Όλη η γραπτή αποστολική διδασκαλία είναι δομημένη απαρέγκλιτα σε δύο μέρη: η ζωή του Πνεύματος ("η εν Χριστώ θέση του πιστού") και "το περπάτημα" σύμφωνα με το Πνεύμα ("η υγιαίνουσα διδασκαλία, η κατ' ευσέβειαν"). Η σειρά αυτή δεν αλλάζει ποτέ: πρώτα το ένα και μετά το άλλο μέρος. Πρώτα "τα άλογα" και ύστερα "η άμαξα"...
Τώρα, η τραγωδία του "Χριστιανισμού" έγκειται στο ότι (όταν εδεεί, πράγμα σπάνιο, να ξεκολλήσει από την "περισπούδαστη" μελέτη την ευαγγελίων, τα οποία, σύμφωνα και με τη ρητή δήλωση του Ιωάννη, γράφτηκαν για να οδηγήσουν στην πίστη - και προφανώς όχι για να αποτελούν τον κανόνα της διδασκαλίας για τους ήδη πιστούς) προσπαθεί να μετακινήσει "την άμαξα" με "τα χέρια" του, ρίχνοντας πού και πού ένα συγκαταβατικό βλέμμα προς "τα άλογα". Έτσι, "η άμαξα" προχωράει μερικά μέτρα μέσα στους ουρανομήκεις πανηγυρισμούς της σάρκας και μετά, φυσικά, σταματάει' και "φτου κι απ' την αρχή"... Αυτό είναι αμιγής "Μωσαϊκός νόμος" - και βαρύτερος απ' αυτόν. (Επίσης, μπορεί "τα άλογα" να είναι στη θέση τους, αλλά "η άμαξα" να μένει ακίνητη - αλλά δεν είναι αυτό το συνηθέστερο, χώρια που αυτή "η κίνηση" βασίζεται, κυρίως, σε συλλογικό και όχι ατομικό έργο.)
Θα σας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, αρκετά εύγλωττο νομίζω: έχεις διαβάσει τη δήλωση του Ιησού ότι "οποίος κοιτάξει γυναίκα, για να την επιθυμήσει, ήδη την εμοίχευσε" - και "ως καλός Χριστιανός" την παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Ύστερα, "καταφέρνεις" επιτέλους και φθάνεις στις Επιστολές, όπου βρίσκεις αρκετές αναφορές στο ζήτημα του σεξ, όλες τους "αγιαστικές" βεβαίως. Έτσι, "ως καλός Χριστιανός" συμπεραίνεις τελικά ότι "αγιασμός" σημαίνει να εκπληρώνεις το παλιό ιουδαϊκό ανέκδοτο για τους Φαρισαίους, που ήταν γεμάτοι καρούμπαλα στο κεφάλι τους, κουτουλώντας στα χαμηλά μπαλκόνια των σπιτιών, όταν περπατούσαν στον δρόμο...
Τελικά, κάποια στιγμή το Άγιο Πνεύμα, που θέλει να σε σώσει, σου θυμίζει τον Δαβίδ! "Ο άνθρωπος κατά την καρδιά του Θεού" μοιχεύει και, ουσιαστικά, δολοφονεί, δίχως ίχνος ελέγχου στη συνείδησή του, μέχρι την "επίσκεψη" του προφήτη Νάθαν, επειδή ο Δαβίδ διαθέτει το "ηγεμονικό πνεύμα του βασιλιά", το "όλα μού επιτρέπονται" (αλλά και "όλα δεν με συμφέρουν"), εντελώς διαφορετικό από "το πνεύμα δουλείας", που σε αναγκάζει να βιώνεις αυτόν τον φριχτό καθημερινό φόβο (αν και "καλός Χριστιανός", "αναγεννημένος", βεβαίως βεβαίως...). Και, τότε, συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις να μεταφέρεις "την άμαξα με τα χέρια σου", σαν "Χριστιανός" Σίσυφος (ελεύθερη η αναλογία), αλλά χρειάζεσαι "τα άλογα", χρειάζεσαι την ελευθερία όχι μόνο από την ενοχή, αλλά και από τη δύναμη της αμαρτίας, που είναι ο Νόμος, την ελευθερία που δίνει ο Υιός, όταν σε ελευθερώσει, χρειάζεσαι τη σωτηρία του Ευαγγελίου - και όχι απλώς τη μελέτη της Αγίας Γραφής.
Ευθύμιος Σταυρόπουλος
Διαβάστε ακόμη:
Το σκάνδαλο και η καύχηση του Σταυρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.