Από την άλλη πλευρά, ήδη "η οικονομία του Θεού" είχε δρομολογήσει εκείνη τη βαθμιαία, αλλά δυναμική, μετατόπιση του "κέντρου βάρους" της Εκκλησίας από τον Ισραήλ στα έθνη, που τόσο ξεκάθαρα αποτυπώνεται στο βιβλίο των Πράξεων, με αποκορύφωμα, βέβαια, τόσο την επίσημη απόρριψη της διακονίας του Παύλου από την πολυπληθή ισραηλιτική παροικία της Ρώμης, όσο και, τελικά, την τρομερή καταστροφή της Ιερουσαλήμ.
Αυτή, λοιπόν, η όσμωση των δύο φυλών επέτρεπε και την συνύπαρξη των δύο ευαγγελίων, αυτών "της περιτομής" και "της ακροβυστίας", τα οποία, άλλωστε, αποτελούν διαφορετικές εκφράσεις του ενός Ευαγγελίου. Όπως ακριβώς, όμως, το "δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα εν Χριστώ" δεν έχει, καθόλου μα καθόλου, το νόημα της κατάργησης των φύλων, έτσι και τα δύο ευαγγέλια έπρεπε να λειτουργούν μέσα στα όρια των διακριτών τους ρόλων. Έτσι, λ.χ. ο ίδιος Παύλος που τον βλέπουμε να περιτέμνει τον Τιμόθεο, είναι αυτός που απορρίπτει μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη για περιτομή του Τίτου, και αυτός που προειδοποιεί τους Γαλάτες για "κατάργησή τους από τον Χριστό" σε περίπτωση περιτομής τους. Υπό το πρίσμα, μάλιστα, της συνύπαρξης των "δύο ευαγγελίων" μπορούν να ερμηνευτούν πιο ολοκληρωμένα και αρκετά σημεία των Επιστολών.
Αυτή, όμως, η ειρήνη, η βασισμένη στη συνύπαρξη Ιουδαίων και Ελλήνων πιστών στις "μικτές" εκκλησίες (στις οποίες, μάλιστα, η αναλογία σύνθεσης μεταβαλλόταν ραγδαία υπέρ των Ελλήνων), δεν ήταν εύκολο να διατηρηθεί, καθώς πάντοτε οι εκκλησίες υπόκεινται στον φυσικό συμπαντικό νόμο της εντροπίας, αφού απαρτίζονται από υπάρξεις με σάρκα και αίμα. Αυτή η πνευματική διαταραχή υπήρξε αμφίρροπη.
Από την πλευρά των Ελλήνων, η σαρκικότητα της βαθιά ριζωμένης έχθρας εκδηλώθηκε με την "υψηλο-φρόνηση" της "κατακαύχησης των κλάδων", η οποία, ακόμα χειρότερα, δεν άργησε να επηρεάσει και τις σχέσεις Ελλήνων και Ιουδαίων αγίων, προξενώντας αρχικά εσωτερικά σχίσματα στις εκκλησίες, και αργότερα και εξωτερικά. Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, αργότερα, αντί να διεγείρει τον οίκτο και τη συμπάθεια των Ελλήνων αγίων με σπλάγχνα Χριστού, ερμηνεύτηκε με τον γνωστό φανατικό, θεολογικά αντισημιτικό, τρόπο: "καλά να πάθουν, τους άξιζε!" Το αποτέλεσμα ήταν οι Ιουδαίοι (Ισραηλίτες) άγιοι να περιθωριοποιηθούν, και το ευαγγέλιο της περιτομής να χάσει γρήγορα ένα μεγάλο μέρος της δυναμικής του.
Από την άλλη πλευρά, η ιουδαΐζουσα "φαρισαϊκή ζύμη" της προσήλωσης στον Νόμο, που πρωτοεμφανίστηκε τόσο δυναμικά στις εκκλησίες της Γαλατίας, γρήγορα επεκτάθηκε παντού. Το θρησκευτικό υβρίδιο "Χριστός και Νόμος" ήταν εξαιρετικά πειστικό και διεισδυτικό στις εκκλησίες, που δυσκολεύονταν να διακρίνουν τα δύο ευαγγέλια και να εξακολουθούν να "κατέχουν" το Ευαγγέλιο του Παύλου. Ο αντισημιτισμός των Ελλήνων αγίων τούς έριξε γρήγορα στην παγίδα της "αντικατάστασης": αυτοί αποτελούσαν πλέον τον "νέο Ισραήλ", τον "Ισραήλ του Θεού" - και όφειλαν, φυσικά, να ακολουθήσουν την ίδια πορεία και να διαπράξουν τα ίδια λάθη, σαν ένα είδος αυτοεκπληρούμενης προφητείας! Η όλη εξέλιξη θυμίζει αυτό που είχε συμβεί, σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο παλιότερα μεταξύ Ελλάδας και Ρώμης: οι μεν κυριαρχούσαν εξωτερικά, οι δε κυριαρχούσαν εσωτερικά. Όταν, μάλιστα, η τρομερή αυτή "ζύμη" μεταβιβάστηκε από τους Ιουδαίους ψευδαδέλφους σε μεγαλόσχημους αλλά αστήρικτους Έλληνες εκκλησιαστικούς "ηγέτες" τύπου Διοτρεφή, η Εκκλησία μπήκε στη φάση της εξαιρετικά μακρόχρονης κρίσης της, γεγονός που φωτίζεται εύγλωττα και από τις επιστολές στις επτά εκκλησίες στην Αποκάλυψη.
Είναι απαραίτητο να επαναλάβουμε εδώ ότι το ευαγγέλιο της περιτομής δεν είναι κάποιο "έτερο ευαγγέλιο". Είναι ισότιμο ευαγγέλιο του Θεού με αυτό της ακροβυστίας και βασίζεται στη χάρη Του. Δεν παύει, όμως, να αφορά στην περιτομή (Ιουδαίους) και στη διακονία του Πέτρου. Είναι πραγματικά παράδοξο (φαινομενικά τουλάχιστον) το πώς αναρίθμητοι μελετητές της Βίβλου αποφεύγουν τόσο πεισματικά να υπακούσουν στις ίδιες τις σαφείς διακηρύξεις της και, ιδιαιτέρως, σε αυτές τού Ίδιου του Χριστού σχετικά με το κύρος τής διακονίας των αποστόλων Του και, ακόμα περισσότερο, του αποστόλου Παύλου σχετικά με την προέλευση της διακονίας που του ανατέθηκε. Αυτό θυμίζει, κατ' αναλογία, τη μομφή του Χριστού προς τους γραμματείς και Φαρισαίους, που μελετούσαν τις Γραφές (και καλά έκαναν), αλλά δεν ήθελαν να Τον δεχτούν ως όφειλαν.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, η τραγική σύγχυση των δύο ευαγγελίων είναι η αιτία της σύγχυσης της Εκκλησίας και του συγκεχυμένου "ευαγγελίου", που προσπαθεί να διακονήσει με τα αναπόφευκτα συγχυσμένα αποτελέσματα - από τα οποία ούτε η Μεταρρύθμιση κατόρθωσε να την απαλλάξει πλήρως. Το εξαιρετικά παράδοξο, μάλιστα, έγκειται στο ότι τα τέσσερα ευαγγέλια με τις θαυμαστές τους αφηγήσεις τις σχετικές με την επίγεια διακονία του Χριστού συχνά αποτελούν τροχοπέδη για τη σωτηρία, για τον απλούστατο λόγο ότι ο Χριστός δεν σώζει κανέναν ως ο Δάσκαλος, ο Προφήτης, ο Θαυματουργός ή οτιδήποτε άλλο, αλλά μόνο ως Σταυρωμένος, Ταφείς και Αναστημένος - και ακόμα, εξίσου σημαντικό, υπό τον απαράβατο όρο ότι απολύτως τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί σε αυτόν "τον τύπο της διδαχής" προς σωτηρία.
Πολύ συχνά οι άνθρωποι πελαγοδρομούν μέσα στη μελέτη των ευαγγελίων, δίχως τελικά να φτάνουν στην επίγνωση της αναγκαιότητας να υπακούσουν και παραδοθούν εξ καρδίας σ' αυτόν "τον τύπο της διδαχής", που είναι το Ευαγγέλιο! Μπορεί, κάλλιστα, να φέρουν υπό μάλης μια Βίβλο, να την κραδαίνουν "θριαμβευτικά" ως τον Λόγο του Θεού και να "χριστολογούν" ακατάσχετα, αλλά οι ίδιοι να μη έχουν καν σωθεί. Γι' αυτό και τους βλέπεις να μη μπορούν να κατανοήσουν ότι το "εξ ύδατος και Πνεύματος" στον Νικόδημο αφορά ειδικά στους Ιουδαίους, όπως ακριβώς και η πρόσκληση του Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής, με αποτέλεσμα να βαπτίζονται και να βαπτίζουν στο νερό όντας νεκροί (όπως παλιά στα χωριά ελλείψει γιατρών ξέθαβαν καμιά φορά ανθρώπους μπρούμυτα, οι οποίοι είχαν θαφτεί λόγω νεκροφάνειας ζωντανοί!) ή να μη μπορούν με τίποτα (στην κυριολεξία) να κατανοήσουν την πραγματικότητα του θανάτου του πιστού ως προς τον Νόμο και την σχετική ένδοξη διακήρυξη του Παύλου ότι "αμαρτία ου κυριεύσει υμών". Άλλοι πάλι, ούτε συνειδητοποιούν πότε πραγματικά πίστεψαν στο Ευαγγέλιο και πλανώνται νομίζοντας ότι "βαπτίσθηκαν με Άγιο Πνεύμα" (ως δεύτερη πείρα), όταν έλαβαν απλώς το χάρισμα των γλωσσών. Και άλλα τέτοια ευτράπελα, που ταλανίζουν την Εκκλησία, και αποδυναμώνουν τη μαρτυρία τού Ευαγγελίου προς σωτηρία στους δύστυχους "έξω"...
Ε. Σταυρόπουλος
Διαβάστε εδώ το 1ο μέρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.