Μπορεί η γυναίκα να λειτουργεί ως ποιμένας ή κήρυκας στην Εκκλησία;

Ο Θεός ίδρυσε μόνο δύο θεσμούς. Ο ένας είναι η εκκλησία και ο άλλος είναι η οικογένεια! Ο ίδιος ο Θεός λοιπόν, ως ιδρυτής των δύο αυτών θεσμών καθόρισε και τους όρους συγκρότησης και λειτουργίας των δύο αυτών θεσμών.

Πιθανώς δεν υπάρχει πιο συζητημένο θέμα στην εκκλησία σήμερα, από αυτό, αν δηλαδή μπορεί η γυναίκα να λειτουργεί ως ποιμένας ή κήρυκας στην Εκκλησία.

Είναι πολύ σημαντικό να μην βλέπουμε αυτό το θέμα ως διαμάχη του ανδρός ενάντια στη γυναίκα. Υπάρχουν γυναίκες οι οποίες πιστεύουν ότι η γυναίκα δεν πρέπει να λειτουργεί ως ποιμένας και υπάρχουν άνδρες οι οποίοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν καθόλου περιορισμοί για τις γυναίκες στη διακονία. Δεν πρόκειται λοιπόν περί σοβινισμού ή διάκρισης, αλλά περί Βιβλικής ερμηνείας.

Α’ ΤΙΜ β:11 “Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής· 12 εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη.”

Στην εκκλησία, ο Θεός ανέθεσε διαφορετικούς ρόλους στους άνδρες και στις γυναίκες. Αυτό είναι εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο δημιουργήθηκε το ανθρώπινο γένος και εξαιτίας αυτού πως εισήλθε η αμαρτία στο κόσμο.

Α’ ΤIM β:11 Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής· 12  εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη. 13  Διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα· 14  και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ' η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτις· 15  θέλει όμως σωθή διά της τεκνογονίας, εάν μείνωσιν εις την πίστιν και αγάπην και αγιασμόν μετά σωφροσύνης.

Ο Θεός διά του Απoστόλου Παύλου, απαγορεύει στη γυναίκα να είναι σε λειτούργημα στο οποίο έχει πνευματικό κύρος επί του άνδρα. Αυτό αποκλείει τη γυναίκα από το ποιμαντικό λειτούργημα, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται οριστικά το κήρυγμα, διδασκαλία, και πνευματικό κύρος επί του άνδρα.

Είναι αυτονόητο, ότι από πλευράς διανοητικών ικανοτήτων, οι γυναίκες δεν υπολείπονται καθόλου των ανδρών. Δυνητικά και με βάση την ανθρώπινη ικανότητα και την παιδεία, κάποιες γυναίκες θα ήταν πιο κατάλληλες για τη θέση του επισκόπου ή του κήρυκα από κάποιους άνδρες. Το γεγονός ότι οι θεοσεβείς και πιστές γυναίκες υπακούοντας στον Λόγο του Θεού, δεν διεκδικούν τέτοιες θέσεις μέσα στην εκκλησία, τις κάνει ακόμα πιο άξιες τιμής και θαυμασμού.

Σήμερα οι γυναίκες μορφώνονται, μπορούν να ασχολούνται με συγγραφικό έργο, να έχουν ποιητικό ταλέντο και να γράφουν υπέροχα ποιήματα, να ασχολούνται με άλλες πνευματικές συγγραφές αλλά δεν επιτρέπεται να διεκδικούν ποιμαντορικό ή διδακτικό αξίωμα και να παραβαίνουν τα όρια που έθεσε ο ίδιος ο Θεός!

Στην κοινωνική ζωή μπορούν να διακριθούν και να αναλάβουν αξιώματα που κάποτε ήταν απαγορευτικά για τις γυναίκες, σε όλους τους τομείς της οικονομικής, της κοινωνικής, της πολιτικής και της επαγγελματικής ζωής. Μπορούν να καταλαμβάνουν ανώτερα αξιώματα, γιατί αυτά είναι θεσμοί ανθρώπινοι και καθορίζονται από όρους ιστορικούς, δηλαδή από συνθήκες που μεταβάλλονται! Η ιστορία για παράδειγμα έχει επηρεαστεί από το φεμινιστικό κίνημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να το εισαγάγουμε και στην εκκλησία.

Παρόλα αυτά, η γυναίκα μέσα στην εκκλησία όχι μόνο δεν μπορεί να κηρύττει ή να διδάσκει, αλλά πρέπει και να παραμένει σιωπηλή.

Α' ΚΟΡ 14:34  Αι γυναίκές σας ας σιωπώσιν εν ταις εκκλησίαις· διότι δεν είναι συγκεχωρημένον εις αυτάς να λαλώσιν, αλλά να υποτάσσωνται, καθώς και ο νόμος λέγει. 35  Αλλ' εάν θέλωσι να μάθωσι τι, ας ερωτώσιν εν τω οίκω τους άνδρας αυτών· διότι αισχρόν είναι εις γυναίκας να λαλώσιν εν εκκλησία. 36  Μήπως από σας εξήλθεν ο λόγος του Θεού, ή εις σας μόνους κατήντησεν;

Η γυναίκα μπορεί φυσικά να μιλήσει αν πρόκειται να προσευχηθεί ή να προφητεύσει, πράγμα που προφανώς ο Λόγος του Θεού επιτρέπει στις γυναίκες.

Α' ΚΟΡ 11:5  Πάσα δε γυνή προσευχομένη ή προφητεύουσα με την κεφαλήν ασκεπή καταισχύνει την κεφαλήν εαυτής· ...

Υπάρχουν φυσικά πολλές “αντιρρήσεις” σχετικά με το θέμα αν μπορούν οι γυναίκες να υπηρετούν στη θέση του ποιμένα ή του πρεσβυτέρου.

Η πρώτη αντίρρηση είναι ότι ο απόστολος Παύλος απαγόρεψε τις γυναίκες να διδάσκουν τους άλλους επειδή στον πρώτο αιώνα, οι γυναίκες στην πλειοψηφία ήταν απαίδευτες. Όμως, στην παραπάνω  περικοπή (Α’ Τιμόθεον β:11-15) πουθενά δεν αναφέρεται η μόρφωση. Αν η μόρφωση ήταν προσόν για τη διακονία, η πλειοψηφία των μαθητών του Ιησού δεν θα είχαν το δικαίωμα να λειτουργήσουν.

Δεύτερη συνηθισμένη αντίρρηση είναι ότι ο Παύλος απαγόρεψε μόνο στις γυναίκες της Εφέσου να διδάσκουν, καθώς ο Τιμόθεος στον οποίο απευθύνεται η επιστολή, ήταν ποιμένας στην εκκλησία της Εφέσου. Η πόλη Έφεσος ήταν γνωστή για το ναό της Αρτέμιδος, ψεύτικης Ελληνικής / Ρωμαϊκής θεάς. Οι γυναίκες είχαν κύρος στη λατρεία της Αρτέμιδος. Όμως η Α’ προς Τιμόθεον επιστολή, πουθενά δεν αναφέρει την Αρτέμιδα, ούτε ο απόστολος Παύλος αναφέρει την λατρεία της Αρτέμιδος ως λόγο για την απαγόρευση.

Τρίτη συνηθισμένη αντίρρηση είναι ότι ο Παύλος μιλά μόνο για τα ανδρόγυνα και όχι στους άνδρες και γυναίκες γενικά. Οι λέξεις “γυνή” και “ανήρ” στα εδάφια Α’ Τιμόθεον β:11-14 μπορούν πράγματι να αναφέρονται και στους ή στις συζύγους. Όμως, η βασική έννοια των λέξεων είναι άνδρες και γυναίκες. Ακόμη, οι ίδιες ελληνικές λέξεις χρησιμοποιήθηκαν στους στίχους 8-10. Προφανώς δεν είναι μόνο οι σύζυγοι που πρέπει να προσεύχονται φροντίζοντας να είναι αγνά τα χέρια που υψώνουν, και να είναι απαλλαγμένοι από κάθε οργή και αμφισβήτηση (εδ. 8). Ούτε είναι μόνο οι σύζυγοι που χρειάζεται να ντύνονται κόσμια και να στολίζονται με σεμνότητα και σωφροσύνη, με καλά έργα, με σεβασμό προς τον Θεό, αλλά όλες οι γυναίκες (εδ. 9-10). Σύμφωνα με το επιχείρημα ότι η γυναίκα δεν μπορεί να διδάσκει τον άντρα της αλλά μπορεί να διδάσκει τους υπόλοιπους άντρες, ο άντρας μιας γυναίκας που διδάσκει από τον άμβωνα, δεν επιτρέπεται να εκκλησιάζεται στην ίδια εκκλησία με τη σύζυγό του. Όπως κάθε ψεύτικη διδασκαλία, αν την υιοθετήσεις, αργά ή γρήγορα θα οδηγηθείς σε λογικό αδιέξοδο.

Τέταρτη συνηθισμένη αντίρρηση έχει σχέση με την Δεβόρρα και την Πρίσκιλλα, που θεωρείται ότι είχαν ηγετική θέση στην Βίβλο. Αυτή η αντίρρηση δεν συμπεριλαμβάνει μερικούς σημαντικούς παράγοντες. Σχετικά με την Δεβόρρα, αυτή ήταν η μοναδική γυναίκα κριτής, μεταξύ 13 κριτών ανδρών και επειδή δεν υπήρχε κάποιος κατάλληλος άνδρας, έκρινε τον Ισραήλ. Στις Πράξεις, κεφάλαιο 18, η Πρίσκιλλα και ο Ακύλας παρουσιάζονται ως πιστοί λειτουργοί του Χριστού. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι επειδή αναφέρθηκε πρώτα το όνομα της Πρίσκιλλας, πιθανώς να ήταν περισσότερο επίσημη στη διακονία από τον άνδρα της. Όμως, πουθενά δεν αναφέρεται ότι η Πρίσκιλλα ήταν ενεργή στη διακονία του λόγου.

Πέμπτη συνηθισμένη αντίρρηση έχει σχέση με τη διάκονο Φοίβη. Στην επιστολή προς Ρωμαίους 16:1, η Φοίβη αντί να ονομάζεται “διακόνισσα (deaconess)” στην αγγλική μετάφραση, ονομάζεται “λειτουργός (minister)”. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η Φοίβη δίδασκε στην εκκλησία. “Ικανός να διδάσκει” ήταν προσόν που δόθηκε στους πρεσβυτέρους και όχι στους διακόνους (Α’ Τιμόθεον γ:1-13; Τίτον α:6-9). Οι πρεσβύτεροι, οι επίσκοποι και οι διάκονοι, περιγράφονται ως “μίας γυναίκας άνδρας”, “άνδρες των οποίων τα παιδιά ειναι πιστά,” και “αξιοσέβαστοι”. Επιπρόσθετα, στα εδάφια Α’ Τιμόθεον γ:1-13 και Τίτον α:6-9, χρησιμοποιείται αποκλειστικά αρσενική αντωνυμία για να αναφερθεί στους πρεσβυτέρους, τους επισκόπους και τους διακόνους.

Η δομή των συμφραζομένων στην Α’ επιστολή προς Τιμόθεον 2:11-14 εξηγεί απόλυτα σαφώς αυτόν τον “λόγο”. Ο στίχος 13 ξεκινάει με “επειδή” και δίνει “τον λόγο” γιατί ο απόστολος Παύλος εκφράζει αυτό στους στίχους 11-12. Γιατί η γυναίκα δεν πρέπει να διδάσκει και να έχει εξουσία πάνω στον άντρα; Επειδή “Πρώτος πλάστηκε ο Aδάμ κι ύστερα η Eύα. Kαι δεν ήταν ο Aδάμ που εξαπατήθηκε, αλλά η γυναίκα εξαπατήθηκε κι έπεσε σε παράβαση”. Αυτός είναι ο λόγος. Ο Θεός δημιούργησε πρώτα τον Αδάμ, και έπειτα δημιούργησε την Εύα για να είναι “βοηθός” του Αδάμ. Αυτή η τάξη της Δημιουργίας εφαρμόζεται γενικά στους ανθρώπους στο πλαίσιο της οικογένειας (Εφεσίους ε:22-33) και στο πλαίσιο της εκκλησίας.

Το γεγονός ότι η Εύα εξαπατήθηκε είναι επίσης ένας λόγος που οι γυναίκες δεν πρέπει να λειτουργούν ως ποιμένες, ή να έχουν εξουσία επί των ανδρών. Οι γυναίκες δεν πρέπει να διδάσκουν ούτε να έχουν πνευματική εξουσία επί τον ανδρών επειδή η Εύα εξαπατήθηκε. Ως αποτέλεσμα, ο Θεός έδωσε στον άνδρα την εξουσιοδότηση να διδάσκει στην εκκλησία.

Οι γυναίκες υπερέχουν σε χαρίσματα φιλοξενίας, ευσπλαχνίας και βοηθείας. Πολλά στην επιτυχία της εκκλησίας εξαρτώνται από τις γυναίκες. Στην εκκλησία οι γυναίκες δεν απαγορεύεται να συμμετάσχουν στις κοινές προσευχές ή να προφητεύουν. Απαγορεύεται μόνο να έχουν εξουσία πνευματικής διδασκαλίας επί των ανδρών. Δεν υπάρχει πουθενά στην Βίβλο οποιαδήποτε απαγόρευση να χρησιμοποιούν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (Α’ Κορινθίους ιβ’).

Οι γυναίκες όπως και οι άνδρες κλήθηκαν να υπηρετούν τους άλλους, δεικνύοντας καρποφορία του Άγιου Πνεύματος (Γαλάτας ε:22-23), και να ομολογούν τον Χριστό στους ανθρώπους (Α’ Πέτρου 3:15).

Ο Θεός χειροτόνησε μόνο τους άνδρες να λειτουργήσουν και να έχουν τέτοια θέση στην εκκλησία που μπορούν να εξασκήσουν την πνευματική διδασκαλία. Αυτό είναι έτσι, όχι επειδή οι άνδρες είναι καλύτεροι διδάσκαλοι ή επειδή οι γυναίκες είναι κατώτερες ή λιγότερο έξυπνες (που δεν είναι αλήθεια). Είναι απλά έτσι επειδή ο Θεός με τέτοιο τρόπο σχεδίασε την λειτουργικότητα της εκκλησίας. Οι άνδρες πρέπει να αποτελούν παράδειγμα στην πνευματική ηγεσία – με τα λόγια και με τα έργα τους.

Οι γυναίκες ενθαρρύνονται να διδάσκουν άλλες γυναίκες (Επιστολή προς Τίτον 2:3-5). Η Βίβλος επίσης δεν απαγορεύει στις γυναίκες να διδάσκουν τα παιδιά τους στο σπίτι τους. Η μόνη δραστηριότητα που απαγορεύεται στις γυναίκες είναι να διδάσκουν και να έχουν πνευματική εξουσία επί των ανδρών. Αυτό δεν σημαίνει ότι η γυναίκες είναι λιγότερο σημαντικές, αλλά τους δίνει τη δυνατότητα να εστιάζουν τις ενέργειές τους σύμφωνα με τα χαρίσματα που τους μοίρασε ο Θεός.

Τέλος, το γεγονός ότι ο άνδρας είναι κεφαλή της γυναίκας, δεν υποβιβάζει τη γυναίκα, όπως δεν υποβιβάζεται ο Ιησούς Χριστός που έχει ως κεφαλή Του τον Πατέρα Θεό:

Α' ΚΟΡ 11:3  Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός, κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ, κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός. 

Πηγή