Το δημοφιλέστατο εδάφιο (σκόπιμα, βέβαια, το παρέθεσα σε μετάφραση Βάμβα), που συνήθως "στολίζει" τους τοίχους εκκλησιαστικών αιθουσών, είναι πολύ χρήσιμο, για να μας διδάξει δύο σπουδαία μαθήματα: το πόσο παραπλανητική μπορεί να αποδειχτεί η χρήση μεμονωμένων εδαφίων και το πόσο ολέθρια απλοϊκή (εντελώς αντίθετη από την "απλότητα του Ευαγγελίου") αντίληψη για τη σωτηρία καλλιεργείται, συνήθως, στις εκκλησίες.
Λοιπόν, το εντελώς αποσπασματικό αυτό "κήρυγμα" του Παύλου ειπώθηκε προς τον δεσμοφύλακα της πόλης των Φιλίππων κάτω από συγκεκριμένες, εξαιρετικά ιδιάζουσες και πιεστικές, συνθήκες (γνωστές, άλλωστε, σε όλους μας από τη σχετική αφήγηση των Πράξεων). Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας. Η όλη σκηνή θα μπορούσε να παραβληθεί με τη διάσωση ενός ναυαγού: το πρώτο πράγμα που κάνουν από το πλοίο διάσωσης είναι να του ρίξουν το σωσίβιο, για να διατηρηθεί στην επιφάνεια του νερού. Φανταστείτε, τώρα, μετά από τη ρίψη του σωσίβιου, το πλοίο "διάσωσης" να φεύγει, ικανοποιημένο από την εκτέλεση της αποστολής του! Ευτυχώς, ο απόστολος και ο συνεργός του δεν ενήργησαν έτσι, γι' αυτό ακολουθεί στην αφήγηση το αμέσως επόμενο εδάφιο (που, προφανώς, δεν θα το δείτε πότε να "στολίζει" τους τοίχους): "και ελάλησαν αυτώ τον λόγον του Κυρίου (συν πάσιν τοις εν τη οικία αυτού)" (Πράξεις 16:32).
Η "πίστη στον Χριστό", λοιπόν, στην Καινή Διαθήκη, δηλαδή μετά τον Σταυρό του Γολγοθά, είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για τη σωτηρία. Καθιστά τον πιστεύοντα "κατηχούμενο", αλλά όχι ακόμα "πιστό και άγιο". Χρειάζεται να του "λαληθεί ο λόγος του Κυρίου", που είναι το, ερμητικά απόλυτο και "κλειστό", μήνυμα του Ευαγγελίου, και αυτός να το παραλάβει, "υπακούοντας εκ καρδίας" σ' αυτόν "τον τύπο της διδαχής". Τότε έχει σωθεί και σώζεται "κατέχοντάς" το ατόφιο. Αυτό το μεγαλειώδες και κρισιμότατο μήνυμα (Α' Κορινθίους 15:1-4) δεν συνίσταται μόνο από το συντακτικό υποκείμενο ("ο Χριστός"), δηλαδή από το "ποιος", αλλά περιλαμβάνει υποχρεωτικά και τα τρία ρήματα ("πέθανε, θάφτηκε, αναστήθηκε"), δηλαδή το "τι" (μαζί με τους προσδιορισμούς "κατά τις Γραφές" - δις - "για τις αμαρτίες μας", "την τρίτη ημέρα"). Πρέπει να το "παραλάβεις" ολόκληρο το Ευαγγέλιο (αυτό είναι και το μοναδικό "πλήρες Ευαγγέλιο"), για να είσαι σωσμένος.
Αυτό, επίσης, σημαίνει ότι το να πιστεύεις στην ενσάρκωση του Υιού τού Θεού, στη διδασκαλία Του, στα θαύματά Του, αλλά και στην περίφημη και πολυσυζητημένη και αδιαμφισβήτητη "τριαδικότητα του Θεού", είναι πολύ καλό πράγμα, αλλά αν δεν "παραλάβεις" και τα τρία ρήματα, η πίστη σου μένει μάταιη. Δυστυχώς, αυτή η απόλυτη αλήθεια μένει τραγικά συσκοτισμένη σ' αυτό που ονομάζεται (όχι άδικα ως φιλοσοφικός όρος) "Χριστιανισμός", γεγονός που παράγει εξίσου τραγικά αποτελέσματα...
Επιμύθιο: "γνωρίζω άνθρωπο" - όπως θα έλεγε και ο Παύλος - ο οποίος πίστευε ακράδαντα στον Χριστό επί 8,5 χρόνια, θεωρείτο ...αναντάμ παπαντάμ "αναγεννημένος" στις εκκλησίες (ως τακτικός "θαμώνας" και εξαιρετικός "γνώστης" της Βίβλου - και με αισθητά "αλλαγμένη", εξωτερικά, ζωή και συμπεριφορά), ο οποίος φυσικά δεν είχε ακόμα σωθεί! Μόνο που, δυστυχώς, η περίπτωσή του δεν αποτελεί εξαίρεση...
Ευθύμιος Σταυρόπουλος
Διαβάστε ακόμη:
Έχεις σωθεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.