Καθώς η αποστολική - και ακόμα περισσότερο η Παύλειος - διδασκαλία, ούτως ή άλλως, δεν αποτελεί συνήθως προτεραιότητα στην από αμβώνων διδασκαλία των εκκλησιών (όπου οι ευαγγελικές περικοπές δεσπόζουν - μπας και εδεήσουν τελικά να πιστέψουν ...οι πιστοί), αυτή η θεμελιώδους σημασίας διδασκαλία σχεδόν αγνοείται. Στην καλύτερη περίπτωση, άντε να και να γίνεται κάποιος λόγος για το πρώτο σκέλος της, το "λογίζεστε εαυτούς [είναι] νεκρούς τη αμαρτία" και, κάπως έτσι, βρίσκεσαι να στέκεσαι, όρθιος μεν (αν βέβαια έχεις κατανοήσει ότι αυτή η νέκρωση βασίζεται στον θάνατό σου ως προς τον Νόμο - άλλη διδασκαλική τραγωδία αυτή!), αλλά στο ένα πόδι...
Αλλά τι σημαίνει, τελικά, αυτό το "ζώντας εν θεώ εν Χριστώ Ιησού"; Λίγο πιο κάτω, ο απόστολος αναλύοντας διεξοδικότερα την ίδια σχέση γράφει: "..μηδέ παριστάνετε τα μέλη υμών όπλα αδικίας τη αμαρτία, αλλά παραστήσατε εαυτούς τω θεώ ωσεί εκ νεκρών ζώντας και τα μέλη υμών όπλα δικαιοσύνης τω θεώ" (πριν κλείσει με τη "σκανδαλώδη" δήλωση "αμαρτία γαρ υμών ου κυριεύσει' ου γάρ εστε υπό νόμον αλλά υπό χάριν"). Στην έννοια, λοιπόν, τού "ζώντας εν θεώ εν Χριστώ Ιησού" υπεισέρχεται εδώ η παράμετρος της "δικαιοσύνης". Άρα, "οι λογισμοί ("λογιζόμενοι") της ζωής μας στον Θεό εν Χριστώ Ιησού" αφορούν στην έμπρακτη εφαρμογή της δικαιοσύνης στη ζωή μας και έτσι επιτέλους στεκόμαστε όρθιοι φυσιολογικά και στα δυο μας πόδια, αποδεσμευμένοι από την μάταιη ισορροπία πάνω στο ένα πόδι και τη νομοτελειακή πτώση μας.
Αυτή "η ζωή της δικαιοσύνης", που εκφράζεται με "τα μέλη μας ως όπλα δικαιοσύνης", δεν έχει διόλου να κάνει με ηθικισμούς και θρησκευτική "μορφή ευσέβειας".
Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται (Β' Κορ.6:7) "στα όπλα της δικαιοσύνης τα δεξιά και αριστερά". Προφανώς αυτά τα "όπλα" - καίτοι, βέβαια, μη σαρκικά - είναι κάποια "χέρια" που τα φέρουν. Ποια είναι όμως αυτά "τα όπλα της δικαιοσύνης"; Νομίζω ότι "η πανοπλία του Θεού" (Εφεσ. 6:10-20) τα προσδιορίζει με απόλυτη ακρίβεια: α) "ο θυρεός της πίστεως" ("με τον οποίον θα μπορέσουμε όλα τα βέλη του πονηρού [τα] πυρωμένα να σβήσουμε"), β) "η μάχαιρα του Πνεύματος" ("το οποίο είναι ρήμα Θεού"). Έτσι, για να χρησιμοποιηθούν αυτά τα όπλα, πρέπει τα χέρια, δεξί και αριστερό κατά περίπτωση, να είναι σε θέση να υπακούν στις οδηγίες του "κεφαλιού" (με την έννοια του εγκεφάλου εδώ). Η πλειονότητα, όμως, των αγίων, θλιβερά αποπροσανατολισμένη από την χειραγώγηση και την τρομοκρατία των θρησκόληπτων "Διοτρεφών" ψευτοδασκάλων, νομίζει ότι "θα μπορέσει να αντισταθεί κατά την ημέρα την πονηρή" και "αφού όλα τα χρησιμοποιήσει με τον σωστό τρόπο θα σταθεί" αρκούμενη "στον θυρεό της πίστεως".
Τελικά, η μία πλευρά του κεφαλιού (εγκεφάλου) υφίσταται ένα είδος πνευματικής λοβοτομής και το αποτέλεσμα είναι η αναπόφευκτη ήττα. Κανένας δεν ποτέ δεν στάθηκε μέχρι τέλους σε μια σκληρή μάχη χρησιμοποιώντας μόνο την ασπίδα! Καθίσταται άρα ζωτικά αναγκαίο να κατανοηθεί η φύση και η χρήση του δεύτερου, του επιθετικού όπλου, που είναι αυτή "η μάχαιρα του Πνεύματος, το οποίο είναι "ΡΗΜΑ ΘΕΟΥ".
Το "ρήμα Θεού" είναι ακριβώς αυτό για το οποίο ακόμα και ο Μωυσής εδίδαξε τους σκληρόκαρδους Ισραηλίτες πως είναι απολύτως απαραίτητο για να ζήσει ο άνθρωπος (Δευτ. 8:3). Βλέπετε, πρέπει να έχεις πρώτα ζωή, για να μπορέσεις να εκπληρώνεις δικαιοσύνη. Η ίδια "η πίστη είναι εξ ακοής, η δε ακοή δια ρήματος Χριστού", καθώς Εκείνος εδίδαξε "τα ρήματα τα οποία Εγώ έχω μιλήσει σε σας Πνεύμα είναι και Ζωή είναι". Με "ρήμα Χριστού" ήρθαμε στη Ζωή δια της πίστεως, με "κάθε ρήμα που βγαίνει από το στόμα του Θεού" είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε αυτή την υπερφυσική Ζωή ("Εγώ ήρθα για να έχουν ζωή και "περισσόν" να έχουν").
Αυτό το "ρήμα Θεού" εξέρχεται στην Καινή Διαθήκη από το στόμα Του διά του Αγίου Πνεύματος με αφθονία και ποικιλοτρόπως. Αν αυτό ηχεί σαν μια μεγαλόστομη και ηχηρή αλλά ανεδαφική δήλωση, αυτό έχει να κάνει απλώς με την "πνευματική ημιπληγία" των εκκλησιών. Καθώς μια σχεδόν ταυτόσημη νοηματικά με το "ρήμα Θεού" έκφραση στην αποστολική διδασκαλία είναι "η φανέρωση του Πνεύματος", η οποία, θυμίζω, δίνεται "στον καθένα" ("έκαστο") - πιστό, εννοείται - δεν έχετε παρά να αναρωτηθείτε τίμια με τον εαυτό σας αν αυτό βρίσκει πραγματική εφαρμογή στην εκκλησία σας (λαμβάνοντας υπ' όψη ότι ως η κορυφαία εκδήλωση της εκκλησιαστικής λειτουργίας, αναμφισβήτητα και σωστά, λογίζεται η "επίσημη" σύναξη της Κυριακής και, δευτερευόντως, οι "ανεπίσημες" συνελεύσεις τις καθημερινές). Ο ψαλμός, η διδαχή, η αποκάλυψη, η γλώσσα, η ερμηνεία (Α' Κορ. 14:27) είναι κάποιες χαρακτηριστικές εκφράσεις του "ρήματος Θεού", των "φανερώσεων του Πνεύματος", οι οποίες εκδηλώνονται συλλογικά μέσα σε μια ελεύθερη διαδικασία πνευματικού "δούναι και λαβείν". Έτσι, το "ρήμα Θεού" (το οποίο, θυμίζω, είναι "η μάχαιρα του Πνεύματος", το κατεξοχήν επιθετικό και νικηφόρο όπλο δικαιοσύνης), το "δεχόμαστε" (ο τύπος "δέξασθε" είναι αυτός που χρησιμοποιείται στο πρωτότυπο κείμενο), κατά κανόνα, κατά τη διάρκεια της εκκλησιαστικής συνοικοδόμησης. Βεβαίως, ο Θεός μπορεί να μάς δώσει "ρήμα" Του, όποτε και όπως Εκείνος κρίνει (συνηθίζει, μάλιστα, να το κάνει σε περίοδο που αντιμετωπίζουμε, ατομικά, κάποιο ασυνήθιστα μεγάλο πειρασμό και το πνεύμα μας είναι καταθλιμμένο!), αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι ο κανόνας.
Η εκκλησιαστική "ημιπληγία" (ιουδαϊσμός, φιλοπρωτία, ατομοκεντρισμός' αυτά είναι τα αίτιά της) σε εξαπατά, αδελφέ και αδελφή μου. Σε καθηλώνει σε ρόλο "ιδιώτη" εξαναγκάζοντάς σε ούτε να δίνεις, ούτε να δέχεσαι "ρήμα Θεού", με αποτέλεσμα να φυτοζωείς πνευματικά και να εμπεριπλέκεσαι σχετικά εύκολα στην αμαρτία. Επί πολλά χρόνια νόμιζα ότι "η πανοπλία του Θεού" φοριέται ("ενδύσασθε" στο πρωτότυπο) νοερά "διά της πίστεως", μέχρι που με μεγάλη μου έκπληξη ανεκάλυψα κάποτε ότι μάταια πάσχιζα: το πώς φοριέται αυτή η πανοπλία διδάσκεται στο 18 εδάφιο της σχετικής περικοπής (Έφεσ.6:10-20). Όπως ακριβώς επί πολλά χρόνια άκουγα τόσο πειστικά το πασίγνωστο ..."ημιπληγικό" εδάφιο: "Σ' Αυτόν που έχει τη δύναμη περισσότερο απ' όλα να κάνει πολύ περισσότερο απ' όσα αιτούμε ή νοούμε", μέχρι να ανακαλύψω - και πάλι με μεγάλη μου έκπληξη τη συνέχεια!
Και ας θυμόμαστε: το "ρήμα Κυρίου" δίνει ζωή και ζωή σημαίνει "όραση", "όπου δε δεν υπάρχει όραση ο λαός διαφθείρεται". Ο λόγος, μάλιστα, που οι "διαμαρτυρόμενοι" "κληρικοί" δεν σέρνονται σε σπαραξικάρδιες μετάνοιες κάθε Κυριακή, σαν τους ταλαίπωρους "λαϊκούς" τους, είναι ακριβώς το ότι μετέχουν ενεργά σε κάποιο "δούναι" (ακόμα και αμφίβολης πνευματικής αξίας).
Ε. Σταυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.