του Mark Frees
Απαντήσεις σε αντιρρήσεις
Αντίρρηση 1: Ο σωστός ρόλος ενός ποιμένα δεν είναι να αναλάβει ολόκληρη τη διακονία της εκκλησίας, αλλά να καταρτίζει και να κινητοποιεί τους αγίους για να κάνουν το έργο της διακονίας. Επομένως, τα περισσότερα από τα προβλήματα που απαριθμήσατε είναι αποτελέσματα, όχι του ίδιου του συστήματος του ενός ποιμένα, αλλά της κατάχρησης αυτού του συστήματος.
Απάντηση: Εφόσον το σύστημα του ενός ποιμένα ταλανίζεται παγκόσμια από αυτά τα προβλήματα, το βάρος της απόδειξης βαρύνει τους υπερασπιστές του για να αποδείξουν ότι το ίδιο το σύστημα δεν φταίει - ιδιαίτερα επειδή είναι ένα σύστημα που δεν βασίζεται στην Αγία Γραφή. Η ιδέα μιας εκκλησίας με επικεφαλής έναν ποιμένα που καταρτίζει και κινητοποιεί τους αγίους για να κάνουν το έργο της διακονίας ακούγεται ελκυστική, αλλά η εμπειρία πολλών απογοητευμένων ποιμένων - και "λαϊκών" - μαρτυρεί ότι απλά δεν λειτουργεί. Υπάρχει απλώς μια πολύ βαθιά ριζωμένη αντίληψη στο μυαλό της εκκλησίας ότι το χριστιανικό έργο είναι για λίγους. Το χάσμα κληρικού-λαϊκού είναι ο μεγάλος "ακινητοποιητής" των αγίων.
Όποιος παραμένει προσκολλημένος σε ένα σύστημα όπου ένας άνθρωπος-ορχήστρα πρέπει μόνος του να διευθύνει μια εκκλησία, έχει συνήθως μια πολύ περιορισμένη αντίληψη για το τι περιλαμβάνει το «έργο της διακονίας».
Απάντηση: Αυτή είναι μια σοβαρή κατηγορία γιατί υπονοεί ότι το Άγιο Πνεύμα είναι ανίκανο να τοποθετήσει τα κατάλληλα ηγετικά χαρίσματα μέσα σε κάθε εκκλησία. Είναι η εκπαίδευση σεμιναρίων που παρέχει τα προσόντα σε έναν άνθρωπο για ηγεσία στην εκκλησία ή τα χαρίσματα του Πνεύματος; Συχνά είμαστε ένοχοι ότι δώσαμε επιδερμική προσοχή στο δεύτερο, ενώ ρίξαμε μεγαλύτερο βάρος στο πρώτο.
Αντίρρηση 3: Η λέξη "επίσκοπος" είναι στον ενικό στο Προς Τιμόθεο Α' 3:2 και στο Προς Τίτο 1:7 όπου περιγράφονται τα προσόντα του επισκόπου. Αυτό υποδηλώνει την πιθανότητα η «επίβλεψη» να είναι έργο ενός ατόμου.
Απάντηση: Είναι η πιο φυσική χρήση της γλώσσας να χρησιμοποιείς τον ενικό όταν περιγράφεις τα προσόντα μιας θέσης. Για παράδειγμα, θα μπορούσα να πω, "Ένας βουλευτής (ή ακόμα και ο βουλευτής) πρέπει να είναι άνθρωπος με ακεραιότητα, τιμή, κ.λπ." χωρίς να σημαίνει καθόλου ότι υπάρχει μόνο ένας βουλευτής! Το να τονίσουμε την απόλυτα εξηγήσιμη χρήση του ενικού από τον Παύλο εδώ, ενώ αγνοούμε τα συντριπτικά στοιχεία της υπόλοιπης Καινής Διαθήκης, θα ήταν μια περίεργη και στρεβλή ερμηνεία. Σε κάθε περίπτωση, μια πιο προσεκτική ματιά στα εδάφια Τίτος 1:5-7 αποκλείει την πιθανότητα ο Παύλος να υποστήριζε ένα σύστημα του ενός ποιμένα. Πώς μπορεί η χρήση του ενικού «επίσκοπος» στο εδάφιο 7 να υπονοεί ότι κάθε τοπική εκκλησία πρέπει να έχει μόνο έναν επίσκοπο, όταν δύο εδάφια νωρίτερα ο Παύλος υπενθυμίζει στον Τίτο να "εγκαθιστά πρεσβυτέρους [πληθυντικός] σε κάθε πόλη"; Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι καθοριστικό.
Αντίρρηση 4: Οι «Ποιμαντικές Επιστολές» δεν απευθύνονταν σε μεμονωμένα άτομα;
Απάντηση: Αυτή η αντίρρηση βασίζεται στην κοινή λανθασμένη αντίληψη ότι ο Τιμόθεος και ο Τίτος ήταν «Ποιμένες» τοπικών εκκλησιών. Αυτό απλά δεν είναι αλήθεια. Για να αναφέρω από το Zondervan Pictorial Bible Dictionary: "Αν και αυτές οι επιστολές παρέχουν αξιόλογες οδηγίες για τους ποιμένες, οι αποδέκτες δεν ήταν ποιμένες με τη συνήθη σημερινή έννοια αυτού του όρου. Αντίθετα, ήταν ειδικοί απεσταλμένοι του Παύλου που εστάλησαν από αυτόν σε συγκεκριμένες αποστολές για συγκεκριμένες διακονίες ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες".
Αντίρρηση 5: Τι γίνεται με τον ηγετικό ρόλο του Ιακώβου στην Ιερουσαλήμ (Πράξεις 12:17), του Επαφρά στις Κολοσσές (Κολ. 4:12) και του Επαφρόδιτου στους Φιλίππους (Φιλ. 2:25);
Απάντηση: Αυτή η αντίρρηση, η οποία άκουσα να χρησιμοποιείται για την υπεράσπιση του συστήματος του ενός ποιμένα είναι ένα ευρεσιτεχνικό παράδειγμα ανάγνωσης του Λόγου του Θεού μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της παράδοσης. Ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Κυρίου, ήταν απόστολος (Γαλάτες 1:19), όχι ποιμένας. Ο Επαφράς ήταν ευαγγελιστής - ο «σύνδουλος» του Παύλου που έφερε το ευαγγέλιο στους Κολοσσαείς (Κολ. 1:7). Αν ήταν «Ποιμένας» της εκκλησίας στις Κολοσσές, ποτέ δεν θεωρείται παρών εκεί, αλλά πάντα με τον Παύλο αλλού (Κολ. 4:12, Φιλήμονα 23)! Ο Επαφρόδιτος περιγράφεται απλώς ως ένας από τους συντρόφους του Παύλου - εργάτης που στάλθηκε από την εκκλησία των Φιλίππων ως λειτουργός στις ανάγκες του. Όλα αυτά είναι στοιχεία για να υποστηρίξουν το σύστημα του ενός ποιμένα;
Αντίρρηση 6: Οι «άγγελοι» των εκκλησιών στην Αποκάλυψη κεφ. 2-3 δεν αναφέρονται σε ποιμένες (π.χ. «Γράψε στον άγγελο της εκκλησίας στην Έφεσο...» κ.λπ.), και δεν υπάρχει ένας ανά εκκλησία;
Απάντηση: Κανένας που διαβάζει την Καινή Διαθήκη έξω από προκαθορισμένες αντιλήψεις δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι οι «άγγελοι» της Αποκάλυψης κεφ. 2-3 αναφέρονται σε ποιμένες. Αν και η ελληνική λέξη άγγελος μπορεί να μεταφραστεί ως «αγγελιαφόρος», σε κάθε άλλη εμφάνιση της λέξης στην Αποκάλυψη - και εμφανίζεται 76 φορές! - αναφέρεται αναμφισβήτητα και κυριολεκτικά σε αγγέλους. Αν όντως σημαίνει «αγγελιαφόρος» στην Αποκάλυψη κεφ. 2-3, δεν θα μπορούσε και πάλι να διευρυνθεί ώστε να σημαίνει «Ποιμένας». Σε κάθε περίπτωση που η Καινή Διαθήκη χρησιμοποιεί τη φράση "αγγελιαφόρος του..." (π.χ. «αγγελιαφόρος του Σατανά», «αγγελιαφόροι του Ιωάννη» κ.λπ.), περιγράφει πάντα από ποιον αποστέλλεται ο αγγελιαφόρος, ποτέ σε ποιον. Τα λόγια, "ο αγγελιαφόρος της εκκλησίας στην Έφεσο" δεν θα σήμαιναν πιθανότατα έναν αγγελιαφόρο που στάλθηκε στην εκκλησία, αλλά έναν αγγελιαφόρο που στάλθηκε από την εκκλησία, ίσως ως μέρος μιας αντιπροσωπείας για να διακονήσει τον απόστολο στην εξορία του στην Πάτμο και να λάβει οδηγίες από αυτόν.
Αντίρρηση 7: Ίσως οι πολλές αναφορές της Καινής Διαθήκης σε πολλούς πρεσβυτέρους οφείλονται στο γεγονός ότι, ενώ κάθε εκκλησία είχε μόνο έναν πρεσβύτερο ή επίσκοπο, κάθε πόλη είχε πολλές διαφορετικές εκκλησίες. Για παράδειγμα, όταν ο Παύλος γράφει «στους εν Χριστώ Ιησού αγίους που είναι στους Φιλίππους, συμπεριλαμβανομένων των επισκόπων και των διακόνων» (Φιλ. 1:1), μπορεί να υπήρχαν πολλές εκκλησίες στους Φιλίππους, η καθεμία με τον δικό της επίσκοπο ή ποιμένα.
Απάντηση: Αυτός ο συλλογισμός μπορεί να φαίνεται ότι απαντά σε ορισμένα εδάφια, αλλά καταρρέει εντελώς ενόψει άλλων, όπως το εδάφιο Πράξεις 14:23 ("διόρισαν πρεσβυτέρους σε κάθε εκκλησία"), το Ιάκωβος 5:14 («Ας καλεί τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας») κ.λπ.
Αντίρρηση 8: Ακόμα κι αν μπορεί να αποδειχθεί ότι οι εκκλησίες της Καινής Διαθήκης είχαν πολλούς πρεσβυτέρους, δεν θα ήταν απαραίτητα υποχρεωτικό για την εκκλησία σήμερα. Τελικά, όλοι συμφωνούν ότι οι πιστοί στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ πούλησαν τα αγαθά τους και τα είχαν όλα κοινά, ωστόσο ποιος προτείνει να επιστρέψουμε σε αυτό το πρότυπο σήμερα;
Απάντηση: Το να πούμε ότι το πρότυπο της εκκλησίας της Καινής Διαθήκης δεν είναι ρυθμιστικό για εμάς σήμερα, ισοδυναμεί με το να πούμε ότι ο Θεός μάς άφησε χωρίς κανένα απολύτως πρότυπο. Οδυνηρή σκέψη! Μας άφησε πράγματι ο Θεός στο έλεος της ανθρώπινης ευρηματικότητας για να αποφασίσουμε πώς θα διευθύνεται η Εκκλησία Του; Αντίθετα, ας πούμε μαζί με τον Ψαλμωδό: «Γι' αυτό βρίσκω σωστές όλες τις εντολές Σου» (Ψαλμ. 119:128).
Σχετικά με την πώληση αγαθών από πιστούς στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ:
(1) Η εν λόγω περικοπή, Πράξεις 2:42-47, δεν λέει ότι όλοι όσοι πίστεψαν πούλησαν όλα τα υπάρχοντά τους. Αυτό δεν ήταν «χριστιανικός κομμουνισμός» όπως φαίνεται μερικές φορές. Η χρήση του ατελούς χρόνου (παρατατικού) στο εδάφιο 45 υπονοεί ότι από καιρό σε καιρό, όπως ήταν απαραίτητο, πουλούσαν τα αγαθά τους για να τα μοιράσουν σε αδελφούς που είχαν ανάγκη.
(2) Εγώ, για παράδειγμα, δεν είμαι διατεθειμένος να πω ότι το παράδειγμα αυτών των πρώτων αγίων της Ιερουσαλήμ δεν είναι ο κανόνας για τους πιστούς σήμερα, ιδιαίτερα υπό το φως των λόγων της επιστολής του Ιωάννη: "Ὃς δ᾿ ἂν ἔχῃ τὸν βίον τοῦ κόσμου καὶ θεωρῇ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ χρείαν ἔχοντα καὶ κλείσῃ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ ἀπ᾿ αὐτοῦ, πῶς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μένει ἐν αὐτῷ;" (Α' Ιωάννη 3:17).
Αντίρρηση 9: Δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι ο Θεός έχει ευλογήσει δυναμικά όλα αυτά τα χρόνια πολλούς ποιμένες και εκκλησίες που χρησιμοποίησαν το σύστημα του ενός ποιμένα, και συνεχίζει να το κάνει σήμερα.
Απάντηση: Κανείς δεν θα σκεφτόταν να το αρνηθεί αυτό. Ωστόσο, τα προβλήματα που αναφέρονται παραπάνω δεν μπορούν εύλογα να αμφισβητηθούν. Και ποιος θα ισχυριζόταν ότι η καρποφορία της Εκκλησίας στο σύνολό της πλησιάζει το θεϊκά επιδιωκόμενο επίπεδο; Επιπλέον, είναι λάθος να πιστεύουμε ότι επειδή ο Θεός ευλογεί κατά χάριν κάποιον που λειτουργεί κάτω από ένα συγκεκριμένο σύνολο πεποιθήσεων ή πρακτικών, με αυτόν τον τρόπο υποστηρίζει αυτές τις πεποιθήσεις ή πρακτικές. Ο Θεός, για παράδειγμα, έχει χρησιμοποιήσει σε μεγάλο βαθμό πολλούς κήρυκες, δασκάλους και ιεραποστόλους που έχουν επιμείνει σε λανθασμένες διδασκαλίες. Δόξα τω Θεώ, δεν απαιτεί από εμάς να είμαστε τέλειοι στην ερμηνεία της Γραφής πριν μας χρησιμοποιήσει. Εάν ναι, ποιος θα μπορούσε να ελπίζει ότι θα χρησιμοποιηθεί; Αλλά καθώς μας δίνεται περαιτέρω φως στις Γραφές, είναι καθήκον και χαρά μας να συμμορφώνουμε τις πεποιθήσεις και τις πρακτικές μας όσο το δυνατόν περισσότερο με τον Λόγο του Θεού.
Αντίρρηση 10: Ένα σύστημα πολλαπλών πρεσβυτέρων θα μπορούσε κάλλιστα να λύσει ορισμένα προβλήματα, αλλά ταυτόχρονα θα δημιουργούσε ένα εντελώς νέο σύνολο προβλημάτων από μόνο του.
Απάντηση: Αυτό το παραδέχομαι πρόθυμα. Ωστόσο, όταν λειτουργούμε σύμφωνα με ένα Γραφικό πρότυπο, τα προβλήματα που προκύπτουν είναι Γραφικά. Δηλαδή, είναι προβλήματα που έχουν προβλεφθεί στη Γραφή και για τα οποία παρέχεται καθοδήγηση στη Γραφή. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι, πέρα από το ερώτημα ποια προβλήματα θα μπορούσαν να λυθούν ή να δημιουργηθούν, θα πρέπει να ακολουθήσουμε το πρότυπο της Καινής Διαθήκης απλώς και μόνο επειδή είναι το πρότυπο της Καινής Διαθήκης. Συμμορφωνόμαστε με την αυθεντία της Γραφής ως θέμα αρχής, και όχι για πραγματιστικούς λόγους. Αλλά όταν το κάνουμε αυτό, βρίσκουμε πάντα τον τρόπο του Θεού να είναι ο καλύτερος τρόπος.
Αντίρρηση 11: Σίγουρα δεν πιστεύετε ότι όλα τα προβλήματα που αναφέρατε θα εξαφανίζονταν αν οι εκκλησίες μας απλώς άλλαζαν το πρότυπο ηγεσίας τους;
Απάντηση: Δυστυχώς, όχι. Τουλάχιστον όχι από τη μια μέρα στην άλλη, ιδιαίτερα εκεί όπου η νοοτροπία των κληρικών-λαϊκών έχει εδραιωθεί σταθερά εδώ και δεκαετίες. Αλλά ακόμη και σε μια τέτοια περίπτωση, μια επιστροφή στο πρότυπο της Καινής Διαθήκης, εάν υιοθετηθεί ολόψυχα από την τοπική εκκλησία, θα είχε σίγουρα ένα δυναμικό αποτέλεσμα. Τα πολλαπλά προβλήματα και οι αντιγραφικές συμπεριφορές που καλλιεργούνται από την ψευδή διάκριση κληρικού-λαϊκού θα μπορούσαν τουλάχιστον να αρχίσουν να επιλύονται. Σε άλλες περιπτώσεις, όπου είναι δυνατή μια νέα αρχή (όπως στο ιεραποστολικό πεδίο, σε νέες εκκλησίες ή με νέους προσήλυτους), αυτά τα προβλήματα μπορούν να αποφευχθούν εντελώς.
Τι να πούμε τότε; Η μονοπρόσωπη ποίμανση κάθε άλλο παρά έχει την έγκριση της Γραφής, και είναι ουσιαστικά ένα «προτεσταντοποιημένο» απομεινάρι από το ρωμαιοκαθολικό κληρικό σύστημα. Για όσους από εμάς ισχυρίζονται ότι η Αγία Γραφή, και όχι οι ανθρώπινες παραδόσεις, είναι η αυθεντία μας, είναι καιρός να ψάξουμε προσεκτικά τις Γραφές για να δούμε αν αυτά τα πράγματα είναι έτσι (Πράξεις 17:11).
Διαβάστε εδώ το 1ο και το 2ο μέρος του άρθρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.