Εκκλησία: Η αποστασία παίρνει μορφή

"Ο Θεός, που έκανε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ' αυτόν, αυτός που είναι Κύριος του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς" (Πράξεις 17:24).

Ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, γράφοντας τον 2ο αιώνα, ξεκαθαρίζει ότι η έννοια των «εκκλησιαστικών κτιρίων» ήταν ανύπαρκτη στην εποχή του και ότι οι άγιοι δεν είχαν συνηθίσει να συναντώνται σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή σε συγκεκριμένο μέρος!

Όταν τον ρώτησαν πού συγκεντρώνονταν, ο Ιουστίνος απάντησε:

«Όπου επιλέγει και μπορεί ο καθένας. Νομίζετε ότι συνηθίζεται να συναντιόμαστε όλοι μαζί σε ένα μέρος; Το αντίθετο, γιατί ο Θεός των Χριστιανών δεν περιορίζεται από τόπο, αλλά όντας αόρατος, γεμίζει τον ουρανό και τη γη, και οι πιστοί Τον λατρεύουν και Τον δοξάζουν παντού».

Αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της πομπώδους θρησκευτικής τελετής που τόσοι πολλοί πιστεύουν ότι είναι ουσιαστικό στις εκκλησιαστικές συνάξεις, προέρχεται εξ ολοκλήρου από παγανιστικές ιδέες που επηρέασαν και διέφθειραν την πρώιμη Εκκλησία. Αυτό επίσης είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός! Αποδεικνύεται ξεκάθαρα στα παλαιοχριστιανικά γραπτά. Εδώ είναι ένα άλλο παράδειγμα από τα πολλά αρχαία κείμενα:

«Οι ειδωλολάτρες είχαν συνηθίσει σε πολυάριθμες λαμπρές τελετές από τη βρεφική τους ηλικία, και έβλεπαν τη νέα θρησκεία (δηλαδή τον Χριστιανισμό) να στερείται ναών, βωμών, θυμάτων, ιερέων και όλης της τελετουργίας που οι ειδωλολάτρες πίστευαν ότι ήταν η ουσία της θρησκείας. Για να σταματήσουν αυτήν την κατηγορία, οι "Χριστιανοί" ηγέτες σκέφτηκαν ότι έπρεπε να εισαγάγουν μερικές από τις τελετές και τα έθιμα που θα διέγειραν τις αισθήσεις των ανθρώπων.

Μέχρι τα μισά του 2ου αιώνα, αυτή η αποστασία, αυτό το έργο του «μυστηρίου της ανομίας», είχε εξαπλωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό στην Ανατολή και τη Δύση, που κυριολεκτικά ένα μεγάλο μέρος των χριστιανικών εορτών και θεσμών, ακόμη και σε αυτόν τον αιώνα, είχε τη μορφή των παγανιστικών μυστηρίων» (Mosheim in Ecclesiastical History).

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος (280-337) και η μητέρα του Ελένη έχτισαν πολλούς ειδωλολατρικούς ναούς, αλλά και μετά τη μεταστροφή του το 313, εξακολούθησε να χτίζει, μόνο που αυτή τη φορά οι ναοί ήταν «χριστιανικοί». Πολλοί ειδωλολατρικοί ναοί μετατράπηκαν στις λεγόμενες "εκκλησίες". Αυτή ήταν στην πραγματικότητα η επίσημη αρχή της αναγνώρισης των κτιρίων ως "εκκλησιών", αλλά μόνο μετά τη βασιλεία του Κωνσταντίνου ο Χριστιανισμός αναγνωρίστηκε ως επίσημη θρησκεία του κράτους.

Μέχρι τότε, ωστόσο, είχε αναπτυχθεί μια ξεκάθαρη τάξη «εκκλησιαστικών αξιωματούχων» στην οποία ο Κωνσταντίνος έδωσε κληροδοτήματα, χρήματα στους εκκλησιαστικούς ηγέτες και κτίρια τύπου καθεδρικού ναού. Ο ίδιος έχτισε τουλάχιστον επτά στη Ρώμη, και άλλους σε πόλεις της Ιταλίας, στην Αφρική, τη Συρία και την Ασία. Επίσης εκείνη την εποχή, οι ηγέτες της εκκλησίας θεώρησαν ότι ήταν καλή ιδέα να μαζέψουν τους "λαϊκούς" κάτω από την ίδια στέγη, για να μπορούν να προφυλαχθούν από τις «αιρετικές» διδασκαλίες εκείνων που δεν εγκρίνονταν από τον Κλήρο.

Εφόσον υπήρχε τώρα μια ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ κληρικών και λαϊκών, εξελίχθηκαν και η ειδική ενδυμασία, οι ειδικοί τίτλοι και τα επίσημα καθήκοντα που μπορούσαν να εκτελούνται μόνο από τους "εκλεκτούς". Αυτή η ομάδα αποφάσιζε πλέον ποιος θα μπορούσε να μιλήσει, ποιος θα μπορούσε να διδάξει και να προστεθεί στον κύκλο της. Οι «εκκλησιαστικοί ηγέτες» συγκεντρώνονταν τώρα για να πάρουν αποφάσεις και να κάνουν σχέδια. Συζητούσαν τακτικά προσωπικά θέματα των λαϊκών που σε άλλα πλαίσια θα θεωρούνταν κουτσομπολιά. Και όλα αυτά γίνονταν "για το καλό" των λαϊκών. Ήταν οι «αυτόκλητοι επιτηρητές" που απαιτούσαν υποταγή. Αυτοί οι ηγέτες νόμιζαν ότι είχαν τη δύναμη να ενεργούν με εξουσία πάνω από τον Λόγο του Θεού. Επιδίωξαν και επέβαλαν τα αυτοδικαιωτικά ανθρωπογενή δόγματά τους στους ανθρώπους και αποκάλεσαν κάθε αποτυχημένη προσπάθεια υπακοής στους κανόνες τους, "αμαρτία".  

Μπορεί ο αναγνώστης να περιγράψει μια πτυχή από τα παραπάνω που να μην υπάρχει στα σημερινά δόγματα;

Ο οργανωμένος Χριστιανισμός είχε πια καθιερωθεί και εξισωθεί ενώπιον του νόμου με τις λίγες εναπομείνασες παγανιστικές θρησκείες που εξακολουθούσαν να αναγνωρίζονται από τη ρωμαϊκή διακυβέρνηση. Ορισμένοι ιστορικοί της εκκλησίας θεωρούν αυτά τα γεγονότα ως από τα πιο καθοριστικά στην παγκόσμια ιστορία. Το αν ο ίδιος ο Κωνσταντίνος «μεταστράφηκε» με την έννοια της χρήσης της λέξης στην Καινή Διαθήκη, δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία, και πολύ μεγάλη, είναι ότι η "εκκλησία" ως θεσμός νομιμοποιήθηκε για πρώτη φορά - και όλα αυτά χωρίς καμία Βιβλική αιτιολόγηση! Η πλήρης μεγαλοπρέπεια και δύναμη της επιβλητικής ρωμαϊκής εξουσίας χάρισε την αναγνώριση και την ευλογία της σε αυτή τη νεοσύστατη θεσμική εκκλησία.

Το 325, ο Ρωμαϊκή Καθολική Εκκλησία έγινε η αποκλειστική και κυρίαρχη θρησκεία του βασιλείου και σύντομα, με την προτροπή του κλήρου, ο Κωνσταντίνος εξέδωσε διαδοχικά διατάγματα που παρείχαν πρωτοφανή προνόμια στην "εκκλησία". Μεταξύ των άλλων, χορηγήθηκαν φορολογικές απαλλαγές, ενώ μέλη του κλήρου απαλλάχθηκαν από τη στρατιωτική θητεία. Οι περιουσίες εκείνων που πέθαιναν χωρίς άμεσους κληρονόμους, παραχωρούνταν στην "εκκλησία", που είχε και το δικαίωμα να λαμβάνει χαρίσματα και κληρονομιές κάθε είδους.

Κάθε ειδωλολατρική λατρεία και κοινότητα, εκτός από την κρατική "εκκλησία", τέθηκε εκτός νόμου και τα περιουσιακά τους στοιχεία κατασχέθηκαν για να δοθούν  στην "εκκλησία". Αλλά τα μέτρα που λήφθηκαν κατά των διαφωνούντων Χριστιανών ήταν ακόμη χειρότερα. Σε όσους αντιτάσσονταν σε αυτά που συνέβαιναν,  απαγορευόταν να συγκεντρώνονται με ποινή θανάτου ή εξορίας, και όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία κατάσχονταν και παραδίνονταν στην "εκκλησία". Φυσικά, ο Κλήρος υποστήριξε ότι τα μέτρα αυτά ήταν απαραίτητα για την υπεράσπιση του Ευαγγελίου και τη φίμωση των αιρέσεων.

ΑΥΤΗ ήταν η αρχή του θεσμικού Χριστιανισμού και η πτώση αυτού που πραγματικά σημαίνει «εκκλησία» και «λατρεία».

Καθώς περνούσαν οι αιώνες, αυτή η ιδέα της θεσμικής εκκλησίας συνέχιζε να καλλιεργείται όλο και περισσότερο από την κρατική "εκκλησία" που τη χρησιμοποιούσε ως μέσο για να κρατεί τους ανθρώπους υποταγμένους στις ιδιοτροπίες λίγων ισχυρών ανδρών που την έλεγχαν κάθε εποχή.

Θυμηθείτε ότι η «Εκκλησία» εκείνη την εποχή, και μάλιστα, μέχρι σήμερα, είχε διαμορφωθεί σε μια ισχυρή δύναμη που υπαγόρευε την «αλήθεια» στον λαό και χρησιμοποιούσε την εκκλησιαστική ρομφαία ως πολιτικό όπλο προς όφελός της. Επιπλέον, η «Εκκλησία» επιβλήθηκε ως «μεσάζων μεταξύ Θεού και ανθρώπου», καθιστώντας την υπακοή σ' αυτήν ως απόλυτη αναγκαιότητα, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσε να υπάρξει σωτηρία. Η «Εκκλησία» ισχυρίστηκε ότι έδωσε τη Βίβλο στους ανθρώπους και ότι ήταν ο νόμιμος φύλακάς της. Όταν μιλάω για την «Εκκλησία» δεν αναφέρομαι μόνο στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αλλά και στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία και σε όλες τις Προτεσταντικές Εκκλησίες, ιδιαίτερα στην Εκκλησία της Αγγλίας.

Ken Cascio

Διαβάστε ακόμη:
Πώς τα κτίρια εξομοιώθηκαν με την Εκκλησία