Η μεγαλύτερη τραγωδία μέσα στην εκκλησία είναι η αδυναμία διάκρισης μεταξύ Παλαιάς (κάτω από το καθεστώς της οποίας ζει και διακονεί ο Ιησούς στα ευαγγέλια) και Καινής Διαθήκης (τίθεται σε ισχύ, όπως και κάθε διαθήκη, μόνο με τον θάνατο του διαθέτη). Έτσι, ακούμε και διαβάζουμε συχνά την, υποτίθεται "πολύ πνευματική", διδασκαλία των ευαγγελίων σχετικά με την πρόσκληση του Ιησού για απάρνηση τού εαυτού, σήκωμα του σταυρού κλπ. και την προβάλλουμε στους εαυτούς μας ως "μαθητών του Ιησού". Πρόκειται για μια, αρκετά χαρακτηριστική είναι η αλήθεια, από τις πολλές παρανοήσεις, η αιτία των οποίων βρίσκεται στη σύγχυση των Διαθηκών.
Η πρόσκληση τού Ιησού στα ευαγγέλια απευθύνεται άμεσα στους Ιουδαίους - και διαχρονικά σε όλους - και το νόημά της είναι: "ξεχάστε τη νομική σας δικαίωση και τα τερτίπια του τύπου "πατέρα έχουμε τον Αβραάμ", χρειάζεστε τόσο απελπισμένα σωτηρία, που ξεχάστε ακόμα και οποιανδήποτε ανθρώπινη συναισθηματική εξάρτηση, και αναγνωρίστε τη σκληρή πραγματικότητα του εαυτού σας: ότι, δηλαδή, είστε τόσο αμαρτωλοί, που σας αξίζει ο πιο οδυνηρός και ατιμωτικός θάνατος, που αρμόζει στους χειρότερους εγκληματίες, αυτός του σταυρού". Αυτό είναι το συγκεκριμένο νόημα των σχετικών ευαγγελικών περικοπών.
Το σήκωμα τού σταυρού απουσιάζει εντελώς από την αποστολική διδασκαλία προς τις εκκλησίες! Εκεί, ο προσωπικός σταυρός ως φορτίο έχει αντικατασταθεί από τον σταυρό του Χριστού και την μέσω της "παραλαβής" του Ευαγγελίου δια της πίστεως συσταύρωση των αγίων μαζί με τον Χριστό ως μελών του σώματος Του. Αυτό είναι "το σκάνδαλο τού σταυρού"... Τώρα, και η κοινή λογική λέει ότι κανένας δεν μπορεί ταυτόχρονα και να κουβαλάει σταυρό και να είναι καρφωμένος πάνω του, ούτε να ανεβοκατεβαίνει από τον σταυρό για να τον κουβαλάει' ή το ένα θα κάνει ή το άλλο.
"Όσοι είναι του Χριστού σταύρωσαν τη σάρκα, μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες", και το ξέρουν! Βιώνουν, επίσης, πολύ ξεκάθαρα την εμπειρία αυτής της σταύρωσης: ξέρετε, ο θάνατος πάνω στον σταυρό είναι οδυνηρά αργή διαδικασία, της οποίας οι οδυνηρότερες στιγμές είναι εκείνες που ο σταυρωμένος προσπαθεί να διατηρηθεί στη ζωή παίρνοντας βαθιές ανάσες (γι' αυτό υπάρχουν αρκετές πρακτικές οδηγίες προς τους σταυρωμένους στην αποστολική διδασκαλία). Ωστόσο, ο σταυρός του Χριστού είναι προνομιακότατα δραστικός: έχει κρίνει οριστικά όχι μόνο την αμαρτία, αλλά και την ίδια τη σάρκα, ακόμα και τον κόσμο. Αυτό είναι και το νόημα της θριαμβευτικότερης ιαχής, που ήχησε ποτέ στο σύμπαν: "Τετέλεσται"!
Έτσι, όταν ακούω ή διαβάζω για ατελείωτα σηκώματα σταυρού (και όχι! οι θλίψεις, τα παθήματα τού παρόντος αιώνα κλπ δεν είναι "σταυρός", είναι θλίψεις, παθήματα κλπ..), για κρίση της αμαρτίας στον σταυρό αλλά όχι της ψυχής, και διάφορα άλλα, επιτρέψτε μου, αλλά δεν δίνω καμιά σημασία: Ξέρω καλά σε Ποιον πίστεψα...
Ε. Σταυρόπουλος
Διάβασε σχετικά:
Ο απόστολος Παύλος και ο Νόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.