Οικουμενισμός και "παγκόσμια σωτηρία": Πόσο Βιβλικά είναι;

Μια από τις βασικές δοξασίες της αίρεσης του Οικουμενισμού είναι ότι όλοι οι άνθρωποι θα σωθούν. Υπάρχουν πολλοί σήμερα που πιστεύουν τη θεωρία της «Παγκόσμιας Σωτηρίας» - την ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά θα καταλήξουν στον Ουρανό με τον Κύριο. Ίσως είναι η σκέψη ότι άντρες και γυναίκες θα ζουν αιώνια βασανιστήρια στην κόλαση που κάνει μερικούς να απορρίπτουν τη διδασκαλία της Γραφής γι' αυτό το θέμα. Για μερικούς είναι η μεγαλύτερη έμφαση που δίνουν στην αγάπη και το έλεος του Χριστού που τους οδηγεί να πιστεύουν ότι ο Θεός θα δείξει έλεος σε κάθε ψυχή. Αλλά η Αγία Γραφή διδάσκει ότι κάποιοι άνθρωποι θα περάσουν την αιωνιότητα στην κόλαση, ενώ άλλοι στον παράδεισο με τον Κύριο.

Πρώτα απ' όλα, η απόδειξη ότι οι μη λυτρωμένοι θα κατοικούν για πάντα στην κόλαση. Τα λόγια του ίδιου του Ιησού επιβεβαιώνουν ότι ο καιρός που θα περάσει για τους λυτρωμένους στον ουρανό, θα διαρκέσει όσο και ο καιρός για τους μη λυτρωμένους στην κόλαση. Στο Κατά Ματθαίον 25:46 λέει, «Αυτοί λοιπόν (οι μη λυτρωμένοι) θα πάνε στην ΑΙΩΝΙΑ τιμωρία, ενώ οι δίκαιοι στην ΑΙΩΝΙΑ ζωή» (η έμφαση δική μας). Μερικοί πιστεύουν ότι αυτοί στην κόλαση θα πάψουν να υπάρχουν, αλλά ο ίδιος ο Κύριος επιβεβαιώνει ότι θα διαρκέσει για πάντα. Αυτή η «αιώνια φωτιά» αναφέρεται πρώτα στο Κατά Ματθαίον 25:41. Στο Κατά Μάρκον 9:44, ο Ιησούς αναφέρεται στην κόλαση ως η «φωτιά που δεν σβήνει». Δεν θα τελειώσει γιατί θα καίει για πάντα.

Πώς κάποιος αποφεύγει αυτή τη «φωτιά που δεν σβήνει»; Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον ουρανό, ή θεωρούν ότι ο Θεός είναι τόσο γεμάτος αγάπη και έλεος που θα επιτρέψει σε όλους τους ανθρώπους την είσοδο στον ουρανό. Ενώ ο Θεός είναι σίγουρα γεμάτος αγάπη και έλεος, ήταν αυτές Του οι ιδιότητες που Τον οδήγησαν να στείλει τον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό στη γη να πεθάνει στον σταυρό για μας. Ο Ιησούς Χριστός είναι η αποκλειστική πόρτα που οδηγεί σε μια αιωνιότητα στον ουρανό. Πράξεις 4:12, «Από κανέναν άλλο δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο κάτω από τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε». Α' Τιμόθεο 2:5, «Γιατί ένας είναι ο Θεός κι ένας ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός που πρόσφερε τη ζωή του λύτρο για χάρη όλων». Στο Κατά Ιωάννη 14:6, ο Ιησούς λέει, «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Κανείς δεν πηγαίνει στον Πατέρα παρά μόνο αν περάσει από μένα». Κατά Ιωάννη 3:16, «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ Σ' ΑΥΤΟΝ αλλά να έχει ζωή αιώνια». Αν ο άνθρωπος διαλέξει να απορρίψει τον Υιό του Θεού, δεν εκπληροί τις προϋποθέσεις της σωτηρίας (Κατά Ιωάννη 3:16,36).

Με εδάφια όπως αυτά, γίνεται ξεκάθαρο ότι ο Οικουμενισμός και η Παγκόσμια Σωτηρία είναι αντιβιβλικά. Ο Οικουμενισμός δεν συμφωνεί με ό,τι διδάσκει η Γραφή. Ενώ πολλοί άνθρωποι σήμερα κατηγορούν τους Χριστιανούς ως αδιάλλακτους και «αποκλειστικούς», είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτά είναι τα λόγια του ίδιου του Χριστού. Ο Χριστιανισμός δεν ανέπτυξε αυτές τις ιδέες από μόνος του, οι Χριστιανοί απλά δηλώνουν ό,τι ο Κύριος έχει ήδη πει. Οι άνθρωποι διαλέγουν να απορρίψουν το μήνυμα γιατί δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τις αμαρτίες τους, και να παραδεχτούν ότι χρειάζονται τον Κύριο να τους σώσει. Το να πεις ότι αυτοί που απορρίπτουν την πρόνοια του Θεού για σωτηρία διά του Υιού Του θα σωθούν, είναι σαν να υποτιμάς την αγιότητα και δικαιοσύνη του Θεού και αναιρείς την ανάγκη της θυσίας του Ιησού στη θέση μας.

Γιατί είναι τόσο απωθητική η ιδέα της αιώνιας καταδίκης;
Στους μεταβαλλόμενους ανέμους της σύγχρονης κουλτούρας, είναι δύσκολο σε πολλούς ανθρώπους να συλλάβουν την ιδέα του αιώνιου βασανισμού και καταδίκης. Γιατί συμβαίνει αυτό; Η Αγία Γραφή καθιστά σαφές πως η κόλαση είναι ένας πραγματικός τόπος. Ο Χριστός μίλησε περισσότερο για την κόλαση και λιγότερο για τον Ουρανό. Όχι μόνον ο Σατανάς αλλά και οι υποτακτικοί του θα τιμωρηθούν εκεί, καθένας που απορρίπτει τον Ιησού Χριστό θα περάσει την αιωνιότητα μαζί τους. Μια επιθυμία απόρριψης ή αναθεώρησης του δόγματος της κόλασης δεν θα περιορίσει τις φλόγες της ούτε θα καταργήσει τον τόπο της. Ωστόσο, η ιδέα της αιώνιας καταδίκης απορρίπτεται από πολλούς, και να μερικοί από τους λόγους που συμβαίνει αυτό:

Η επιρροή της σύγχρονης σκέψης. Στη μεταμοντέρνα εποχή, πολλοί φτάνουν στα άκρα προκειμένου να είναι σίγουροι ότι κανένας δεν προσβάλλεται, και το βιβλικό δόγμα της κόλασης θεωρείται προσβλητικό. Είναι "πολύ σκληρό, παλιομοδίτικο, πολύ άκαρδο". Η σοφία του κόσμου αυτού εστιάζει σ' αυτή τη ζωή, χωρίς καμία σκέψη για την αιώνια ζωή που ακολουθεί.

Φόβος. Η χωρίς τέλος, συνειδητή τιμωρία που στερείται κάθε ελπίδας, συνιστά πραγματικά μια τρομερή προοπτική. Πολλοί άνθρωποι θα προτιμούσαν ν' αγνοούν την πηγή του φόβου παρά να την αντιμετωπίσουν με Βιβλικό τρόπο. Το γεγονός είναι ότι η κόλαση είναι τρομακτική, θεωρώντας την ως τον τόπο της κρίσης που αρχικά δημιουργήθηκε για τον Διάβολο και τους αγγέλους του (Ματθαίος 25:41).

Μια προβληματική άποψη της αγάπης του Θεού. Πολλοί που απορρίπτουν την ιδέα της αιώνιας καταδίκης, το κάνουν διότι τους φαίνεται δύσκολο να πιστέψουν πως ένας Θεός αγάπης θα μπορούσε να εκδιώξει ανθρώπους σ' έναν τόπο τόσο τρομερό όσο η κόλαση για όλη την αιωνιότητα. Η αγάπη του Θεού, όμως, δεν αρνείται την δικαιοσύνη Του και την αγιότητά Του. Ούτε βεβαίως η δικαιοσύνη Του αρνείται την αγάπη Του. Στην πραγματικότητα, η αγάπη του Θεού μάς έχει προσφέρει τον τρόπο διαφυγής της κρίσης Του: είναι η θυσία του Ιησού Χριστού πάνω στον σταυρό (Ιωάννης 3:16-18).

Η υποβάθμιση της αμαρτίας. Μερικοί το βρίσκουν σκανδαλωδώς άδικο να ξεπληρώνεις με αιώνια τιμωρία την επίγεια ζωή της αμαρτίας. Αλλοι απορρίπτουν την ιδέα της κόλασης, διότι σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης τους η αμαρτία δεν είναι κάτι πολύ κακό. Σίγουρα όχι τόσο κακό που ν' αξίζει τα αιώνια βάσανα. Βεβαίως, υποβαθμίζουμε συνήθως τη δική μας αμαρτία· άλλοι άνθρωποι μπορεί ν’ αξίζουν την κόλαση — φονιάδες και τα παρόμοια. Η στάση αυτή φανερώνει μια παρανόηση της παγκοσμιότητας της αποτρόπαιης φύσης της αμαρτίας. Το πρόβλημα είναι η επιμονή στη δική μας βασική καλοσύνη, που αποκλείει σκέψεις μιας έντονης κρίσης και αρνείται την αλήθεια του Ρωμαίους 3:10 («δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας»). Η εξωφρενικότητα της ανομίας ανάγκασε τον Χριστό να πεθάνει στον σταυρό. Ο Θεός μίσησε την αμαρτία έως θανάτου.

Αποκλίνουσες θεωρίες. Ενας άλλος λόγος που οι άνθρωποι απορρίπτουν την ιδέα της αιώνιας καταδίκης είναι ότι έχουν διδαχθεί αποκλίνουσες θεωρίες. Μια τέτοια θεωρία είναι αυτή της «Αποκατάστασης των Πάντων», η οποία υποστηρίζει πως όλοι, τελικώς, θα καταλήξουν στον Ουρανό. Μια άλλη θεωρία είναι o «εκμηδενισμός», σύμφωνα με την οποία αναγνωρίζεται η ύπαρξη της κόλασης αλλά απορρίπτεται η αιώνια φύση της. Οι εκμηδενιστές πιστεύουν πως εκείνοι που καταλήγουν στην κόλαση θα πεθάνουν τελικά και θα παύσουν να υπάρχουν (δηλαδή, θα εκμηδενιστούν). Η θεωρία αυτή απλώς καθιστά την κόλαση μια προσωρινή τιμωρία. Και οι δύο αυτές θεωρίες παρουσιάζονται ως εφικτές εναλλακτικές επιλογές της Βιβλικής διδασκαλίας περί κόλασης· και οι δύο, όμως, σφάλλουν καθότι τοποθετούν την ανθρώπινη άποψη υπεράνω της θείας αποκάλυψης.

Ατελής διδασκαλία. Πολλοί σύγχρονοι ποιμένες που αληθώς πιστεύουν το δόγμα της κόλασης, το θεωρούν απλώς ένα πολύ ευαίσθητο θέμα για να το κηρύξουν. Αυτό συμβάλλει περαιτέρω στη σύγχρονη άρνηση της κόλασης. Τα ακροατήρια των εκκλησιών βρίσκονται σε άγνοια για το τι λέει η Γραφή, και όπου το θέμα της κόλασης δεν κηρύττεται, υπάρχουν εξαιρετικοί υποψήφιοι για εξαπάτηση σχετικά με αυτό το ζήτημα. Η ευθύνη του ποιμένα είναι «να αγωνίζεται για την πίστη, η οποία μια φορά για πάντα παραδόθηκε στους αγίους» (Ιούδα 1:3) και όχι να διαλέγει ποια τμήματα της Γραφής θ' αφήσει απέξω.

Τα τεχνάσματα του Σατανά. Το πρώτο ψέμα του Σατανά ήταν η άρνηση της κρίσης. Στον Κήπο της Εδέμ το φίδι είπε στην Εύα, «σίγουρα δεν θα πεθάνετε» (Γένεση 3:4). Εξακολουθεί ν' αποτελεί μια από τις κύριες τακτικές του Σατανά. «Ο θεός τούτου του κόσμου τύφλωσε τον νου των απίστων» (Β΄ Κορινθίους 4:4), και η τύφλωση που προκύπτει περιλαμβάνει την άρνηση των αγίων αποφάσεων του Θεού. Πείσε τους ανθρώπους που δεν έχουν σωθεί, πως δεν υπάρχει κρίση, και θα μπορούν να «τρώνε, να πίνουν και να παντρεύονται» χωρίς να νοιάζονται για το μέλλον.

Αν κατανοήσουμε την φύση του Δημιουργού μας, δεν θα δυσκολευτούμε ν' αντιληφθούμε την ιδέα της κόλασης. «Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα του είναι τέλεια, επειδή όλοι οι δρόμοι του είναι κρίση· είναι Θεός πιστός και δεν υπάρχει αδικία σ' αυτόν· αυτός είναι δίκαιος και ευθύς» (Δευτερονόμιο 32:4). Η επιθυμία Του είναι να μη χαθεί κανένας αλλά όλοι να μετανοήσουν (Β΄ Πέτρου 3:9).

Η αντίθεση με τη διδασκαλία της Γραφής αναφορικά με την κόλαση, σημαίνει ουσιαστικά, «αν εγώ ήμουν Θεός, δεν θα έκανα την κόλαση κατ' αυτόν τον τρόπο». Το πρόβλημα μ' αυτόν τον τρόπο σκέψης είναι η εγγενής του υπερηφάνεια — προτείνει αυτάρεσκα ότι μπορούμε να βελτιώσουμε το σχέδιο του Θεού. Δεν είμαστε όμως σοφότεροι του Θεού· δεν έχουμε περισσότερη αγάπη από Αυτόν, ούτε είμαστε δικαιότεροί Του. Η απόρριψη ή αναθεώρηση του Βιβλικού δόγματος της κόλασης ενέχει ειρωνεία που προκαλεί λύπη, την οποία ένας συγγραφέας εξέφρασε έτσι: «Το μόνο αποτέλεσμα των προσπαθειών, όσο καλοπροαίρετων και αν είναι, να δροσίσουν την κόλαση, είναι η διαβεβαίωση πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλήγουν εκεί».

Πηγή: gotquestions.org

Διαβάστε ακόμη:
Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν ψευδείς διδασκαλίες;