Εκκλησία: Η εξάρτηση της προσέλευσης

Σημάδια εξόδου
Πρακτικά μιλώντας, η ακύρωση της κυριακάτικης "λειτουργίας" είναι ούτως ή άλλως σοφή κίνηση. Ο κόσμος βγαίνει σωρηδόν από την εκκλησία. Τουλάχιστον, εγκαταλείπει την κυριακάτικη "λειτουργία". Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, λιγότερο από το 20% των ανθρώπων πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία, και από αυτούς που πηγαίνουν, 2,7 εκατομμύρια εγκαταλείπουν την εκκλησία κάθε χρόνο. Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, η συνολική συμμετοχή σε όλες τις προτεσταντικές ομολογίες μειώθηκε κατά σχεδόν 5 εκατομμύρια άτομα, ενώ ο πληθυσμός των ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 24 εκατομμύρια κατά την ίδια χρονική περίοδο. Η εκκλησία μειώνεται σε αριθμούς, ακόμα και όταν ο πληθυσμός αυξάνεται.

Και δεν είναι μόνο η προσέλευση. Τα σημάδια εξόδου είναι παντού. Εκτός από την προσέλευση, η προσφορά και η συμμετοχή είναι επίσης μειωμένες. Οι προτεινόμενοι λόγοι γι' αυτήν την εκτεταμένη πτώση είναι πολυάριθμοι και ποικίλοι, αλλά η κύρια αιτία, είμαι πεπεισμένος, δεν είναι η απάθεια ή η απογοήτευση εκ μέρους των πιστών. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι δεν νοιάζονται για τον Θεό ή για να υπηρετούν τους άλλους. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την εκκλησία, επειδή τους ενδιαφέρουν τέτοια πράγματα και νιώθουν ότι από πολλές απόψεις η εκκλησία απλώς τα παρεμποδίζει.

Ο Τζορτζ Μπάρνα, στο βιβλίο του "Επανάσταση", αναφέρει ότι "ενώ ο αριθμός και η συμμετοχή σε παραδοσιακές εκκλησίες με «τούβλα και κονίαμα» μειώνεται, οι άνθρωποι που έχουν δεσμευτεί να ακολουθούν τον Ιησού στη ζωή τους, στις δουλειές τους και ανάμεσα στους φίλους τους, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Η Εκκλησία δεν πεθαίνει. Για όσους έχουν μάτια να δουν τι κάνει ο Θεός, η Εκκλησία Του δεν φαινόταν ποτέ καλύτερη!"

Και γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό να δίνουμε στους ανθρώπους την άδεια να φύγουν από την εκκλησία (πολλοί από τους οποίους θα έφευγαν τελικά ούτως ή άλλως). Επειδή πολλοί σκέφτονται να φύγουν, γιατί να μη τους εκπλήξετε, λέγοντάς τους να μη έρθουν! Αντί να τους αναγκάσετε να βγουν κρυφά από την πόρτα και να βρουν κουτές δικαιολογίες γιατί «έλειψαν από την εκκλησία», γιατί να μη τους δείξετε την πόρτα, δίνοντάς τους άδεια να μην «πάνε στην εκκλησία»;

Στην πραγματικότητα, το «λείπω από την εκκλησία» και το «εκκλησιάζομαι» δεν πρέπει καν να υπάρχουν στο λεξιλόγιο της Εκκλησίας. Μια τέτοια ορολογία αποκαλύπτει μια τάση να αντιμετωπίζεται η Εκκλησία ως λειτουργία και τόπος, αντί για τον λαό του Θεού που ακολουθεί τον Ιησού στον κόσμο. Εάν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε τον λαό του Θεού να ακολουθήσει τον Ιησού στον κόσμο, πρέπει να τοποθετήσουμε μεγάλες πινακίδες εξόδου σε όλες τις πόρτες μας και να οδηγήσουμε τους ανθρώπους έξω από το κτίριο όπου τους έχουμε παγιδευμένους, έξω όπου μπορεί να εργαστεί ο Θεός στη ζωή τους και μέσα από τη ζωή τους για ν' αγγίξει τους πληγωμένους ανθρώπους αυτού του κόσμου. Εάν ούτως ή άλλως οι άνθρωποι βγαίνουν από την εκκλησία, ας τους καθοδηγήσουμε στον δρόμο τους. Ας τους καλέσουμε στην περιπέτεια ν' αγαπούν τον Θεό και ν' αγαπούν τους άλλους έξω από τους τοίχους και τα βιτρό του εκκλησιαστικού κτιρίου. Αλλά αυτή η περιπέτεια ξεκινά με την ακύρωση της κυριακάτικης "λειτουργίας", κάτι που μπορεί κάλλιστα να είναι το θέλημα του Θεού για τους ανθρώπους σας.

Η εξάρτηση της προσέλευσης
Πολλοί φαίνεται να πιστεύουν ότι η κύρια ευθύνη μας σχετικά με την εκκλησία, είναι η προσέλευση. Εάν έχετε σταματήσει κάποια φορά να πηγαίνετε στην εκκλησία για μικρό χρονικό διάστημα, ακόμη και για μια ή δύο εβδομάδες, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Θα έχετε τηλεφωνήματα από προβληματισμένους φίλους και συγγενείς, επειδή δεν σας είδαν «στην εκκλησία», ή μπορεί ακόμη να λάβετε ένα μήνυμα από τον ποιμένα ότι "του λείψατε" και ότι "είναι ανάγκη να παρευρίσκεστε στην εκκλησία για την πνευματική σας ευημερία".

Αυτή η έμφαση στον εκκλησιασμό έχει οδηγήσει σε δύο ανησυχητικές τάσεις. Πρώτον, υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι αν εκκλησιαστούν την Κυριακή το πρωί, έχουν εκπληρώσει αυτό που θέλει ο Θεός. Σε μια εκκλησία που ποίμαινα, ζήτησα από μια ταλαντούχα και χαρισματική αδελφή αν ήθελε να βοηθήσει σε μια ευαγγελιστική εξόρμηση στην κοινότητα. Παρακολουθούσε πιστά την εκκλησία για αρκετά χρόνια, αλλά δεν είχε έρθει ποτέ σε καμία δραστηριότητα πέρα ​​από το πρωί της Κυριακής. Η απάντησή της με εξέπληξε: «Ποιμένα, έρχομαι στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Είμαι εκεί στην ώρα μου, κάθομαι και ψάλλω τους ύμνους, ακούω το κήρυγμα, δίνω δέκατα. Σας ευχαριστώ που μου ζητήσατε να βοηθήσω σε αυτήν την εξόρμηση, αλλά πιστεύω ότι όταν βγαίνω από αυτές τις πόρτες την Κυριακή το πρωί, έχω ολοκληρώσει το θρησκευτικό μου καθήκον για την εβδομάδα». Αυτή η πεποίθηση είναι πιο διαδεδομένη από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Αλλά μια τέτοια νοοτροπία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις συχνές υπενθυμίσεις από τον ποιμένα και το υπόλοιπο προσωπικό της εκκλησίας ότι η προσέλευση είναι ουσιώδης για να ακολουθούμε τον Ιησού.

Και τέτοιες συνεχείς υπενθυμίσεις οδηγούν επίσης στο άλλο άκρο, όπου οι άνθρωποι αποκτούν εθισμό στο να πηγαίνουν στην εκκλησία. Για κάποιους, η προσέλευση στην εκκλησία είναι ένα είδωλο με το οποίο μετρούν την πνευματική ωριμότητα του εαυτού τους και των άλλων. Εάν η παρουσία στην εκκλησία αποτελεί προϋπόθεση για ν' ακολουθείτε τον Ιησού, τότε λογικά, όσο περισσότερο πηγαίνετε στην εκκλησία, τόσο καλύτερος ακόλουθος θα είστε. Έτσι προσέρχονται το πρωί της Κυριακής, το βράδυ της Κυριακής, στη συμπροσευχή μεσοβδόμαδα, και σε κάθε άλλη εκδήλωση που έχει προγραμματιστεί.

Και τα δύο είδη εκκλησιαζομένων — όσοι εκπληρώνουν το εβδομαδιαίο τους καθήκον παρακολουθώντας την πρωινή λειτουργία της Κυριακής, όσο κι εκείνοι που εκτελούν πιστά όλο το εβδομαδιαίο πρόγραμμα της εκκλησίας — έχουν το ίδιο πρόβλημα. Και οι δύο πάσχουν από εξάρτηση προσέλευσης. Και οι δύο εξαρτώνται από την προσέλευση στην εκκλησία για να διατηρηθούν πνευματικά υγιείς και ως ένδειξη ότι είναι υγιείς. Και οι δύο πιστεύουν ότι η επίσκεψη στην εκκλησία εκπληρώνει την ευθύνη τους απέναντι στον Θεό, στον ποιμένα, στους άλλους πιστούς και στον χαμένο κι ετοιμοθάνατο κόσμο.

Πιεστικοί ποιμένες
Έχετε προσέξει ποτέ πώς φαίνεται όταν οι ποιμένες προσπαθούν πάντα να σας πείσουν να πηγαίνετε περισσότερο στην εκκλησία; Αν δεν πηγαίνεις καθόλου, τότε πρέπει ν' αρχίσεις να πηγαίνεις. Όταν αρχίσεις να πηγαίνεις, πρέπει να είσαι εκεί κάθε Κυριακή. Αφού παρευρίσκεσαι τακτικά τις Κυριακές, τότε θα πρέπει να προσθέσεις και άλλη μια μέρα. Και αυτό συνεχίζεται, έως ότου τα «πιο πιστά» μέλη παρευρίσκονται σε κάθε εκδήλωση της εκκλησίας.

Και στην αρχή, σας λένε απλώς να παρακολουθήσετε και να «απολαύσετε» τη "λειτουργία". Αλλά αργότερα, θέλουν να «συμμετάσχετε» και ν' αρχίσετε να υπηρετείτε. Είναι, σαν το πρώτο να είναι δωρεάν, αλλά μετά, καλύτερα ν' αρχίσετε να πληρώνετε γι' αυτό που χρησιμοποιείτε.

Πολλοί ποιμένες είναι πολύ χαρούμενοι που επιτρέπουν στο εκκλησίασμά τους την εξάρτηση από την προσέλευση στην εκκλησία, γιατί αυτός ο εθισμός γεμίζει τα καθίσματα και τα καλάθια των προσφορών την Κυριακή το πρωί. Στην πραγματικότητα, πολλοί ποιμένες ενισχύουν μια τέτοια συμπεριφορά. Στο μυαλό των περισσοτέρων εκκλησιαστικών ηγετών, οι «πραγματικά αφοσιωμένοι και πιστοί ακόλουθοι» του Ιησού Χριστού είναι εκείνοι που βρίσκονται στην εκκλησία όποτε οι πόρτες της είναι ανοιχτές. Ξέρω ότι ένιωθα έτσι ως ποιμένας, και αυτό ήθελα και από τους πρεσβυτέρους.

Ωστόσο, τέτοιες πεποιθήσεις δεν είναι μόνο αντίθετες με την πραγματικότητα, αλλά και αντίθετες με την Αγία Γραφή. Δεν υπάρχει πουθενά ούτε ένα εδάφιο που να λέει ότι το να πηγαίνεις στην εκκλησία είναι ένδειξη πνευματικής υγείας ή ότι έτσι ο Θεός σε χρησιμοποιεί με δυνατούς τρόπους. Μάλιστα, μια τέτοια νοοτροπία φανερώνει μια βαθιά παρανόηση του σκοπού και της λειτουργίας της Εκκλησίας. Οι ποιμένες που διδάσκουν κι ενθαρρύνουν μια τέτοια συμπεριφορά, όχι μόνο ενισχύουν αυτή την εξάρτηση, αλλά έχουν γίνει ακόμη και σαν "βαποράκια", προσπαθώντας να εμπλέξουν όλο και περισσότερους ανθρώπους στα "ναρκωτικά" της εκκλησίας.

Για να απελευθερώσουν τους ανθρώπους, σταματώντας την ενίσχυση της εξάρτησης, και τελικά καταστρέφοντάς τη, οι ποιμένες μπορεί να πρέπει να κάνουν κάτι δραστικό. Το να λένε στους ανθρώπους ότι η Εκκλησία είναι κάτι πολύ περισσότερο από την προσέλευση σε ένα κτίριο, απλά δεν αρκεί — ειδικά όταν η εκκλησία προσφέρει τόσα πολλά κηρύγματα και μελέτες της Αγίας Γραφής. Ίσως η εκκλησία πρέπει να μπει σε "πρόγραμμα απεξάρτησης" ακυρώνοντας τα πάντα —κυριακάτικες "λειτουργίες", Βιβλικές μελέτες, προγράμματα, τα πάντα — και δείτε τι θα συμβεί...

Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να δώσουμε στους ανθρώπους ελευθερία από τα εκκλησιαστικά κτίρια και τις καθοδηγούμενες από τον άμβωνα συνάξεις της εκκλησίας. Δείτε τι έγραψε σχετικά ο Paul Leader:

"Αν υπήρχε ένα μήνυμα που θα έδινα στους ποιμένες και τους ηγέτες των εκκλησιών, θα ήταν αυτό. 'Είναι καιρός ν' αφήσετε τους ανθρώπους Του να φύγουν!' Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ελευθερία να εκφραστούν και ν' ανακαλύψουν τα δικά τους μονοπάτια στη ζωή, τα δικά τους χαρίσματα και ικανότητες.

Ως ηγέτες είναι καιρός ν' αφήσουμε τις ανασφάλειες και να ελευθερώσουμε τους ανθρώπους μας. Αφήστε τους να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, ακόμα κι αν το κάνουν λάθος. Να είστε εκεί γι' αυτούς. Αγαπήστε τους! Εξοπλίστε τους για αληθινή ζωή, και όχι απλά για συντήρηση. Γίνετε σαν τον αετό που συνειδητοποιεί ότι οι νεοσσοί πρέπει να μάθουν πώς να πετούν, αλλιώς θα πεθάνουν. Αφαιρέστε τα κλαδιά και τη φωλιά τους. Είναι καιρός να πετάξουν. Πολλοί αετοί έχουν γίνει σαν οικόσιτα κοτόπουλα που περνούν μια ζωή κάνοντας αυγά, αλλά δεν πετούν. Είναι ώρα για ελευθερία."

Jeremy Myers
συγγραφέας, πρώην ποιμένας

Συνεχίζεται εδώ

Διαβάστε επίσης:
Εκκλησία "εκτός ελέγχου"