Επέλεξα αυτή τη χρήση στοιχείων για το εδάφιο αυτό ακριβώς για να επισημάνω εμφατικά την συνήθη βάναυση κακοποίησή του από την, επίσης συνήθη, επιπόλαιη χρήση του στην ακατάσχετη - και αιρετικότατη - τρέχουσα "εδαφιολογία /εδαφιομανία". Τα εδάφια, γενικώς, δεν είναι φτιαγμένα για να λειτουργούν ως "σλόγκαν" (για να μη πω ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν καν "εδάφια", παρά μόνο κατά σύμβασιν). Πόσο μάλλον για να "ακρωτηριάζονται" συστηματικά κατά το δοκούν.
Άρα, "το αίμα Ιησού του υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας" όχι αυτομάτως (προσοχή στον ενεστωτικό τύπο του ρήματος "καθαρίζει", ο οποίος δηλώνει επαναληπτικότητα), αλλά όταν "κοινωνίαν έχομεν μετ' αλλήλων" (αν τουλάχιστον εκλάβουμε το συνδετικό "και" με σημασία αποτελέσματος - ερμηνεία, βέβαια, που "σηκώνει συζήτηση") και "κοινωνίαν έχομεν μετ' αλλήλων", "εάν εν τω φωτί περιπατώμεν ως αυτός (σ.σ. ο Θεός Πατέρας) εστιν εν τω φωτί"...
Προφανώς δεν είναι στην πρόθεσή μου να αναλύσω όλο το εδάφιο - και, φυσικά, μέσα στο συγκείμενό του, δηλαδή στην όλη σχετική περικοπή. Θα ήθελα, όμως, να εστιάσω στην πρόταση "κοινωνίαν έχομεν μετ' αλλήλων" και, ακόμα πιο ειδικά, στην έννοια της "κοινωνίας" στην αποστολική ορολογία.
"Κοινωνία" = από κοινού, ένωση, συμμετοχή (ετυμολογία: "κατά" = κάτω ή/και μέσα + "είμι" = ρήμα β' συζυγίας, ενεστώτας με σημασία μέλλοντα = θα έλθω ή θα έρχομαι). Το β' συνθετικό, λοιπόν, της λέξης δηλώνει σαφή μετάβαση από μια "θέση" σε μια άλλη, άρα κάποιο είδος "μεταβολής μιας αρχικής κατάστασης". Τουτέστιν η "κοινωνία" συνεπάγεται με μια "δυναμική", ικανή να προκαλέσει, λίγο ως πολύ, ουσιαστικές διαφοροποιήσεις στην κατάσταση του υποκειμένου, σε συνάρτηση πάντα με κάποιους εξωγενείς παράγοντες.
Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης η λέξη, μαζί με τα παράγωγά της (κοινός, κοινόω, κοινωνέω, κοινωνικός, κοινωνός) χρησιμοποιείται 68 φορές (12 στα ευαγγέλια, 9 στις "πράξεις", 47 στις επιστολές). Από αυτές σε περισσότερες από 10 περιπτώσεις αναφέρεται σε κάλυψη φυσικών αναγκών, ενώ η σημασία του ρήματος "κοινόω" (14 χρήσεις) αποκλίνει ριζικά από τις υπόλοιπες και δηλώνει την έννοια του "μολύνω".
Η "κοινωνία μετ' αλλήλων" στην Α' Ιωάννη έχει λοιπόν, πιθανότατα, την έννοια της, συνειδητής και πρακτικής, ένωσης των πιστών, δια της συμμετοχής τους σε όλες εκείνες τις "δραστηριότητες", οι οποίες είναι ικανές να τους μεταμορφώνουν, μέσω της αλληλεπίδρασής τους (και, ίσως, έτσι να κατανοήσουμε και πρακτικότερα το "...μεταμορφούσθαι τη ανακαινώσει του νοός υμών" στο Ρωμ. 12,2 - αλλά και αρκετά άλλα σημεία της γραπτής αποστολικής διδασκαλίας).
Η "κοινωνία του αίματος και του σώματος του Χριστού" ως αναμνηστικό του Κυρίου τραπέζι αγάπης ("κλάση του άρτου") - αντί για θρησκευτική τελετή ή "μυστήριο" -, η "κοινωνία" με την έννοια της κάλυψης, κατά το δυνατόν, αμοιβαίων φυσικών αναγκών, η συνοικοδομή της εκκλησίας μέσω των "διαιρέσεων διακονιών, χαρισμάτων και ενεργημάτων" (Α' Κορ. 12 -14 κεφ.) - και μάλιστα ως "εντολή Κυρίου" (14,37) - αντί για τα συνήθη ατέρμονα και ανεξέλεγκτα εκκλησιαστικά one man show, αποτελούν, ίσως, τις σημαντικότερες εκφάνσεις αυτής της "κοινωνίας μετ' αλλήλων", που αποδεικνύει το "εν τω φωτί περπάτημά μας" και έχει ως αποτέλεσμα τον - συλλογικό και ατομικό - διαρκή "καθαρισμό μας από πάσης αμαρτίας δια του αίματος Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού". Αρκεί να μη πρόκειται για θρησκευτικές απομιμήσεις, αλλά για γνήσια "κοινωνία ανάμεσα στους πιστούς", δηλαδή για "κοινωνία Πνεύματος" - και "πνεύματος"...
Ε. Σταυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.