Ακούμε πολλές συζητήσεις για το πώς οι διάφορες ομολογίες είναι κακές, οι διαιρέσεις των εκκλησιών είναι κακές, και όλες οι διάφορες εκκλησίες σε μια πόλη είναι κακές. Κάποιοι το βλέπουν αυτό και λένε ότι η Εκκλησία έχει διασπαστεί. Αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος.
Έχω υποστηρίξει την ιδέα ότι ο πρωταρχικός τρόπος με τον οποίο συγκεντρώνεται η εκκλησία είναι εν Χριστώ. Ναι, μερικοί από εμάς συνέρχονται από καιρό σε καιρό, συνήθως εβδομαδιαία, για να ενθαρρύνουμε και να οικοδομήσουμε ο ένας τον άλλον, και ενώ αυτή η φυσική συγκέντρωση είναι ένας τρόπος εκδήλωσης ή παρουσίας της εκκλησίας, η ίδια η φυσική σύναξη δεν είναι «η Εκκλησία».
Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε το 12ο κεφάλαιο της Α' Κορινθίους σχετικά με τα πνευματικά χαρίσματα και την ενότητα του Σώματος με κάνει να νιώθω πολύ καλύτερα. Έχω ακούσει συχνά να διδάσκεται ότι ένας λόγος που χρειαζόμαστε «μεγαλύτερες» εκκλησίες είναι ότι κάθε χάρισμα μπορεί να είναι παρόν και ενεργό. Εάν συνέρχεστε με μια ομάδα δέκα μόνο ατόμων, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να λείπουν αρκετά πνευματικά χαρίσματα, μερικά από τα οποία είναι πολύ ζωτικής σημασίας για την υγιή λειτουργία του σώματος. Εννοώ, πώς μπορεί μια ομάδα δέκα ατόμων να λειτουργήσει καλά ως εκκλησία εάν τους λείπει το χάρισμα της διδασκαλίας ή ενθάρρυνσης ή διακυβέρνησης; Για να χρησιμοποιήσω την αναλογία του Παύλου, θα ήταν σαν να προσπαθείς να ζήσεις τη ζωή χωρίς μάτι, χέρι ή πόδι. Είναι δυνατό, αλλά όχι εύκολο.
Ωστόσο, ΕΑΝ η εκκλησία είναι πρωτίστως μια πνευματική συγκέντρωση όλων των πιστών εν Χριστώ, τότε είμαστε πνευματικά ενωμένοι μαζί ως Σώμα του Χριστού, ακόμη και όταν δεν είμαστε σωματικά συγκεντρωμένοι. Και αν είναι έτσι, τότε ίσως διαφορετικές ομάδες με διαφορετική έμφαση μπορεί να είναι κάτι καλό.
Είναι δυνατόν (και σοφό;) για μια ομάδα που συγκεντρώνεται μια συγκεκριμένη μέρα σε ένα συγκεκριμένο μέρος, να επικεντρωθεί περισσότερο στη διδασκαλία και στα χαρίσματα γνώσης, και όχι τόσο στην υπηρεσία και τον ευαγγελισμό, ενώ μια άλλη ομάδα σε άλλο μέρος και άλλη ώρα εστιάζει στην υπηρεσία και τον ευαγγελισμό, αλλά όχι τόσο στη διδασκαλία και τη γνώση;
Κοιτάζω τη ζωή μου (όπως και των περισσοτέρων Χριστιανών που γνωρίζω) και φαίνεται ότι έχω κάνει κύκλους. Για μερικά χρόνια, δεν θέλω να κάνω τίποτα άλλο από το να μαθαίνω και να μελετώ τις Γραφές. Έπειτα περνάω μερικά χρόνια όπου θέλω να κάνω πράξη όσα έμαθα, να υπηρετήσω άλλους και να ανταποκριθώ στις ανάγκες. Μετά αρχίζω να νιώθω λίγο κουρασμένος, οπότε επιστρέφω με μεγάλη έμφαση στη μελέτη και την προσευχή. Δεν νομίζω ότι πρόκειται για χριστιανική σχιζοφρένεια. Μπορεί να είναι ο εποχικός κύκλος της χριστιανικής ανάπτυξης.
Και γι' αυτό είναι καλό να επικεντρώνονται διάφορες ομάδες σε διαφορετικά πράγματα. Δεν χρειάζεται να μοιάζουμε όλοι ίδιοι, να ενεργούμε το ίδιο, να κάνουμε το ίδιο, να πιστεύουμε το ίδιο ή να εμπλακούμε στα ίδια καθήκοντα. Και δεν είναι απαραίτητο ότι κάθε μεμονωμένη ομάδα θα έχει όλα τα μέρη του Σώματος. Ίσως μια ομάδα να είναι ένα υπέροχο χέρι, ενώ μια άλλη ομάδα να είναι ένα υπέροχο στόμα. Και όταν χρειάζομαι βοήθεια ως χέρι, μπαίνω στην ομάδα χεριών. Όταν χρειάζομαι βοήθεια ως στόμα, μπαίνω στην ομάδα στόματος.
Η ομάδα του στόματος, ωστόσο, δεν πρέπει να λέει στην ομάδα χεριών ότι πρέπει να επικεντρωθεί περισσότερο στη διδασκαλία και το κήρυγμα, και η ομάδα χεριών δεν πρέπει να λέει στην ομάδα του στόματος ότι πρέπει να επικεντρωθεί περισσότερο στην υπηρεσία και τη φροντίδα. Εφόσον όλοι οι πιστοί είναι πνευματικά ενωμένοι σε ένα σώμα σε ολόκληρη την υδρόγειο και διαχρονικά, ο καθένας υπηρετούμε στον ιδιαίτερο ρόλο μας για τον σκοπό που έχει σχεδιάσει ο Θεός.
Από μια οπτική γωνία, η Εκκλησία μπορεί να φαίνεται διασπασμένη, με ένα χέρι να πηγαίνει προς τη μία κατεύθυνση, ένα πόδι να πηγαίνει προς την άλλη, ενώ το στόμα φωνάζει περίεργα πράγματα. Αλλά όταν πάτε πίσω και δείτε τη μεγάλη εικόνα, βλέπετε ολόκληρο το σώμα να συμμετέχει στον πιο εκπληκτικό και περίπλοκο χορό. Τόσο εκπληκτικό, που ολόκληρο το σύμπαν λαχανιάζει από δέος.
Πώς είναι αυτό δυνατό; Επειδή η Κεφαλή, ο Ιησούς Χριστός, χορογραφεί και καθοδηγεί ολόκληρο το Σώμα όπως Αυτός κρίνει κατάλληλα. Η Εκκλησία δεν είναι διασπασμένη. Πηγαίνει ακριβώς όπου και όπως Εκείνος θέλει.
Jeremy Myers
συγγραφέας, πρώην ποιμένας
Διαβάστε επίσης:
"Συναγμένοι δύο ή τρεις"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο δεν θα δημοσιεύονται.