Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε έναν ψευδοδιδάσκαλο ή ψευδοπροφήτη

Ο Ιησούς μάς προειδοποίησε ότι «ψευδομεσσίες και ψευδοπροφήτες» θα εμφανιστούν και θα προσπαθήσουν να παραπλανήσουν ακόμα και τους εκλεκτούς (Κατά Ματθαίον 24:23-27, βλέπε επίσης Β` Πέτρου 3:3 και Ιούδα 17,18). Η καλύτερη προστασία απέναντι στο ψεύδος και τους ψευδοδιδασκάλους – είναι να ξέρεις την αλήθεια. Για να διακρίνεις ένα πλαστό πράγμα, μελέτησε το γνήσιο. Κάθε πιστός που «ορθοτομεί τον λόγο της αλήθειας» (Β' Τιμόθεο 2:15), και που μελετάει προσεκτικά την Αγία Γραφή, μπορεί να αναγνωρίζει τις λάθος διδασκαλίες. Για παράδειγμα, ένας πιστός που έχει διαβάσει τις ενέργειες του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος στο Κατά Ματθαίον 3:16,17, αμέσως θα αμφισβητήσει κάθε διδασκαλία που αρνείται την Τριαδικότητα του Θεού. Το «πρώτο βήμα», λοιπόν, είναι η μελέτη της Αγίας Γραφής και η σύγκριση όλων των διδασκαλιών με ό,τι λέει η Γραφή.

"Χριστιανικός" μυστικισμός και Αγία Γραφή

Ο "χριστιανικός" μυστικισμός ορίζεται γενικά ως η πρακτική της εμπειρικής γνώσης του Θεού. Μπορεί ακόμη να εφαρμοστεί ο όρος στο μυστήριο της Ευχαριστίας στον Ρωμαιοκαθολικισμό, αλλά και στην αποκαλούμενη απόκρυφη σημασία των Γραφών, όπως στον Γνωστικισμό. Η Αγία Γραφή δεν έχει κρυμμένες έννοιες ούτε τα στοιχεία της Θείας Κοινωνίας μετατρέπονται κυριολεκτικά σε σώμα και αίμα Χριστού. Αν και είναι αληθές ότι οι Χριστιανοί βιώνουν τον Θεό, ο "χριστιανικός" μυστικισμός τείνει να εξυψώνει την εμπειρική γνώση και ν’ απολαμβάνει το μυστηριώδες, εστιάζοντας στον μυστικισμό για πνευματική αύξηση. Ο Βιβλικός Χριστιανισμός εστιάζει στη γνώση του Θεού διαμέσου του λόγου Του (την Αγία Γραφή) και της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος διαμέσου της προσευχής. Ο μυστικισμός τείνει ν’ αποτελεί μια ατομική, υποκειμενική πρακτική, ενώ ο Βιβλικός Χριστιανισμός είναι τόσο μια προσωπική σχέση με τον Θεό, όσο και μία κοινωνική που βιώνεται μεταξύ τών ανθρώπων. Δεν υπάρχει μοναχικός Χριστιανός. Κάθε τι που θεωρείται «χριστιανικός μυστικισμός» δεν είναι λάθος (κι εδώ, είναι η παγίδα!), αλλά μεγάλο τμήμα του είναι, και η εστίαση στον μυστικισμό μπορεί βεβαίως να οδηγήσει κάποιον στην εκτροπή.

Πώς μπορώ να ξέρω ότι έχω σωθεί;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Εάν δεν ξέρεις ότι έχεις σωθεί, είναι επειδή δεν έχεις σωθεί.

Δεν προσπαθώ να είμαι σκληρός ή κακός, αλλά απλά ειλικρινής. Θα ήταν το χειρότερο είδος αμέλειας, αν σε ενθάρρυνα να πιστέψεις ότι έχεις σωθεί, αν στην πραγματικότητα δεν είσαι σωσμένος/η.

Μη σωσμένοι άνθρωποι περιφέρονται στη γη νομίζοντας ότι έχουν δικαιωθεί από τον Θεό, χωρίς να έχουν. Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να οδηγήσει στην ειλικρινή ερώτησή σου σχετικά με το πώς να μάθεις εάν έχεις σωθεί. Η ερώτηση αυτή είναι η σπουδαιότερη που θα μπορούσε να κάνει κανείς, γιατί η απάντηση είναι η κατανόηση του ευαγγελίου που σώζει.

Πολλοί άνθρωποι παραμένουν αβέβαιοι για τη σωτηρία τους, εξαιτίας του φόβου ότι έχουν αφήσει κάτι ανεκπλήρωτο, δεν είπαν κάτι σωστά, δεν είναι αρκετά άξιοι ή δεν έχουν κάνει το σωστό για να γίνουν αποδεκτοί από τον Θεό.

Ίσως αυτός να είσαι εσύ! Θέλεις να κάνεις το σωστό και θέλεις να σωθείς, αλλά δεν ξέρεις με βεβαιότητα τον τρόπο. Αυτό που πρέπει να γνωρίζεις, είναι το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.

Τα παιδιά της βασιλείας και οι Εθνικοί

Σημειώστε αυτά τα τρία ενδιαφέροντα εδάφια της Γραφής:

«Kαι ο Iησούς τής είπε: Άφησε πρώτα να χορτάσουν τα παιδιά, επειδή δεν είναι καλό να πάρει κάποιος το ψωμί των παιδιών, και να το ρίξει στα σκυλάκια» (Μάρκος 7:27).

«ενώ οι γιοι της βασιλείας θα ριχτούν έξω, στο σκοτάδι το εξώτερο· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών» (Ματθαίος 8:12).

«Kαι σας λέω ότι θάρθουν πολλοί από ανατολή και δύση, και θα καθήσουν μαζί με τον Aβραάμ και τον Iσαάκ και τον Iακώβ στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 8:11).

Οι Εβραίοι, ή Ισραηλίτες, ονομάζονταν «γιοι της βασιλείας». Προσέξτε πώς τους απευθύνθηκε ο Πέτρος στο Πράξεις 3:12: «Άνδρες Iσραηλίτες». Και στο Πράξεις 3:25: «Eσείς είστε γιοι των προφητών, και της διαθήκης, που ο Θεός έκανε προς τους πατέρες μας, λέγοντας στον Aβραάμ: «Kαι στο σπέρμα σου θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης». «O Θεός του Aβραάμ και του Iσαάκ και του Iακώβ, ο Θεός των πατέρων μας, δόξασε τον Yιό του, τον Iησού, που εσείς παραδώσατε, και τον αρνηθήκατε μπροστά στον Πιλάτο, ενώ εκείνος έκρινε να τον απολύσει» (Πράξεις 3:13).

Ο Χριστός ήρθε στους δικούς Του

«Ήταν μέσα στον κόσμο, και ο κόσμος έγινε διαμέσου αυτού· και ο κόσμος δεν τον γνώρισε. Στα δικά του ήρθε, και οι δικοί του δεν τον δέχθηκαν. Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ’ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, σ’ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του» (Ιωάννης 1:10-12).

Εδώ έχουμε τη δήλωση ότι οι "δικοί" του Χριστού δεν Τον δέχτηκαν. Το "οι δικοί του" αναφέρεται φυσικά στους Εβραίους. Προσέξτε όμως αυτές τις δηλώσεις:

— Ιωάννης 2:23: "πολλοί πίστεψαν στο όνομά του".

— Ιωάννης 4:39-41: "πολύ περισσότεροι πίστεψαν εξαιτίας του λόγου του".

— Ιωάννης 7:31: "πολλοί από το πλήθος πίστεψαν σ’ αυτόν".

— Ιωάννης 8:30: "πολλοί πίστεψαν σ’ αυτόν".

— Ιωάννης 10:42: "και εκεί πολλοί πίστεψαν σ’ αυτόν".

— Ιωάννης 11:45: Πολλοί από τους Εβραίους πίστεψαν σε Αυτόν.

Η αξιοπιστία του κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης

α) O κανόνας των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης

Δεν είναι εύκολο να επισημανθούν αναλυτικά όλα τα στάδια που πέρασε η διαμόρφωση του Kανόνα της Παλαιάς Διαθήκης. Στην Kαινή Διαθήκη έχουμε συχνή αναφορά σε "νόμο και προφήτες" (Mατθ. ε´ 17, ζ´ 12, κβ´ 40, Λουκ. ις´ 16, Πράξ. ιγ´ 15, κη´ 23), ενώ στο Kατὰ Λουκᾶν κδ´ 44 υπάρχει μια ένδειξη ότι η Παλαιά Διαθήκη χωριζόταν σε τρία μέρη (τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Mωϋσέως καὶ προφήταις καὶ ψαλμοῖς), γεγονός που επιβεβαιώνεται και από άλλες ιστορικές μαρτυρίες (Iώσηπος, Kατὰ Ἀπίωνος 1,8· Φίλων ο Iουδαίος κ.ά.).

1) O Nόμος (Tορά): Aποδιδόταν στον Mωυσή (Δευτερ. λα´ 9) και περιλάμβανε την Πεντάτευχο: Γένεση, Έξοδος, Λευϊτικό, Aριθμοί, Δευτερονόμιο.

2) Oι Προφήτες (Nεβιίμ): Περιλάμβαναν δύο τμήματα: τους "Προγενέστερους προφήτες" (Iησούς του Nαυή, Kριτές, A´ και B´ Σαμουήλ [σε ένα βιβλίο], και A´ και B´ Bασιλέων [σε ένα βιβλίο]) και τους "Mεταγενέστερους προφήτες" (Hσαΐας, Iερεμίας, Iεζεκιήλ, και το βιβλίο των 12 «μικρών» προφητών).

Η εξουσία στη θεσμική εκκλησία

Οι Γραφές καταδεικνύουν ξανά και ξανά ότι η Αλήθεια υπήρξε ανέκαθεν μισητή από τις μάζες της ανθρωπότητας, αλλά ιδιαίτερα από εκείνους που κατέχουν τις λεγόμενες «θέσεις ή αξιώματα εξουσίας» μέσα σε ένα θρησκευτικό σύστημα.

Οι άνδρες που θα αναλάμβαναν θέσεις και τίτλους αφθονούν σε κάθε είδους θρησκευτικό θεσμό. Υπάρχουν πολλοί που θα λάμβαναν αναγνώριση χωρίς να υπηρετούν. Υπάρχουν πολλοί που μεθούν από τον πόθο της εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί που ευχαρίστως θα κέρδιζαν τα προς το ζην ποντάροντας σε θρησκευτικά θέματα.

Η εικόνα ενός λοχία εκπαιδευτή που γαβγίζει διαταγές σε μια διμοιρία, δεν υπάρχει πουθενά στη Γραφή, αλλά βρίσκεται στις εκκλησιαστικές οργανώσεις των ανθρώπων. Πολλοί «εκκλησιαστικοί ηγέτες» διαφόρων δογμάτων νομίζουν ότι αυτό είναι το είδος εξουσίας που πρέπει να χρησιμοποιούν για να «εξουσιάζουν» τον λαό του Θεού. Οι διδάσκαλοί τους, τα σεμινάριά τους, μαζί με τις σαρκικές τους καρδιές, τους έμαθαν να κυβερνούν με αυτόν τον τρόπο. Αυτό έχει προκαλέσει ανείπωτες δυσκολίες σε πολλά άτομα και οικογένειες σε πολλές θεσμικές εκκλησίες. Η ανάγκη «να κρατάμε τους ανθρώπους σε τάξη» με τη βία ή τον εξαναγκασμό δεν είναι μια Γραφική αρχή, αλλά παρατηρείται πολύ συχνά σε ένα θεσμικό/εταιρικό εκκλησιαστικό σύστημα.