Αν υπάρχει ένα χωρίο στη Γραφή που παρέχει καθοδήγηση σχετικά με την πληρωμή των ποιμένων και των πρεσβυτέρων, αυτό είναι το Α' Τιμόθεο 5:17,18. Ο Παύλος λέει ότι οι πρεσβύτεροι που κηρύττουν και διδάσκουν είναι άξιοι διπλής τιμής και ότι ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του.
Βγάλτε λοιπόν το τσεκ επιταγών!
Περιμένετε. Μη βιάζεστε.
Αν και ορισμένοι έχουν αμφισβητήσει την ιδέα ότι η «διπλή τιμή» αναφέρεται σε πληρωμή, τα συμφραζόμενα υποδηλώνουν διαφορετικά. Πρώτον, ο Παύλος μιλάει για μισθούς στο στενό πλαίσιο, και επιπλέον, στο Α' Τιμόθεο 5:3, ο Παύλος γράφει ότι οι χήρες αξίζουν «να τιμώνται», που σε αυτό το πλαίσιο σημαίνει ότι οι καθημερινές τους ανάγκες πρέπει να καλύπτονται από την εκκλησία.
Περιέργως, αν και οι ποιμένες ισχυρίζονται ότι πρέπει να τιμώνται με το να πληρώνονται, δεν έχω ακούσει ποτέ για εκκλησία που τιμά τις χήρες με παρόμοιο τρόπο…
Ωστόσο, παρόλο που η τιμή των χηρών αναφέρεται στην κάλυψη των καθημερινών και σωματικών τους αναγκών, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ένας ποιμένας ή πρεσβύτερος που λαμβάνει "διπλή τιμή", σημαίνει ότι πρέπει να παίρνει μισθό.
Το Α' Τιμόθεο 5:17,18 λέει πολύ λιγότερα από όσα νομίζουμε.
Ποιος είναι ο εργάτης που αξίζει τον μισθό του;
Με τον τρόπο που χρησιμοποιείται συχνά αυτό το εδάφιο, θα πίστευε κανείς ότι ο εργάτης είναι οποιοσδήποτε εργάζεται σε «πλήρους απασχόλησης ποιμαντική διακονία». Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στην Καινή Διαθήκη. Δεν υπήρχε τέτοιος διαχωρισμός κληρικών-λαϊκών που υπάρχει σήμερα. Στην εκκλησία, κάθε πρόσωπο είναι διάκονος πλήρους απασχόλησης, κάθε μέλος είναι ιερέας.
Ο Θεός περιμένει επίσης από κάθε ακόλουθο του Ιησού να έχει μια διακονία. Για να εκπληρώσει αυτή τη διακονία, δίνει σε κάθε πιστό ένα σύνολο δεξιοτήτων, χαρισμάτων και ικανοτήτων. Εκείνοι που συχνά αποκαλούνται «ποιμένες» έχουν γενικά δεξιότητες και ικανότητες σε τομείς διοίκησης, ηγεσίας, ενθάρρυνσης, φροντίδας και διδασκαλίας.
Έτσι, στην εκκλησία σήμερα, γιατί πληρώνουμε έναν τύπο εργάτη, αλλά όχι έναν άλλο; Υπάρχει κάποιος άλλος λόγος εκτός από το ότι οι εργάτες που πληρώνονται, λένε ότι πρέπει να πληρώνονται γι' αυτό που κάνουν; Γιατί πληρώνουμε τους διακονούντες που έχουν αυτά τα χαρίσματα, αλλά όχι τους διακονούντες με άλλα χαρίσματα;
Το εδάφιο αυτό δεν δικαιολογεί μια τέτοια διάκριση, παρά μόνο σε έναν τομέα, και μόνο σε έναν. Στο πλαίσιο των λόγων του Παύλου, αυτός που αξίζει μισθό είναι αυτός που αφοσιώνεται στον λόγο και τη διδασκαλία. Φαίνεται ότι εάν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε τη Γραφή για να υπερασπιστούμε την πρακτική μας να πληρώνουμε ποιμένες, τότε μόνο οι ποιμένες που αφιερώνουν χρόνο στη μελέτη και τη διδασκαλία της Γραφής και της θεολογίας, θα πρέπει να λαμβάνουν οποιοδήποτε είδος πληρωμής.
Πόση πληρωμή;
Αλλά τι είδους πληρωμή και πόση; Και πάλι, μερικοί έχουν υποστηρίξει ότι αν η «τιμή» στο Α' Τιμόθεο 5:3 σημαίνει να πληρώνεις στις χήρες αρκετά για να ζήσουν, η «διπλή τιμή» στο 5:17 σημαίνει να πληρώνεις τους ποιμένες διπλάσια! Εάν μια εκκλησία αποφασίσει να πληρώνει έναν ποιμένα που αφιερώνει χρόνο στη μελέτη και τη διδασκαλία, πιστεύω ότι πρέπει να τον πληρώνει καλά. Πώς θα καθοριστεί αυτό;
Για παράδειγμα, πόσο συχνά διδάσκει; Πόσο καιρό του παίρνει για να προετοιμαστεί; Ποιο είναι το μορφωτικό του υπόβαθρο; Πόσα χρόνια εμπειρίας έχει; Ποια είναι η συγκρίσιμη αμοιβή για άτομα στην εκκλησία που έχουν παρόμοια χρόνια εκπαίδευσης και εμπειρίας; Πόσο αξίζει η διδασκαλία του; Αυτές, και άλλες παρόμοιες ερωτήσεις, μπορεί να σας βοηθήσουν να προσδιορίσετε τι θα μπορούσε να πληρώσει η εκκλησία σας για έναν ποιμένα.
Ωστόσο, δεν φαίνεται ότι το χωρίο αυτό υποστηρίζει την πρακτική των ποιμαντικών μισθών. Στην Επιστολή αυτή, ο Παύλος γράφει στον Τιμόθεο, έναν από τους συνεργάτες του που διακονούσε τότε στην εκκλησία της Εφέσου. Στους πρεσβυτέρους της ίδιας εκκλησίας έχει ήδη δώσει οδηγίες να καλύπτουν τις ανάγκες τους με το έργο των χεριών τους (Πράξεις 20:33-35). Αν ακολούθησαν τις οδηγίες του, δεν θα χρειάζονταν την ίδια «τιμή» που δινόταν στις χήρες.
Πώς να λάβετε διπλή τιμή
Τους επιτρεπόταν, ωστόσο, να λάβουν τη «διπλή τιμή», που δεν είναι πρόσθετος μισθός, αλλά δώρα — πιθανότατα φαγητά ή χρήματα — από πιστούς που εκτιμούσαν τον λόγο και τη διδασκαλία που παρείχαν οι πρεσβύτεροι. Σήμερα, θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «τιμητική αμοιβή». Ο Παύλος φαίνεται να υποδεικνύει ότι ενώ δεν απαιτείται η διπλή τιμή, εάν ένας συγκεκριμένος πρεσβύτερος αφιερώνει χρόνο τις νύχτες και τα σαββατοκύριακά του (αφού έχει κάνει την κανονική του δουλειά), για να μελετήσει και να προετοιμάσει ποιοτική διδασκαλία της Γραφής για την οικοδομή των πιστών, τότε αν κάποιος θέλει να του δώσει ένα δώρο εκτίμησης, ο πρεσβύτερος έχει το δικαίωμα να το δεχτεί.
Αυτά τα τιμητικά δώρα δεν πρέπει να τα περιμένουμε ή να τα απαιτούμε (πρβλ. Α΄ Πέτρου 2:5-9). Δεν πρέπει να εξελιχθούν σε μισθό πλήρους απασχόλησης. Είναι απλά δώρα που δίνονται σε εκείνους που οδηγούν καλά την εκκλησία, ειδικά στους τομείς του λόγου και της διδασκαλίας. Πόσα πρέπει να είναι τα δώρα; Το κείμενο δεν λέει. Εξαρτάται από το πρόσωπο και τι θέλει να δώσει στον πρεσβύτερο που το βοήθησε να κατανοήσει καλύτερα τη Γραφή.
Jeremy Myers
συγγραφέας, πρώην ποιμένας
Διαβάστε σχετικά:
"Μη φιμώνεις το βόδι που αλωνίζει"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.