είναι, με όλη Του τη δόξα και την καλοσύνη. Είναι μια στιγμή ελευθερίας και νωπής, πραγματικής ελπίδας όπως δεν την είχες φανταστεί. Σαν να μπορείς να αισθανθείς το αίμα σου να πάλλεται στις φλέβες σου. Τόσο ζωντανά! Ο Θεός περίμενε μια αιωνιότητα για αυτή τη μέρα. Γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να αποκαλύψει πλήρως τον εαυτό Του, μέχρις ότου να σε οδηγήσει να ρισκάρεις να Τον εμπιστευτείς όπως πραγματικά είσαι. Ήταν απίστευτο. Ο φόβος εξαφανίστηκε. Έσπασαν χρόνια μοτίβα ανειλικρίνειας. Οι άνθρωποι γύρω σου δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σου έχει συμβεί. Ήσουν ελεύθερος, αλλά και ασφαλής. Ήσουν ολοζώντανος, αλλά νοιαζόσουν και περισσότερο. Ήσουν γεμάτος πηγαία χαρά, αλλά και πιο ευαίσθητος στον πόνο των άλλων. Χρωμάτισε τη ζωή σου με χρώματα που δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Είχα και εγώ την ίδια εμπειρία. Κάτι όμως συνέβη στους μήνες που ακολούθησαν. Σταμάτησα να εμπιστεύομαι ότι η δύναμη του Θεού μέσα μου ήταν αρκετά δυνατή, ώστε να μετακινηθούν όλες εκείνες οι τεράστιες αποτυχίες που θεωρούσα ότι έμπαιναν στη σχέση μου με Εκείνον. Γνώριζα καλά εκείνες τις περιοχές της ζωής μου οι οποίες δεν άλλαζαν αρκετά γρήγορα. Και έτσι, σιγά σιγά άρχισα να πιστεύω τη φωνή που μου έλεγε ότι θα λάβω κάτι με τρόπο θαυματουργό ή μυστικιστικό, αν μπορούσα να αποδείξω ότι νοιάζομαι αρκετά. Έτσι ξεκίνησα να προσποιούμαι.

Στο Δωμάτιο της Χάρης

Στέκομαι δίπλα στον Θεό μαζί με την αμαρτία μου, και δουλεύουμε μαζί.

Χάρη! Η λέξη αυτή εμφανίζεται 122 φορές στην Καινή Διαθήκη. Οι Ιουδαΐζοντες την εποχή του αποστόλου Παύλου μισούσαν αυτή τη λέξη. Φοβόντουσαν τα αποτελέσματά της αν δεν την έπαιρνε κάποιος σοβαρά. "Παύλο, δεν μπορείς να το πεις αυτό!", έλεγαν. "Αυτοί οι άνθρωποι είναι ανώριμοι, τεμπέληδες και έχουν πολύ φτωχό θρησκευτικό παρελθόν. Θα το εκμεταλλευτούν με την πρώτη ευκαιρία. Θα ζήσουν έναν μέτριο Χριστιανισμό. Είναι αδύναμοι και θέλουν να κάνουν ό,τι θέλουν. Πίστεψέ μας, αυτό που θέλουν δεν είναι καλό".

Ο Παύλος όμως απαντάει με τον εξής τρόπο: "Θα είχατε δίκιο, αν δεν υπήρχαν δύο αλήθειες. Πρώτον, αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια νέα φύση. Ο Χριστός κατοικεί μέσα τους. Δεν είναι πλέον αυτοί που ήταν παλιότερα. Δεν θέλουν να ξεφύγουν από κάτι. Θέλουν να ευχαριστηθούν την παρουσία Του και δεν μπορούν να το κάνουν αυτό μέσα στο άσχημο σύστημά σας. Δεύτερον, έχουν το Άγιο Πνεύμα που μπορεί να διορθώσει, να ενθαρρύνει, να επιπλήξει και να προκαλέσει. Ξέρετε, έχουν τον Θεό μέσα τους".

Αν ψάχνετε για συμμόρφωση, τότε μπορείτε να την αποκτήσετε και χωρίς τον Θεό.