Ο Εθνικός Χριστιανισμός είναι η μορφή του Χριστιανισμού που αναπτύχθηκε από τις πεποιθήσεις και τα δόγματα που υποστήριξε ο απόστολος Παύλος μέσα από τα γραπτά του και εκείνα τα κείμενα της Καινής Διαθήκης που του αποδίδονται παραδοσιακά. Οι πεποιθήσεις του Παύλου είχαν τις ρίζες τους στον αρχαιότερο εβραϊκό Χριστιανισμό, αλλά παρέκκλιναν από αυτόν με την έμφαση που δόθηκε στην ένταξη των εθνών στη Νέα Διαθήκη του Θεού και στην απόρριψη της περιτομής ως περιττό δείγμα της τήρησης του Μωσαϊκού Νόμου.
Ο Εθνικός Χριστιανισμός βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη θεολογία και τις πεποιθήσεις του Παύλου και τις θεωρεί ως περαιτέρω αποκαλύψεις και επεξηγήσεις των διδασκαλιών του Ιησού. Από τον 18ο αιώνα, αρκετοί μελετητές έχουν επισημάνει ότι τα γραπτά του Παύλου περιέχουν διδασκαλίες που είναι διαφορετικές από τις αρχικές διδασκαλίες του Ιησού και των πρώτων Εβραίων Χριστιανών, όπως τεκμηριώνεται στα τέσσερα ευαγγέλια, στις πρώτες Πράξεις και στα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης, όπως η Επιστολή του Ιακώβου. Κάτι που δεν συνιστά αντίφαση των Γραφών, καθώς πρόκειται για δύο διαφορετικά μηνύματα προς δύο διαφορετικά ακροατήρια, που τελικά "συμφιλιώνει" το σωτηριακό γεγονός της σταύρωσης και της ανάστασης του Κυρίου.
Το κύριο μέλημα των γραπτών του Παύλου σχετικά με τον ρόλο του Ιησού και τη σωτηρία μέσω της πίστης, είναι η συμπερίληψη των Εθνικών στη νέα διαθήκη του Θεού. Η ένταξη των εθνών στον πρώιμο Χριστιανισμό έθεσε ένα πρόβλημα για την εβραϊκή ταυτότητα των πρώτων Χριστιανών. Πολλοί από τους Εβραίους Χριστιανούς ήταν πλήρως πιστοί θρησκευόμενοι Εβραίοι, διαφέροντας μόνο ως προς την αποδοχή του Ιησού ως Μεσσία. Η τήρηση των εβραϊκών εντολών, συμπεριλαμβανομένης της περιτομής, θεωρήθηκε ως ένδειξη συμμετοχής σε αυτή τη διαθήκη, και οι πρώτοι Εβραίοι Χριστιανοί επέμεναν να τηρούν αυτές τις εντολές. Οι νέοι προσήλυτοι δεν ακολούθησαν όλο το «Εβραϊκό Δίκαιο» και αρνήθηκαν να γίνουν "περιτομή".
Η διαφωνία γύρω από το ζήτημα της εφαρμογής της περιτομής στους Εθνικούς, είχε διχάσει την εκκλησία της Ιερουσαλήμ και οδήγησε τους αποστόλους να ταχθούν με την άποψη ότι η περιτομή δεν ήταν απαραίτητη για τους Εθνικούς.
"...ακολουθείς και εσύ φυλάττοντας τον νόμο. Όσο για τα έθνη που πίστεψαν, εμείς γράψαμε, αποφασίζοντας να μη φυλάττουν τίποτε τέτοιο, παρά μονάχα να απέχουν από το ειδωλόθυτο, και το αίμα, και πνικτό ζώο, και πορνεία." (Πράξεις 21:25 και 15:20,28,29).
Ο απ. Παύλος - αν και ο ίδιος τηρούσε τον ιουδαϊκό νόμο, αναφέροντας μάλιστα ότι ο εξ εθνών συνεργάτης του Tίτος "αναγκάστηκε να περιτμηθεί" (Γαλάτες 2:3) - εναντιώθηκε έντονα στην επιμονή να τηρούνται όλες οι ιουδαϊκές εντολές, θεωρώντας ότι αποτελεί μεγάλη απειλή για το δόγμα της σωτηρίας μέσω της πίστης στον Ιησού. Για τον Παύλο, ο θάνατος και η ανάσταση του Ιησού έλυσαν αυτό το πρόβλημα του αποκλεισμού των εθνών από τη διαθήκη του Θεού. Το «νεκροί ως προς την αμαρτία», αναφέρεται στο πρόβλημα των Εθνικών, οι οποίοι, παρά την πιστότητά τους, δεν μπορούν να τηρήσουν πλήρως τις εντολές της Τορά, συμπεριλαμβανομένης της περιτομής, και επομένως είναι «αμαρτωλοί», που αποκλείονται από τη διαθήκη του Θεού. Ο θάνατος και η ανάσταση του Ιησού έλυσαν αυτό το πρόβλημα του αποκλεισμού των εθνών από τη νέα διαθήκη του Θεού, όπως υποδεικνύεται από το Ρωμαίους 3:21-26:
"Tώρα, όμως, χωρίς τον νόμο, φανερώθηκε η δικαιοσύνη του Θεού, έχοντας τη μαρτυρία του νόμου και των προφητών· δικαιοσύνη, όμως, του Θεού, διαμέσου της πίστης στον Iησού Xριστό, προς όλους και επάνω σε όλους εκείνους που πιστεύουν· επειδή, δεν υπάρχει διαφορά· δεδομένου ότι, όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα του Θεού· ανακηρύσσονται, όμως, δίκαιοι, δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου της απολύτρωσης που έγινε με τον Iησού Xριστό· τον οποίο ο Θεός προκαθόρισε ως μέσον εξιλέωσης διαμέσου της πίστης, με βάση το αίμα του, προς φανέρωση της δικαιοσύνης του, για την άφεση των αμαρτημάτων, που έγιναν στο παρελθόν, μέσα στη μακροθυμία του Θεού· προς φανέρωση της δικαιοσύνης του στον παρόντα καιρό, για να είναι αυτός δίκαιος, και να ανακηρύσσει δίκαιον εκείνον που πιστεύει στον Iησού."
Η προσήλωση των εξ Ιουδαίων πιστών στην τήρηση των εντολών του νόμου και η διαφορετική διδασκαλία του Παύλου προς τους εξ εθνών πιστούς, προκάλεσε ένα αργά αυξανόμενο σχίσμα μεταξύ Εθνικών και Εβραίων πιστών, και όχι μια ξαφνική διάσπαση. Παρόλο που συνήθως πιστεύεται ότι ο Παύλος ίδρυσε μια εκκλησία των εθνών, χρειάστηκαν αιώνες για να εκδηλωθεί μια πλήρης διακοπή.
Αδιάψευστος μάρτυς της ύπαρξης και της συνέχισης του εβραϊκού Χριστιανισμού είναι σήμερα οι Μεσσιανικοί Εβραίοι, οι οποίοι - στη μεγάλη τους πλειονότητα - ακολουθούν τα προαναφερθέντα "εβραϊκά" βιβλία της Καινής Διαθήκης, τηρούν τον νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, πιστεύουν στη δικαίωση με βάση την πίστη στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ως του προφητευμένου Μεσσία και σέβονται τις επιστολές του Παύλου ως ιδιαίτερη αποκάλυψη και οδηγία του Θεού για την εκκλησία των Εθνικών, χωρίς να συμμετέχουν σ' αυτή (πλην ίσως των περιπτώσεων όπου δεν υπάρχει Μεσσιανική συναγωγή).
Από την άλλη πλευρά, ο Εθνικός Χριστιανισμός, όταν αποτυγχάνει να διακρίνει ποιες οδηγίες του Θεού απευθύνονται στους Εθνικούς και ποιες στον Ισραήλ, εμπίπτει σε εσφαλμένες ερμηνείες και αυθαίρετη εφαρμογή των Γραφών, με αποτέλεσμα τη σύμμιξη, τη σύγχυση και τη δημιουργία - συντελούσης βεβαίως και της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και φιλοπρωτίας - αναρίθμητων διαιρέσεων και αιρέσεων, στα πλαίσια μιας ...ιουδαιοεθνικής Βιβλικής Θρησκείας.
Peter Andrews
Διαβάστε επίσης:
Ο μύθος της Εκκλησίας του πρώτου αιώνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.