Είναι πολλοί οι πιστοί, που βρίσκουν στο facebook διέξοδο από το ανηλεές φίμωμα, το οποίο υφίστανται στις εκκλησίες τους, και αρέσκονται να αναρτούν εδάφια της Γραφής. Η πρόθεση είναι πολύ καλή, αλλά η πρακτική αυτή εύκολα καταλήγει και σε ένα μηχανικό και συγκεχυμένο "παπαγάλισμα", επιρρεπές στην αίρεση, η οποία "εργαλειοποιεί" συστηματικά τα μεμονωμένα και ανερμήνευτα "εδάφια". Καθώς το εδάφιο της ανάρτησης αποτελεί, όχι άδικα, τη βάση της αποστολικής εκκλησιολογίας, επιχειρώ να το αναδείξω - κατά το δυνατόν - μέσα στο ερμηνευτικό του πλαίσιο.
Προσπερνώντας το ερώτημα περί του "πώς δίδασκαν" οι απόστολοι ("από καθέδρας" μονολογώντας ή διαλεγόμενοι με τους μαθητές), αλλά και περί του "τι δίδασκαν" (καθώς βρισκόμαστε ακόμα στην φάση του ευαγγελίου της περιτομής) - λαμβάνοντας πάντα υπόψη μας τη διαχρονική βαρύτητα αυτών των τεσσάρων λειτουργιών για "την οικοδομή της εκκλησίας - ας ασχοληθούμε με το τι σημαίνει διαχρονικά η φράση "η διδαχή των αποστόλων".
Το ερώτημα, αναπόφευκτα, μας φέρνει στην "έριδα" περί της αποστολικής διαδοχής, άρα στο ερώτημα αν υπάρχουν σήμερα απόστολοι ή όχι. Φυσικά, η ίδια η σύνταξη του Κανόνα της Καινής Διαθήκης αποτελεί ήδη την απάντηση, σε μεγάλο βαθμό, σ' αυτό το ερώτημα, καθώς ο Κανόνας έχει οριστικά κλειστεί συμπεριλαμβάνοντας τα κείμενα που φέρουν συγκεκριμένες "υπογραφές". Άρα, "η διδαχή" και "οι απόστολοι" είναι σαφώς καθορισμένες έννοιες.
Τώρα, ιστορικά, τίθεται η προβληματική της ύπαρξης 'αποστόλων εκ των αποστόλων" μέσω της, δια της επιθέσεως των χειρών (χειροθεσίας ή "χειροτονίας", αν και ο δεύτερος όρος έχει διαφορετική σημασία στα αρχαία ελληνικά), "αποστολικής διαδοχής". Δεν σκοπεύω, βέβαια, να αναπτύξω όλες τις εκφάνσεις του ζητήματος εδώ. Θεωρώ, όμως, πολύ σκόπιμο και πνευματικά τίμιο να ξεκαθαρίζουν οι εκκλησίες την θέση τους επί του ζητήματος, διότι η πρακτική σημασία του είναι πολύ κρίσιμη.
Αν δέχονται την "αποστολική διαδοχή", τότε το μοντέλο λειτουργίας του τύπου "ο "χρυσόστομος" "χρισμένος" "απόστολος" επί του άμβωνος διδάσκων δια Πνεύματος Αγίου τη διδαχή των αποστόλων στους "ιδιώτες" "μαθητές" είναι απολύτως συμβατό με αυτήν (καταργώντας βέβαια, αυτόχρημα, διακονίες, όπως αυτές του ποιμένα και του δασκάλου, τουλάχιστον).
Αν όχι, τότε θα πρέπει οι εκκλησίες να ψάξουν και να βρουν μέσα από την γραπτή αποστολική διδασκαλία πώς λειτουργεί "η διδαχή των αποστόλων" μετά τους αποστόλους ή, ακόμα πιο δόκιμα, ας αντιστρέψουν, κατ' αρχήν, αυτή τη μελέτη, απαντώντας στο ερώτημα αν πράγματι υφίσταται "αποστολική διαδοχή", όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τον κυρίαρχο τρόπο της εκκλησιαστικής λειτουργίας, με βάση την ίδια την "διδαχή των αποστόλων".
Διότι π.χ. εγώ δεν βλέπω στη λεγόμενη "σύνοδο της Ιερουσαλήμ", παρόντων των αποστόλων, των πρεσβυτέρων και αυτού του, αυθαιρέτως κατά τη γνώμη μου θεωρούμενου, "επισκόπου Ιερουσαλήμ Ιακώβου" (δεν ξέρω καμιά άλλη επιστολή "επισκόπου" να συμπεριλαμβάνεται στον Κανόνα - εκτός αν δεχτούμε ότι η ομώνυμη επιστολή ανήκει στον Ιάκωβο τον Ζεβεδαίου, τον αδελφό του Ιωάννη, και όχι στον αδελφό του Ιησού, οπότε και θα προκύψει πρόβλημα με τη θεοπνευστία της επιστολής Ιούδα), την υπόλοιπη εκκλησία να "ιδιωτεύει", αλλά όχι μόνο να είναι σύσσωμη συναγμένη, αλλά και "τινές των από της αιρέσεως των Φαρισαίων πεπιστευκότες" να "εξανίστανται" (μτφ. να πετάγονται από τη θέση τους όρθιοι και να μιλάνε με πλήρη παρρησία)! Ακούς θράσος οι "λαικοί"! Και ούτε να επιπλήττονται για την "αποκοτιά τους", ούτε να αποβάλλονται βιαίως...
Ξέρω, βέβαια, πως κάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτή η "θλιβερή αταξία" οφειλόταν στη μη ύπαρξη "του τελείου", δηλαδή του Κανόνα. Λες και με τη σύνταξη του Κανόνα όλα τα ζητήματα ερμηνείας και εφαρμογής "της διδαχής των αποστόλων" λύθηκαν αυτομάτως και οριστικώς και η Εκκλησία (δηλαδή οι επιμέρους εκκλησίες και όχι ο Πάπας της Ρώμης, κατά την ταπεινή μου άποψη) έπαψε να είναι "ο στύλος και το εδραίωμα της αλήθειας".
Ε. Σταυρόπουλος
► Διαβάστε και: "Ήσαν δε προσκαρτερούντες... ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.