Κατά τους πρώτους αιώνες, οι ακόλουθοι του Ιησού έκαναν ό,τι μπορούσαν. Αλλά ήταν δύσκολο. Αντιμετώπιζαν συνεχείς απειλές από το κράτος και τον στρατό. Μερικοί από αυτούς έχασαν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, ακόμη και τη ζωή τους. Περιφρονήθηκαν και χλευάστηκαν. Και όμως, καθώς αγαπούσαν και υπηρετούσαν τους άλλους, έδιναν με αυτοθυσία τον χρόνο και τα υπάρχοντά τους, προσέφεραν συγχώρεση και χάρη όταν τους αδικούσαν, και ζούσαν πιστά το παράδειγμα του Ιησού, το Ευαγγέλιο συνέχισε να διαδίδεται και οι ζωές άλλαζαν.
Αλλά μετά κάτι συνέβη. Οι πειρασμοί επέστρεψαν. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι γίνονταν ακόλουθοι (;) του Ιησού, το επίκεντρο πολλών Χριστιανών άρχισε να μετατοπίζεται. Η έμφαση άρχισε να απομακρύνεται από την αυτοθυσία, την υπηρεσία, τη γενναιοδωρία, την ταπεινοφροσύνη και την ειρήνη, προς τη δύναμη, την επιρροή, την εξέχουσα θέση, την εξουσία, την αναγνώριση και τον έλεγχο. Αυτό φαίνεται με διάφορους τρόπους. Ξεκινώντας με αγνά κίνητρα για να προστατεύσουν και να εκπαιδεύσουν νέους πιστούς, οι ηγέτες της Εκκλησίας άρχισαν να εδραιώνουν την εξουσία και τον έλεγχο. Δημιούργησαν μια ιεραρχία θρησκευτικών ηγετών που θέσπιζαν ηθικούς κανόνες και αποφάσιζαν ποιες ερμηνείες της Γραφής ήταν αποδεκτές. Προσπάθησαν να αυξήσουν την επιρροή τους στην κοινωνία αποκτώντας περισσότερους οπαδούς και υπερασπίζοντας τις χριστιανικές πεποιθήσεις ενάντια στους ισχυρισμούς της φιλοσοφίας και άλλων θρησκειών.
Μία από τις μεγαλύτερες αλλαγές σημειώθηκε όταν ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ασπάστηκε τον Χριστιανισμό αφού νίκησε τους εχθρούς του κάτω από το σημείο του σταυρού. Ως αποτέλεσμα αυτής της νίκης, ανακήρυξε τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ακολούθησαν μαζικές μεταστροφές ανθρώπων στη νέα θρησκεία. Χιλιάδες ειδωλολατρικοί ναοί μετατράπηκαν σε τόπους χριστιανικής λατρείας. Σχεδόν σε μια νύχτα, ο Χριστιανισμός έγινε πλούσιος, ισχυρός και επιφανής. Έγινε επίσης εργαλείο της Αυτοκρατορίας, ευλογώντας τους πολέμους της Αυτοκρατορίας, εγκρίνοντας τους νόμους της Αυτοκρατορίας και εγκαθιστώντας τους ηγεμόνες της Αυτοκρατορίας. Σε αντάλλαγμα, η Αυτοκρατορία έδωσε στην Εκκλησία γη, χρήματα και κτίρια. Η Εκκλησία είχε αποκτήσει δύναμη.
Στο βιβλίο του, The Myth of the Christian Religion, ο Gregory Boyd περιγράφει τη μετάβαση ως εξής:
"Μόλις η Εκκλησία απέκτησε εξουσία επί των άλλων, όλα άλλαξαν. Ένα κίνημα που ξεκίνησε βλέποντας την απόκτηση πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας ως σατανικό πειρασμό, τώρα την έβλεπε ως θεϊκή ευλογία. Ένα κίνημα που γεννήθηκε από τον Χριστό, ο οποίος αρνήθηκε να κατακτήσει τους εχθρούς Του για να πεθάνει γι' αυτούς, τώρα ξεκινούσε να κατακτήσει τους εχθρούς - για τον Χριστό. Η πίστη που προηγουμένως παρακινούσε τους ανθρώπους να εμπιστεύονται τη δύναμη του σταυρού, τώρα τους ενέπνεε να εμπιστεύονται τη δύναμη του ξίφους. Όσοι είχαν καταλάβει προηγουμένως ότι η δουλειά τους ήταν να υπηρετούν τον κόσμο, τώρα φιλοδοξούσαν να τον κυβερνήσουν. Η κοινότητα που κάποτε επισήμαινε την αγάπη της για τους εχθρούς και την άρνηση να εμπλακεί σε βία ως απόδειξη αφοσίωσης στον Χριστό, τώρα έδειχνε την ικανότητά της να νικά βίαια τους εχθρούς ως απόδειξη της κυριαρχίας του Χριστού."
Ενώ ο Ιησούς είχε απορρίψει τον εγωκεντρισμό, τη δύναμη, τον έλεγχο, τα πλούτη, τη φήμη, την αναγνώριση και τη δόξα ως μέσα για την εκπλήρωση της αποστολής Του, η Εκκλησία τα αγκάλιασε πλήρως ως μέσα για τη διάδοση του Ευαγγελίου, την εκπλήρωση της Μεγάλης Αποστολής και την επέκταση της Βασιλείας του Θεού στη γη.
"Άνθρακες ο θησαυρός"
Το σκεπτικό και η αιτιολόγηση γιατί η Εκκλησία το έκανε αυτό, είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό. Η μεταστροφή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου προκάλεσε τον τερματισμό των διωγμών και έφερε δεκάδες χιλιάδες νέους προσήλυτους. Οι ηγέτες ήθελαν να προστατεύσουν αυτούς τους νέους πιστούς από τις αιρέσεις ή τις άλλες θρησκείες. Η απόκτηση χρημάτων, εξουσίας και κτιρίων έκανε την εκπαίδευση και τη μόρφωση των μαζών πιο διαχειρίσιμη. Επίσης, η επίσημη θρησκεία άνοιξε τον δρόμο για την ταχεία διάδοση του Ευαγγελίου.
Κι έτσι ξεκίνησε αυτό που πολλοί αποκαλούν «Χρυσή Εποχή του Χριστιανισμού». Με τα χρήματα και τη δύναμη που είχε αποκτήσει, η Εκκλησία είχε τους πόρους να καλύψει τις δικές της ανάγκες. Έγινε ισχυρή ως επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας. Απέκτησε εξουσία και δόξα στα μάτια του λαού. Οι κληρικοί της έγιναν λόγιοι και φιλόσοφοι, σπουδαίοι άνθρωποι της μάθησης και της παιδείας. Κατασκευάστηκαν κτίρια και έγιναν μεγάλα δημόσια έργα. Γράφτηκαν νόμοι, εκδόθηκαν αποφάσεις και αποκτήθηκε ο έλεγχος. Όλα αυτά οδήγησαν στη διάδοση του Χριστιανισμού και, μαζί με αυτόν, καλύτερη διακυβέρνηση, βελτιωμένη εκπαίδευση και βελτίωση της ηθικής.
Τι κακό μπορεί να υπάρχει σε όλα αυτά; Μόνο ένα πράγμα. Κάπου στην πορεία, τα ίδια τα πράγματα που ο Ιησούς είχε απορρίψει για να εκπληρώσει την αποστολή Του - αυτοδυναμία, δύναμη, εξουσία, δόξα, πλούτη, αναγνώριση από τους ανθρώπους και έλεγχος ,- αυτά τα πράγματα υιοθετήθηκαν πλήρως από την Εκκλησία. Η "Χρυσή Εποχή" δεν ήταν παρά "άνθρακες ο θησαυρός". Αυτά που απέρριψε ο Ιησούς, τα δέχτηκε η Εκκλησία.
Δεν ωφελεί να υποστηρίζουμε ότι η Εκκλησία έπρεπε να είχε κάνει κάτι διαφορετικό. Δεν ήμασταν εκεί, και ακόμα κι αν ήμασταν, μάλλον θα κάναμε το ίδιο πράγμα με εκείνους. Ό,τι έγινε, έγινε, είτε συμφωνούμε είτε όχι. Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει.
Αλλά ένα πράγμα που μπορεί να αλλάξει, είναι το παρόν. Είτε συμφωνούμε είτε όχι με τις αποφάσεις των προκατόχων μας, σήμερα παίρνουμε τις δικές μας αποφάσεις. Μπορούμε να επιλέξουμε διαφορετικά. Μπορούμε, αν θέλουμε, να απορρίψουμε το κάλεσμα των Σειρήνων της δύναμης, του χρήματος, της δόξας, της εξουσίας, της αναγνώρισης και του ελέγχου. Μπορούμε να ξεριζώσουμε από τις εκκλησίες μας ό,τι μας απομακρύνει από την αγάπη, την υπηρεσία και τη θυσία.
Και πολλοί πιστεύουν ότι έχουμε κάνει ακριβώς αυτό. Αν και όλοι συμφωνούν ότι υπήρξαν καταχρήσεις στο παρελθόν, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι γενικά η Εκκλησία έχει βελτιωθεί. Σπεύδουμε να προσθέσουμε, βέβαια, ότι η Εκκλησία δεν θα είναι ποτέ τέλεια, γιατί είναι γεμάτη με ατελείς ανθρώπους. Και μάλλον είναι αλήθεια. Η Εκκλησία, όπως και οι Χριστιανοί ως άτομα, είναι πάντα ένα μείγμα πίστης και αποτυχίας. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει όλα τα θετικά πράγματα που επιτυγχάνει η Εκκλησία. Η γενική παραδοχή μεταξύ των εκκλησιαζομένων είναι ότι είμαστε ένας στοργικός, γενναιόδωρος, ταπεινός, θυσιαστικός, προσανατολισμένος στην υπηρεσία, επιεικής, ελεήμων και φιλικός οργανισμός. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι αυτή την εικόνα για την Εκκλησία γενικά δεν την έχουν οι άνθρωποι που δεν πηγαίνουν στην εκκλησία. Τείνουν να μας βλέπουν ως άπληστους, υποκριτές, αδυσώπητους, επικριτικούς, σκληρούς, μη συγχωρητικούς και εγωιστές.
Πού είναι λοιπόν η ασυνεννοησία; Εάν η Εκκλησία είναι τόσο στοργική και γενναιόδωρη όσο πιστεύουμε, γιατί οι άνθρωποι απέξω βλέπουν ακριβώς το αντίθετο; Οι πιθανές απαντήσεις είναι πολλές, αλλά η λύση είναι αυτή που με απασχολεί. Και η λύση, πιστεύω, πρέπει να βασίζεται στο γεγονός ότι γενικά, οι άνθρωποι είναι τυφλοί με τα δικά τους λάθη, αν και είναι προφανή σε όλους τους άλλους. Απλώς πάρτε ως παράδειγμα την ιστορία της Εκκλησίας. Όλοι μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω και να δούμε τις καταχρήσεις και τα προβλήματα του παρελθόντος. Αναρωτιόμαστε γιατί δεν είδαν τα λάθη τους, για να κάνουν τις απαραίτητες διορθώσεις. Πώς θα μπορούσαν να είναι τόσο τυφλοί; Αλλά το θέμα είναι ότι σε εκατό χρόνια από τώρα, οι άνθρωποι θα κοιτάζουν πίσω και θα κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις για εμάς.
Έσφαλε η Εκκλησία του παρελθόντος; Ναι. Κάνουμε λάθη τώρα; Προφανώς. Το μυστικό είναι να βρούμε το πώς και το πού, και μετά το τι να κάνουμε γι' αυτό. Δεν ξέρουμε τι θα πουν οι κριτικοί του μέλλοντος, οπότε το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι ν' ακούσουμε μερικούς από τους κριτικούς του σήμερα. Και μετά, με τη βοήθεια της Γραφής και του Αγίου Πνεύματος, να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε τι είναι αληθινό και τι μπορούμε ν' αλλάξουμε.
Αυτός είναι ο στόχος μας. Με το ένα αυτί στη Γραφή και το άλλο στους εκτός Εκκλησίας επικριτές μας, θέλουμε να δούμε αν υπάρχει κάτι στην Εκκλησία σήμερα που εξακολουθεί να αντανακλά τις καταχρήσεις του παρελθόντος. Πού πέφτουμε στους πειρασμούς και τις επιρροές του διαβόλου, και την προσπάθειά του να απομακρύνει την Εκκλησία από τους σκοπούς και τα σχέδια του Θεού. Πού θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε την επιθυμία για αυτοδυναμία, πλούτη, εξουσία, αναγνώριση, δόξα και έλεγχο. Εάν υπάρχουν τέτοιες επιθυμίες και επιρροές, πρέπει να εντοπιστούν και ν' αλλάξουν, ώστε να ζούμε και να λειτουργούμε αληθινά ως το Σώμα του Χριστού.
Jeremy Myers
συγγραφέας, πρώην ποιμένας
Διαβάστε εδώ το 1ο μέρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.