Οι Δύο Θεοί (1ο)

"Υπάρχουν δύο θεοί: εκείνος που βλέπουμε μέσα από τη ντροπή* μας και Εκείνος που πραγματικά υπάρχει".

..."Φίλε μου, πιστεύεις ακόμη στον Θεό που δημιούργησε η ντροπή σου, τον Θεό που έμαθες να φοβάσαι".

"Μου είναι δύσκολο να το κατανοήσω όλο αυτό", απάντησα. "Όλα όσα έχω μάθει - όλα όσα έχω πειραματιστεί στη ζωή μου - μου λένε ότι παίρνεις ό,τι δίνεις. Έτσι, όταν αποτυγχάνω, μου φαίνεται δίκαιο να παίρνω λιγότερα από τον Θεό, και αυτό με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος. Θέλω να δώσω περισσότερα, ώστε να πάρω περισσότερα. Μετά όμως απογοητεύομαι με τον εαυτό μου, όταν θεωρώ τον Θεό δεδομένο ή όταν δεν κάνω το σωστό ή όταν νοιάζομαι για κάτι άλλο περισσότερο από Εκείνον. Αυτό φαίνεται ότι θέλει. Αν ήμουν Θεός, αυτό θα ήθελα από τους ανθρώπους".

Γέλασε. "Αυτό μοιάζει με αυτοδικαίωση, έτσι δεν είναι;... Έχεις ό,τι χρειάζεσαι. Ο Θεός ζει μέσα σου! Βρίσκεσαι εν Χριστώ. Δεν μπορείς να βρεθείς πιο κοντά Του. Κάθε στιγμή της κάθε μέρας είναι εκεί, μαζί σου. Είναι αμετακίνητος, ποτέ δεν κλείνει τα αυτιά Του όταν αμαρτάνεις, ποτέ δεν γυρίζει την πλάτη Του. Δεν βρίσκεται στην απέναντι μεριά όταν αμαρτάνεις, περιμένοντας να ξαναβρείς τον δρόμο σου προς Εκείνον. Είναι απίστευτο, δεν νομίζεις; Γι' αυτό και τα αποκαλούν 'Τα Καλά Νέα'!...

Ο σκοπός δεν είναι να αλλάξω τον εαυτό μου. Έχω ήδη αλλάξει. Ο στόχος είναι να ωριμάσω. Όταν αρχίσω να ζω ως το νέο κτίσμα που είμαι μέσα από το έργο του Ιησού στον σταυρό, τότε είμαι πιο υγιής, πιο απαλλαγμένος από την αμαρτία, ελεύθερος να αγαπήσω. Αρχίζω να εμπιστεύομαι ότι η δύναμη, η αγάπη, η αλήθεια και η καλοσύνη Του ενυπάρχουν σε μένα, σήμερα. Ακόμα και στις χειρότερές μου μέρες".

"Αν όμως οι άνθρωποι το πιστέψουν αυτό, δεν θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν τον Θεό;"

"Ναι, φαντάζομαι ότι θα θελήσουν", μου απάντησε. "Μόνο που δεν θέλουν πλέον να κάνουν κάτι τέτοιο. Είναι νέα κτίσματα. Ο Θεός ζει μέσα τους και τους ενθαρρύνει, τους διορθώνει ή ακόμα και τους επιπλήττει. Ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι επαναστατούν, δεν είναι επειδή εμπιστεύτηκαν τη χάρη ή επειδή επέλεξαν να ζήσουν με τη νέα τους ταυτότητα. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι ο ηθικισμός, οι νόμοι της θρησκευτικής πρακτικής και σκέψης, που τους κάνουν να προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι...

Ο Ιησούς μάς βεβαιώνει ότι είμαστε νέα κτίσματα, εντελώς δικαιωμένοι. Ο Χριστός έγινε αμαρτία ώστε να δικαιωθούμε. Δεν έγινε αμαρτία θεωρητικά. Έγινε πράγματι αληθινή αμαρτία, με κάθε τρόπο που η αμαρτία γίνεται αμαρτία. Αν η αντιστοιχία ισχύει, τότε ούτε εμείς δικαιωθήκαμε θεωρητικά. Έγινε για μας πραγματική δικαίωση με κάθε τρόπο που μπορεί η δικαίωση να πραγματοποιηθεί. Αυτό δεν συνέβη σε κανέναν πριν από τον Ιησού. Τώρα είμαστε ελεύθεροι. Η ελευθερία μας όμως αυτή δεν μας επιτρέπει να ξεφεύγουμε με πράγματα, να πιούμε για παράδειγμα τρία ποτήρια κρασί αντί για ένα. Δεν μας επιτρέπει να ενδιαφερόμαστε λιγότερο ή να περπατούμε πάνω στη γραμμή μεταξύ σωστού και λάθους ασυνείδητα. Το κίνητρο του δίκαιου είναι να αγαπηθεί και να αγαπάει! Αυτό είναι που θέλουμε όλοι. Γι' αυτή την ελευθερία πέθανε ο Ιησούς. Τώρα μπορούμε να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον, επειδή αυτό είμαστε.

ντροπή*: βλέπε Ο δρόμος της επιστροφής

(απόσπασμα από το βιβλίο, Το Αντίδοτο, εκδόσεις Ο Λόγος)