Οι Χριστιανοί (ο,τι και αν έχει καταλήξει να σημαίνει πια αυτή η έννοια) διακηρύσσουν ποικιλοτρόπως την αγάπη τους για τον Χριστό και προσπαθούν φιλότιμα να "κουρντίζουν" τις καρδιές τους να "αγαπάνε" το πρόσωπο ή το όνομα του Χριστού. Αυτή η φιλότιμη προσπάθεια, πάντως, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματική αγάπη, και οι σχετικές ουρανομήκεις διακηρύξεις "πάνε στον βρόντο".
Ο απόστολος Ιωάννης, ο επονομαζόμενος και "μαθητής της αγάπης", ορίζει την πραγματική αγάπη για τον Χριστό με απλή, αφοπλιστικά μαθηματική, λογική. Ας ακούσουμε πώς: "Αύτη γάρ εστιν η αγάπη του Θεού, ίνα τας εντολάς αυτού τηρώμεν, και αι εντολαί αυτού βαρείαι ουκ εισίν"! Ουδεμία σχέση, άρα, με τα συναισθηματικά "κουδουνίσματα" της καρδιάς, που συνηθίζεται να θεωρούμε αποδείξεις της αγάπης μας...
Μάλιστα, τα "μαθηματικά" του Ιωάννη επεκτείνονται και σε άλλη απλή εξίσωση: "εν τούτω γινώσκομεν ότι αγαπώμεν τα τέκνα του Θεού (διότι, άλλωστε, "ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού - τον γεγεννημένον εκ του Θεού - όν εώρακεν, τον Θεόν όν ουχ εώρακεν ου δύναται αγαπάν"), όταν τον Θεόν αγαπώμεν και τας εντολάς αυτού ποιώμεν".
Συμπέρασμα: ξέρουμε ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αγαπάμε τον Θεό και τον Χριστό, καθώς και τους αδελφούς μας, μόνο με ένα, αντικειμενικό, κριτήριο: αν "ποιώμεν - τηρώμεν" τας εντολάς του Θεού και του Χριστού, οι οποίες και "βαρείαι ουκ εισίν". Ποιες, όμως, είναι αυτές "οι εντολές";
Προτού καταπιαστούμε, όμως, με τις "εντολές Κυρίου", είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε πως "η αγάπη του Θεού και των αδελφών", για την οποία μιλάει ο Ιωάννης, δεν είναι παρά η βασική και στοιχειώδης μορφή αγάπης. Στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για "φιλοθεΐα" και για "φιλαδελφία". Υπενθυμίζω δε πως ο απόστολος Πέτρος τοποθετεί την "φιλαδελφία" ένα "σκαλοπάτι" κάτω από την αγάπη (Β' Πέτρ. 1:7). Πράγματι, η "φιλοθεΐα" και η "φιλαδελφία" σχετίζονται με την "τήρηση - ποίηση" των εντολών του Θεού, οι οποίες διαθέτουν το ειδοποιό γνώρισμα πως "βαρείαι ουκ εισίν", ενώ το ειδοποιό γνώρισμα τής "αγάπης" είναι εντελώς διαφορετικό και λέγεται "κόπος" (Α' Θεσ. 1:3).
Εκείνο, τώρα, που έτσι καταλυτικά αποκαλύπτεται είναι ότι χωρίς το "σκαλοπάτι" της "φιλοθεΐας - φιλαδελφίας", η "αγάπη" (περί της οποίας γίνεται τόσος πολύς και, εν πολλοίς, επιπόλαιος λόγος) καθίσταται ανέφικτη! Πράγμα που σημαίνει ότι όλα - τα όποια - κοπιώδη "καλά έργα" μας (κατά τα άλλα, ευπρόσδεκτα) δεν στοιχειοθετούν κιόλας "αγάπη"...
Άρα, η "τήρηση - ποίηση των εντολών τού Θεού" είναι το πρώτο, ξεκούραστο, "μίλι", ενώ "ο κόπος της αγάπης" το, κοπιαστικό, δεύτερο. Αν δεν τρέχουμε με αυτή τη σειρά, απλώς ακυρωνόμαστε - όσο κι αν αυταπατώμαστε ότι θριαμβεύουμε...
Ε. Σταυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.