Η αξιοπιστία του κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης

α) O κανόνας των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης

Δεν είναι εύκολο να επισημανθούν αναλυτικά όλα τα στάδια που πέρασε η διαμόρφωση του Kανόνα της Παλαιάς Διαθήκης. Στην Kαινή Διαθήκη έχουμε συχνή αναφορά σε "νόμο και προφήτες" (Mατθ. ε´ 17, ζ´ 12, κβ´ 40, Λουκ. ις´ 16, Πράξ. ιγ´ 15, κη´ 23), ενώ στο Kατὰ Λουκᾶν κδ´ 44 υπάρχει μια ένδειξη ότι η Παλαιά Διαθήκη χωριζόταν σε τρία μέρη (τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Mωϋσέως καὶ προφήταις καὶ ψαλμοῖς), γεγονός που επιβεβαιώνεται και από άλλες ιστορικές μαρτυρίες (Iώσηπος, Kατὰ Ἀπίωνος 1,8· Φίλων ο Iουδαίος κ.ά.).

1) O Nόμος (Tορά): Aποδιδόταν στον Mωυσή (Δευτερ. λα´ 9) και περιλάμβανε την Πεντάτευχο: Γένεση, Έξοδος, Λευϊτικό, Aριθμοί, Δευτερονόμιο.

2) Oι Προφήτες (Nεβιίμ): Περιλάμβαναν δύο τμήματα: τους "Προγενέστερους προφήτες" (Iησούς του Nαυή, Kριτές, A´ και B´ Σαμουήλ [σε ένα βιβλίο], και A´ και B´ Bασιλέων [σε ένα βιβλίο]) και τους "Mεταγενέστερους προφήτες" (Hσαΐας, Iερεμίας, Iεζεκιήλ, και το βιβλίο των 12 «μικρών» προφητών).

Η εξουσία στη θεσμική εκκλησία

Οι Γραφές καταδεικνύουν ξανά και ξανά ότι η Αλήθεια υπήρξε ανέκαθεν μισητή από τις μάζες της ανθρωπότητας, αλλά ιδιαίτερα από εκείνους που κατέχουν τις λεγόμενες «θέσεις ή αξιώματα εξουσίας» μέσα σε ένα θρησκευτικό σύστημα.

Οι άνδρες που θα αναλάμβαναν θέσεις και τίτλους αφθονούν σε κάθε είδους θρησκευτικό θεσμό. Υπάρχουν πολλοί που θα λάμβαναν αναγνώριση χωρίς να υπηρετούν. Υπάρχουν πολλοί που μεθούν από τον πόθο της εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί που ευχαρίστως θα κέρδιζαν τα προς το ζην ποντάροντας σε θρησκευτικά θέματα.

Η εικόνα ενός λοχία εκπαιδευτή που γαβγίζει διαταγές σε μια διμοιρία, δεν υπάρχει πουθενά στη Γραφή, αλλά βρίσκεται στις εκκλησιαστικές οργανώσεις των ανθρώπων. Πολλοί «εκκλησιαστικοί ηγέτες» διαφόρων δογμάτων νομίζουν ότι αυτό είναι το είδος εξουσίας που πρέπει να χρησιμοποιούν για να «εξουσιάζουν» τον λαό του Θεού. Οι διδάσκαλοί τους, τα σεμινάριά τους, μαζί με τις σαρκικές τους καρδιές, τους έμαθαν να κυβερνούν με αυτόν τον τρόπο. Αυτό έχει προκαλέσει ανείπωτες δυσκολίες σε πολλά άτομα και οικογένειες σε πολλές θεσμικές εκκλησίες. Η ανάγκη «να κρατάμε τους ανθρώπους σε τάξη» με τη βία ή τον εξαναγκασμό δεν είναι μια Γραφική αρχή, αλλά παρατηρείται πολύ συχνά σε ένα θεσμικό/εταιρικό εκκλησιαστικό σύστημα.

Οικουμενισμός και "παγκόσμια σωτηρία": Πόσο Βιβλικά είναι;

Μια από τις βασικές δοξασίες της αίρεσης του Οικουμενισμού είναι ότι όλοι οι άνθρωποι θα σωθούν. Υπάρχουν πολλοί σήμερα που πιστεύουν τη θεωρία της «Παγκόσμιας Σωτηρίας» - την ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά θα καταλήξουν στον Ουρανό με τον Κύριο. Ίσως είναι η σκέψη ότι άντρες και γυναίκες θα ζουν αιώνια βασανιστήρια στην κόλαση που κάνει μερικούς να απορρίπτουν τη διδασκαλία της Γραφής γι' αυτό το θέμα. Για μερικούς είναι η μεγαλύτερη έμφαση που δίνουν στην αγάπη και το έλεος του Χριστού που τους οδηγεί να πιστεύουν ότι ο Θεός θα δείξει έλεος σε κάθε ψυχή. Αλλά η Αγία Γραφή διδάσκει ότι κάποιοι άνθρωποι θα περάσουν την αιωνιότητα στην κόλαση, ενώ άλλοι στον παράδεισο με τον Κύριο.

Η ελευθερία του λόγου είναι το θεμέλιο της θρησκευτικής μας ελευθερίας

Μια άλλη πλευρά της εκκλησίας για την οποία πολλοί πιστοί (καθώς και μη Χριστιανοί) αγωνίζονταν μέσα στις συνελεύσεις τους (εκκλησία), ήταν αυτή της «ελευθερίας του λόγου». Δεδομένου ότι η άσκηση της ελευθερίας του λόγου ήταν τόσο σημαντική, η εκκλησία συχνά ταυτιζόταν με έναν άλλο σημαντικό ελληνικό όρο, την παρρησία.

Παρρησία είναι μια λέξη που κυριολεκτικά σημαίνει «ελευθερία του λόγου, ελεύθερη έκφραση γνώμης, το να εκφράζει κανείς την άποψή του με θάρρος και ειλικρίνεια» (παν+ρητός). Μεταφράζεται ως "ομιλία με θάρρος ή τόλμη" στα Α' Θεσ. 2:2 και Πράξεις 9:28, 13:46, 26:26.

Ένας συγγραφέας, μιλώντας για την έννοια της παρρησίας στην Καινή Διαθήκη, λέει ότι ήταν: «Το δικαίωμα κάθε πολίτη να σηκωθεί στη δημόσια συνέλευση και να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του».

Η παρρησία ήταν ζωτικής σημασίας σε κάθε καλή σχέση, και πράγματι, η παρρησία ως «ελευθερία του λόγου προς τον Θεό» αναφέρεται αρκετές φορές στην Καινή Διαθήκη, αν και η λέξη συνήθως μεταφράζεται ως «θάρρος να πλησιάσουμε τον Θεό» (Α' Ιωάννη 3:21).

Η σύγχυση των δογμάτων

Ο τεράστιος αριθμός των δογμάτων που υπάρχουν στον χριστιανικό κόσμο, είναι η απόδειξη που χρειάζεται κάποιος για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σήμερα στην «Εκκλησία» επικρατεί δογματική σύγχυση. Κάθε έρευνα και κάθε μελέτη καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Η θρησκεία είναι καταναλωτικό προϊόν για πολλούς στη Δύση – αν δεν τους αρέσει, προχωρούν παρακάτω – και αν η δυτική θρησκεία είναι ένα πνευματικό εμπορικό κέντρο, τότε οι ομολογίες που κάποτε κυριαρχούσαν στην αγορά, κινδυνεύουν να βάλουν λουκέτο. Το λυπηρό γεγονός είναι ότι αν στους εκκλησιαζόμενους δεν αρέσει αυτό που διδάσκεται, απλώς θα πάνε κάπου αλλού. Ο Θεός να τους φυλάξει, να βρουν μια υγιή διδασκαλία και ακριβώς αυτά που διδάσκει η Αγία Γραφή.

Εκκλησία: Ο σφετερισμός της εξουσίας του Χριστού

Το γεγονός παραμένει ότι στην εποχή των αποστόλων δεν υπήρχαν ιδρύματα, οργανισμοί ή εταιρικές δομές γνωστές ως «εκκλησίες», όπως αφθονούν στις μέρες μας. Οι άγιοι δεν «ανήκαν σε κάποια εκκλησία» γιατί κάτι τέτοιο δεν υπήρχε τότε. Ανήκαν μόνο στον Ιησού Χριστό που τους απολύτρωσε και τους εξαγόρασε με το δικό Του αίμα.

Σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πιστεύουν ότι είναι ακριβώς όπως εκείνοι οι πρώτοι μαθητές. Απλά επειδή κάνουν την προσπάθεια να σηκωθούν από το κρεβάτι, να προετοιμάσουν την οικογένεια και να φτάσουν σε ένα «εκκλησιαστικό κτίριο» με ένα ωραίο ζεστό στασίδι κάθε Σάββατο ή Κυριακή πρωί, πολλοί είναι πεπεισμένοι ότι έχουν εκτελέσει το καθήκον που πιστεύουν ότι απαιτεί ο Θεός από αυτούς, σύμφωνα με το συχνά παρερμηνευμένο εδάφιο: "μη αφήνοντας το να συνερχόμαστε μαζί..." (Εβραίους 10:25α).

Θεολογία: Η ανακάλυψη μιας αποκάλυψης

Η λέξη «θεολογία» είναι σύνθετη από τις λέξεις «Θεός» και «λόγος». Συνδυασμένη, η λέξη «θεολογία» σημαίνει «μελέτη του Θεού». Η χριστιανική θεολογία είναι μία προσπάθεια να καταλάβουμε τον Θεό όπως Εκείνος αποκαλύπτεται στη Βίβλο. Καμία θεολογία δεν θα καταφέρει ποτέ να παρουσιάσει ολοκληρωτικά τον Θεό και τους τρόπους Του, επειδή ο Θεός βρίσκεται απείρως και αιωνίως υψηλότερα από εμάς. Επομένως, οποιαδήποτε απόπειρα να Τον περιγράψουμε πλήρως δεν επαρκεί (Ρωμαίους 11:33-36). Ωστόσο, ο Θεός επιθυμεί για εμάς να Τον γνωρίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, έτσι η θεολογία είναι η τέχνη και η επιστήμη του να μάθουμε ό,τι μπορούμε, για να γνωρίσουμε και να καταλάβουμε Αυτόν με ένα οργανωμένο και κατανοητό τρόπο. Μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν την θεολογία επειδή πιστεύουν πως είναι διχαστική. Καταλλήλως κατανοητή, όμως, η θεολογία είναι ενωτική. Η ορθή, βιβλική θεολογία είναι ένα υπέροχο πράγμα, καθώς είναι η διδαχή του Λόγου του Θεού (Β' Τιμόθεο 3:16,17).