Οι Δύο Θεοί (2ο)

Ο τρόπος που βλέπεις τον εαυτό σου, λέει πολλά για τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τον Θεό.

Τίποτε από όσα πιστεύεις και εμπιστεύεσαι δεν είναι πιο απελευθερωτικό από αυτήν τη μοναδική αλήθεια: Δεν είσαι πλέον αυτός που ήσουν, ακόμη και στις χειρότερες μέρες σου. Η εμπιστοσύνη στον "Χριστό μέσα σου" είναι η πηγή κάθε ίχνους χαράς, θεραπείας και ειρήνης.

Ό,τι πιστεύουμε ότι συνέβη εκείνες τις πρώτες στιγμές που εμπιστευτήκαμε τον Ιησού, επηρεάζει τα πάντα. Εκείνη η αρχή ονομάζεται "δικαίωση", που σημαίνει να δικαιώνεσαι, να κηρύσσεσαι δίκαιος. Σκέψου τι σημαίνει να πιστεύεις ότι δικαιώθηκες.

Κάποιοι πιστεύουν ότι κάποια στιγμή, με ειλικρινή προσπάθεια θα γίνουν κάτι καλύτερο. Η βεβαιότητά τους για αλλαγή βασίζεται σε αγιαστική προσωπική προσπάθεια.

Άλλοι πιστεύουν ότι η ουσία αυτού που είναι τώρα, έχει αλλάξει εντελώς. Έχουν πειστεί για την απόλυτη ένωσή τους με τον Θεό του σύμπαντος. Για την ωριμότητά τους εμπιστεύονται απόλυτα τη νέα τους ταυτότητα εν Χριστώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποτυγχάνουν. Αποτυγχάνουν. Στο τέλος όμως εμπιστεύονται ότι είναι αυτό που λέει ο Θεός ότι είναι.

Αν ακολουθήσω το πρώτο μονοπάτι, τότε προσπαθώ να αλλάξω από αυτό που ήμουν, σε εκείνο που πρέπει να είμαι. Αν ακολουθήσω το δεύτερο, τότε ωριμάζω σε αυτό που είμαι ήδη. Στο πρώτο, εργάζομαι για να γίνω πιο δίκαιος. Στο δεύτερο, είμαι ήδη δίκαιος από τη στιγμή που πίστεψα στον Θεό.

Υπήρχαν περίοδοι στη ζωή μου που πίστευα ότι:

• Είμαι νέο κτίσμα. Είμαι ένα με τον Χριστό.
• Με αγαπάει και ευαρεστείται με εμένα.
• Με βοηθάει να ωριμάσω με τον δικό Του τρόπο και στον δικό Του χρόνο.
• Μπορώ να εμπιστευτώ άλλους και να λάβω αγάπη.

Τον περισσότερο όμως καιρό πίστευα ότι:

• Άλλαξα με τη νομική έννοια του όρου, όχι όμως στην πραγματικότητα.
• Συνήθως ο Θεός είναι απογοητευμένος με εμένα.
• Περιμένει τουλάχιστον να προσπαθήσω να βελτιώσω τον εαυτό μου.
• Κανείς δεν με εμπιστεύεται, ούτε μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν.

Αυτό είναι το σκληρό παιχνίδι που παίζουμε με τον εαυτό μας: μπλοφάρουμε και προσποιούμαστε ότι είμαστε δίκαιοι, ενώ κρυφά ξέρουμε ότι δεν είμαστε, ενώ στο τέλος ανακαλύπτουμε ότι πάντοτε ήμασταν!

Η δυσκολία μας για να αποδεχθούμε αυτή τη νέα ζωή, έχει να κάνει με τη ντροπή που κουβαλάμε. Ντροπή. Αυτή είναι που σου ψιθυρίζει και σου λέει πως ό,τι και να κάνεις, πάντοτε θα σε ορίζουν αυτά που έχεις κάνει ή αυτά που σου έχουν συμβεί. Σε κοροϊδεύει. Η ντροπή θέλει να σε κάνει να προσπαθήσεις να κερδίσεις την αποδοχή που δεν πιστεύεις ότι αξίζεις.

Τότε είναι που αρχίζουμε να δημιουργούμε τον ψεύτικο Θεό. Τον φανταζόμαστε να μας κοιτά με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο στα χείλη. Φαίνεται να μας αγαπάει, όμως δεν είναι και πολύ σίγουρος ότι μας θέλει. Τα χέρια του είναι σταυρωμένα και η έκφραση του προσώπου του λέει: "Ναι, οι αμαρτίες σου έχουν συγχωρηθεί. Είσαι ασφαλής στην αιωνιότητα. Έλα όμως, μην τεμπελιάζεις! Πρέπει επιτέλους να σταματήσεις να είσαι τόσο τεμπέλης. Και μη νομίζεις ότι μου διέφυγε εκείνη η άσχημη σκέψη που έκανες πριν από λίγο. Ακόμη κρατάω λίστα με τα λάθη σου, απλά δεν χάνω την υπομονή μου πλέον. Τι με κοιτάς; Ξεκίνα τη δουλειά!"...

...Αν βλέπουμε τον Θεό μέσα από ένα πέπλο ντροπής, θα νομίσουμε ότι ο τρόπος είναι να "φτιάξουμε" τη συμπεριφορά. Η ντροπή μάς ωθεί διαρκώς να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε τόσο κακοί όσο φανταζόμαστε. Στο Δωμάτιο της Χάρης, όμως, μαθαίνουμε να πιστεύουμε ότι η ντροπή δεν είναι αυτή που μας προσδιορίζει πλέον. Ο Θεός δεν μας βλέπει με αυτόν τον τρόπο και δεν θέλει και εμείς να βλέπουμε τον εαυτό μας κατ' αυτόν τον τρόπο. Είμαστε ελεύθεροι να εμπιστευτούμε την αγάπη Του ακόμη και μέσα στην άσχημη συμπεριφορά μας. Θέλει να μάθουμε να στηριζόμαστε σε Εκείνον αντί στις επιδόσεις μας. Μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τη δύναμή Του μέσα μας. Όταν το κάνουμε αυτό, αποτυγχάνουμε πολύ λιγότερο.

(απόσπασμα από το βιβλίο, Το Αντίδοτο, εκδόσεις Ο Λόγος)

Διάβασε εδώ το 1ο μέρος