Όταν, λοιπόν, έχει διασφαλιστεί η αλήθεια - "διδαχή των αποστόλων" (μέσω της συλλογικής συμμετοχής των αγίων στην ερμηνεία και την εφαρμογή της) και η αγάπη - "κοινωνία" (μέσω της αλληλοκάλυψης των βιοτικών και πνευματικών αναγκών), η εκκλησία (με την έννοια της "επίσημης" σύναξης εδώ) είναι έτοιμη να προχωρήσει στην ολοκλήρωση της διαδικασίας της "οικοδομής" της, μέσω του επόμενου ζεύγους δραστηριοτήτων.
Παρεμπιπτόντως, αξίζει να επισημανθεί σ' αυτό το σημείο η μαρτυρία της αρχαίας εκκλησίας, που μας πληροφορεί ότι οι κυριακάτικες ("επίσημες") συνάξεις άρχιζαν πολύ νωρίς το πρωί και τελείωναν αργά το απόγευμα!
Μελετώντας προσεκτικά τη λειτουργία τους (άλλη χιλιοταλαιπωρημένη λέξη κι αυτή!..) κατανοεί εύκολα κανείς ότι αυτό δεν προέκυπτε από κάποιον θρησκόληπτο, νομικιστικό, "ζήλο", αλλά από μια πολύ πρακτική πνευματική αναγκαιότητα, η οποία, παράλληλα, συνοδευόταν από μια ποιότητα σχεδόν παντελώς χαμένη εδώ και πολλούς αιώνες (τουλάχιστον όσον αφορά στους "αγίους" και όχι στους "κατηχουμένους"): Ελκυστικότητα! Τέτοια που η προσμονή της Κυριακής έμοιαζε με ερωτικό χτυποκάρδι...
"Η κλάση του άρτου" (ή "Κυριακό δείπνο" ή "τραπέζι του Κυρίου" ή "Αγάπες")
Πρόκειται για το ζήτημα, το οποίο κατέχει "τη μερίδα του λέοντος" (αμέσως μετά την εστίαση στον ορισμό του Ευαγγελίου και στον τρόπο σωτηρίας μέσω αυτού) στις αναρτήσεις μου στην ιστοσελίδα αυτή - κατά τη γνώμη μου δικαιολογημένα, αν αναλογιστούμε τόσο την εκκλησιαστική του βαρύτητα, όσο και το καθεστώς αλλοτρίωσης που το διέπει.
Καταρχήν, "η κλάσις του άρτου" αποτελεί την υπέρτατη εκδήλωση της εκκλησιαστικής "κοινωνίας" - γι' αυτό αποτελεί και, διακριτή μεν αλλά και οργανική, προέκτασή της χαρακτηριζόμενη ως "κοινωνία του σώματος του Χριστού" (Α' Κορ. 10:16), δηλαδή της εκκλησίας (και όχι οτιδήποτε άλλο σκαρφίζονται οι λογής αδόκιμοι και αστήρικτοι). Η μελέτη της όλης σχετικής γραπτής αποστολικής διδασκαλίας στην περικοπή Α' Κορ. 11:17-34) - και όχι η άκρως αιρετική προσκόλληση σε δυο-τρία εδάφια - αποδεικνύει περίτρανα ότι πρόκειται για κανονικό "τραπέζι" (το επιμελώς αποσιωπούμενο "συνερχόμενοι εις ΤΟ ΦΑΓΕΙΝ αλλήλους εκδέχεσθε" του εδαφίου 33 δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας) "εις την ανάμνησιν του Κυρίου Ιησού".
"Οι υιοί του αιώνος τούτου", όπως θα έλεγε και ο Κύριος Ιησούς, διαθέτουν τη στοιχειώδη, συναισθηματική ευφυία ("σοφία") να συντρώγουν, συγγενείς και φίλοι μαζί, στα σπουδαία γεγονότα του βίου τους (γάμος, κηδεία κλπ) αναγνωρίζοντας την τεράστια κοινωνική σημασία αυτής της εκδήλωσης (παρεμπιπτόντως "το συντρώγειν" αποτελεί τη συχνότερη δραστηριότητα του Ιησού με βάση τα ευαγγέλια!). Οι εκκλησίες του Θεού, κάτω από την δηλητηριώδη επίδραση της καισαροπαπικης "θεοδοσιανής" αποστασίας, μετέτρεψαν το "Κυριακό δείπνο" σε θρησκευτικό "μυστήριο" (εξ ού και το "ειδικό ιερατείο"), ενώ η Μεταρρύθμιση περιορίστηκε στην αμήχανη μετατροπή του στη γνωστή, κρυπτομυστηριακή, "τελετή" με το ψωμάκι και το ποτηράκι ...στα όρθια (στο μεταξύ ένα τεράστιο πλήθος "πιστών" μετέχει με στόχο την σωτηρία του μέσω αυτής της πράξης, σε κατά γράμμα εφαρμογή του κηρύγματος του Ιησού προς τους Ιουδαίους "μαθητές" στο Ιωάννης 6ο κεφ. - αλλά όχι και όλο βέβαια, ως συνήθως!).
Αν καταπιαστώ με την αναλυτική παρουσίαση της σωρείας των ερμηνευτικών σφαλμάτων (για να χρησιμοποιήσω έναν, όσο γίνεται περισσότερο, μετριοπαθή και ήπιο χαρακτηρισμό) που αλλοιώνουν στο έπακρο την αποστολική διδασκαλία "περί του Κυριακού δείπνου" (κυρίως στο Α' Κορ. 11:17-34), θα πρέπει να γράψω ολόκληρα .."κατεβατά"! 'Αλλωστε, είμαι βαθύτατα πεπεισμένος ότι το όλο εκκλησιαστικό "σύστημα" βρίσκεται πλήρως παραδομένο στον αυτάρεσκο "παχυδερμισμό" των παραδόσεών του - όσο και αν είναι πολύ λογικό να αναρωτιέται κανείς από πού αντλείται αυτή η εκκλησιολατρική αυταρέσκεια, όταν η, διαπιστευμένη την ένδοξη διακονία του Ευαγγελίου, Εκκλησία έχει πάψει παντελώς "να αναστατώνει την οικουμένη", ενώ ο Κύριος προσθέτει πλέον με το ...σταγονόμετρο τους σωζομένους (Πράξεις 2:47β).
Θα αρκεστώ, κλείνοντας, να τονίσω ένα Κυριακό λόγιο, στο οποίο, πιστεύω, βρίσκεται το ουσιαστικό νόημα του Κυριακού δείπνου: "Και ότε εγένετο η ώρα, ανέπεσεν και οι απόστολοι συν αυτώ. Και είπεν προς αυτούς: "Επιθυμία επεθύμησα (σ.σ. εβραϊσμός που δηλώνει σφοδρότατη επιθυμία!) τούτο το πάσχα φαγείν μεθ' υμών προ τού με παθείν" (Λουκ. 22:14-15). Σίγουρα δεν είναι τυχαία η όψιμη ονομασία του Κυριακού δείπνου στη Γραφή: "Αγάπες"!...
Ε. Σταυρόπουλος
► Διαβάστε και: "Ήσαν δε προσκαρτερούντες... ΤΑΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΑΙΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.