Η εξουσία στη θεσμική εκκλησία

Οι Γραφές καταδεικνύουν ξανά και ξανά ότι η Αλήθεια υπήρξε ανέκαθεν μισητή από τις μάζες της ανθρωπότητας, αλλά ιδιαίτερα από εκείνους που κατέχουν τις λεγόμενες «θέσεις ή αξιώματα εξουσίας» μέσα σε ένα θρησκευτικό σύστημα.

Οι άνδρες που θα αναλάμβαναν θέσεις και τίτλους αφθονούν σε κάθε είδους θρησκευτικό θεσμό. Υπάρχουν πολλοί που θα λάμβαναν αναγνώριση χωρίς να υπηρετούν. Υπάρχουν πολλοί που μεθούν από τον πόθο της εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί που ευχαρίστως θα κέρδιζαν τα προς το ζην ποντάροντας σε θρησκευτικά θέματα.

Η εικόνα ενός λοχία εκπαιδευτή που γαβγίζει διαταγές σε μια διμοιρία, δεν υπάρχει πουθενά στη Γραφή, αλλά βρίσκεται στις εκκλησιαστικές οργανώσεις των ανθρώπων. Πολλοί «εκκλησιαστικοί ηγέτες» διαφόρων δογμάτων νομίζουν ότι αυτό είναι το είδος εξουσίας που πρέπει να χρησιμοποιούν για να «εξουσιάζουν» τον λαό του Θεού. Οι διδάσκαλοί τους, τα σεμινάριά τους, μαζί με τις σαρκικές τους καρδιές, τους έμαθαν να κυβερνούν με αυτόν τον τρόπο. Αυτό έχει προκαλέσει ανείπωτες δυσκολίες σε πολλά άτομα και οικογένειες σε πολλές θεσμικές εκκλησίες. Η ανάγκη «να κρατάμε τους ανθρώπους σε τάξη» με τη βία ή τον εξαναγκασμό δεν είναι μια Γραφική αρχή, αλλά παρατηρείται πολύ συχνά σε ένα θεσμικό/εταιρικό εκκλησιαστικό σύστημα.

Ο Ιησούς πήρε μια ομάδα κοινωνικά ανύπαρκτων και τους έδωσε το μήνυμα του Ευαγγελίου. Ήταν μια ομάδα ασήμαντη σε σχέση με τη μεγαλοπρέπεια και την «αγία» συμπεριφορά των Γραμματέων και των Φαρισαίων. Η ανθρώπινη φύση, όπως είναι, παρέσυρε ακόμη και τους μαθητές με την επιθυμία να είναι οι μεγαλύτεροι στη Βασιλεία του Θεού.

Ο Ιησούς, καθώς αμφισβητούσε συνεχώς τη στενομυαλιά και την αυτοδικαίωση των Εβραίων ηγετών, επέμενε ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά στην κοινότητά Του. Όταν οι μαθητές Του Τον ρώτησαν ποιος θα ήταν ο μεγαλύτερος στη Βασιλεία, ο Ιησούς απάντησε:

«Σας διαβεβαιώνω, αν δεν επιστρέψετε, και γίνετε σαν τα παιδάκια, δεν θα μπείτε μέσα στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος, λοιπόν, ταπεινώσει τον εαυτό του σαν αυτό το παιδάκι, αυτός είναι ο μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 18:3,4).

«Μια στιγμή», είπε. "Εσείς παιδιά, πρέπει να αλλάξετε τον τρόπο που σκέφτεστε. Βλέπετε τα πράγματα με λάθος τρόπο. Πρέπει να αλλάξετε τη στάση σας, διαφορετικά δεν θα μπείτε στη Βασιλεία".

Μήπως αυτό ακούγεται ότι οι απόστολοι επρόκειτο να λάβουν έστω και έναν υπαινιγμό για κάποια θέση, τίτλο και θεσμική εξουσία; Εάν εξακολουθείτε να μην είστε σίγουροι, ας προχωρήσουμε παρακάτω.

Στην περικοπή Ματθαίος 20:20-28, ο Ιησούς "πολιορκήθηκε" από τη μητέρα του Ιακώβου και του Ιωάννη, που ήθελε - τι άλλο; -, οι γιοι της να είναι οι μεγαλύτεροι στη Βασιλεία των ουρανών.

«Πες να καθίσουν αυτοί οι δύο γιοι μου, ένας από τα δεξιά σου χέρι και ένας από τα αριστερά σου, στη βασιλεία σου» (εδ. 21).

Φυσικά, οι άλλοι μαθητές έκαναν μια μεγάλη σκηνή αγανάκτησης, σαν να μην ήθελαν την ίδια τιμή για τους εαυτούς τους. Έτσι ο Ιησούς εξήγησε πώς θα ήταν η  δομή της επικείμενης κοινότητάς Του. Η ηγεσία στη συνέλευση ή την κοινότητά Του δεν θα έμοιαζε με την κοσμική εξουσία και το θρησκευτικό σύστημα πραγμάτων που αντιπροσωπεύονταν εκείνη την εποχή από τους Εβραίους Γραμματείς και Φαρισαίους, το εβραϊκό Συνέδριο - Σανχεντρίν (πρεσβύτεροι) και τη ρωμαϊκή κοσμική κυριαρχία.

Ο Ιησούς απέρριψε την αυταρχική δομή της δικής Του θρησκευτικής κληρονομιάς, καθώς και οτιδήποτε θα προσέγγιζε τις αυτοκρατορίες και τα βασίλεια των ανθρώπων.

«Ξέρετε ότι οι άρχοντες των εθνών τα κατακυριεύουν, και οι μεγάλοι τα κατεξουσιάζουν· όμως, δεν θα είναι έτσι ανάμεσά σας· αλλά, όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, ας είναι υπηρέτης σας· και όποιος θέλει να είναι πρώτος ανάμεσά σας, ας είναι δούλος σας· όπως ο Υιός τού ανθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει, και να δώσει τη ζωή του λύτρο για χάρη πολλών».

"Η μεγαλοσύνη επιτυγχάνεται μέσω της υπηρεσίας, και ΟΧΙ μέσω θέσεων ή τίτλων. Θέλετε να είστε μεγάλοι στη Βασιλεία Μου; Πρώτα υπηρετήστε. Όσοι επιθυμούν να τυγχάνουν εκτίμησης και σεβασμού στη συνέλευσή Μου, πρέπει να δώσουν το παράδειγμα στην υπηρεσία! Δεν θα ασκήσετε εξουσία πάνω στον λαό Μου!"

Πόσο ειρωνικό είναι, που αυτός ακριβώς είναι ο τύπος ηγεσίας που ο Χριστός προειδοποίησε συγκεκριμένα τους μαθητές Του να μην ασκούν!

Και για να μην έχουν οι μαθητές Του καμιά αμφιβολία σχετικά με τις θέσεις που θα απολάμβαναν στην κοινότητα του Κυρίου, το ξεκαθάρισε επιτιθέμενος στο κυρίαρχο σύστημα των θρησκευτικών ηγετών και στην αγάπη τους για τους τίτλους και τις πρωτοκαθεδρίες, στο 23ο κεφάλαιο του Ματθαίου.

«Επάνω στην καθέδρα τού Μωυσή κάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι· όλα, λοιπόν, όσα αν σας πουν για να τηρείτε, να τα τηρείτε και να τα κάνετε· όμως, σύμφωνα με τα έργα τους μη κάνετε· για τον λόγο ότι, λένε και δεν κάνουν. Επειδή, δένουν βαριά και δυσβάστακτα φορτία, και τα βάζουν επάνω στους ώμους των ανθρώπων· δεν θέλουν, όμως, ούτε με το δάχτυλό τους να τα κουνήσουν· και όλα τα έργα τους τα κάνουν, για να βλέπονται από τους ανθρώπους· και πλαταίνουν τα φυλακτήριά τους, και μεγαλώνουν τα κράσπεδα από τα ιμάτιά τους· και στα δείπνα αγαπούν την πρώτη θέση, και στις συναγωγές τις πρωτοκαθεδρίες, στις αγορές τούς χαιρετισμούς, και να αποκαλούνται από τους ανθρώπους: Ραββί, Ραββί. Εσείς, όμως, μη αποκληθείτε: Ραββί· επειδή, ένας είναι ο δάσκαλός σας, ο Χριστός· ενώ, όλοι εσείς είστε αδελφοί. Και πατέρα σας μη ονομάσετε επάνω στη γη· επειδή, ένας είναι ο Πατέρας σας, αυτός που είναι τους ουρανούς. Ούτε να αποκληθείτε καθηγητές· επειδή, ένας είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός.     Και ο μεγαλύτερος από σας, θα είναι υπηρέτης σας. Και όποιος υψώσει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί· όποιος, όμως, ταπεινώσει τον εαυτό του, θα υψωθεί» (Ματθαίος 23:2-12).

Ο Ιησούς, σε αυτές τις λίγες προτάσεις, καθιστά πολύ ξεκάθαρο ποια θα ήταν η φύση της ηγεσίας στην κοινότητά Του. Οι ηγέτες του ΔΕΝ θα αναλάμβαναν τίτλους ή αξιώματα. «Εσείς, όμως, μη αποκληθείτε: Ραββί». Δεν έπρεπε να πάρουν τον τίτλο ή τη θέση του Ραβίνου (διδάσκαλος).

Σαν να μην ήταν αρκετό για να τους πείσει, συνεχίζει με αυτό το πνεύμα λέγοντας, «ούτε να αποκληθείτε καθηγητές». Η λέξη "καθηγητής" προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα καθηγέομαι (κατά + ἡγέομαι), που σημαίνει οδηγώ, προηγούμαι και δείχνω τον δρόμο. Μια σωστή μετάφραση της λέξης θα μπορούσε να είναι  "οδηγός". Το λεξικό Vine του δίνει αυτόν τον ορισμό: "Ο καθηγητής είναι ένας οδηγός, που πηγαίνει μπροστά, που καθοδηγεί, ένας διδάσκαλος".

Ο Ιησούς δίνει έμφαση σ' αυτό ακριβώς το σημείο, ενώ διδάσκει εκείνους που αργότερα θα ονομάζονταν απόστολοι. «Μην αφήσετε καν κάποιον να σας αποδώσει ή να σας «χειροτονήσει» με τη θέση ή τον τίτλο του ηγέτη ή του οδηγού».

Ένα άλλο παράδειγμα έχουμε πριν από την εορτή του Πάσχα. Ο Ιησούς ετοιμάζεται για το Μαρτύριο, αλλά πρώτα, έπρεπε να κάνει κάτι που επιθυμούσε πολύ ένθερμα. Απομακρύνθηκε από τα πλήθη και συγκέντρωσε τους δώδεκα μαθητές για να φάνε τον «Μυστικό Δείπνο». Μετά το τέλος του, ο Ιησούς σηκώθηκε από το τραπέζι, και οι μαθητές, νομίζοντας ότι εκτελούσε το συνηθισμένο τελετουργικό πλύσιμο των χεριών, έμειναν στις θέσεις τους. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Γιατί ο Ιησούς ξέφευγε από την παραδοσιακή μορφή; Ίσως είχε πάρει κατά λάθος την ποδιά του υπηρέτη. Γιατί γεμίζει αυτή τη λεκάνη νερού; Τι κάνει τώρα; Σίγουρα όχι!

Γονάτισε μπροστά τους και τους έπλυνε τα πόδια ένα προς ένα. Μετά τους ρώτησε: «Ξέρετε τι σας έκανα;»  Έμειναν άφωνοι. Ποτέ πριν δεν είχαν δει έναν Βασιλιά να πλένει τα πόδια του υπηρέτη Του. Είδαν με τα μάτια τους αυτό που μπορούμε μόνο να φανταστούμε: «Ο Θεός μαζί μας», να πλένει ανθρώπινα πόδια.

«Αν τα ξέρετε αυτά, είστε μακάριοι, αν τα κάνετε» (Ιωάννης 13:17).

Βλέπουμε ξανά ότι το μοντέλο ηγεσίας στην εκκλησία του Θεού δεν είναι ο "Πρόεδρος/Πάστορας" που προεδρεύει σε ένα συμβούλιο πρεσβυτέρων. Δεν είναι μια ομάδα ανδρών που κυβερνούν και βασιλεύουν προβάλλοντας τις απαιτήσεις τους για εξουσία, ηγεσία και υποταγή σε κάθε τους προσταγή. Όχι, είναι ο υπηρέτης του σπιτιού!

Διότι, αφού έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, ο Ιησούς είπε: «Επειδή, παράδειγμα έδωσα σε σας, για να κάνετε κι εσείς, όπως εγώ έκανα σε σας» (Ιωάννης 13:15).

ΑΥΤΟ το παράδειγμα ας βρίσκεται συνεχώς μπροστά στα μάτια μας!

Ο Ιησούς μας άφησε ένα παράδειγμα προς μίμηση - ένα παράδειγμα που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την τρέχουσα έννοια της «Ηγεσίας της Εκκλησίας»!

Αυτό το μοντέλο εξ ουρανού, όπως το λάδι, δεν μπορεί να αναμιχθεί με τα νερά της δεσποτικής ηγεσίας μιας «τοπικής θεσμικής εκκλησίας». Και πολλοί από αυτούς τους «ποιμαντικούς δεσπότες» θα περάσουν μεγάλο μέρος της ζωής τους φροντίζοντας να μην αναμιχθεί ποτέ!

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθούν όλες οι περιπτώσεις στις οποίες ο Ιησούς απέφυγε ακόμη και την εμφάνιση της άρχουσας τάξης. Από τη γέννησή Του μέχρι τον τάφο Του, επέλεξε τα πιο ταπεινά μέσα.

Εκείνοι που αναλαμβάνουν να «κυβερνήσουν τον λαό του Θεού», αρνούνται να δουν τον Χριστό υπό αυτό το πρίσμα, ή αν το κάνουν, υποκρίνονται με τον πιο αξιολύπητο τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς, και μετά κάνουν ακριβώς το αντίθετο! Το κάλεσμα του Κυρίου να «αλλάξουμε την κοσμική νοοτροπία» πέφτει στο κενό για την πλειονότητα όσων βρίσκονται σε «ηγετικές θέσεις στην τοπική εκκλησία».

Δεν κατέχουν απολύτως τίποτα από τον «νου του Χριστού». Ιστορικά, και μέχρι σήμερα, η «θεσμοποιημένη τοπική εκκλησία» δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον Υπηρέτη Χριστό. Έχει αντικαταστήσει εδώ και πολύ καιρό την πετσέτα του υπηρέτη με επαγγελματικό κοστούμι και γραβάτα. Πολλοί σήμερα είναι υπεράνω του πλυσίματος των ποδιών, καθώς το γονάτισμα έχει τόσο απομακρυνθεί από την «ποιμαντική αξιοπρέπεια» των επαγγελματιών κληρικών. Πόσο απομακρυνθήκαμε από το Θείο πρότυπο, μόνο ο Θεός το γνωρίζει πλήρως.

Αντί να θέλουμε να έχουμε τον Κύριο Ιησού ως παράδειγμά μας, αντί να θέλουμε να έχουμε μπροστά στα μάτια μας την εικόνα του Κυρίου των ουρανών να υπηρετεί γονατιστός, πλένοντας τα κουρασμένα από τον δρόμο πόδια των μαθητών Του, τι βλέπουμε; Βλέπουμε την αγάπη χωρίς όρια; Βλέπουμε την αγάπη να γονατίζει; Βλέπουμε την αγάπη τυλιγμένη στην πετσέτα ενός υπηρέτη;

Όχι. Βλέπουμε άνδρες που θέλουν να είναι σαν τον κόσμο! Βλέπουμε άνδρες να στήνουν και να λειτουργούν τις «εκκλησίες τους» σύμφωνα με τις κοσμικές εταιρίες!

Βλέπουμε άνδρες να φωνάζουν: "Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις την κατεύθυνση και την εξουσία μου;"

Βλέπουμε άνδρες να αψηφούν τον Κύριο, διατάζοντας: «Πρέπει να με αποκαλείτε Ποιμένα».

Βλέπουμε ανθρώπους να απαιτούν υποταγή στους ίδιους, διδάσκοντας: «Η υποταγή σε μένα σημαίνει υποταγή στον Θεό».

Βλέπουμε άνδρες να αρπάζουν και να σφετερίζονται την εξουσία του Χριστού.

Βλέπουμε άνδρες να διοικούν τα «τοπικά εκκλησιαστικά τους ιδρύματα» σαν στρατιωτικές μονάδες ή ψυχιατρικές κλινικές.

Τι έχουμε κάνει; Έχουμε επιστρέψει στα ασθενικά και φτωχά στοιχεία αυτού του κόσμου. Ενεργούμε σαν η ζωή του Ιησού και του παραδείγματός Του να ήταν μύθος, και ο σταυρός του Γολγοθά μια φαντασίωση. Δεν είμαστε η οικογένεια την οποία σχεδίασε ο Θεός. Είμαστε μια οργάνωση δικής μας επινόησης.

Τι άλλο βρίσκουμε σχετικά με τους «εξουσιοδοτημένους αντιπροσώπους» που έχουν το «πάνω χέρι», όταν διαβάζουμε την υπόλοιπη Καινή Διαθήκη;

Ο Παύλος επίσης επεσήμανε ότι αυτή η ανθρώπινη τάση ήταν κυρίαρχη. Μιλώντας στους «πρεσβυτέρους» (κυριολεκτικά, πρεσβυτέρους) της Εφεσιακής κοινότητας των πιστών, προειδοποίησε:

«Προσέχετε, λοιπόν, στον εαυτό σας, και σε ολόκληρο το ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σάς έβαλε επισκόπους, για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Θεού, που απέκτησε με το ίδιο του το αίμα. Επειδή, εγώ ξέρω τούτο ότι, ύστερα από την αναχώρησή μου, θα μπουν μέσα σε σας λύκοι βαρείς, που δεν θα λυπούνται το ποίμνιο· και από σας τους ίδιους θα σηκωθούν άνθρωποι, που θα μιλούν διεστραμμένα, για να αποσπούν τους μαθητές πίσω από τον εαυτό τους». (Πράξεις 20:28-30).

Προσέξτε τη συγκεκριμένη φύση αυτών των ανθρώπων που θα απομάκρυναν τους μαθητές από τον Κύριο. Θα «σηκώνονταν από σας τους ίδιους». Δεν θα εμφανίζονταν από έξω. Θα έλεγαν διεστραμμένα πράγματα. Θα τραβούσαν τους μαθητές πίσω από τον εαυτό τους. Το επίκεντρο επρόκειτο να αφαιρεθεί από τον Ιησού και να μεταφερθεί σ' αυτούς.

Ο Διοτρεφής είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας. Απέρριπτε τον απόστολο Ιωάννη και άλλους αδελφούς που ο ίδιος δεν ενέκρινε. Ο Ιωάννης περιγράφει την αλαζονεία αυτού του ανθρώπου στην τρίτη του επιστολή.

«Έγραψα στην εκκλησία· αλλά, ο Διοτρεφής, που αρέσκεται σε πρωτεία ανάμεσά τους, δεν μας δέχεται» (Γ' Ιωάννη 9).

Σε αυτό το σώμα, δεν πρέπει να δίνονται ή να γίνονται αποδεκτές θέσεις ή τίτλοι, είτε θεολογικά είτε στην πράξη. Ο Διοτρεφής δεν απείλησε κανέναν με όπλο, όταν ανέλαβε τα πρωτεία. Είχε τους οπαδούς του. Μπορεί να τον ακολούθησαν για διάφορους λόγους, αλλά πάντως τον ακολούθησαν. Ο Ιωάννης συνεχίζει περιγράφοντας την κατάσταση.

«Γι' αυτό, όταν έρθω θα του υπενθυμίσω τα έργα του, αυτά που κάνει, φλυαρώντας εναντίον μας με πονηρά λόγια· και μη αρκούμενος σ' αυτά, ούτε αυτός δέχεται τους αδελφούς, αλλά κι αυτούς που θέλουν να τους δεχθούν, τους εμποδίζει, και τους βγάζει έξω από την εκκλησία» (Γ' Ιωάννη 10).

Από πού βρήκε αυτή την εξουσία ο Διοτρεφής για να αποκλείσει τους πιστούς από τη συναναστροφή τους; Ακόμα και τον Ιωάννη! Σκέψου το! Δεν πήρε αυτή την εξουσία από τον Ιησού, παρόλο που μπορεί να το ισχυρίστηκε. Την ανέλαβε μόνος του, και οι πιστοί το πίστεψαν και το αποδέχτηκαν!

Η εξουσία του προήλθε από όλους εκείνους που το επέτρεψαν να συμβεί. Από εκείνους που δεν είχαν κανένα Γραφικό δικαίωμα να το κάνουν. Οι άνθρωποι μπορεί να μην τον αποκαλούσαν «ραββί» ή «καθηγητή», αλλά το έκαναν στην ΠΡΑΞΗ. Όπως οι Ισραηλίτες απέτυχαν να ακούσουν τον Σαμουήλ, εκείνοι οι πιστοί απέτυχαν να ακούσουν τον Ιησού και τους αποστόλους. Προτίμησαν να επιλέξουν «εκκλησιαστικούς αξιωματούχους» για τη μαθητεία τους, και μετά, τυραννήθηκαν από αυτούς.

Δεν υπάκουσαν τις προειδοποιήσεις του Ιησού για τον διορισμό αρχομανών κληρικών.

Οι Κορίνθιοι άγιοι είχαν μια μεγάλη ποικιλία προβλημάτων που έπρεπε να επιλυθούν. Ο Παύλος απηύθυνε μια μακροσκελή επιστολή «προς την εκκλησία του Θεού, που είναι στην Κόρινθο, τους αγιασμένους εν Χριστώ Ιησού, τους προσκαλεσμένους αγίους...» (Α' Κορ. 1:2). Αυτή η επιστολή γράφτηκε στους αγίους που έπρεπε να εκτελέσουν τις οδηγίες του Παύλου για την επίλυση των προβλημάτων τους.

Προφανώς, ο Παύλος θεωρούσε ότι αυτοί, οι ίδιοι οι άγιοι, ως άτομα και συνεργαζόμενοι, μπορούσαν να χειριστούν τα πάντα. Ο Παύλος δεν αναφέρει τίποτα για πρεσβυτέρους ή σώμα πρεσβυτέρων! Δεν είναι ενδιαφέρον; Ο Παύλος έγραψε στους αγίους, τους είπε τι να κάνουν και τα κατάφεραν! Στη δεύτερη επιστολή του, έγραψε και πάλι στους αγίους επαινώντας τους για την υπακοή τους στις οδηγίες του.

Σήμερα, οι άγιοι δεν έχουν καμία ευθύνη στο εκκλησιαστικό ίδρυμα εκτός από το: (1) να διδάσκονται, (2) να πληρώνουν και (3) να υπακούουν.

Σίγουρα υπήρχαν στην Καινή Διαθήκη «πρεσβύτεροι» με την καινοδιαθηκική έννοια της λέξης. Δεν μιλώ για «εξουσιοδοτημένους αντιπροσώπους και διορισμένους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους», γιατί δεν υπήρχε κανένα από αυτά μεταξύ του λαού του Θεού μέχρι που πέθανε ο τελευταίος από τους αποστόλους και ξεκίνησε η μεγάλη απάτη του Σατανά.

Σήμερα, ο «πρεσβύτερος» έχει γίνει τίτλος, ακριβώς αυτό που απαγόρευσε ο Ιησούς! Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως (στο 23ο κεφάλαιο του Ματθαίου), ο Ιησούς απαγόρευσε ρητά τους τίτλους, τόσο την απόδοση όσο και την αποδοχή τους. Ο όρος «πρεσβύτερος» προέρχεται από την ελληνική λέξη η οποία απλώς αναφέρεται σε ένα ηλικιωμένο ή αρχαιότερο πρόσωπο. Στην εβραϊκή κουλτούρα, ήταν άξιοι σεβασμού απλώς και μόνο λόγω της ηλικίας τους. Στο Λευιτικό 19:32, δίνεται το Γραφικό υπόβαθρο γι' αυτόν τον σεβασμό.

«Θα σηκώνεσαι μπροστά στους ανθρώπους με άσπρα μαλλιά, και θα τιμάς το πρόσωπο του γέροντα, και θα φοβηθείς τον Θεό σου. Εγώ είμαι ο Κύριος.».

Όσον αφορά στους πρεσβυτέρους γενικά, ο όρος χρησιμοποιήθηκε μόνο για να περιγράψει τους πρεσβυτέρους. Στην εποχή του Ιησού, σήμαινε άτομα που ήταν τουλάχιστον 60 ετών. Η εβραϊκή λέξη zaqen αναφέρεται σε εκείνους που μπορούσαν να αφήσουν γένια εντελώς λευκά.

Το Θεολογικό Λεξικό της Παλαιάς Διαθήκης γράφει ότι ο όρος «αναφέρεται πάντα σε γέροντες (κάποτε σε μια ηλικιωμένη γυναίκα) ή σε μια υποομάδα αυτών των ηλικιωμένων». Ο ελληνικός όρος "πρέσβυς" (ηλικιωμένος, παλαιός άνθρωπος) - "πρεσβύτες" - "πρεσβύτερος" (συγκριτικός βαθμός του πρέσβυς > ο μεγαλύτερος σε ηλικία από κάποιον άλλον, ο γεροντότερος) χρησιμοποιήθηκε από τους Εβδομήκοντα ως απόδοση του εβραϊκού όρου zaqen. Αυτοί είναι οι όροι που χρησιμοποιούνται στην Καινή Διαθήκη.

Οι ηλικιωμένοι δεν ήταν μόνο σεβαστοί στην εβραϊκή κουλτούρα, αλλά είχαν και σοβαρές ευθύνες. Λόγω της ηλικίας τους και της υποτιθέμενης σοφίας τους, αναμενόταν να καθοδηγούν όσους ήταν νεότεροι. Αυτή την ηγεσία δεν μπορούσαν να την εγκαταλείψουν, αφού δεν τη ζήτησαν ποτέ. Την λάμβαναν, επειδή γέρασαν. Οι ίδιες αρχές θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και στους πατέρες. Οι πατέρες έχουν την ευθύνη να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με την παιδεία και την πειθαρχία του Κυρίου. Αυτή είναι μια ευθύνη που δεν έχουν το δικαίωμα ούτε να την αποφύγουν, ούτε να την παραχωρήσουν σε άλλους. Αυτή η ευθύνη δεν κερδήθηκε ούτε επιδιώχθηκε, αλλά προήλθε μέσω της φυσικής διαδικασίας της γονεϊκότητας.

Ως ηλικιωμένοι, οι πρεσβύτεροι έγιναν η κύρια ομάδα που καθοδηγούσε τους αδελφούς. Αυτή ήταν η ευθύνη τους. Ήταν οδηγοί! Η σοφία της ηλικίας σε συνδυασμό με μια υποδειγματική ζωή ήταν άξια μίμησης. Αυτοί ήταν οι «πρεσβύτεροι» που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη.

Δεν υπήρχε καμιά σχέση με «διακυβέρνηση», με «εξουσιοδοτημένους αντιπροσώπους», με «άσκηση εξουσίας», με «κατάληψη θέσης», με «ανάληψη αξιώματος»,

ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ!

Άνθρωποι άπληστοι και πεινασμένοι για εξουσία, είναι αυτοί που έχουν σχεδιάσει αυτό το σύστημα για τον «διορισμό και την εγκατάσταση αξιωματούχων» για τον έλεγχο των ανθρώπων. Όπως μάθαμε, αυτοί οι διαβολικοί σπόροι σπάρθηκαν πριν από αιώνες και είναι εντελώς αντίθετοι με τη διδασκαλία του Ιησού και την υπόλοιπη Καινή Διαθήκη.

Ο Κύριος δεν σκόπευε ποτέ κανένας άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων να κατέχει μια θέση «ΕΠΑΝΩ» από τους άλλους και να ασκεί ειδική εξουσία με την οποία θα τους «ΚΥΒΕΡΝΑ». Οι πρεσβύτεροι έπρεπε να ΟΔΗΓΟΥΝ και να ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ τους άλλους, όντας ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ.

Σύμφωνα με τον Ιησού, ακόμα και οι απόστολοι δεν θα «ασκούσαν εξουσία» πάνω στον λαό του Θεού. «Ξέρετε ότι οι άρχοντες των εθνών τα κατακυριεύουν, και οι μεγάλοι τα κατεξουσιάζουν· όμως, δεν θα είναι έτσι ανάμεσά σας· αλλά, όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, ας είναι υπηρέτης σας· και όποιος θέλει να είναι πρώτος ανάμεσά σας, ας είναι δούλος σας» (Ματθαίος 20:25-27).

Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αν ο Ιησούς εμπόδισε εμφατικά τη «θεϊκή εξουσία» για τους αποστόλους, σίγουρα δεν την ανέθεσε στους πρεσβυτέρους.

Το παράδειγμα του Ιησού είναι το πιο ισχυρό επιχείρημα ενάντια στην ιδέα ενός κυρίαρχου Κλήρου. Εισήγαγε ένα νέο μοντέλο μόνο και μόνο για να χτίσει ένα άλλο;

Ήρθε για να υπηρετήσει μόνο και μόνο για να εξυψώσει αργότερα το κύρος κάποιων από τον λαό Του; Νομίζω πως όχι!

Είναι το «πνεύμα του αντιχρίστου» που μιλάει, όχι μόνο για οτιδήποτε αντικαθιστά τον Χριστό, αλλά και που κάνει πράγματα που Εκείνος ρητά απαγόρευσε! Η ομοιότητα με τον Χριστό σε ένα πράγμα, καθορίζει τη νομιμότητά του. Τον αντικατοπτρίζει σε όσα έχει πει ή όχι; Αν όχι, δεν είναι δικό Του. ΔΕΝ είναι δικό Του έργο. ΔΕΝ αντικατοπτρίζει την εικόνα Του ή τον χαρακτήρα Του. Και δεν είναι η Εκκλησία Του!

Ken Cascio

Διαβάστε ακόμη:
Εκκλησία: Ο σφετερισμός της εξουσίας του Χριστού