Το Ευαγγέλιο "της περιτομής" και "της ακροβυστίας" (2ο μέρος)

Οι εκκλησίες που δημιουργήθηκαν από την αποστολική διακονία του Παύλου - και στις οποίες απευθύνει τις επιστολές του - ήταν, κατά το πλείστον, μικτές στη σύνθεσή τους, αποτελούμενες από Ιουδαίους της διασποράς και Έλληνες (σε αντίθεση με την φυλετική ομοιογένεια, που χαρακτήριζε τις εκκλησίες της Ιουδαίας, παρά το εσωτερικό σχίσμα τους μεταξύ "παραδοσιακών" και "ελληνιστών"). Η "λύση του μεσότοιχου του φραγμού" και η "ενοποίηση των δύο" και η "ποίηση ειρήνης" από τον Χριστό, δεν σήμαινε, φυσικά, την, δικτατορικού τύπου, κατάργηση των ιδιαιτεροτήτων, που πάντοτε αποτελεί το όραμα των, πάσης φύσεως, ανόητων. Άλλωστε, η πραγματική έννοια της ειρήνης είναι αυτή της "ολοκλήρωσης και της πληρότητας μέσω της σύνθεσης των φαινομενικά ετερόκλητων στοιχείων".

Το Ευαγγέλιο "της περιτομής" και "της ακροβυστίας" (1ο μέρος)

Η αιτία της πνευματικής καχεξίας της Εκκλησίας δεν έχει καμιά σχέση με τον Διαφωτισμό και τον Μοντερνισμό, όπως πολλοί ανοήτως πρεσβεύουν. Έχει να κάνει αποκλειστικά με τον "Διοτρεφικό συγκεντρωτισμό" των εκκλησιών και με το γεγονός ότι η εκκλησιαστική (με την "εκκλησιολογική" της έννοια) Μεταρρύθμιση δεν έχει ακόμα συντελεστεί. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως οι εκκλησίες αδυνατούν παντελώς να οικοδομηθούν αποστολικά, ώστε να "καταντήσουν στην ενότητα" (τόσο στο εσωτερικό τους, όσο και μεταξύ τους), διότι αγνοούν την αποστολική αρχή της "διαλεκτικής σύνθεσης", που αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ενότητά τους.

Η γιορτή που χρειαζόμαστε

Η "κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού" είναι ακριβώς η "κοινωνία μετ' αλλήλων" - ναι, αυτή που κάνει "το αίμα του Χριστού, του Υιού του Θεού, να μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία" - τουτέστιν η εκκλησία. Μία από τις θεμελιώδεις εκφράσεις αυτής της κοινωνίας (μαζί με τη συλλογική προάσπιση και εφαρμογή της αλήθειας, που βρίσκεται στη γραπτή αποστολική παράδοση, μέσω της ισηγορίας και της παρρησίας των αγίων, της υπερφυσικής κάλυψης πνευματικών αναγκών και της φυσικής κάλυψης βιοτικών αναγκών, και των δια σπλάγχνων προσευχών για την προμήθεια των ελλειπόντων) είναι και το αγαπητικό κοινό τραπέζι φαγητού των αγίων (αυτό που το πνεύμα της θρησκοληψίας έχει αναγάγει σε "μετουσιωτικό μυστήριο" ή σε "θρησκευτική τελετή"). Η "κοινωνία" αυτή είναι θεόθεν προορισμένη να είναι πηγή πνευματικής ζωής και υγείας, να είναι η μέγιστη επίγεια ΓΙΟΡΤΗ ελευθερίας, αλήθειας και αγάπης' είναι αυτό που ο Χριστός διακήρυξε με το "Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και ΠΕΡΙΣΣΟΝ έχωσι". Πραγματικά, τη ζωή διαθέτει οποίος έχει τον Χριστό και μόνος του, αλλά για να απολαμβάνει αυτό το εξαίσιο "ΠΕΡΙΣΣΟΝ" χρειάζεται απαραίτητα αυτήν την "κοινωνία μετ' αλλήλων", αυτή την αληθινή και ένδοξη ΓΙΟΡΤΗ!

Η βάση της σιγουριάς μας σε αβέβαιους καιρούς

Πολλά ακούγονται για την αυτοπεποίθηση. Η αυτοπεποίθηση, λένε, είναι το κλειδί για την επιτυχία στον κόσμο, και αν πιστεύουμε μόνο στον εαυτό μας, δεν υπάρχει όριο για το τι μπορούμε να επιτύχουμε. Υπάρχει φυσικά  ένα ποσοστό αλήθειας σε αυτή την προσέγγιση αλλά κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι η αυτοπεποίθηση θα κυριαρχεί αταλάντευτη στη ζωή μας. Πάντα θα υπάρχουν διακυμάνσεις. Και φυσικά θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα αν προσπαθήσουμε όλο αυτό να το εφαρμόσουμε στην πνευματική ζωή. Ο διάβολος και ο γύρω μας κόσμος αλλά και η ίδια μας η σάρκα δεν αφήνουν την αυτοπεποίθησή μας να διαρκέσει για πολύ, όσο προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να τη στηρίζουμε. Έτσι, η αμφιβολία και η αποθάρρυνση πάντοτε θα χτυπούν την πόρτα μας.

Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει το έργο που έχει αρχίσει στη ζωή μας; Στην Προς Φιλιππησίους 1:6 διαβάζουμε γι’ αυτή τη βεβαιότητα του Παύλου: «επειδή, είμαι βέβαιος, ακριβώς σε τούτο, ότι εκείνος που άρχισε σε σας ένα καλό έργο, θα το αποτελειώσει μέχρι την ημέρα του Iησού Xριστού». Ποια είναι η βάση αυτής της σιγουριάς μας; Μήπως είναι η δική μας προσπάθεια, η επιμέλειά μας, η αφοσίωσή μας, ο αγώνας μας και η αγωνία μας να είμαστε άγιοι και αναμάρτητοι; Ή μήπως είναι ο ίδιος ο Κύριος το θεμέλιο της σιγουριάς μας στους αβέβαιους καιρούς που ζούμε; Συγκεκριμένα θα δούμε 4 λόγους για τους οποίους μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει αυτό που άρχισε στη ζωή μας.

Η στάση του Χριστιανού απέναντι στο οικουμενιστικό κίνημα

Ο Walter A. Elwell, στο Συνοπτικό Ευαγγελικό Λεξικό Θεολογίας, ορίζει τον Οικουμενισμό ως «την οργανωμένη προσπάθεια που θα επιφέρει την συνεργασία και την ενότητα μεταξύ των Χριστιανών». Σε διεθνές επίπεδο, το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών αντιπροσωπεύει τον Οικουμενισμό όταν δηλώνει τον σκοπό του κατ' αυτόν τον τρόπο: «Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών αποτελεί κοινωνία των εκκλησιών που ομολογούν τον Κύριο Ιησού Χριστό ως Θεό και Σωτήρα σύμφωνα με τις Γραφές, και συνεπώς επιδιώκουν να εκπληρώσουν μαζί την κοινή τους κλήση για τη δόξα του ενός Θεού, Πατέρα, Υιού και Αγίου Πνεύματος. Πρόκειται για μια κοινωνία εκκλησιών καθ' οδόν προς την ορατή ενότητα σε μια πίστη και μία ευχαριστιακή κοινωνία, που εκφράζεται στη λατρεία και στην κοινή εν Χριστώ ζωή. Επιδιώκει να ωθεί προς αυτήν την ενότητα, όπως ο Ιησούς προσευχήθηκε για τους ακολούθους Του, «ώστε να πιστέψει ο κόσμος» (Ιωάννης 17:21)» (www.wcc-coe.org). Ένα κείμενο με τίτλο Ευαγγελικοί και Καθολικοί Μαζί: Η Χριστιανική Αποστολή στην Τρίτη Χιλιετία, που εκδόθηκε το 1994 και επιδοκιμάζεται από μερικούς μάλλον επιφανείς εκπροσώπους του Ευαγγελικού Χριστιανισμού και του Ρωμαιοκαθολικισμού, αποτελεί ένα άλλο παράδειγμα Οικουμενισμού.

Ο ιουδαϊκός Χριστιανισμός και ο Χριστιανισμός του Παύλου

Ο Εθνικός Χριστιανισμός είναι η μορφή του Χριστιανισμού που αναπτύχθηκε από τις πεποιθήσεις και τα δόγματα που υποστήριξε ο απόστολος Παύλος μέσα από τα γραπτά του και εκείνα τα κείμενα της Καινής Διαθήκης που του αποδίδονται παραδοσιακά. Οι πεποιθήσεις του Παύλου είχαν τις ρίζες τους στον αρχαιότερο εβραϊκό Χριστιανισμό, αλλά παρέκκλιναν από αυτόν με την έμφαση που δόθηκε στην ένταξη των εθνών στη Νέα Διαθήκη του Θεού και στην απόρριψη της περιτομής ως περιττό δείγμα της τήρησης του Μωσαϊκού Νόμου.

Ο Εθνικός Χριστιανισμός βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη θεολογία και τις πεποιθήσεις του Παύλου και τις θεωρεί ως περαιτέρω αποκαλύψεις και επεξηγήσεις των διδασκαλιών του Ιησού. Από τον 18ο αιώνα, αρκετοί μελετητές έχουν επισημάνει ότι τα γραπτά του Παύλου περιέχουν διδασκαλίες που είναι διαφορετικές από τις αρχικές διδασκαλίες του Ιησού και των πρώτων Εβραίων Χριστιανών, όπως τεκμηριώνεται στα τέσσερα ευαγγέλια, στις πρώτες Πράξεις και στα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης, όπως η Επιστολή του Ιακώβου. Κάτι που δεν συνιστά αντίφαση των Γραφών, καθώς πρόκειται για δύο διαφορετικά μηνύματα προς δύο διαφορετικά ακροατήρια, που τελικά "συμφιλιώνει" το σωτηριακό γεγονός της σταύρωσης και της ανάστασης του Κυρίου.

«Στα ουσιώδη ενότητα, στα επουσιώδη ελευθερία, σε όλα αγάπη»;

Οι περισσότεροι Χριστιανοί έχουν ακούσει αυτή την παραλλαγή του ιστορικού χριστιανικού αποφθέγματος. Είναι ένα από τα αγαπημένα εκείνων που δίνουν έμφαση στην οικουμενιστική αγάπη έναντι της δογματικής συμφωνίας.

Δεν έχω ακούσει ποτέ να το χρησιμοποιεί κάποιος που υποστηρίζει τη Βιβλική αλήθεια, αλλά πάντα από εκείνους που θα ήθελαν να παραβλέψουμε τις δογματικές διαφορές και να εγκαταλείψουμε την επιδίωξη της δογματικής ενότητας στην εκκλησία.

Γιατί συμβαίνει αυτό;