Ωστόσο, πέρα από την τόσο έντονα ρητή "Κυρίου εντολή (ή εντολές)", που προαναφέραμε, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις στην γραπτή αποστολική διδασκαλία, όπου έχουμε, ολοφάνερα, τέτοιες εντολές. Μια πολύ χαρακτηριστική είναι αυτή που σχετίζεται με το Κυριακό δείπνο ή κλάση του άρτου (ή και "αγάπες", σύμφωνα και με τη μαρτυρία της εκκλησιαστικής ιστορίας). Η αποστολική φρασεολογία εδώ είναι πολύ γνωστή: "εγώ γαρ παρέλαβον από του Κυρίου, ό και παρέδωκα υμίν...", ενώ η εντολή επικυρώνεται εμφατικά με την προστακτική του Κυριακού λογίου "... τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν".
Τώρα, η αδιάσειστη μαρτυρία της Γραφής - από την προτύπωση του πασχαλινού αμνού στην Αίγυπτο μέχρι το τελευταίο δείπνο πριν το Πάθος και από την, δεσπόζουσα, μαρτυρία της γραπτής αποστολικής διδασκαλίας (αν, βέβαια, μελετηθούν προσεκτικά ολόκληρες οι σχετικές περικοπές - και, κυρίως, η Α' Κορ. 11:17-34 - αντί για την αιρετική χρήση μεμονωμένων εδαφίων) μέχρι και την μαρτυρία της εκκλησιαστικής ιστορίας - βεβαιώνει ότι αυτή η εντολή αφορά σε πραγματικό, αδελφικό, αλλά και "επίσημο" "τραπέζι φαγητού" και σε καμιά περίπτωση σε κάποιο, θρησκευτικού τύπου, "μυστήριο" ή "τελετή". Η μετατροπή του σε "μυστήριο" καταλήγει να του προσδίδει πάντοτε σωτηριακό χαρακτήρα, γεγονός τεράστιας σημασίας, καθώς έτσι ακυρώνεται και αθετείται όλο το Ευαγγέλιο (Α' Κορ. 15:3-4), στο οποίο και η παραμικρή πρόσθεση παράγει, νομοτελειακά, "έτερο ευαγγέλιο" - με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Η μετατροπή του, πάλι, σε θρησκευτική, ευσεβιστικού διαμαρτυρόμενου τύπου, τελετή δεν δηλώνει τίποτα περισσότερο από μια ψυχρή τυπολατρία, πολύ απομακρυσμένη από το "καρδιακό" θέλημα του Εντολέα, το συγκλονιστικό εκείνο "επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ' υμών προ τού με παθείν" (Λουκ. 22:15)!
Είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι η φράση "εις την εμήν ανάμνησιν" έχει, πιθανόν σκόπιμα, αμφίσημη ανάγνωση. Μπορεί να σημαίνει, όπως συνήθως την εκλαμβάνουμε, "σε σχέση με το να Με θυμάστε", αλλά μπορεί και να σημαίνει "σε σχέση με το Εγώ να σας θυμάμαι" (στο Αριθμοί 10:9,10 έχουμε μια κάπως σχετική, αν και σαφώς ορισμένη εδώ, διατύπωση: "..και θέλετε ελθεί εις ενθύμησιν ενώπιον Κυρίου του Θεού υμών... (μτφρ. Βάμβα). Η νοηματική αυτή αμφισημία, μάλιστα, δεν αποκλείει καθόλου το ενδεχόμενο της συγχώνευσης και των δύο νοημάτων!
Επιστρέφοντας, πάλι, στο θεμελιώδες λειτουργικό "καταστατικό" της Εκκλησίας βλέπουμε ότι το πρώτο ζεύγμα "διδαχή των αποστόλων και κοινωνία" ακολουθείται από το δεύτερο "κλάση του άρτου και προσευχές". Είναι, πάλι, η ισχυρότατη μαρτυρία της Γραφής αυτή που μας τονίζει την άμεση συσχέτιση: δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τι ακολούθησε μετά από εκείνο το δείπνο του Ιησού με τους μαθητές, λίγο πριν το Πάθος: η εκ βαθέων μεσιτική προσευχή του Ιησού για τους μαθητές και για όλους τους μελλοντικούς πιστούς! Στο τραπέζι, πάντοτε, ανοίγουν - αλλά και ανοίγονται, δηλαδή φανερώνονται - οι καρδιές, και φαίνεται ότι κάτι τέτοιο παίζει καθοριστικό ρόλο στην προσευχή της εκκλησίας.
Αν αυτή η ανάλυση τυχαίνει να είναι, έστω σε γενικές γραμμές, σωστή, πιστεύετε ότι, όντως, η Εκκλησία, δηλαδή οι πιστοί, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι "αγαπάμε τον Θεό, άρα και ο ένας τον άλλον" τηρώντας τις εντολές Του;
Ε. Σταυρόπουλος
Διαβάστε εδώ το 1ο μέρος
Διαβάστε εδώ το 2ο μέρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.