Είναι βιβλικό το σύστημα του "ενός Ποιμένα"; (μέρος 2ο)

του Mark Frees

Οι θλιβερές συνέπειες

Τα ακόλουθα είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα που δημιουργούνται ή επιδεινώνονται από το εξωβιβλικό σύστημα του "ενός Ποιμένα":

(1) Διαιωνίζει την απαράδεκτη διάκριση μεταξύ «κληρικού» και «λαϊκού». Κανένα πιο ολέθριο εργαλείο του διαβόλου δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ από αυτή την εντελώς αντιβιβλική διάκριση. Οι ποιμένες σήμερα θρηνούν επειδή δεν μπορούν να κινητοποιήσουν τους «λαϊκούς», χωρίς ποτέ να σκεφτεί κανείς ότι φταίει το ίδιο το σύστημα της διαίρεσης των Χριστιανών σε δύο τάξεις.

Η απάντηση δεν είναι να «εμπλακούν» οι λαϊκοί, αλλά να το καταργήσουν! Μακριά από την ιδέα ότι το χριστιανικό έργο είναι υπόθεση λίγων "ειδικών"!

(2) Αναγκάζει τους πιστούς να παραμελούν τη δική τους ευθύνη για μαρτυρία γι' αυτούς που χάνονται, την ενθάρρυνση των αδελφών, τη σε βάθος μελέτη της Αγίας Γραφής, την επίσκεψη στους ασθενείς κ.λπ., λόγω της συνειδητής ή υποσυνείδητης υπόθεσης ότι αυτές είναι «δουλειές του Ποιμένα». Συχνά, ο μόνος που εργάζεται εμφανώς για να μεταφέρει το μήνυμα του Ευαγγελίου στους "έξω" είναι ο Ποιμένας, του οποίου όμως η μαρτυρία είναι εξασθενημένη γιατί θεωρείται ότι πληρώνεται για να το κάνει, και πόσο σπάνια είναι η σοβαρή μελέτη της Αγίας Γραφής, εκτός από τη μελέτη του Ποιμένα! Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη αυταπάτη ότι μόνο ο  Ποιμένας έχει τα προσόντα να εξορύξει τα πλούτη του Λόγου του Θεού και ότι μόνο αυτός είναι υπεύθυνος για τη χρήση του Λόγου για να ενθαρρύνει τους αδελφούς και να προειδοποιεί αυτούς που χάνονται. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι που έχουν έλθει στον Χριστό εδώ και τριάντα ή σαράντα χρόνια και «έπειτα από τόσο καιρό θα έπρεπε να είναι διδάσκαλοι», εξακολουθούν να τρέφονται μόνοι τους με γάλα και όχι με στερεά τροφή (Εβραίους 5:12). Στις εκκλησίες μας σήμερα αυτή δεν είναι μια ατυχής εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Από όλη τη ζημιά που προκάλεσε το αντιβιβλικό σύστημα της παράδοσης της διακονίας της εκκλησίας σε έναν μόνον άνθρωπο, αυτή η εξουθενωτική επίδραση στους ανθρώπους της εκκλησίας είναι ίσως η πιο τραγική.

(3) Αφήνει ελάχιστα ή καθόλου περιθώρια για την άσκηση πνευματικών χαρισμάτων, πλην αυτών του Ποιμένα, στις συναθροίσεις της εκκλησίας.

(4) Οδηγεί σε εκκλησίες που χτίζονται κατά σάρκα, καθώς τα προγράμματα, η προβολή και η προσωπικότητα του Ποιμένα πρέπει να αντικαταστήσουν τα πνευματικά χαρίσματα του σώματος.

(5) Προκαλεί ευρεία αποθάρρυνση στους ποιμένες, οι οποίοι προσπαθούν απεγνωσμένα να ανταποκριθούν σε έναν αντιβιβλικό ρόλο.

(6) Στερεί στους ποιμένες τη συντροφικότηα στη διακονία που έχουν τόσο απεγνωσμένα ανάγκη. Συνήθως η διαφορά στο πνευματικό όραμα και στην ευθύνη της διακονίας μεταξύ του Ποιμένα και της εκκλησίας είναι τόσο μεγάλη, που η μόνη ουσιαστική συναναστροφή του είναι με άλλους Ποιμένες, που δεν είναι συνεργάτες του στον ίδιο αγρό.

(7) Τείνει να αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του Αγίου Πνεύματος στην εκκλησία. Αν και ο Ποιμένας μπορεί να αναζητεί θερμά την καθοδήγηση του Πνεύματος, η αντίληψή του θολώνεται από τη δική του προσωπικότητα, επιθυμίες κ.λπ. Πόσο καλύτερο θα ήταν, αν σε σοβαρές περιπτώσεις σχεδιασμού και αποφάσεων, ερχόταν σε προσευχή ενώπιον του Κυρίου ένα σώμα πρεσβυτέρων μαζί με άλλους πνευματικούς πιστούς, μέχρι να μιλήσει το Άγιο Πνεύμα και να τους φέρει σε συναίνεση, όπως στις Πράξεις 13:1-3.

(8) Δεδομένου ότι ένας άνθρωπος έχει την ευθύνη για ολόκληρη τη διακονία της εκκλησίας - και επειδή κανένας δεν έχει όλα τα χαρίσματα - οι ποιμένες αναγκάζονται να περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους κάνοντας διακονία που δεν είναι από τον Θεό προικισμένοι να κάνουν, ή αλλιώς αυτή η διακονία ματαιώνεται.

(9) Δημιουργεί μια κατάσταση όπου ένα άτομο, ο Ποιμένας, μπορεί να μετατρέψει μια δογματικά ορθή εκκλησία σε μια αιρετική εκκλησία μέσα σε μια νύχτα. Η ύπαρξη πολλών πρεσβυτέρων, ενώ δεν παρέχει απόλυτη ασυλία από το δογματικό λάθος, αποτελεί ένα ισχυρό έλεγχο για κάθε αιρετική διδασκαλία.

(10) Οδηγεί σε μια έλλειψη Χριστιανών εργατών σε πολλούς τομείς διακονίας, λόγω της αδράνειας και της παράλυσης του μεγαλυτέρου μέρους του ποιμνίου. Πού είναι η εμπιστοσύνη ότι ο Κύριος έχει ήδη εφοδιάσει το σώμα Του με τα ηγετικά χαρίσματα που χρειάζονται;

Τα παραπάνω δεν είναι παρά ένα δείγμα των συνεπειών που πιστεύω ότι μπορούν να προέλθουν εξαιτίας των αντιβιβλικών πεποιθήσεων και πρακτικών του συστήματος του "ενός Ποιμένα".

Στο επόμενο: Απαντήσεις σε αντιρρήσεις

Το 1ο μέρος του άρθρου, εδώ.