Η βάση της σιγουριάς μας σε αβέβαιους καιρούς

Πολλά ακούγονται για την αυτοπεποίθηση. Η αυτοπεποίθηση, λένε, είναι το κλειδί για την επιτυχία στον κόσμο, και αν πιστεύουμε μόνο στον εαυτό μας, δεν υπάρχει όριο για το τι μπορούμε να επιτύχουμε. Υπάρχει φυσικά  ένα ποσοστό αλήθειας σε αυτή την προσέγγιση αλλά κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι η αυτοπεποίθηση θα κυριαρχεί αταλάντευτη στη ζωή μας. Πάντα θα υπάρχουν διακυμάνσεις. Και φυσικά θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα αν προσπαθήσουμε όλο αυτό να το εφαρμόσουμε στην πνευματική ζωή. Ο διάβολος και ο γύρω μας κόσμος αλλά και η ίδια μας η σάρκα δεν αφήνουν την αυτοπεποίθησή μας να διαρκέσει για πολύ, όσο προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να τη στηρίζουμε. Έτσι, η αμφιβολία και η αποθάρρυνση πάντοτε θα χτυπούν την πόρτα μας.

Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει το έργο που έχει αρχίσει στη ζωή μας; Στην Προς Φιλιππησίους 1:6 διαβάζουμε γι’ αυτή τη βεβαιότητα του Παύλου: «επειδή, είμαι βέβαιος, ακριβώς σε τούτο, ότι εκείνος που άρχισε σε σας ένα καλό έργο, θα το αποτελειώσει μέχρι την ημέρα του Iησού Xριστού». Ποια είναι η βάση αυτής της σιγουριάς μας; Μήπως είναι η δική μας προσπάθεια, η επιμέλειά μας, η αφοσίωσή μας, ο αγώνας μας και η αγωνία μας να είμαστε άγιοι και αναμάρτητοι; Ή μήπως είναι ο ίδιος ο Κύριος το θεμέλιο της σιγουριάς μας στους αβέβαιους καιρούς που ζούμε; Συγκεκριμένα θα δούμε 4 λόγους για τους οποίους μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει αυτό που άρχισε στη ζωή μας.

Η στάση του Χριστιανού απέναντι στο οικουμενιστικό κίνημα

Ο Walter A. Elwell, στο Συνοπτικό Ευαγγελικό Λεξικό Θεολογίας, ορίζει τον Οικουμενισμό ως «την οργανωμένη προσπάθεια που θα επιφέρει την συνεργασία και την ενότητα μεταξύ των Χριστιανών». Σε διεθνές επίπεδο, το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών αντιπροσωπεύει τον Οικουμενισμό όταν δηλώνει τον σκοπό του κατ' αυτόν τον τρόπο: «Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών αποτελεί κοινωνία των εκκλησιών που ομολογούν τον Κύριο Ιησού Χριστό ως Θεό και Σωτήρα σύμφωνα με τις Γραφές, και συνεπώς επιδιώκουν να εκπληρώσουν μαζί την κοινή τους κλήση για τη δόξα του ενός Θεού, Πατέρα, Υιού και Αγίου Πνεύματος. Πρόκειται για μια κοινωνία εκκλησιών καθ' οδόν προς την ορατή ενότητα σε μια πίστη και μία ευχαριστιακή κοινωνία, που εκφράζεται στη λατρεία και στην κοινή εν Χριστώ ζωή. Επιδιώκει να ωθεί προς αυτήν την ενότητα, όπως ο Ιησούς προσευχήθηκε για τους ακολούθους Του, «ώστε να πιστέψει ο κόσμος» (Ιωάννης 17:21)» (www.wcc-coe.org). Ένα κείμενο με τίτλο Ευαγγελικοί και Καθολικοί Μαζί: Η Χριστιανική Αποστολή στην Τρίτη Χιλιετία, που εκδόθηκε το 1994 και επιδοκιμάζεται από μερικούς μάλλον επιφανείς εκπροσώπους του Ευαγγελικού Χριστιανισμού και του Ρωμαιοκαθολικισμού, αποτελεί ένα άλλο παράδειγμα Οικουμενισμού.

Ο ιουδαϊκός Χριστιανισμός και ο Χριστιανισμός του Παύλου

Ο Εθνικός Χριστιανισμός είναι η μορφή του Χριστιανισμού που αναπτύχθηκε από τις πεποιθήσεις και τα δόγματα που υποστήριξε ο απόστολος Παύλος μέσα από τα γραπτά του και εκείνα τα κείμενα της Καινής Διαθήκης που του αποδίδονται παραδοσιακά. Οι πεποιθήσεις του Παύλου είχαν τις ρίζες τους στον αρχαιότερο εβραϊκό Χριστιανισμό, αλλά παρέκκλιναν από αυτόν με την έμφαση που δόθηκε στην ένταξη των εθνών στη Νέα Διαθήκη του Θεού και στην απόρριψη της περιτομής ως περιττό δείγμα της τήρησης του Μωσαϊκού Νόμου.

Ο Εθνικός Χριστιανισμός βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη θεολογία και τις πεποιθήσεις του Παύλου και τις θεωρεί ως περαιτέρω αποκαλύψεις και επεξηγήσεις των διδασκαλιών του Ιησού. Από τον 18ο αιώνα, αρκετοί μελετητές έχουν επισημάνει ότι τα γραπτά του Παύλου περιέχουν διδασκαλίες που είναι διαφορετικές από τις αρχικές διδασκαλίες του Ιησού και των πρώτων Εβραίων Χριστιανών, όπως τεκμηριώνεται στα τέσσερα ευαγγέλια, στις πρώτες Πράξεις και στα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης, όπως η Επιστολή του Ιακώβου. Κάτι που δεν συνιστά αντίφαση των Γραφών, καθώς πρόκειται για δύο διαφορετικά μηνύματα προς δύο διαφορετικά ακροατήρια, που τελικά "συμφιλιώνει" το σωτηριακό γεγονός της σταύρωσης και της ανάστασης του Κυρίου.

«Στα ουσιώδη ενότητα, στα επουσιώδη ελευθερία, σε όλα αγάπη»;

Οι περισσότεροι Χριστιανοί έχουν ακούσει αυτή την παραλλαγή του ιστορικού χριστιανικού αποφθέγματος. Είναι ένα από τα αγαπημένα εκείνων που δίνουν έμφαση στην οικουμενιστική αγάπη έναντι της δογματικής συμφωνίας.

Δεν έχω ακούσει ποτέ να το χρησιμοποιεί κάποιος που υποστηρίζει τη Βιβλική αλήθεια, αλλά πάντα από εκείνους που θα ήθελαν να παραβλέψουμε τις δογματικές διαφορές και να εγκαταλείψουμε την επιδίωξη της δογματικής ενότητας στην εκκλησία.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Προφητείες και προφήτες

Η γνήσια προφητεία, κατά κανόνα, διακρίνεται με βάση δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις:

1. Πηγάζει από γνήσια διδασκαλία, δηλαδή από την ισηγορία και την παρρησία των αγίων στην ερμηνεία της Γραφής, η οποία με τη σειρά της "φιλτράρεται" από το σύνολο των αγίων της εκκλησίας, προεξαρχόντων, αλλά ουδέποτε χειραγωγούντων ή αυθαιρετούντων, των επισκόπων της. Στις σέκτες του one man show, που θέλουν να παριστάνουν τις εκκλησίες, γνήσια προφητεία είναι δύσκολο να υπάρξει - αν και υπάρχουν εξαιρέσεις, όπου η οικονομία του Θεού επιτρέπει κάτι τέτοιο για κάποια ειδική ατομική ανάγκη.

Ο μύθος της Εκκλησίας του πρώτου αιώνα

Όταν μιλάμε για εκκλησιαστική ιστορία, υπάρχει ένας κοινός μύθος για την εκκλησία του πρώτου αιώνα.

Ο μύθος έχει ως εξής: "δεν υπήρχαν διαιρέσεις στην πρώτη εκκλησία, επειδή ήταν τόσο κοντά στη διακονία του Ιησού".

Ο μύθος είναι πιο δημοφιλής μεταξύ εκείνων που αρνούνται την ειδική αποστολικότητα του Παύλου. Η περιγραφή για τις συνέπειες της επίσκεψης του Αγίου Πνεύματος στο πιστό υπόλοιπο του λαού Ισραήλ την Πεντηκοστή, βοηθά στη διαιώνιση του μύθου:

«Kαι όλοι εκείνοι που πίστευαν ήσαν μαζί, και είχαν τα πάντα κοινά» (Πράξεις 2:44).

Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε έναν ψευδοδιδάσκαλο ή ψευδοπροφήτη

Ο Ιησούς μάς προειδοποίησε ότι «ψευδομεσσίες και ψευδοπροφήτες» θα εμφανιστούν και θα προσπαθήσουν να παραπλανήσουν ακόμα και τους εκλεκτούς (Κατά Ματθαίον 24:23-27, βλέπε επίσης Β` Πέτρου 3:3 και Ιούδα 17,18). Η καλύτερη προστασία απέναντι στο ψεύδος και τους ψευδοδιδασκάλους – είναι να ξέρεις την αλήθεια. Για να διακρίνεις ένα πλαστό πράγμα, μελέτησε το γνήσιο. Κάθε πιστός που «ορθοτομεί τον λόγο της αλήθειας» (Β' Τιμόθεο 2:15), και που μελετάει προσεκτικά την Αγία Γραφή, μπορεί να αναγνωρίζει τις λάθος διδασκαλίες. Για παράδειγμα, ένας πιστός που έχει διαβάσει τις ενέργειες του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος στο Κατά Ματθαίον 3:16,17, αμέσως θα αμφισβητήσει κάθε διδασκαλία που αρνείται την Τριαδικότητα του Θεού. Το «πρώτο βήμα», λοιπόν, είναι η μελέτη της Αγίας Γραφής και η σύγκριση όλων των διδασκαλιών με ό,τι λέει η Γραφή.

"Χριστιανικός" μυστικισμός και Αγία Γραφή

Ο "χριστιανικός" μυστικισμός ορίζεται γενικά ως η πρακτική της εμπειρικής γνώσης του Θεού. Μπορεί ακόμη να εφαρμοστεί ο όρος στο μυστήριο της Ευχαριστίας στον Ρωμαιοκαθολικισμό, αλλά και στην αποκαλούμενη απόκρυφη σημασία των Γραφών, όπως στον Γνωστικισμό. Η Αγία Γραφή δεν έχει κρυμμένες έννοιες ούτε τα στοιχεία της Θείας Κοινωνίας μετατρέπονται κυριολεκτικά σε σώμα και αίμα Χριστού. Αν και είναι αληθές ότι οι Χριστιανοί βιώνουν τον Θεό, ο "χριστιανικός" μυστικισμός τείνει να εξυψώνει την εμπειρική γνώση και ν’ απολαμβάνει το μυστηριώδες, εστιάζοντας στον μυστικισμό για πνευματική αύξηση. Ο Βιβλικός Χριστιανισμός εστιάζει στη γνώση του Θεού διαμέσου του λόγου Του (την Αγία Γραφή) και της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος διαμέσου της προσευχής. Ο μυστικισμός τείνει ν’ αποτελεί μια ατομική, υποκειμενική πρακτική, ενώ ο Βιβλικός Χριστιανισμός είναι τόσο μια προσωπική σχέση με τον Θεό, όσο και μία κοινωνική που βιώνεται μεταξύ τών ανθρώπων. Δεν υπάρχει μοναχικός Χριστιανός. Κάθε τι που θεωρείται «χριστιανικός μυστικισμός» δεν είναι λάθος (κι εδώ, είναι η παγίδα!), αλλά μεγάλο τμήμα του είναι, και η εστίαση στον μυστικισμό μπορεί βεβαίως να οδηγήσει κάποιον στην εκτροπή.

Πώς μπορώ να ξέρω ότι έχω σωθεί;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Εάν δεν ξέρεις ότι έχεις σωθεί, είναι επειδή δεν έχεις σωθεί.

Δεν προσπαθώ να είμαι σκληρός ή κακός, αλλά απλά ειλικρινής. Θα ήταν το χειρότερο είδος αμέλειας, αν σε ενθάρρυνα να πιστέψεις ότι έχεις σωθεί, αν στην πραγματικότητα δεν είσαι σωσμένος/η.

Μη σωσμένοι άνθρωποι περιφέρονται στη γη νομίζοντας ότι έχουν δικαιωθεί από τον Θεό, χωρίς να έχουν. Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να οδηγήσει στην ειλικρινή ερώτησή σου σχετικά με το πώς να μάθεις εάν έχεις σωθεί. Η ερώτηση αυτή είναι η σπουδαιότερη που θα μπορούσε να κάνει κανείς, γιατί η απάντηση είναι η κατανόηση του ευαγγελίου που σώζει.

Πολλοί άνθρωποι παραμένουν αβέβαιοι για τη σωτηρία τους, εξαιτίας του φόβου ότι έχουν αφήσει κάτι ανεκπλήρωτο, δεν είπαν κάτι σωστά, δεν είναι αρκετά άξιοι ή δεν έχουν κάνει το σωστό για να γίνουν αποδεκτοί από τον Θεό.

Ίσως αυτός να είσαι εσύ! Θέλεις να κάνεις το σωστό και θέλεις να σωθείς, αλλά δεν ξέρεις με βεβαιότητα τον τρόπο. Αυτό που πρέπει να γνωρίζεις, είναι το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.

Τα παιδιά της βασιλείας και οι Εθνικοί

Σημειώστε αυτά τα τρία ενδιαφέροντα εδάφια της Γραφής:

«Kαι ο Iησούς τής είπε: Άφησε πρώτα να χορτάσουν τα παιδιά, επειδή δεν είναι καλό να πάρει κάποιος το ψωμί των παιδιών, και να το ρίξει στα σκυλάκια» (Μάρκος 7:27).

«ενώ οι γιοι της βασιλείας θα ριχτούν έξω, στο σκοτάδι το εξώτερο· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών» (Ματθαίος 8:12).

«Kαι σας λέω ότι θάρθουν πολλοί από ανατολή και δύση, και θα καθήσουν μαζί με τον Aβραάμ και τον Iσαάκ και τον Iακώβ στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 8:11).

Οι Εβραίοι, ή Ισραηλίτες, ονομάζονταν «γιοι της βασιλείας». Προσέξτε πώς τους απευθύνθηκε ο Πέτρος στο Πράξεις 3:12: «Άνδρες Iσραηλίτες». Και στο Πράξεις 3:25: «Eσείς είστε γιοι των προφητών, και της διαθήκης, που ο Θεός έκανε προς τους πατέρες μας, λέγοντας στον Aβραάμ: «Kαι στο σπέρμα σου θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης». «O Θεός του Aβραάμ και του Iσαάκ και του Iακώβ, ο Θεός των πατέρων μας, δόξασε τον Yιό του, τον Iησού, που εσείς παραδώσατε, και τον αρνηθήκατε μπροστά στον Πιλάτο, ενώ εκείνος έκρινε να τον απολύσει» (Πράξεις 3:13).

Ο Χριστός ήρθε στους δικούς Του

«Ήταν μέσα στον κόσμο, και ο κόσμος έγινε διαμέσου αυτού· και ο κόσμος δεν τον γνώρισε. Στα δικά του ήρθε, και οι δικοί του δεν τον δέχθηκαν. Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ’ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, σ’ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του» (Ιωάννης 1:10-12).

Εδώ έχουμε τη δήλωση ότι οι "δικοί" του Χριστού δεν Τον δέχτηκαν. Το "οι δικοί του" αναφέρεται φυσικά στους Εβραίους. Προσέξτε όμως αυτές τις δηλώσεις:

— Ιωάννης 2:23: "πολλοί πίστεψαν στο όνομά του".

— Ιωάννης 4:39-41: "πολύ περισσότεροι πίστεψαν εξαιτίας του λόγου του".

— Ιωάννης 7:31: "πολλοί από το πλήθος πίστεψαν σ’ αυτόν".

— Ιωάννης 8:30: "πολλοί πίστεψαν σ’ αυτόν".

— Ιωάννης 10:42: "και εκεί πολλοί πίστεψαν σ’ αυτόν".

— Ιωάννης 11:45: Πολλοί από τους Εβραίους πίστεψαν σε Αυτόν.

Η αξιοπιστία του κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης

α) O κανόνας των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης

Δεν είναι εύκολο να επισημανθούν αναλυτικά όλα τα στάδια που πέρασε η διαμόρφωση του Kανόνα της Παλαιάς Διαθήκης. Στην Kαινή Διαθήκη έχουμε συχνή αναφορά σε "νόμο και προφήτες" (Mατθ. ε´ 17, ζ´ 12, κβ´ 40, Λουκ. ις´ 16, Πράξ. ιγ´ 15, κη´ 23), ενώ στο Kατὰ Λουκᾶν κδ´ 44 υπάρχει μια ένδειξη ότι η Παλαιά Διαθήκη χωριζόταν σε τρία μέρη (τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Mωϋσέως καὶ προφήταις καὶ ψαλμοῖς), γεγονός που επιβεβαιώνεται και από άλλες ιστορικές μαρτυρίες (Iώσηπος, Kατὰ Ἀπίωνος 1,8· Φίλων ο Iουδαίος κ.ά.).

1) O Nόμος (Tορά): Aποδιδόταν στον Mωυσή (Δευτερ. λα´ 9) και περιλάμβανε την Πεντάτευχο: Γένεση, Έξοδος, Λευϊτικό, Aριθμοί, Δευτερονόμιο.

2) Oι Προφήτες (Nεβιίμ): Περιλάμβαναν δύο τμήματα: τους "Προγενέστερους προφήτες" (Iησούς του Nαυή, Kριτές, A´ και B´ Σαμουήλ [σε ένα βιβλίο], και A´ και B´ Bασιλέων [σε ένα βιβλίο]) και τους "Mεταγενέστερους προφήτες" (Hσαΐας, Iερεμίας, Iεζεκιήλ, και το βιβλίο των 12 «μικρών» προφητών).

Η εξουσία στη θεσμική εκκλησία

Οι Γραφές καταδεικνύουν ξανά και ξανά ότι η Αλήθεια υπήρξε ανέκαθεν μισητή από τις μάζες της ανθρωπότητας, αλλά ιδιαίτερα από εκείνους που κατέχουν τις λεγόμενες «θέσεις ή αξιώματα εξουσίας» μέσα σε ένα θρησκευτικό σύστημα.

Οι άνδρες που θα αναλάμβαναν θέσεις και τίτλους αφθονούν σε κάθε είδους θρησκευτικό θεσμό. Υπάρχουν πολλοί που θα λάμβαναν αναγνώριση χωρίς να υπηρετούν. Υπάρχουν πολλοί που μεθούν από τον πόθο της εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί που ευχαρίστως θα κέρδιζαν τα προς το ζην ποντάροντας σε θρησκευτικά θέματα.

Η εικόνα ενός λοχία εκπαιδευτή που γαβγίζει διαταγές σε μια διμοιρία, δεν υπάρχει πουθενά στη Γραφή, αλλά βρίσκεται στις εκκλησιαστικές οργανώσεις των ανθρώπων. Πολλοί «εκκλησιαστικοί ηγέτες» διαφόρων δογμάτων νομίζουν ότι αυτό είναι το είδος εξουσίας που πρέπει να χρησιμοποιούν για να «εξουσιάζουν» τον λαό του Θεού. Οι διδάσκαλοί τους, τα σεμινάριά τους, μαζί με τις σαρκικές τους καρδιές, τους έμαθαν να κυβερνούν με αυτόν τον τρόπο. Αυτό έχει προκαλέσει ανείπωτες δυσκολίες σε πολλά άτομα και οικογένειες σε πολλές θεσμικές εκκλησίες. Η ανάγκη «να κρατάμε τους ανθρώπους σε τάξη» με τη βία ή τον εξαναγκασμό δεν είναι μια Γραφική αρχή, αλλά παρατηρείται πολύ συχνά σε ένα θεσμικό/εταιρικό εκκλησιαστικό σύστημα.

Οικουμενισμός και "παγκόσμια σωτηρία": Πόσο Βιβλικά είναι;

Μια από τις βασικές δοξασίες της αίρεσης του Οικουμενισμού είναι ότι όλοι οι άνθρωποι θα σωθούν. Υπάρχουν πολλοί σήμερα που πιστεύουν τη θεωρία της «Παγκόσμιας Σωτηρίας» - την ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά θα καταλήξουν στον Ουρανό με τον Κύριο. Ίσως είναι η σκέψη ότι άντρες και γυναίκες θα ζουν αιώνια βασανιστήρια στην κόλαση που κάνει μερικούς να απορρίπτουν τη διδασκαλία της Γραφής γι' αυτό το θέμα. Για μερικούς είναι η μεγαλύτερη έμφαση που δίνουν στην αγάπη και το έλεος του Χριστού που τους οδηγεί να πιστεύουν ότι ο Θεός θα δείξει έλεος σε κάθε ψυχή. Αλλά η Αγία Γραφή διδάσκει ότι κάποιοι άνθρωποι θα περάσουν την αιωνιότητα στην κόλαση, ενώ άλλοι στον παράδεισο με τον Κύριο.

Η ελευθερία του λόγου είναι το θεμέλιο της θρησκευτικής μας ελευθερίας

Μια άλλη πλευρά της εκκλησίας για την οποία πολλοί πιστοί (καθώς και μη Χριστιανοί) αγωνίζονταν μέσα στις συνελεύσεις τους (εκκλησία), ήταν αυτή της «ελευθερίας του λόγου». Δεδομένου ότι η άσκηση της ελευθερίας του λόγου ήταν τόσο σημαντική, η εκκλησία συχνά ταυτιζόταν με έναν άλλο σημαντικό ελληνικό όρο, την παρρησία.

Παρρησία είναι μια λέξη που κυριολεκτικά σημαίνει «ελευθερία του λόγου, ελεύθερη έκφραση γνώμης, το να εκφράζει κανείς την άποψή του με θάρρος και ειλικρίνεια» (παν+ρητός). Μεταφράζεται ως "ομιλία με θάρρος ή τόλμη" στα Α' Θεσ. 2:2 και Πράξεις 9:28, 13:46, 26:26.

Ένας συγγραφέας, μιλώντας για την έννοια της παρρησίας στην Καινή Διαθήκη, λέει ότι ήταν: «Το δικαίωμα κάθε πολίτη να σηκωθεί στη δημόσια συνέλευση και να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του».

Η παρρησία ήταν ζωτικής σημασίας σε κάθε καλή σχέση, και πράγματι, η παρρησία ως «ελευθερία του λόγου προς τον Θεό» αναφέρεται αρκετές φορές στην Καινή Διαθήκη, αν και η λέξη συνήθως μεταφράζεται ως «θάρρος να πλησιάσουμε τον Θεό» (Α' Ιωάννη 3:21).

Η σύγχυση των δογμάτων

Ο τεράστιος αριθμός των δογμάτων που υπάρχουν στον χριστιανικό κόσμο, είναι η απόδειξη που χρειάζεται κάποιος για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σήμερα στην «Εκκλησία» επικρατεί δογματική σύγχυση. Κάθε έρευνα και κάθε μελέτη καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Η θρησκεία είναι καταναλωτικό προϊόν για πολλούς στη Δύση – αν δεν τους αρέσει, προχωρούν παρακάτω – και αν η δυτική θρησκεία είναι ένα πνευματικό εμπορικό κέντρο, τότε οι ομολογίες που κάποτε κυριαρχούσαν στην αγορά, κινδυνεύουν να βάλουν λουκέτο. Το λυπηρό γεγονός είναι ότι αν στους εκκλησιαζόμενους δεν αρέσει αυτό που διδάσκεται, απλώς θα πάνε κάπου αλλού. Ο Θεός να τους φυλάξει, να βρουν μια υγιή διδασκαλία και ακριβώς αυτά που διδάσκει η Αγία Γραφή.

Εκκλησία: Ο σφετερισμός της εξουσίας του Χριστού

Το γεγονός παραμένει ότι στην εποχή των αποστόλων δεν υπήρχαν ιδρύματα, οργανισμοί ή εταιρικές δομές γνωστές ως «εκκλησίες», όπως αφθονούν στις μέρες μας. Οι άγιοι δεν «ανήκαν σε κάποια εκκλησία» γιατί κάτι τέτοιο δεν υπήρχε τότε. Ανήκαν μόνο στον Ιησού Χριστό που τους απολύτρωσε και τους εξαγόρασε με το δικό Του αίμα.

Σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πιστεύουν ότι είναι ακριβώς όπως εκείνοι οι πρώτοι μαθητές. Απλά επειδή κάνουν την προσπάθεια να σηκωθούν από το κρεβάτι, να προετοιμάσουν την οικογένεια και να φτάσουν σε ένα «εκκλησιαστικό κτίριο» με ένα ωραίο ζεστό στασίδι κάθε Σάββατο ή Κυριακή πρωί, πολλοί είναι πεπεισμένοι ότι έχουν εκτελέσει το καθήκον που πιστεύουν ότι απαιτεί ο Θεός από αυτούς, σύμφωνα με το συχνά παρερμηνευμένο εδάφιο: "μη αφήνοντας το να συνερχόμαστε μαζί..." (Εβραίους 10:25α).

Θεολογία: Η ανακάλυψη μιας αποκάλυψης

Η λέξη «θεολογία» είναι σύνθετη από τις λέξεις «Θεός» και «λόγος». Συνδυασμένη, η λέξη «θεολογία» σημαίνει «μελέτη του Θεού». Η χριστιανική θεολογία είναι μία προσπάθεια να καταλάβουμε τον Θεό όπως Εκείνος αποκαλύπτεται στη Βίβλο. Καμία θεολογία δεν θα καταφέρει ποτέ να παρουσιάσει ολοκληρωτικά τον Θεό και τους τρόπους Του, επειδή ο Θεός βρίσκεται απείρως και αιωνίως υψηλότερα από εμάς. Επομένως, οποιαδήποτε απόπειρα να Τον περιγράψουμε πλήρως δεν επαρκεί (Ρωμαίους 11:33-36). Ωστόσο, ο Θεός επιθυμεί για εμάς να Τον γνωρίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, έτσι η θεολογία είναι η τέχνη και η επιστήμη του να μάθουμε ό,τι μπορούμε, για να γνωρίσουμε και να καταλάβουμε Αυτόν με ένα οργανωμένο και κατανοητό τρόπο. Μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν την θεολογία επειδή πιστεύουν πως είναι διχαστική. Καταλλήλως κατανοητή, όμως, η θεολογία είναι ενωτική. Η ορθή, βιβλική θεολογία είναι ένα υπέροχο πράγμα, καθώς είναι η διδαχή του Λόγου του Θεού (Β' Τιμόθεο 3:16,17).

Ακολουθώντας τον Ιησού

Είναι τόσο συνηθισμένο να πνευματικοποιούμε τη Γραφή, ώστε πολλά πράγματα που λένε σήμερα οι Χριστιανοί, να μη έχουν πραγματικό Βιβλικό νόημα. Ένα συνηθισμένο παράδειγμα ανούσιου χριστιανικού λόγου είναι, όταν λέμε σε κάποιον «να ακολουθεί τον Ιησού».

Πού ακριβώς Τον ακολουθούμε; Και πώς;

Μια παραλλαγή αυτού είναι η τάση να αποκαλείτε τον εαυτό σας «ακόλουθο του Ιησού» αντί για Χριστιανό. Υποθέτω ότι η σκέψη είναι ότι το να αποκαλείσαι Χριστιανός φανερώνει προσκόλληση στη δογματική παράδοση, ενώ το «να ακολουθείς τον Ιησού» μοιάζει περισσότερο με εγγραφή στη ...σελίδα του Κυρίου στο Facebook.

Γιατί είναι τόσο σημαντική η υγιής διδασκαλία

Ο Παύλος παραγγέλλει στον Τίτο, «Εσύ, όμως, να λες όσα αρμόζουν στην υγιαίνουσα διδασκαλία» (Τίτο 2:1). Μια τέτοια εντολή καθιστά προφανές ότι η υγιής διδασκαλία είναι σημαντική. Αλλά γιατί; Έχει πραγματικά σημασία το τι πιστεύουμε;

Η υγιής διδασκαλία είναι σημαντική διότι η πίστη μας βασίζεται σ’ ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Η συνολική διδασκαλία της εκκλησίας περιέχει πολλά στοιχεία, αλλά το κύριο μήνυμα ορίζεται ρητά: «Ο Χριστός πέθανε εξαιτίας των αμαρτιών μας σύμφωνα με τις γραφές… και ότι την τρίτη ημέρα αναστήθηκε σύμφωνα με τις γραφές» (Α΄ Κορινθίους 15:3,4). Αυτό είναι το ξεκάθαρο μήνυμα του ευαγγελίου που παραδόθηκε «εν πρώτοις». Όταν αλλάζεις το μήνυμα, η βάση της πίστης μετατοπίζεται από τον Χριστό σε κάτι άλλο. Ο αιώνιος προορισμός μας εξαρτάται από την ακοή «του λόγου της αλήθειας, του ευαγγελίου της σωτηρίας σας» (Εφεσίους 1:13, δες επίσης Β΄ Θεσσαλονικείς 2:13,14).