Ο δρόμος της επιστροφής

Μπορείς να θυμηθείς την τελευταία φορά που ένιωσες ελεύθερος να μιλήσεις στον Θεό ειλικρινά; Πότε ανακάλυψες ότι δεν έκρυβες τίποτα, ούτε προσποιούσουν και σταμάτησες να Του μιλάς με προκατασκευασμένη θρησκευτική γλώσσα; Μπορεί σήμερα να γνώρισες τον Ιησού ή μπορεί να Τον είδες για πρώτη φορά σήμερα ως Αυτόν που πραγματικά είναι, με όλη Του τη δόξα και την καλοσύνη. Είναι μια στιγμή ελευθερίας και νωπής, πραγματικής ελπίδας όπως δεν την είχες φανταστεί. Σαν να μπορείς να αισθανθείς το αίμα σου να πάλλεται στις φλέβες σου. Τόσο ζωντανά! Ο Θεός περίμενε μια αιωνιότητα για αυτή τη μέρα. Γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να αποκαλύψει πλήρως τον εαυτό Του, μέχρις ότου να σε οδηγήσει να ρισκάρεις να Τον εμπιστευτείς όπως πραγματικά είσαι. Ήταν απίστευτο. Ο φόβος εξαφανίστηκε. Έσπασαν χρόνια μοτίβα ανειλικρίνειας. Οι άνθρωποι γύρω σου δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σου έχει συμβεί. Ήσουν ελεύθερος, αλλά και ασφαλής. Ήσουν ολοζώντανος, αλλά νοιαζόσουν και περισσότερο. Ήσουν γεμάτος πηγαία χαρά, αλλά και πιο ευαίσθητος στον πόνο των άλλων. Χρωμάτισε τη ζωή σου με χρώματα που δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Είχα και εγώ την ίδια εμπειρία. Κάτι όμως συνέβη στους μήνες που ακολούθησαν. Σταμάτησα να εμπιστεύομαι ότι η δύναμη του Θεού μέσα μου ήταν αρκετά δυνατή, ώστε να μετακινηθούν όλες εκείνες οι τεράστιες αποτυχίες που θεωρούσα ότι έμπαιναν στη σχέση μου με Εκείνον. Γνώριζα καλά εκείνες τις περιοχές της ζωής μου οι οποίες δεν άλλαζαν αρκετά γρήγορα. Και έτσι, σιγά σιγά άρχισα να πιστεύω τη φωνή που μου έλεγε ότι θα λάβω κάτι με τρόπο θαυματουργό ή μυστικιστικό, αν μπορούσα να αποδείξω ότι νοιάζομαι αρκετά. Έτσι ξεκίνησα να προσποιούμαι.

Μόνο που τώρα, επειδή αυτό αφορούσε στον Θεό, το ρίσκο ήταν μεγαλύτερο. Εκπροσωπούσα κάποιον άλλο, πέρα από τον εαυτό μου, και η πίεση ήταν μεγαλύτερη. Σύντομα, άρχισα πάλι να προσπαθώ να εντυπωσιάσω έναν Θεό που μάλλον είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή Του μαζί μου. Έμαθα να μπλοφάρω, να χειρίζομαι τους άλλους και τις καταστάσεις και να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου, ώστε να φαίνομαι καλύτερος από αυτό που φοβόμουν ότι είμαι.

Κανείς δεν μου είπε ότι αυτή η διπρόσωπη στάση θα σταματούσε απότομα την αύξησή μου. Ή ότι θα μου ράγιζε την καρδιά. Όσους τίτλους και επαίνους κι αν συγκέντρωνα, παρέμενα πληγωμένος και ανώριμος, γεμάτος πνευματικές επιτυχίες χωρίς όμως πραγματική ουσία. Θαυμάζω τους ανθρώπους που ζουν την πνευματική ζωή αληθινά, όμως η έλλειψη ελπίδας με αναγκάζει να βρω καταφύγιο πίσω από μια μάσκα. Το κόστος είναι τρομερό.

Κανείς δεν μου είπε ότι όταν φοράω μάσκα, μονάχα η μάσκα μου λαμβάνει αγάπη. Μπορεί να γίνουμε αποδέκτες θαυμασμού και σεβασμού καθώς φοράμε τη μάσκα. Μπορούμε ακόμη και να φοβερίζουμε άλλους. Όσο όμως βρισκόμαστε πίσω από τη μάσκα, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή, δεν θα μπορέσουμε να λάβουμε αγάπη. Τότε, στην απόγνωσή μας να αγαπηθούμε, θα φτιάξουμε περισσότερες μάσκες, με την ελπίδα ότι η επόμενη θα μας δώσει αυτό που επιθυμούμε: να μας γνωρίσουν, να μας αποδεχτούν, να μας εμπιστευτούν και να μας αγαπήσουν.

Αυτό δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Θυμάσαι από πού ξεκίνησε; Ο Θεός επισκέφτηκε το δειλινό τον Αδάμ και την Εύα. Φώναξε στον κρυμμένο Αδάμ:

"Πού είσαι;", αν και γνώριζε πολύ καλά πού βρισκόταν. Ο Αδάμ απάντησε: "Σε άκουσα στον κήπο, φοβήθηκα και κρύφτηκα, γιατί είμαι γυμνός".

Φοβισμένος, γυμνός, κρυμμένος. Αυτά ήταν τα πρώτα βήματα ενός χορού, τον οποίο όλοι μας χορεύουμε από τότε. Φοβόμαστε εξαιτίας κάποιου πράγματος που κάναμε ή που κάποιος άλλος έκανε σε εμάς και μας έκανε να νιώθουμε γυμνοί. Αυτή η γύμνια δεν αντέχει να μένει ξεσκέπαστη. Τίποτα δεν προκαλεί μεγαλύτερη ντροπή ή ευαλωτότητα από τη γύμνια. Δεν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν άλλες επιλογές και κρυβόμαστε. Ο χορός μας τώρα ακολουθεί πανομοιότυπα βήματα. Αυτή η ντροπή - η συνειδητοποίηση της ρυπαρότητάς τους - έσπρωξε τον Αδάμ και την Εύα να φτιάξουν μάσκες από φύλλα, ώστε να κρύψουν αυτό που φοβόντουσαν ότι ήταν αληθινό σχετικά με αυτούς. Δεν ήταν μόνο ότι είχαν κάνει κάτι άσχημο. Ήταν και οι δύο πεπεισμένοι ότι κάτι πήγαινε εντελώς στραβά με τους ίδιους. Έτσι λειτουργεί η ενοχή, και είναι διαφορετική από τη ντροπή. Η ενοχή θέλει να μας οδηγήσει στη συγχώρηση, στην κάθαρση. Η ντροπή όμως μας οδηγεί στο να κρυφτούμε, πείθοντάς μας ότι δεν μπορούμε πραγματικά να συγχωρηθούμε ή να καθαριστούμε. Τους ανάγκασε και αναγκάζει και εμάς να σκεπάσουμε τον εαυτό μας με οτιδήποτε υπάρχει εκείνη τη στιγμή γύρω μας.

Έτσι ο Αδάμ και η Εύα κάλυψαν τη γύμνια τους με φύλλα συκής. Και τα κατάφεραν. Τέρμα η ντροπή και το κρυφτούλι. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Χμμμ... όχι.

Ακόμη κρύβονταν! Αυτό είναι το πρώτο καταγεγραμμένο αποτέλεσμα της διαχείρισης της αμαρτίας. Δεν λειτουργεί. Ποτέ δεν μπόρεσε να λειτουργήσει. Όταν ανακαλύψω ότι ακόμη κρύβομαι, αυτό θα πρέπει να είναι και μια υπενθύμιση πως με ό,τι κι αν προσπαθούσα να καλύψω τη ντροπή μου, δεν τα κατάφερα.

Μόνο όταν εμπιστεύτηκαν ότι ο Θεός έκανε κάτι - προμήθευσε το δικό Του κάλυμμα για εκείνους - μπόρεσαν να απαλλαγούν από το κρυφτούλι και την καταδίκη. Όλα τα παραπάνω ισχύουν για μένα, πολλούς αιώνες αργότερα. Κάθε φορά που πληγώνω κάποιον ή παίρνω λάθος αποφάσεις, ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι να καλύψω την αποτυχία μου προσπαθώντας να ξεπληρώσω τον Θεό. Ο δρόμος της επιστροφής δεν περιλαμβάνει προσπάθεια, αποζημιώσεις, ούτε ηρωικές υποσχέσεις. Ο δρόμος της επιστροφής είναι να εμπιστευτώ αυτό που ο Θεός έχει πληρώσει για να με καθαρίσει.

Η ζωή εν Χριστώ δεν αφορά στο τι μπορώ εγώ να κάνω ώστε να είμαι άξιος της αποδοχής Του, αλλά να εμπιστεύομαι καθημερινά αυτό που κάνει Εκείνος, ώστε να είμαι άξιος της αποδοχής Του.

(απόσπασμα από το βιβλίο, Το Αντίδοτο, εκδόσεις Ο Λόγος)

Μπορεί επίσης να σε ενδιαφέρει αυτό το άρθρο:
Στο Δωμάτιο της Χάρης