"Εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα... όπως ιαθήτε"

Οι εκκλησίες του λεγομένου Βιβλικού Χριστιανισμού θεωρούν την Καινή Διαθήκη ως τον "κανόνα της πίστης και της πρακτικής" τους, αλλά - μεταξύ των άλλων - παραβλέπουν κι ένα εξαιρετικά σημαντικό όπλο-εφόδιο που έχει διαθέσει ο Θεός στον λαό Του για την αντιμετώπιση της αμαρτίας: την εξομολόγηση.

"Eξομολογείστε ο ένας στον άλλον τα πταίσματά σας και προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον για να γιατρευτείτε. Πολύ ισχύει η δέηση του δικαίου που γίνεται ένθερμα" (Ιακώβου 5:16).

Και μια άλλη απόδοση (ΒΕ): "Να εξομολογείστε τις αμαρτίες σας ο ένας στον άλλο και να προσεύχεστε ο ένας για τον άλλο, για να θεραπευτείτε. Η παράκληση του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη και αποτελεσματικότητα".

Στον προαναφερθέντα χώρο, συνήθως παραβλέπεται το πρώτο μέρος του ανωτέρω εδαφίου και προτιμάται  η εξομολόγηση των αμαρτιών μόνο στον Θεό, κατά το χωρίο: "Aν πούμε ότι δεν έχουμε αμαρτία, εξαπατούμε τον εαυτό μας και η αλήθεια δεν υπάρχει μέσα μας. Aν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία. Aν πούμε ότι δεν αμαρτήσαμε, κάνουμε αυτόν ψεύτη και ο λόγος του δεν υπάρχει μέσα μας" (Α' Ιωάννη 1:8-10).

Το "να ομολογούμε τις αμαρτίες μας στον Θεό" όμως, δεν αποκλείει και την εξομολόγηση σε πιστούς ανθρώπους, κάτι που υπονοεί η σύνδεση του ανωτέρω χωρίου με το προηγούμενο εδάφιο (7): "Aν, όμως, περπατάμε μέσα στο φως, όπως αυτός είναι μέσα στο φως, έχουμε κοινωνία ο ένας με τον άλλον, και το αίμα του Iησού Xριστού, του Yιού του, μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία". Γιατί, "ό,τι έρχεται στο φως, γίνεται φως και αγαπητική ενότητα".

Η εξομολόγηση σε άνθρωπο μπορεί να προκαλεί εύλογες επιφυλάξεις και καχυποψία λόγω της προβληματικής εφαρμογής της στην Ορθόδοξη και τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία με όλες τις ανθρώπινες προσθήκες ("μυστήριο", μεσιτεία ιερέα, πετραχήλια κλπ.) και τα ανεκδοτολογικού τύπου "παρατράγουδα", αλλά και αυτή ακόμη - με όλη της τη θρησκευτική περιβολή - δεν παύει να έχει τις ρίζες της στην πρακτική της πρώιμης εκκλησίας ως αποτελεσματικό μέσο πνευματικής και ψυχοσωματικής θεραπείας των πιστών - που μάλιστα εξακολουθεί να έχει ευεργετικές συνέπειες στα συνειδητά κυρίως μέλη των εκκλησιών αυτών (καθώς, "ο λόγος του Θεού δεν επιστρέφει ποτέ κενός" - Ησαΐας 55:11)!

Εάν δεν σας έπεισε ακόμη ο Λόγος του Θεού - και η ..."προστακτική"=εντολή του Ιακώβου, παραθέτουμε μερικές σχετικές σκέψεις του διακεκριμένου Αμερικανού ποιμένα και συγγραφέα John Lynch, που ελπίζουμε (και προσευχόμαστε) να ...λυγίσουν τις προκαταλήψεις, να αμβλύνουν τις ανησυχίες και να απαντήσουν τις απορίες.

"Ξέρω ότι αυτό που σκέφτομαι, είναι λάθος. Ξέρω ότι πρέπει να το παλέψω, ακόμη κι αν δεν θέλω να το εγκαταλείψω. Ακόμη και αν δεν πάει πιο πέρα, ακόμη γνωρίζω ότι αυτό δεν είναι αυτό που θέλω να είμαι... Έτσι, αντιστέκομαι για λίγο. Θα πείσω τον εαυτό μου να μην προχωρήσει, θα αντισταθώ αρκετά, θα προσπαθήσω να το αποκρύψω. Αυτό είναι το πρόβλημα με τη διαχείριση της αμαρτίας. Νομίζεις ότι μπορείς να την ελέγξεις. Η χάρη όμως δεν είναι επιεικής με την αμαρτία, αλλά η προσπάθειά μου να τη διαχειριστώ μόνος μου, είναι...

Η δύναμη της αμαρτίας δεν εκδηλώνεται όταν την εκδηλώνω ενεργά, αλλά όταν δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ενεργήσει. Το γεγονός ότι μπαίνω στον πειρασμό και ενεργώ, δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι μια απόφαση να μην τιμήσω τον Θεό και λέω: "Θεέ, γνωρίζω ότι αυτό είναι λάθος, αλλά εγώ θα το κάνω ούτως ή άλλως. Και δεν μπορείς να με σταματήσεις, επειδή εγώ έχω τον έλεγχο"...

Όμως υπάρχουν και καλά νέα. Μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον για το τι βιώνεις μέσα σου, προτού αυτό εκδηλωθεί. Τη στιγμή που το εκφράζεις, και το κίνητρό σου είναι να αφήσεις τον έλεγχο, τότε ο κύκλος της αμαρτίας μπορεί να σταματήσει. Το φως φωτίζει την τρέλα, τον εξορθολογισμό, τον πόνο, και η ζημιά μπορεί να σταματήσει.

Ο κύκλος της αμαρτίας μπορεί να σπάσει, όταν επιλέξουμε να μιλήσουμε σε κάποιον που εμπιστευόμαστε.

Μπορεί κάποιες μέρες να χρειαστεί να σπάσεις τον κύκλο πολλές φορές, όμως η δύναμη για να σπάσουμε τον κύκλο δεν φθίνει. Στην πραγματικότητα, όταν επιλέγουμε να μιλήσουμε κάθε φορά που ο κύκλος επαναλαμβάνεται, αυτό μπορεί να μας διδάξει να εξαρτιόμαστε και να εμπιστευόμαστε περισσότερο την αγάπη του Θεού και των άλλων.

Όταν κατανοήσω πώς με βλέπει ο Θεός και ποιος είμαι εγώ εν Χριστώ, τότε μπορώ:

■ Να μάθω να ομολογώ την αμαρτία που σκέφτομαι να πράξω, αντί να εξομολογούμαι την αμαρτία που διέπραξα, με όλες τις συνέπειες που επιφέρει (σ.σ.: η πρακτική αυτή της "εξομολόγησης του πειρασμού" εφαρμόζεται ευρύτατα και με εξαιρετικά αποτελέσματα και στον Ορθόδοξο μοναχισμό). Αυτό σημαίνει ότι ζούμε στο φως. Η ταυτότητά μου εν Χριστώ μού επιτρέπει να βλέπω την αλήθεια χωρίς να χρειάζεται να κρύβομαι, επειδή φοβάμαι ότι η αποτυχία θα με ορίζει ή θα επιβεβαιώνει ότι δεν είμαι αρκετός.

■ Να μιλήσω σε κάποιον από την πρώτη στιγμή που αναγνωρίζω την ευαλωτότητά μου (στον πειρασμό). Εδώ βρίσκεται μια μεγάλη ομορφιά: Μπορούμε να αγαπηθούμε μόνο όταν αφήνουμε κάποιον άλλο να καλύψει τις ανάγκες μας. Ο Θεός μάς δημιούργησε με περιορισμούς, έτσι ώστε άλλοι να μπορέσουν να μας αγαπήσουν. Αντί να προσποιούμαστε ότι είμαστε "καλά", δίνουμε σε άλλους την ευκαιρία να μας αγαπήσουν...

Η ζωή του αγιασμού σημαίνει να μη μένει τίποτε κρυφό. Τότε είμαι καθαρός, είμαι ελεύθερος, θεραπεύομαι...

Και μερικές σκέψεις για το εδάφιο Ιακώβου 5:16:

• Η εξομολόγηση με συνδέει με το έργο του Χριστού για όλες μου τις αμαρτίες. Το έργο Του είναι ανεκτίμητο δώρο, το οποίο αναλαμβάνει την αμαρτία μου, επειδή εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τη γιατρέψω.

• Η εξομολόγηση με γιατρεύει από τα θέματα που προκαλεί η αμαρτία μου, επιτρέποντας σε άλλους να μπουν στη ζωή μου και να με αγαπήσουν. Η αγάπη είναι ο πρωταρχικός φορέας ίασης του Θεού.

• Η εξομολόγηση μου υπενθυμίζει ότι είμαι ήδη παιδί του φωτός και, χάρη σ' αυτή την αλήθεια, μπορώ να πάρω το ρίσκο και να ζήσω στο φως.

• Η εξομολόγηση είναι μια ευκαιρία να ζητήσω από τους άλλους προστασία, ακόμη κι όταν ξεκινώ να δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αμαρτήσει.

• Η δύναμη της αμαρτίας σπάει, όταν βγαίνουμε από την κρυψώνα μας...

Άφησε τον Θεό να σε οδηγήσει σε εφαρμογή στην πραγματικότητά σου: κάλεσε έναν ώριμο πιστό φίλο που εμπιστεύεσαι (σ.σ.: κατά προτίμηση του ιδίου φύλου) και μοιράσου αυτές τις αλήθειες και την πρόθεσή σου να ζήσεις με αυτές. Παραχώρησέ του ένα κομμάτι της ιστορίας σου, και αυτή η ευαλωτότητα θα αλλάξει και θα εμβαθύνει την ποιότητα της φιλίας σας και θα θέσει τα θεμέλια της προστασίας και της ελευθερίας σου για το υπόλοιπο της ζωής σου...

Πώς θα ήταν αν υπήρχε ένα μέρος όπου ο χειρότερος εαυτός σου θα μπορούσε να φανερωθεί και να ανακάλυπτες ότι η αγάπη δεν μειώνεται αλλά αντίθετα αυξάνεται, καθώς αποκαλύπτεσαι όλο και περισσότερο;"

Κλείνοντας, θα παρατηρήσουμε ότι τα βάρη στο εδάφιο "να βαστάζετε ο ένας τα βάρη του άλλου, και να εκπληρώσετε έτσι τον νόμο του Xριστού" (Γαλάτες 6:2), ασφαλώς δεν αναφέρονται στα ...ψώνια από το σούπερ-μάρκετ...

ΛΖΡΣ